 | |||||||||||||||||||
| Pełne imię i nazwisko | Robert George Horne | ||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |||||||||||||||||||
| Rugby union | |||||||||||||||||||
| Pozycja | |||||||||||||||||||
| Kariera juniorska | |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
| Kariera seniorska | |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
| Reprezentacja narodowa | |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
Rob Horne (ur.15 sierpnia1989 wGreenacre) –australijskirugbysta, zawodnik formacji ataku,reprezentant kraju, triumfatorSuper Rugby w sezonie2014, zwycięzcaThe Rugby Championship 2015 oraz srebrny i brązowy medalistaPucharu Świata.
Od siódmego roku życia trenował w Oatley Rugby Club, dla którego w kategoriach dziecięcych rozegrał ponad 150 meczów[1][2][3]. Jego szkoła średnia nie prowadziła zespołu rugby[1][4], toteż od roku 2006 z sukcesami[5] występował w zespole juniorówSouthern Districts[6][7]. Klub reprezentował także w kategorii seniorów, gdy pozwalały mu na to jego profesjonalne zobowiązania[8][9][10].
W 2008 roku został członkiemJunior Waratahs[11][12], znajdował się jednocześnie w rozszerzonym składzieWaratahs[13]. W pierwszym zespole zadebiutował w czwartej kolejce sezonu przeciwkoBrumbies[14][15], wkrótce odEwena McKenzie otrzymał szansę występu w wyjściowej piętnastce[16][1], a sezon zakończył udziałem w zakończonym porażką zCrusaders finale rozgrywek[17]. Jego postawa w tym sezonie dała mu zawodowy kontrakt[18], który był następnie przedłużany[19][20][21], odrzucał tym samym oferty z zagranicznych klubów[22][23][24]. Gdy tylko nie był wyeliminowany przez kontuzje[25][26][27][28][29][30], był podstawowym zawodnikiem Waratahs[31][32][33][34][35][36][37][38][39][40] wykorzystywanym zarówno na obu pozycjach środkowego ataku, jak i na skrzydle[41]. Setny występ w stanowych barwach zaliczył w maju 2016 roku[42], osiągając ostatecznie 116[40], a największym sukcesem zespołu w tym okresie był triumf w rozgrywkach Super Rugby w sezonie 2014[43].
Winauguracyjnej edycjiNational Rugby Championship został przydzielony do zespołuGreater Sydney Rams[44][45], nie zagrał jednak w żadnym spotkaniu z uwagi na obowiązki w kadrze.
W lutym 2017 roku podpisał trzyletni kontrakt z angielskim klubemNorthampton Saints[46][47]. W połowie kwietnia 2018 roku po raz pierwszy przywdział opaskę kapitana i już w pierwszej akcji meczu doznał poważnego uszkodzenia – według doniesień prasowych[48], a następnie samego zawodnika[49] nieodwracalnego – nerwów w prawym ramieniu, co zakończyło jego karierę sportową[50][51]. W barwach klubu w sezonie 2017/2018 zaliczył we wszystkich rozgrywkach dwadzieścia jeden występów zdobywając osiem przyłożeń[52][53], indywidualnie otrzymał wyróżnienie dla najlepszego gracza Saints[54] oraz znalazł się w najlepszej piętnastceligi[55].
Był stypendystą ogólnokrajowego programuNational Talent Squad[56]. W stanowych barwach występował w mistrzostwach kraju U-16[57] oraz U-18[58]. W pierwszej z nich wraz zNickiem Phippsem[59][60] zwyciężył w roku 2005[61], w drugiej zaś zajął w kolejnych dwóch latach miejsca trzecie[62][63] i drugie[64]. W roku 2006 otrzymał dodatkowo wyróżnienie dla najlepszego szkolnego gracza w stanie[65][66]. Pociągnęło to za sobą powołania dokadry Australian Schoolboys, w której występował przez te dwa lata, zaliczając trzy występy w testmeczach[67][68], w tym w pierwszym od dziesięciu lat zwycięstwie nadnowozelandzkimi rówieśnikami[69].
W 2008 roku znalazł się w składziekadry U-20 namistrzostwa świata[70]. Australijczycy uplasowali się na miejscu piątym[71], a Horne zagrał w czterech meczach zdobywając jedno przyłożenie[72]. Powrócił na ten turniejrok później[73][74], zagrał jednak tylko w wysoko wygranym spotkaniu z Kanadą[72], w którym odniósł kontuzję eliminującą go z reszty zawodów[75] zakończonych ostatecznie przez Australijczyków na czwartej lokacie[76].
Wkadrze rugby 7 zadebiutował w turniejuUSA Sevens 2008[77], zaś pierwsze powołanie doreprezentacji rugby piętnastoosobowego otrzymał we wrześniu 2009 roku[78]. Po uczestnictwie w zgrupowaniu kadry[79] udał się z nią natournée, jednak jeszcze przed pierwszym meczem powrócił z Japonii po raz drugi w tym roku z urazem ścięgna[80][81]. Kolejną szansę otrzymał w czerwcu następnego roku[82] i zadebiutował w barwachWallabies przeciwkoFidżyjczykom[83][84]. Jako podstawowy środkowy ataku zagrał w pozostałych trzech czerwcowych testmeczach, a także w dwóch pierwszych meczachPucharu Trzech Narodów, a z reszty sezonu reprezentacyjnego wyeliminowała go kontuzja, której doznał w spotkaniu zAll Blacks[85][86].
Kolejne urazy spowodowały, iż jego następnym meczem na poziomie reprezentacyjnym był udany występ w barwachAustralian Barbarians przeciwkoKanadzie, po którym dołączył do pierwszej reprezentacji[87][88], pozostał jednak na ławce rezerwowych podczas meczu decydującego o pierwszym od dekady triumfieWallabies wPucharze Trzech Narodów[89]. Znalazł się następnie wskładzie naPuchar Świata w Rugby 2011[90]. Podczas turnieju zagrał w trzech spotkaniach[91] – zadebiutował przeciwkoUSA[92], po urazie kości policzkowej powrócił na półfinał[93], wziął też udział w zwycięskim meczu o trzecie miejsce[94][95][96]. Wyjechał następnie naminitournée do Europy, a choć z powodu kolejnej kontuzji nie zagrał z Walijczykami[97], sezon zakończył występem przeciwkoBarbarians[98].
Rok 2012 zaczął od trzech testmeczów z Walią podczas czerwcowego okienka reprezentacyjnego, następnie zagrał w dwóch otwierającychThe Rugby Championship spotkaniach oBledisloe Cup[99]. Na tych pięciu meczach zakończył się jego sezon reprezentacyjny[100], bowiem w półfinale klubowych rozgrywek doznał po raz kolejny poważnego urazu ścięgna[101][102]. Rok później znalazł się w szerokim składzie Australijczyków mających stanąć naprzeciwBritish and Irish Lions podczas ichtournée[103], a kilkuminutowy występ w drugim testmeczu[104] był jego jedynym w tym sezonie, zawodnik nie zyskał bowiem uznania nowego szkoleniowcaWallabies,Ewena McKenzie[105]. Solidna praca nad sprawnością fizyczną i przejście na pozycję skrzydłowego dały mu powrót do kadry[106][107][108] i występ w jednym z trzech czerwcowych spotkań z Francją[109][108]. Rozegrał następnie pełną kampanię podczasThe Rugby Championship 2014, a jego akcja w meczu zeSpringboks przyniosła mu wyróżnienie dla australijskiego przyłożenia roku[110][111]. Podczas europejskiej wyprawy, już pod wodząMichaela Cheiki, występował jako zmiennik środkowych ataku powracając na skrzydło do wyjściowej piętnastki na kończący sezon mecz zAnglią[112][113][114].
W zwycięskiej kampanii wThe Rugby Championship 2015[115] wystąpił w jednym meczu, z pozostałych wyeliminował go uraz łydki[116], zagrał następnie w przygotowawczym spotkaniu z USA[117]. Został wymieniony wskładzie naPuchar Świata w Rugby 2015[118][119], podczas którego zagrał w dwóch meczach fazy grupowej[120]. W drugim z nich doznał bowiem kontuzji ramienia[121][122], pozostał jednak z zespołem do końca turnieju, w którym Australijczycy ulegli w finaleAll Blacks[123]. Został mianowany wicekapitanem kadry w roku 2016[124], jednak i ten sezon skróciła mu kolejna kontuzja ramienia: po trzech czerwcowych testmeczach z Anglikami doznał jej w pechowym dla australijskich zawodników formacji ataku pierwszym spotkaniu Bledisloe Cup, prócz niego bowiem z boiska przedwcześnie zeszli jego dwaj poprzednicy na tej pozycji –Matt Giteau iMatt Toʻomua[47][125].
W kolejnym sezonie nie był brany pod uwagę przy ustalaniu składu reprezentacji[126], pojawił się jednak w meczu z Włochami, gdy kontuzji doznałSamu Kerevi[127][128]. Wyjazd z Australii w połączeniu z zasadami krajowego związku dotyczącymi powołań[47][129] oznaczały, że karierę reprezentacyjną zakończył po trzydziestu czterech testmeczach, w których zdobył cztery przyłożenia[130].
