 Podpułkownik | |
| Data i miejsce urodzenia | 26 grudnia 1905 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 10 września 1974 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | Szkoła Podchorążych Rezerwy Piechoty w Zambrowie |
| Stanowiska | wicedyrektor Departamentu V MBP |
| Główne wojny i bitwy | |
| Późniejsza praca | korespondent PAP w Belgradzie |
| Odznaczenia | |
  | |
Romuald Gadomski (ur.26 grudnia1905 wCiechocinku, zm.10 września1974 wWarszawie) –podpułkownik, uczestnikwojny polsko-sowieckiej iII wojny światowej, funkcjonariusz aparatu bezpieczeństwaPRL.
Syn górnika Stanisława, sympatykaPolskiej Partii Socjalistycznej. W 1920 podczaswojny polsko-bolszewiskiej zgłosił się ochotniczo doWojska Polskiego, zawyżając swój wiek o dwa lata. Podczas walk został ranny. Po wyleczeniu kształcił się w gimnazjum najpierw wMińsku Mazowieckim, następnie wBydgoszczy. Jesienią 1922 wstąpił doKomunistycznej Partii Polski. Po zdaniu w 1925 matury studiował na Politechnice Warszawskiej, potem w Wyższej Szkole Handlowej. Działał w Komunistycznej Partii Polski „Życie”, przyjaźnił się blisko zWincentym Rutkiewiczem. W 1926 na polecenie władz KPP wstąpił doPPS-Lewicy, w której był członkiem egzekutywy Komitetu Warszawskiego. Wraz z Rutkiewiczem i innymi organizował jej komórki w Warszawie i na Mazowszu. Od lutego 1927 działał w Krakowie. Od 1929 członek trzyosobowego Komitetu Generalnego PPS-Lewicy, z ramienia którego był odpowiedzialny za kontakty z KPP. 1930–1931 odbywał służbę wojskową wSzkole Podchorążych Rezerwy Piechoty w Zambrowie. Wówczas na polecenie Wydziału Wojskowego KC KPP obsługiwał komórkę partyjną w71 pułku piechoty, za co został karnie przeniesiony do86 pułku piechoty wMołodecznie. Podezercji, ścigany listami gończymi, przeszedł do nielegalnej pracy i 1931–1932 działał jako funkcjonariusz KPP w Obwodzie Poznańsko-Pomorskim. 1932–1935 więziony za dezercję i działalność komunistyczną. 1935–1936 był „okręgowcem”Komunistycznej Partii Zachodniej Ukrainy weLwowie. Po kapitulacji Warszawy 28 września 1939 wraz z rodziną udał się do zajętego przezArmię CzerwonąBiałegostoku, gdzie był księgowym w fabryce włókienniczej, a następnie wMińsku pracował w redakcji wydawanego w języku polskimpisma „Sztandar Wolności”. Po ataku Niemiec naZSRR w czerwcu 1941 ewakuowany w rejonKujbyszewa. W październiku 1941 na polecenieKominternu wstąpił do armii gen.Władysława Andersa. We wrześniu 1943 został aresztowany wJerozolimie za prowadzenie agitacji komunistycznej wśród oficerów i podoficerów. Zwolniony w grudniu 1944.
W czerwcu 1945 roku delegatRządu Jedności Narodowej wPalestynie iJordanii. Od 11 września 1946 r. wicedyrektorDepartamentu VMinisterstwa Bezpieczeństwa Publicznego i zastępca ówczesnego dyrektora tego departamentu,Julii Brystygierowej. Następnie od 1 lipca 1947 r. zastępca naczelnikaWydziału II Samodzielnego MBP, w tym samym miesiącu (17 lipca 1947) mianowany wicedyrektoremDepartamentu VII (wywiad) MBP oraz zastępcą ówczesnego dyrektoraDepartamentu VII,generałaWacława Komara. Zwolniony z MBP 15 września 1949 roku. W grudniu 1948 był delegatem na Zjazd ZjednoczeniowyPPR iPPS, a w 1959 delegatem na III ZjazdPolskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W latach 1959–1965 był korespondentemPAP wBelgradzie, a w 1965–1967 zastępcą redaktora naczelnego tygodnika „Życie Gospodarcze”.
Zmarł w Warszawie. Pochowany nawojskowych Powązkach (kwatera C33-6-14)[1].
