 | |||||||||
| środkowozapolowy | |||||||||
| Pełne imię i nazwisko | Don Richard Ashburn | ||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Pseudonim | Whitey,Put Put | ||||||||
| Data i miejsce urodzenia | 19 marca 1927 | ||||||||
| Data i miejsce śmierci | 9 września 1997 | ||||||||
| Odbijał | lewą | ||||||||
| Rzucał | prawą | ||||||||
| Debiut | 20 kwietnia 1948 | ||||||||
| Ostatni występ | 30 września 1962 | ||||||||
| Statystyki | |||||||||
| Średnia uderzeń | 0,308 | ||||||||
| Home runy | 29 | ||||||||
| Uderzenia | 2574 | ||||||||
| RBI | 586 | ||||||||
| Kariera klubowa | |||||||||
| |||||||||
 Baseball Hall of Fame | |||||||||
| Rok wprowadzenia | 1995 | ||||||||
| Metoda elekcji | |||||||||
Don Richard Ashburn (ur.19 marca1927, zm.9 września1997) – amerykański baseballista, który występował na pozycjiśrodkowozapolowego, sześciokrotny uczestnikMeczu Gwiazd, członekBaseball Hall of Fame.
Przed rozpoczęciem sezonu 1945 podpisał kontrakt jakowolny agent zPhiladelphia Phillies[1] i został przydzielony do zespołu Utica Blue Sox (poziomClass A), z którym zdobył w 1945 mistrzostwo Eastern League, uzyskując najlepsząśrednią w zespole (0,311)[2]. W 1946 służył wU.S. Army naAlasce. W 1947 powrócił do Blue Sox i ponownie zdobył mistrzostwo ligi. Ustanowił także rekord Eastern League zaliczając 191odbić w 137 meczach[2].
WMajor League Baseball zadebiutował 20 kwietnia 1948 w meczu przeciwkoBoston Braves, w którym zaliczyłsingle'a[1]. Sezon 1948 rozpoczął na pozycjilewozapolowego, jednak po 12 spotkaniach został przesunięty na środkowe zapole. 5 czerwca 1948 w drugim spotkaniudoubleheader zChicago Cubs zaliczył przynajmniej jedno odbicie w 23 meczach z rzędu, a jego średnia wyniosła wówczas 0,380. W lipcu 1948 był jedynym debiutantem w NL All-Star Team. Wmeczu rozegranym naSportsman’s Park wSt. Louis, wygranym przez ALAll Star Team 5–2, Ashburn zaliczył dwa odbicia i skradł bazę[2]. Sezon zakończył ze średnią 0,333 i 32skradzionymi bazami (1. wynik w MLB), a przez magazynSporting News został wybrany najlepszym debiutantem miesiąca. W głosowaniuBBWAA do nagrodyNL Rookie of the Year Award zajął 3. miejsce[1][2].
W 1950 Ashburn był członkiem składu Phillies, którzy wywalczyli mistrzostwoNational League i zyskali przydomekThe Whiz Kids. WWorld Series wystąpił we wszystkich meczach, uzyskując średnią 0,176, a Phillies przegrali zNew York Yankees 0–4. W latach 1951–1954 osiągnął średnią 0,318, dwukrotnie zaliczył najwięcej odbić w National League i dwukrotnie reprezentował klub w Meczu Gwiazd[2]. W 1955 uzyskał najlepszą średnią w lidze (0,338)[1]. Trzy lata później po raz czwarty zagrał w All-Star Game, zdobył po raz drugi tytuł najlepszego uderzającego ze średnią 0,350, zaliczył najwięcej odbić (215),triple'ów (13) i miał najlepszy wskaźnikon-base percentage (0,440)[1][2].
W styczniu 1960 w ramach wymiany zawodników przeszedł doChicago Cubs, a grudniu 1961 doNew York Mets[1]. W 1962 został wybrany przez Mets najbardziej wartościowym zawodnikiem zespołu i dwukrotnie reprezentował klub w Meczu Gwiazd. Po raz ostatni zagrał 30 września 1962[1].
W latach 1963–1971 był komentatorem telewizyjnym meczów Phillies. W 1979 numer 1, z którym występował został zastrzeżony przez Philadelphia Phillies[2]. W 1995 został uhonorowany członkostwem wBaseball Hall of Fame[3]. W 2004 został wprowadzony do Philadelphia Sports Hall of Fame[4].
| Nagroda/wyróżnienie | Lata | Źródło |
| 6×All-Star | 1948,1951,1953,1958,1962¹,1962² | [1] |
| Baseball Hall of Fame | od 1995 | [3] |
| # 1 zastrzeżony przezPhillies | 1979 | [2] |
