Ten artykuł dotyczy hetmana polnego litewskiego. Zobacz też: zobaczinne osoby o tym imieniu i nazwisku. Marcello Bacciarelli, Roman Sanguszko | |||
 Pogoń | |||
| Rodzina | |||
|---|---|---|---|
| Data urodzenia | ok.1537 | ||
| Data śmierci | |||
| Ojciec | |||
| Matka | |||
| Żona | |||
| Dzieci | |||
| |||
| |||
Roman Sanguszko (ur. ok.1537, zm.12 maja1571) –książę naNiesuchojeżach iŁokaczach[1],hetman polny litewski w latach 1567-1571,wojewoda bracławski w latach 1566-1571, starostażytomierski, był wyznawcąprawosławia[2].
Wywodził się z rodukniaziowskiego. Był synemFiodora Sanguszki i Hanny Despotówny (zm. 1579), córkiJovana Brankovicia,despoty Serbii.
Dzieciństwo i młodość spędził na dworze królewskim. Był dworzaninem królaZygmunta II Augusta. Karierę wojskową rozpoczął w 1555 roku biorąc udział na czele własnego oddziału w wojnie przeciwkoPaństwu Moskiewskiemu. W 1557 za zasługi na polu bitwy otrzymałstarostwożytomierskie.
Od 1558 roku Roman Sanguszko brał udział w walkach z Tatarami, od 1564 roku uczestniczył wwojnie litewsko-moskiewskiej. 26 stycznia 1564 roku wziął udział w zwycięskiej wbitwie pod Czaśnikami nad Ułą.
W 1566 roku na sejmie w Wilnie został mianowany pierwszymwojewodą bracławskim. W marcu następnego roku otrzymał buławęhetmana polnego litewskiego. W lipcu 1567 przeprowadził błyskawiczną mobilizację wojsk i w okolicachPołocka stoczył serię zwycięskich bitew z armią moskiewską, w tymbitwę pod Czaśnikami. We wrześniu 1568 roku brawurowym szturmem zdobył twierdzęUłłę. Następnie korzystając z okazji spustoszył okoliceNewla,Wieliża iWielkich Łuków co przyniosło mu wiele cennych łupów wojennych. W 1569 roku pomimo niechęci do zacieśniania związkówKorony zLitwą jako przedstawiciel Korony Królestwa Polskiego podpisałakt unii lubelskiej 1569 roku[3]. W tym samym roku ponownie wyprawił się naUkrainę, gdzie pobił Tatarów podHumaniem.
Zmarł 12 maja 1571 roku. Swój ogromny majątek pozostawił synowi. Pochowany został wmonasterskiej cerkwi św. Mikołaja w Mielcach.
Roman Sanguszko uważany jest za jednego z najwybitniejszych dowódców litewskich doby jagiellońskiej. Wsławił się jako obrońca Litwy i Rusi przed najazdami Tatarów, z którymi stoczył liczne zwycięskie walki. W polityce wewnętrznej był zwolennikiem zachowania odrębności Litwy.
Poślubił wyznawczynię prawosławia, podobnie jak on sam, Aleksandrę zChodkiewiczów (zm. 1570). Mieli troje dzieci. Obie córki wyszły za mąż zakalwinistów, z czasem Teodora przeszła na kalwinizm, a Aleksandra z mężem ok. 1600 roku nakatolicyzm.
|
