 Ric Flair na konwencieGalaxyCon Austin w 2023 roku | |||
| Imię i nazwisko | Fred Phillips, Fred Demaree lub Fred Stewart (1949) | ||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 25 lutego 1949 | ||
| Współmałżonek | Leslie Goodman (1971–1983) | ||
| Dzieci | Charlotte Flair, | ||
| Kariera profesjonalnegowrestlera | |||
| Pseudonimy ringowe | Ric Flair | ||
| Wzrost | 180 cm[1] | ||
| Masa ciała | 110 kg[1] | ||
| Zapowiadany z | |||
| Trenerzy | |||
| Debiut | 10 grudnia 1972 | ||
| Emerytura | 31 lipca 2022 | ||
| |||
| Strona internetowa | |||
Richard Morgan Fliehr (ur. 25 lutego 1949 jako Fred Phillips, Fred Demaree lub Fred Stewart) – amerykański wrestler posługujący się pseudonimemRic Flair. W czasie swojej prawie trzydziestodziewięcioletniej kariery występował w organizacjachNational Wrestling Alliance (NWA),World Championship Wrestling (WCW),World Wrestling Federation / Entertainment (WWF, później WWE) iTotal Nonstop Action (TNA).
W latach 1981–1992 sześciokrotnie został wyróżniony przez magazynPro Wrestling Illustrated jako najlepszy wrestler. Jest rekordowym, dziewięciokrotnym mistrzemNWA World Heavyweight i rekordowym ośmiokrotnymmistrzem WCW World Heavyweight.WWE uznaje go za rekordowego, szesnastokrotnego mistrza świata, wliczając w to jego dwa panowania jakomistrz WWF[3]. W rzeczywistości liczba jego panowań z tytułami o statusie światowym (mającymiWorld w nazwie) wynosi od 16 do 25 w zależności od sposobu ich uznawania[4]. On sam uważa się za 21-krotnego mistrza świata[5].
Przez większą część swojej kariery byłheelem. Zdobywał mistrzostwa dzięki oszustwom. Słynął z lekkodusznego charakteru, radosnego wycia i braku szacunku do przeciwników. Nazywano gonajbrudniejszym zawodnikiem w grze. Swój pseudonimThe Nature Boy przejął po zawodniku, którym się inspirował i którego później pokonał w walce,Buddym Rogersie. Razem z innymi heelami tworzył grupęThe Four Horsemen. Pod koniec swojej kariery i na emeryturze wspomagał rozwój kariery wrestlerskiej swoich dzieci, córkiCharlotte oraz synówDavida iReida.
Należy do kilkugalerii sławy, w tym do:NWA Hall of Fame,Professional Wrestling Hall of Fame and Museum iSt. Louis Wrestling Hall of Fame. Jest jedyną osobą przyłączoną doWWE Hall of Fame dwukrotnie – raz indywidualnie i raz jako członek grupyThe Four Horsemen.
Urodził się 25 lutego 1949 wMemphis, w stanieTennessee. Według różnych dokumentów nazywał się Fred Phillips, Fred Demaree lub Fred Stewart. Jego matka nazywała się Olive Phillips, Olive Demaree lub Olive Stewart. Jako biologiczny ojciec, w dokumentach figuruje Luther Phillips. Tuż po narodzinach został porzucony, a sąd orzekł zaniedbanie i 12 marca 1949 umieścił go wdomu dzieckaTennessee Children’s Home Society. Ośrodek ten zasłynął później zescamu – niewyedukowanym, nieumiejącym czytać, często będącym jeszcze pod wpływemnarkozy kobietom wmawiano w szpitalach, żeporoniły i podawano do podpisania dokumenty, które tak naprawdę były wyrazem zgody na oddanie dziecka do adopcji. Ric Flair wierzy, że jego biologiczna matka mogła paść ofiarą tego przekrętu.
18 marca 1949 roku został adoptowany przez Richarda Reida „Dicka” Fleihera oraz Kathleen Virginię „Kay” Fleiher z domu Kinsmiller, którzy nadali mu imię Richard Morgan Fliehr. Rodzina początkowo mieszkała przy ulicy 6439 Devereaux wDetroit. Następnie przeprowadzili się doEdiny wMinnesocie. Richard Morgan Fliehr wychowywał się w pełni świadomy faktu, że został adoptowany.
W młodości Fleiher był fanem wrestlingu i oglądał w telewizji galeAmerican Wrestling Association. W każde urodziny ojciec zastępczy zabierał go na walki wrestlerów[6].
Po ukończeniuszkoły podstawowej w 1963, rozpoczął naukę w liceum przyWayland Academy, wBeaver Dam w stanieWisconsin. W tym czasie trenowałpchnięcie kulą,zapasy[6],podnoszenie ciężarów[7] ifutbol amerykański. Grał na pozycji środkowegolinebackera i obrońcy. W 1966 i 1967 był mistrzem wagi ciężkiej w zapasach w zawodach prywatnych szkółWisconsin. Latem pracował między innymi jako ratownik na basenie wMinnesocie. Ukończenie liceum zajęło mu 5 lat[6].
W 1968 roku trenerMike McGee rekrutował Richarda Morgana Fliehra naUniwersytet Minnesoty w ramachstypendium futbolowego. Fliehr grał w drużynieMinnesota Golden Gophers na pozycjiguarda. Należał dobractwa studenckiegoPhi Delta Theta. Po pierwszym roku nauki miał słabe stopnie i w 1969 musiał uczęszczać do letniej szkoły, którą opuszczał, w związku z czym nie zezwolono mu na dalszą grę w drużynie futbolowej. Porzucił studia po kolejnym semestrze, jesienią[6].
Po porzuceniu studiów pracował jakoagent ubezpieczeniowy. W ciągu jednego roku zarobił 30 tysięcy dolarów. Był też ochroniarzem w klubie George’s in the Park wMinneapolis[7].
Trenował swojego synaReida Flaira, a takżeScotta McGhee iStana Lane’a[1].
Pracując w klubie poznałKena Paterę, wówczasstrongmana, który zawodowo trenowałpodnoszenie ciężarów. Fliehr trenował razem z Paterą i pomagał mu w przygotowaniach przed zawodami naLetnich Igrzyskach Olimpijskich w 1972. Po igrzyskachVerne Gagne zaproponował kilku olimpijczykom trening wrestlingu. Dzięki wstawiennictwu Patery w treningu pozwolono wziąć udział także Fliehrowi. Zimą Richard Morgan Fliehr,Greg Gange (syn Verne’a Gagne’a),Jim Brunzell,The Iron Sheik i Ken Patera wzięli udział w pierwszym obozie wrestlingowym Verne’a Gagne’a[7].
Fliehr był trenowany przezBilly’ego Robinsona iVerne’a Gagne’a. Przyjąłpseudonim ringowyRic Flair i debiutował w ringu 10 grudnia 1972 wRice Lake, w stanieMinnesota, w organizacjiAmerican Wrestling Association (AWA). Jego pierwszym przeciwnikiem był George „Scrap Iron” Gadaski. Ich walka zakończyła się remisem z powodu upływu czasu po 10 minutach. Przez większość swojego pobytu w AWA Flair byłjobberem. W tym czasie po raz pierwszy zmierzył się z takimi wrestlerami jakLord Blears,Jim Brunzell,Greg Gagne,Pepper Gomez,Rene Goulet,Larry Hennig,Kenny Jay,Ivan Koloff,Ken Patera,Paul Perschmann,Roddy Piper,Geoff Portz,Ivan Putski,Ricky Romero,Chris Taylor,Jimmy Valiant,Khosrow Vaziri,Baron von Raschke iBuddy Wolfe. Po dwóch latach opuścił AWA[1][8].
W 1974 roku przeniósł się doCharlotte wKarolinie Północnej, gdzie rozpoczął karierę w organizacjiMid-Atlantic Championship Wrestling, które byłośrodkowoatlantyckim terytorium ligiNational Wrestling Alliance[8]. Przed swoim pierwszym występem w organizacji przefarbował swoje brązowe włosy nablond, chcąc upodobnić się do takich wrestlerów jakDusty Rhodes iSuperstar Billy Graham. Zaadaptował też przydomekNature Boy (pl.Chłopiec Natury), który miał odzwierciedlać jego charakter - w ringu zawsze zachowywał się swobodnie, jakby dobrze się bawił, i miał w zwyczaju wyć z radości[6][8]. Swoje pierwsze walki wygrywałfinisheremElbow Drop lubTop Rope Knee Drop, ale później już do końca kariery charakterystyczny dla niego stał się chwytFigure Four Leg Lock[8]. W dużym stopniu inspirował sięBuddym Rogersem, na którym wzorował swój wygląd, charakter i styl walki[9].
4 lipca razem zRipem Hawkiem pokonałtag teamPaula Jonesa iBoba Bruggersa w walce o mistrzostwoNWA Mid-Atlantic Tag Team Championship. Dla Hawka było to piąte zdobycie tego tytułu. Ich panowanie mistrzowskie zakończyło się 6 grudnia 1974, w wyniku przegranej walki o przeciwko Paulowi Jonesowi iTigerowi Conwayowi Jr.[1].
8 lutego 1975 pokonałPaula Jonesa wygrywając tym samym swój pierwszy indywidualny pas mistrzowski,NWA Mid-Atlantic Television Championship. 8 sierpnia stracił go w wyniku przegranej walki rewanżowej. 20 września pokonałWahoo McDaniela w walce o pasNWA Mid-Atlantic Heavyweight Championship.
4 października 1975 przeżyłwypadek lotniczy wraz zJohnnym Valentine’em,Bobem Bruggersem iMr. Wrestlingiem. W wypadku złamał sobie kręgosłup w trzech różnych miejscach i na początku usłyszał od lekarzy, że już nigdy nie będzie mógł uprawiaćwrestlingu. W czasie leczenia i rehabilitacji otrzymał od fanów wiele kartek z życzeniami szybkiego powrotu do zdrowia. Flair jednak zamiast podziękować, porwał kartki w telewizji aby przypomnieć widzom, że jestheelem[8].
W styczniu 1976 powrócił do udziału w walkach i kontynuował swojąrywalizację zWahoo McDanielem. 3 maja został pokonany przez rywala w walce o tytułNWA Mid-Atlantic Heavyweight Championship. Flair pokonał McDaniela i odzyskał mistrzostwo 24 maja. Następnie znów został pokonany przez rywala w walce o tytuł 11 września i odzyskał pas pokonując McDaniela 16 października[1]. Od listopada tworzyłtag team zGregiem „The Hammer” Valentine’em. Obaj wspólnierywalizowali zOle iGene’em Anderson, którzy posiadali mistrzostwo drużynoweNWA World Tag Team Championship[8]. 26 grudnia Flair i Valentine pokonali rywali i przejęli mistrzostwo. 27 grudnia Flair przegrał z McDanielem walkę o mistrzostwo NWA Mid-Atlantic Heavyweight Championship[1].
4 kwietnia 1977 pokonał mistrzaRufusa R. Jonesa w walce o pasNWA Mid-Atlantic Television Championship. 8 maja drużyna The Andersons (Ole iGene Anderson) pokonałatag team Flaira iGrega Valentine’a, czym odzyskała mistrzostwo drużynoweNWA World Tag Team Championship. 15 czerwca Flair został pokonany przezRicky’ego Steamboata w walce o NWA Mid-Atlantic Television Championship[1].
Flair zawiązał sojusz zGregiem Valentine’em orazBlackjackiem Mulliganem i w tym składzierywalizował zWahoo McDanielem,Rickym Steamboatem,Paulem Jonesem i drużyną The Andersons (Ole iGene Anderson)[8]. 30 czerwca on i Valentine pokonaliDina Bravo iTigera Conwaya Juniora w walce oNWA Mid-Atlantic Tag Team Championship, a 29 lipca Flair pokonał mistrzaBoba Brazila, przejmując w ten sposóbśrodkowoatlantycką wersję NWA United States Heavyweight Championship. W tym momencie pojawiły się oznaki niezgody między Flairem, a Mulliganem. 22 sierpnia Paul Jones i Ricky Steamboat pokonali Flaira i Valentina przejmując w ten sposób NWA Mid-Atlantic Tag Team Championship. Następnie 21 październikaRicky Steamboat pokonał Flaira w walce o NWA United States Heavyweight Championship. 30 października Flair wraz z Valentine’em ponownie pokonalitag team The Andersons w walce o NWA World Tag Team Championship[1].
W kwietniu 1978 Flair iGreg Valentine zostali pozbawieni przez organizację mistrzostwaNWA World Tag Team Championship. 23 kwietnia wzięli udział w turnieju o utracone mistrzostwo, ale odpadli w pierwszej rundzie przegrywając zAndré the Giantem iWahoo McDanielem. 30 października Flair iBig John Studd pokonali panujących mistrzów,Paula Jonesa iRicky’ego Steamboata, w walce o mistrzostwoNWA Mid-Atlantic Tag Team Championship, jednak przegrali walkę rewanżową 5 listopada i stracili tytuły.
9 kwietnia 1978 Flair pokonałMr. Wrestlinga i zdobył mistrzostwoNWA United States Heavyweight Championship[1]. Tego dnia doszło do kłótni między nim, aBlackjackiem Mulliganem. Po tym jak Flair okazał Mulliganowi brak szacunku niszcząc jego kapelusz kowbojski, Mulligan w oczach widzów stał sięfacem i w odpowiedzi podarł ozdobne szatyrywala. Flair nasłał na Mulligana łowców nagród i nigdy nie przegrał z nim walki o jakikolwiek tytuł. Jesienią powrócił do rywalizacji zRickym Steamboatem[8]. 17 grudnia Steamboat pokonał go w walce o NWA United States Heavyweight Championship[1].
1 kwietnia 1979 pokonałRicky’ego Steamboata w walce ośrodkowoatlantycką wersję WA United States Heavyweight Championship[1]. Jednak tej samej wiosny obaj pogodzili się i połączyli siły przeciwko wspólnemu rywalowi,Paulowi Jonesowi. Od tego momentu Flair byłfacem. Razem ze Steamboatem próbował pokonać Jonesa ibarona Von Raschke w walce oNWA World Tag Team Championship, ale bez skutku. Latem został niespodziewanie poniżony i pobity przez swojego idola,Buddy’ego Rogersa. Rogers dłużej posługiwał się pseudonimemNature Boy, a jego postać była główną inspiracją dla Rica Flaira[8]. 8 lipca wGreensboro w stanieKarolina Północna Ric Flair wygrał ostateczną walkę przeciwko Buddy’emu Rogersowi, reklamowaną jakoBattle of the Nature Boys. Aby pokonać przeciwnika użył charakterystycznego dla obu wrestlerówfinisheraFigure-Four Leglock. Po walce Flair wypowiedział po raz pierwszy swojemotto,To be The Man, you have to beat The Man (pl.Aby być mężczyzną trzeba pokonać mężczyznę)[9][10][11]. Ponieważ Rogers miał problemy ze zdrowiem, nie rywalizował więcej z Flairem w ringu, tylko zostałmanagerem takichheelów jakJimmy Snuka,Big John Studd iKen Patera, których nasyłał na Flaira. Wkrótce Flair pojednał się zBlackjackiem Mulliganem[8]. 8 sierpnia razem zdobyliNWA World Tag Team Championship pokonując barona von Raschke i Paula Jonesa[1]. Flair na znak swojego oddania oraz szacunku wobec partnerazwakował NWA United States Heavyweight Championship 12 sierpnia[1][8]. Obaj przegrali jednak tytuły wraz z walką rewanżową 22 sierpnia[1].
W 1980 jego głównym celem było odebranie środkowoatlantyckiej wersji mistrzostwaNWA United States Heavyweight ChampionshipJimmy’emu Snuce. Udało mu się to 19 kwietnia. Następnie utworzyłtag team zGregiem Valentine’em aby wspólnie rywalizować przeciwko Snuce iThe Iron Sheikowi. W trakcie jednej z walk Greg Valentine niespodziewanie zwrócił się przeciwko swojemu partnerowi i złamał mu nos laską. 26 lipca Valentine pokonał Flaira w walce o mistrzostwo NWA United States Heavyweight, ale Flair odzyskał mistrzostwo pokonując Valentine’a 24 listopada. Tak zaczęło się piąte panowanie Flaira.
W 1981 jego największymrywalem byłRoddy Piper, który 27 stycznia odebrał mu mistrzostwoNWA United States Heavyweight Championship pokonując go w walce, którą wygrał używając niedozwolonego przedmiotu. Flair w ramach rywalizacji wielokrotnie walczył z Piperem, a także z jego poplecznikami,Gregiem Valentine’em,Ivanem Koloffem,Ole Andersonem iGene’em Anderson, ale już nie odzyskał tytułu[8].
17 września 1981 Flair zdobył najwyższe mistrzostwo ligowe,NWA World Heavyweight Championship, pokonując dotychczasowego mistrza,Dusty’ego Rhodesa. Od tej pory podróżował po różnych terytoriachNWA, aby bronić tytułu w walkach z takimi pretendentami jakTed DiBiase,Austin Idol,Bruiser Brody,Ole Anderson,Dusty Rhodes,Paul Orndorff,Tommy Rich,Billy Jack Haynes,Kerry Von Erich,Jerry “The King” Lawler iBob Backlund[8].
29 sierpnia 1982, wRepublice Dominikany, lokalny wrestlerJack Veneno pokonał Flaira w walce o tytuł. Walka była chaotyczna. Interweniowali w niejRoddy Piper i ochrona areny z bronią palną. Veneno zdecydował się jednak zwrócić tytuł Flairowi, a zmiana tytułu nie jest uznawana przezNWA[12]. 25 grudnia, na gali Christmas Night Star Wars wTeksasie, Flair miał bronić tytułu wwalce w stalowej klatce przeciwkoKerry’emu Von Erichowi. Sędzią w tej walce byłMichael “PS” Hayes, a wejścia do klatki pilnowałTerry Gordy – obaj tworzyli na co dzieńtag teamThe Fabulous Freebirds. Mistrz ciągle kłócił się z sędzią, więc Hayes zaczął pomagać pretendentowi wygrać. Kerry von Erich sprzeciwił się, nie chcąc oszukiwać, więc zaatakował Freebirdsów. Dla Flaira był to koniec udziału w tym wątku, ale dlateksańskiego terytorium NWA był to początek wieloletniej rywalizacji międzyThe Fabulous Freebirds, arodziną Von Erich[8].
6 stycznia 1983 wSan Juan przegrał pas w walce zCarlosem Colonem, zawodnikiem portorykańskiej organizacji wrestlingu,World Wrestling Council (WWC). Walka nie została uznana za ważną przezNational Wrestling Alliance, a starcie nie było emitowane w telewizji, ale Colone uznał, że skoro udało mu się pokonaćmistrza świata NWA, to posiadany przez niego regionalny pasWWC World Heavyweight Championship jest bardziej prestiżowy. WWC zmieniło nazwę swojego najwyższego mistrzostwa naWWC Universal Heavyweight Championship, czyli mistrzostwo wszechświata.
8 lutego 1983Victor Jovica pokonał Rica Flaira w Trynidad w walce o mistrzostwo NWA. Stało się tak jednak w wyniku błędu, więc NWA nie uznało wyniku walki i stwierdziło, że w chwiliprzypinania przeciwnika Jovica miał nogi na linach ringu, co jest zabronione[12].
9 lutego 1983 Flair został pokonany w walce o mistrzostwo przez zamaskowanego wrestlera opseudonimie The Midnight Rider. Po walce sędzia nakazał odsłonić twarz. Okazało się, że pod maską krył sięDusty Rhodes. Ponieważ Rhodes był w tym czasie zawieszony, walka i zmiana mistrza zostały uznane za nieważne[8].
10 czerwca[1][13]Handsome Harley Race pokonał Rica Flaira i przejąłjego tytuł wSaint Louis, w stanieMissouri, a potem zaoferował nagrodę każdemu, kto wyeliminuje poprzedniego mistrza ze świata wrestlingu. W walce rewanżowej Ric Flair został zaatakowany przezDirty Dicka Slatera iBoba Ortona Jr., którego dotąd uważał za najlepszego przyjaciela[8].
15 lipca, wSaint Louis wMissouri, wziął udział w turnieju o wakatowanemistrzostwo NWA Missouri Heavyweight i wygrał. Pokonał w kolejnych rundachBoba Browna,George’a Wellsa,Jerry’ego Blackwella,Butcha Reeda, a w finaleDavida von Ericha. Mistrzostwo stracił jednak 16 września przegrywając walkę z Davidem von Erichem[1].
24 listopada 1984 na galiStarrcade pokonał Race’a w walce typuCage match i odzyskałmistrzostwo NWA World Heavyweight. Był to pierwszy raz kiedy ten tytuł zmienił posiadacza w wyniku walki w klatce. 21 marcaHarley Race pokonał Rica Flaira i odzyskałmistrzostwo NWA World Heavyweight wNowej Zelandii. Flair ponownie przejął mistrzostwo pokonując Race’a 23 marca wSingapurze. Obie te zmiany nie są jednak uznawane przezNWA. 6 majaKerry von Erich pokonał Flaira w walce o mistrzostwo wIrving w stanieTeksas. Ta walka odbyła się w trakcie wydarzenia ku czci zmarłego trzy miesiące wcześniej brata nowego mistrza,Davida Von Ericha. Wkrótce jednak Flair odzyskał mistrzostwo w pojedynku rewanżowym 24 maja wJaponii. Posiadał pas przez kolejne dwa lata, skutecznie broniąc go w pojedynkach między innymi przeciwkoRicky’emu Steamboatowi,Wahoo McDanielowi,Stanowi Hansenowi,Sergeantowi Slaughterowi iRonowi Garvinowi.
23 czerwca 1984 wziął udział w turnieju ozwakowany pasNWA Texas Heavyweight Championship wSan Antonio wTeksasie. Pokonał w kolejnych rundachKevina von Ericha iJules’a Strongbowa. W ten sposób doszedł do finału, ale przegrał walkę z drugim finalistą,Gino Hernandezem.
30 czerwca 1984 na gali Lords Of The Ring przegrał zDustym Rhodesem walkę o ceremonialny pas. Wkrótce obaj zmierzyli się na galiStarrcade w starciu o należące do Flairamistrzostwo NWA World Heavyweight. Pojedynek zakończył się w kontrowersyjnych okolicznościach. Gościnny sędziaJoe Frazier, z zawodubokser, ogłosił przegraną Rhodesa z powodunadmiernego krwawienia. Jest to prawidłowa reakcja sędziego w boksie zawodowym, ale nietypowa dla wrestlingu[8].
.jpg)
Latem 1985 Ric Flairrywalizował głównie przeciwko rosyjskiemutag teamowi,Ivanowi iNikicie Koloff. 6 lipca Flair pokonał Nikitę Koloffa na galiGreat American Bash w walce, którą sędziowałDavid Crockett. Kolejnym głównym rywalem Flaira byłMagnum T.A., którego pobił i poniżył w ringu, a tydzień później szyderczo zaoferował mu nowy strój,aby mógł wyglądać jak mistrz. Magnum porwał darowane mu ubranie i znokautował mistrza atakiembelly-to-belly suplex. Flair rzucił rywalowi wyzwanie, aby wytrzymał z nim 10 minut pojedynku. Magnum sprostał wyzwaniu i chwilę później został zaatakowany przezOle iArna Andersonów, którzy ogłosili, że są kuzynami Flaira.
29 września 1985 Flair obronił tytuł pokonującNikitę Koloffa wstalowej klatce, ale po walce został zaatakowany przez Nikitę iIvana Koloffów.Dusty Rhodes ruszył mistrzowi na ratunek, co jednak spotkało się z dezaprobatą Flaira. Mistrz i Andersonowie zamknęli klatkę od środka i wspólnie doprowadzili do kontuzjikostki u nogi Rhodesa. Tego samego dnia w wywiadzie Flair wyraził chęć nawiązania współpracy z odwiecznym rywalemMagnuma,Tullym Blanchardem. 2 października walczył przeciwkoRickowi Martelowi o pasAWA World Championship, ale pojedynek zakończył się remisem przezCount-out.
28 listopada 1985 na galiStarrcade Ric Flair walczył przeciwkoDusty’emu Rhodesowi omistrzostwo NWA World Heavyweight. Gdy sędzia został znokautowany i leżał przez chwilę nieprzytomny, Ole i Arn Andersonowie wtargnęli na ring i pomogli Flairowi bić przeciwnika. Gdy na ring wszedł nowy sędzia, Rhodesprzypiął Flaira i został ogłoszony zwycięzcą oraz nowym mistrzem. Tydzień później wydano jednak nowe oświadczenie, według którego znokautowany sędzia zanim stracił przytomność zdążył zdyskwalifikować Flaira, co zgodnie z zasadami oznacza, że tytuł nie zmienił posiadacza.
Flair zawiązał sojusz zArnem Andersonem iTullym Blanchardem, tworząc w ten sposób grupę o nazwie 3 Horsemen (pl.Trzech Jeźdźców). Towarzyszył im teżmanager Blancharda,J.J. Dillon.Ole Anderson był w tym czasie niedysponowany z powodu kontuzji. Gdy Ole Anderson powrócił, dołączył do grupy, która odtąd była znana jakoThe Four Horsemen (pl.Czterech Jeźdźców). Nazwa ta nawiązywała doCzterech Jeźdźców Apokalipsy[8].
W 1986 Ric Flair zgodził się bronićtytułu mistrzowskiego NWA World Heavyweight w czasietrasy związanej z wydarzeniemGreat American Bash. Pokonał takich pretendentów jakWahoo McDaniel,Dusty Rhodes,Nikita Koloff,Ron Garvin,Ricky Morton,Robert Gibson,Hawk iAnimal[8].
2 lutego 1986 na gali MoscaMania Flair pokonałDusty’ego Rhodesa[8]. 26 lipca 1986[1][13]Dusty Rhodes pokonał Flaira wstalowej klatce wHamilton wkanadyjskiej prowincjiOntario. 7 sierpniaThe Four Horsemen użyło składanych krzeseł aby doprowadzić do kontuzji kolana nowego mistrza. To ułatwiło Flairowi walkę rewanżową 9 sierpnia. Flair założył Rhodesowi chwytFigure-four leglock. Mistrz w chwycie stracił przytomność, co oznaczało jego przegraną i utratę tytułu. Flair przekonałBaby Doll, która była valetem Rhodesa, aby zwróciła się przeciwko Rhodesowi w czasie kolejnej walki obu wrestlerów i dzięki temu obronił tytuł.
Jesienią 1986JJ Dillon iThe Four Horsemen zaatakowali i poniżyliDusty’ego Rhodesa, gdy ten szedł przezparking. W międzyczasie, po kończącym karierę wypadkuMagnuma TA,Nikita Koloff stał sięface’em i nowympartnerem Rhodesa. Koloff przyłączył się do rywalizacji, stając po stronie Rhodesa. 27 listopada na galiStarrcade Flair pokonał posiadacza pasaNWA United States Championship,Nikitę Koloffa, w walce, która zakończyła się dyskwalifikacją. Kolejny raz obaj wrestlerzy zmierzyli się ze sobą 15 lutego 1987 na gali MoscaMania 2. Tym razem Koloff wygrał, choć również w wyniku dyskwalifikacji, więc należące do Flairagłówne mistrzostwo ligowe nie zmieniło posiadacza.
W 1987Ole Anderson opuścił grupęThe Four Horsemen, ale został zastąpiony przezLexa Lugera. 4 lipca Ric Flair przewodził swojej drużynie w czasie pierwszej walki typuWarGames match, która miała miejsce w czasie galiGreat American Bash. Ric Flair,Arn Anderson, Lex Luger,Tully Blanchard iJJ Dillon przegrali z drużyną, w której składzie byliThe Road Warriors (Road Warrior Hawk iRoad Warrior Animal),Nikita Koloff,Dusty Rhodes iPaul Ellering. Drużyna Flaira obwiniała za tę porażkę Dillona i wymusiła walkę rewanżową 31 lipca. Tym razem Dillon został zastąpiony przezThe War Machine, ale wynik pojedynku był taki sam[8].
Latem 1987 Ric Flair rozpocząłrywalizację zJimmym iRonem Garvinami. Próbował uwieśćPrecious, która była żoną ivaletem Jimmy’ego Garvina. Podarował jej nawetfutro, ale został odrzucony. 11 lipca Flair wyzwał Garvina na pojedynek o randkę z Precious. Walka odbyła się 11 lipca na galiGreat American Bash i zakończyła się zwycięstwem Flaira. Zwycięzca czekał na przybycie Precious w pokoju hotelowym, ale zamiast niej na miejsce przybył przebrany za nią Ron Garvin, który wykorzystując nieuwagę Flaira powalił go na ziemię.
25 września 1987 Ron Garvin pokonał Rica Flaira w pojedynku oNWA World Heavyweight Championship wDetroit w stanieMichigan. Flair odzyskał mistrzostwo w walce rewanżowej 26 listopada na galiStarrcade.
W grudniu 1987Lex Luger odłączył się od grupyThe Four Horsemen, chcąc zdobyć tytuł należący do Flaira. W grupie zastąpił goBarry Windham. W tym samym czasie głównym pretendentem do tytułu byłSting. 27 marca 1988 na galiClash of the Champions I Flair i Sting pojedynkowali się przez godzinę, aż ich starcie zakończyło się remisem. Wkrótce wszyscy czterej członkowie The Four Horseman byli mistrzami: Ric Flair posiadałNWA World Heavyweight Championship, Barry Windhamśrodkowoatlantycką wersję NWA United States Heavyweight Championship, aArn Anderson iTully BlanchardNWA Mid-Atlantic Tag Team Championship.
10 lipca 1988 naGreat American Bash Flair bronił tytułu w walce przeciwkoLexowi Lugerowi. Pretendent do tytułu umieścił przeciwnika w chwycieTorture rack. SędziaTommy Young kazał przerwać walkę. Publiczność i sam Luger myśleli, że pretendent wygrał walkę, ale okazało się, że został zdyskwalifikowany, ponieważ zaczął krwawić. Decyzja sędziego była uważana za kontrowersyjną.
We wrześniuArn Anderson iTully Blanchard odeszli zNWA, więc Flair iBarry Windham nazywali odtąd swoją drużynę The Horsemen (pl.Jeźdźcy). 7 grudnia, na galiClash of the Champions IV: Season's Beatings, The Horsemen pokonaliThe Midnight Express, a 26 grudnia naStarrcade Flair pokonałLexa Lugera.
W lutym 1989 Ric Flair i Barry Windham zostali wyzwani na pojedynek przezEddiego Gilberta i zamaskowanego tajemniczego wrestlera, którym okazał sięRicky Steamboat. Steamboat wygrał walkę dla swojego tag teamuprzypinając Flaira. The Horsemen podjęli decyzję o zwolnieniumanageraJJ Dillona i zastąpieniu goHiro Matsudą. 20 lutego Steamboat pokonał Flaira i odebrał mu pasNWA World Heavyweight Championship. Tydzień później drużyna Horseman została rozwiązana po tym jak Matsuda i Windham opuściliNWA. Steamboat wygrał pierwszy rewanż przeciwko Flairowi 2 kwietnia na galiClash of the Champions VI: Ragin’ Cajun, ale 7 maja na Wrestle War Flair pokonał mistrza i odzyskał tytuł światowy. Po walceTerry Funk, który był jednym z sędziów, zaatakował Flaira i rzucił go na stół, który się załamał. Po tym wydarzeniu Flair był niedysponowany do lipca, aleSting zdecydował się walczyć w jego imieniu przeciwkoheelowiTerry’emu Funkowi[8].
Ric Flair powrócił 23 lipca 1989 na galiGreat American Bash, gdzie pokonałTerry’ego Funka, któremu w narożniku towarzyszyłPlayboy Gary Hart. Po walce Flair został zaatakowany przezThe Great Mutę i uratowany przed nim przezStinga. 12 września na galiClash of the Champions VIII: Fall Brawl '89 Sting i Flair pokonaliDicka Slatera iThe Great Mutę przez dyskwalifikację. 28 października naHalloween Havoc Sting i Flair w towarzystwiemanageraOle Andersona pokonaliTerry’ego Funka iThe Great Mutę, którym towarzyszyłGary Hart. Starcie miało miejsce wstalowej klatce, a sędzią specjalnym był nazywanyżyjącą legendąBruno Sammartino. 15 listopada 1989 naClash of the Champions V: St. Valentine's Massacre Flair pokonał Terry’ego Funka w walce typuI Quit Match. Po walce zgodnie z obietnicą Terry Funk uciskał rękę Flaira. Wtedy jednak Flair został zaatakowany przezThe Great Mutę iLexa Lugera. Gdy Sting wkroczył na ring by pomóc zaatakowanemu, też został zaatakowany.
Arn Anderson w końcu powrócił doNWA, by odnowić drużynę zOle Andersonem i pomóc Flairowi. 13 grudnia 1989 na galiStarrcade Flair wziął udział w turniejuIron Man. PokonałGreat Mutę, zremisował zLexem Lugerem i przegrał zeStingiem w finale. Po ostatniej walce na ring wkroczyliArn iOle Anderson, ale tym razem zamiast zaatakować Stinga pogratulowali mu i razem z Flairem zaoferowali przyłączenie się do odnowionej grupyThe Four Horsemen[8].
W 1990 Ric Flair,Arn iOle Anderson oraz Sting utworzyli nową grupę o nazwieThe Four Horsemen. 6 lutego na galiClash of the Champions X: Texas Shootout pokonali drużynęGary Hart International wstalowej klatce. Sting został ogłoszony pretendentem dotytułu NWA World Heavyweight należącego do Rica Flaira i odmówił zrzeczenia się tej szansy, za co został wykluczony z grupy i zaatakowany. W czasie tego incydentu kolano Stinga zostało poważnie uszkodzone.
25 lutego 1990 na galiWrestleWar Flair bronił tytułu w walce przeciwkoLexowi Lugerowi. W okolicach ringu był teżSting podpierający siękulami. Nagle Sting został zaatakowany przezArna iOle Andersonów. Lex Luger przerwał walkę przeciwko Flairowi aby pomóc zaatakowanemu, ale spędził za dużo czasu pozaringiem i przegrał przezwyliczenie.
Wiosną Ole Anderson przeszedł na emeryturę. Drużyna The Four Horsemen zmieniła swój skład, w który od tej pory wchodzili: Ric Flair,Arn Anderson,Barry Windham iSid Vicious.
13 czerwca 1990 na galiClash of the Champions XI: Coastal CrushJunkyard Dog pokonał Flaira w walce omistrzostwo NWA World Heavyweight, jednak ponieważ wygrał w wyniku dyskwalifikacji, mistrzostwo nie zmieniło posiadacza. Flair stracił jednak tytuł 7 lipca na galiGreat American Bash wBaltimore, przegrywając walkę zeStingiem. Flair otrzymał szansę walki ośrodkowoatlantycką wersję NWA United States Heavyweight Championship zLexem Lugerem 5 września na galiClash of the Champions XII: Mountain Madness/Fall Brawl ’90, ale ten pojedynek też przegrał.
Flair przegrał wiele starć zmistrzem NWA World Heavyweight,Stingiem. W związku z tym skupił się na tym aby razem zArnem Andersonem odebrać mistrzostwo drużynowetag teamowiDoom (Butch Reed iRon Simmons). Pierwszą szansę otrzymali 27 października 1990 na galiHalloween Havoc, ale walka o tytuł zakończyła się bez rozstrzygnięcia. 20 listopada na galiClash of the Champions XIII: Thanksgiving Thunder Flair pokonał Butcha Reeda w walce o usługiszoferskieTeddy’ego Longa. Long jednak oszukał zwycięzcę wywożąc go napustynię i zostawiając go tam.
16 grudnia 1990 na galiStarrcade Flair w przebraniu zamaskowanego wrestlera i pod pseudonimem The Black Scorpion zaatakowałStinga. 11 stycznia 1991 Flair pokonał Stinga i po raz ósmy zdobyłmistrzostwo NWA World Heavyweight. Jednocześnie został ogłoszony pierwszymmistrzem WCW World Heavyweight, gdyżśrodkowoatlantyckie terytoriumNWA było w trakcie przemiany w niezależną organizacjęWorld Championship Wrestling (WCW). Organizacja zdecydowała się jednak tymczasowo używać pasa NWA do reprezentowania mistrzostwa WCW[8].
21 marca 1991 Ric Flair gościnnie wystąpił wjapońskiej organizacjiNew Japan Pro-Wrestling (NJPW).Tatsumi Fujinami pokonał go i został nowymmistrzem NWA World Heavyweight. Decyzją WCW pas został zwrócony Flairowi, jednak NWA uznaje panowanie Tatsumi Fujinami. Aby rozwiać wszelkie wątpliwości 19 maja na galiSuperbrawl I Flair pokonał Fujinami w walce o tytuł. Następni pretendenci do tytułu, których Flair pokonał to Jamie Meadows 5 czerwca w odcinkuWCW WorldWide iBeautiful Bobby 12 czerwca na galiClash of the Champions XV.
W czerwcu 1991 Flair nie mógł się porozumieć zTedem Turnerem odnośnie do swojego zatrudnienia wWorld Championship Wrestling. Zarząd zdecydował się mu obciąć pensję i chciał aby Flair przegrał mistrzostwo na galiGreat American Bash w walce przeciwkoLexowi Lugerowi, który miał go zastąpić jako nowygłówny bohater gal. Gdy Flair odmówił, został poproszony aby chociaż przegrał tytuł w walce zBarrym Windhamem. Na ten warunek wrestler również nie przystał, w związku z czym został zwolniony 1 lipca 1991, atytuł mistrzowski WCW został mu odebrany. Flair był jednak prawnym posiadaczem samego pasa mistrzowskiego[8].
W 1991 Ric Flair podpisał umowę na występy wWorld Wrestling Federation (WWF)Vince’a McMahona. W związku z tym 8 wrześniaNational Wrestling Alliance podjęło decyzję o pozbawieniu Flairamistrzostwa NWA World Heavyweight, co było pierwszym w historiizwakowaniem tego tytułu[14]. Sam pas reprezentujący tytuł nadal jednak był w posiadaniu Flaira i razem z nim wrestler pojawiał się na początku w programach telewizyjnych WWF, gdzie ogłosił sięprawdziwym mistrzem świata. PóźniejWorld Championship Wrestling odkupiło od niego pas za 75 tysięcydolarów amerykańskich.
W 1991 Flair zatrudniłBobby’ego “The Brain” Heenana jako swojego konsultanta finansowego iMr. Perfecta jako swojego konsultanta wykonawczego. Jego pierwszą galąpay-per-view byłoSurvivor Series, w czasie którego razem zTedem DiBiase,The Mountiem iThe Warlordem pokonałBreta Harta,Roddy’ego Pipera iThe British Bulldoga w walce typuTag Team Elimination Match.
19 stycznia 1992 wziął udział w walce typuRoyal Rumble nagali o tej samej nazwie. Główną nagrodą byłzwakowany wówczas pasWWF Heavyweight Championship reprezentujący główne mistrzostwo organizacji[8]. Ric Flair wszedł naring jako trzeci i wyeliminował kolejnoBritish Bulldoga,Kerry’ego Von Ericha,Big Boss Mana iRandy’ego Savage’a. Na końcu wyeliminowałSida Justice'a, jedynego pozostałego w ringu zawodnika, i tym samym wygrał Royal Rumble oraz najwyższe mistrzostwo organizacji WWF[15]. Tytuł ten posiadał do 5 kwietnia 1992, kiedy został pokonany przezRandy’ego Savage’a. Po długiej przerwie, w czasie której pokonywałdrugorzędnych zawodników, on iMr. Perfect zaatakowali Savage’a w trakcie jego obrony mistrzostwa, czym przyczynili się do wygranejThe Ultimate Warriora. Ponieważ jednak Warrior wygrał przezwyliczenie, tytuł nie zmienił posiadacza. Flair zmierzył się ponownie z Savage’em w walce o pas 1 września w odcinkuPrime Time Wrestling i wygrał dzięki interwencjiRazora Ramona. 12 października ponownie stracił mistrzostwo, tym razem wSaskatchewan w walce przeciwkoBretowi Hartowi nagali nieemitowanej w telewizji. Niedługo potem doszło do nieporozumienia między Flairem, a Perfectem. Perfect i Savage pokonali Flaira i Ramona 24 listopada na galiSurivor Series.
24 stycznia 1993 też wziął udział wgłównej walce naRoyal Rumble. Wszedł jako pierwszy i wyeliminowałPapa Shango, ale sam został wyeliminowany jako czwarty przezMr. Perfecta. Dzień później Flair i Perfect postanowili ostatecznie zakończyć swój konflikt mierząc się w walce, po której przegrany miał opuścić WWF. Walkę wygrał Mr. Perfect, więc Flair musiał odejść. Wystąpił w jeszcze kilkuwydarzeniach nieemitowanych w telewizji, po czym powrócił doWorld Championship Wrestling[8].
Po powrocie doWorld Championship Wrestling (WCW) ponownie połączył siły zArnem Andersonem[8] i 17 czerwca 1993[16] na galiClash of the Champions XXIII wspólnie pokonaliFlyin’ Briana orazStunning Steve’a. Następnie Flair naBeach Blast pokonałBarry’ego Windhama w walce o pasNWA World Heavyweight Championship i rozpoczął swoje dziewiąte uznawane panowanie mistrzowskie[8]. 18 sierpnia na galiClash of the Champions XXIV Flair iSting wspólnie pokonaliKing Konga i Awesome Kong (nie mylić zKią Stevens). 21 sierpnia w odcinkuSaturday Night Flair obronił tytuł w walce przeciwko Stingowi, a 4 września w odcinkuWCW WorldWide przeciwkoBig Sky'owi. Przegrał mistrzostwo 19 września na galiFall Brawl w walce przeciwkoRickowi Rude’owi. Obaj zmierzyli się ponownie na galiHalloween Havoc 24 października, gdzie Rude znowu wygrał, tym razem przez dyskwalifikację[8].
Do końca 1993 roku tytułNWA World Heavyweight Championship został odebranyWCW, które oficjalnie przestało przynależeć do ligiNational Wrestling Alliance. Najważniejszym mistrzostwem organizacji stało sięWCW World Heavyweight Championship. 27 grudnia na galiStarrcade Flair pokonałVadera w walce o przejęcie tego tytułu. WCW uznaje to za jego drugie panowanie mistrzowskie.
27 stycznia 1994 na galiClash of the Champions XXVI Flair iSting pokonali wspólnieRicka Rude'a iVadera. 20 lutego 1994 naSuperBrawl IV Flair skutecznie obronił pasWCW World Heavyweight Championship w walce typuThunder Cage match przeciwko Vaderowi[8]. W marcu wziął udział w turnieju European Cup. W pierwszej rundzie 12 marca pokonałJohnny’ego B. Badda, a w ćwierćfinale 17 marcaLorda Stevena Regala, ale w półfinale 19 marca został pokonany przezVadera[1]. 23 czerwca na galiClash of the Champions XXVII pokonał Stinga i tym sposobem odebrał mu pasWCW International World Heavyweight Championship, który był pozostałością poNWA World Heavyweight Championship. Następniezunifikował oba posiadanie przez siebie mistrzostwa[8].
17 kwietnia 1994 na galiSpring Stampede bronił pasa mistrzowskiegoWCW World Heavyweight Championship w walce przeciwkoRicky’emu Steamboatowi. Walka zakończyła się remisem przez wzajemneprzypięcie[17]. Obaj stoczyli walkę rewanżową 21 kwietnia. Flair wygrał i odzyskał mistrzostwo[18].
17 lipca 1994 na galiBash at the BeachHulk Hogan pokonał Rica Flaira i odebrał muWCW World Heavyweight Championship. 28 sierpnia na galiClash of the Champions XXVIII Flair wygrał walkę rewanżową, ale przezwyliczenie, więc pas nie zmienił posiadacza. Ostateczna walka rewanżowa miała się odbyć 23 października naHalloween Havoc. Dodatkowo była to walka, po której przegrany musiał przejść na emeryturę. Hulk Hogan wygrał i ten pojedynek, a Flair przez pewien czas zajmował się głównie byciemmanageremVadera, któremu próbował pomóc w pokonaniu Hogana. W końcu jednaktag teamThe Mega Powers, czyli Hulk Hogan iRandy Savage, przekonali zarząd WCW aby pozwolono Flairowi wrócić do zawodu.
W 1995Vader i Flair wspólnierywalizowali zHulkiem Hoganem iRandym Savage’em. 21 marca zostali pokonani przez rywali na galiSlamboree. 18 czerwca naGreat American Bash Flair pokonał Savage’a. 16 lipca naBash at the Beach przegrał z Savage’emLumberJack match. Na tej samej galiVader przegrał z Hoganemwalkę w klatce, która była walką wieczoru. Flair wszedł naring i werbalnie poniżył za to Vadera, który w odpowiedzi zaatakował. Na pomoc Flairowi przybyłArn Anderson. 6 sierpnia na galiClash of the Champions XXXI Vader pokonał Flaira i Andersona w walce typuHandicap match[8].
W międzyczasie w 1995 Flair brał udział w turniejuG1 Climax wTokio na haliRyōgoku Kokugikan. 11 sierpnia zremisował zMasą Chono, 12 sierpnia wygrał zShiro Koshinaka, 13 sierpnia przegrał zKeiji Mutoh, 14 sierpnia wygrał zHiroyoshi Tenzanem, a 13 listopada wygrał zOsamu Nishimurą. Nie zakwalifikował się do finału[19].
Flair zaczął obwiniać o swoje porażki często towarzyszącego muArna Andersona. 17 września 1995 na galiFall Brawl stoczyli ze sobą pojedynek, który dzięki interwencjiBriana Pillmana wygrał Anderson. Przez kolejny miesiąc Flair błagałStinga aby pomógł mu wrywalizacji przeciwko Andersonowi i Pillmanowi. 29 października na galiHalloween Havoc Flair i Sting mieli stoczyć pojedynek przeciwko Andersonowi i Pillmanowi, ale Flair nie zjawił się. Padło podejrzenie, że został zaatakowany przez Andersona i Pillmana za kulisami. Sting walczył z oboma rywalami samodzielnie i miał wyraźną przewagę na początku, jednak z czasem zaczął ją tracić. Wtedy na arenie zjawił się Flair z obandażowaną głową. Gdy dotarł do ringu zaatakował Stinga.Arn Anderson iBrian Pillman wygrali dzięki pomocy Flaira, a wtedy wszyscy trzej wrestlerzy unieśli w górę po cztery palce, sygnalizując w ten sposób odrodzenie się grupyThe Four Horsemen. 26 listopada na galiWorld War III Flair został pokonany przez Stinga w walce 1 na 1. Później tego dnia wziął też udział w 60-osobowej walce typuBattle Royal, którą wygrałRandy Savage.
27 grudnia 1995 na galiStarrcade wygrał walkę typuTriple Threat przeciwkoStingowi iLexowi Lugerowi. Nagrodą był udział w walce o główny tytuł mistrzowski organizacji,WCW World Heavyweight Championship. Flair pokonał dotychczasowego mistrza,Randy’ego Savage’a i przejął tytuł. Jego panowanie nie trwało jednak długo. 22 stycznia 1996Randy Savage pokonał go w rewanżowej walce o mistrzostwo.
23 stycznia 1996 na galiClash of Champions XXXII Ric Flair iThe Giant stoczyli pojedynek zHulkiem Hoganem iRandym Savage’em, którzy pojawili się w towarzystwieMiss Elizabeth iWoman. Woman sabotowała jednak swoją drużynę umożliwiając przeciwnikom zwycięstwo i przyłączając się doThe Four Horsemen[8].
11 lutego 1996 na galiSuperBrawl VI Flair iSavage wzięli udział w walce typuSteel Cage match. Nagrodą w walce było mistrzostwoWCW World Heavyweight Championship należące wówczas do Savage’a. Flaira w narożniku wspierałaWoman, a Savage’aElizabeth. Niespodziewanie Elizabeth zdradziła Savage’a podając swój but Flairowi, który, gdy sędzia nie parzył, wykorzystał przedmiot jako broni aby wygrać walkę[20].
Wkrótce zawiązano sojusz w celu zakończeniaHulkamanii. 24 marca 1996 na galiUncensored Ric Flair,Arn Anderson,Meng,The Barbarian,Lex Luger,The Taskmaster,Z-Gangsta iThe Ultimate Solution, którym towarzyszyliWoman,Miss Elizabeth iJimmy Hart, zostali pokonani przezHulka Hogana iRandy’ego Savage’a w specjalnej wielopoziomowejstalowej klatce.
15 kwietnia 1996 Flair zaczął flirtować z żonąSteve’a McMichaelsa, Debrą. 22 kwietnia on iThe Giant zostali w wyniku dyskwalifikacji pokonani przezStinga iLexa Lugera w walce, w której stawką było mistrzostwo drużynoweWCW World Tag Team Championship oraz należący do Lugera tytułWCW World Television Championship. Kilka dni później, 29 kwietnia, sam The Giant pokonał Flaira w walce oWCW World Heavyweight Championship. 19 maja, na galiSlamboree, Flair został wybrany w loterii do jednegotag teamu zRandym Savege’em na specjalnym turnieju. Razem pokonaliArna Andersona iEddiego Guerrero w pierwszej rundzie, ale sami zostali pokonani przezThe Public Enemy (Rocco Rock iJohnny Grunge) w kolejnej. NaGreat American Bash Ric Flair iArn Anderson pokonaliSteve’a McMichaela iKevina Greene.
7 lipca 1996 na galiBash at the Beach Flair pokonałKonnana w walce o pasWCW United States Championship.
17 lipca 1996 w Japonii ubiegał się o tytułIWGP Heavyweight Championship, jednak mistrzowiShinya Hashimoto udało się go obronić[8].
W lipcu 1996 powstała frakcjanWo, założona przez byłych pracownikówWWF w celu zniszczeniaWCW. Na początku należeli do niejKevin Nash,Scott Hall iHollywood Hulk Hogan.The Four Horsemen otrzymali szansę zniszczenia nowej frakcji w walce typuWarGames match.Arn Anderson i Ric Flair rekrutowali do pomocyLexa Lugera iStinga. Wcześniej jednak na galiClash of Champions XXXIII Ric Flair stoczył walkę oWCW World Heavyweight Championship zHulkiem Hoganem i wygrał, jednak w wyniku dyskwalifikacji, co oznaczało, że Hogan pozostał mistrzem. 15 września naFall Brawl doszło do zapowiadanego WarGames. Drużyna Flaira podejrzewała w trakcie walki, że Sting sabotuje zespół, więc Sting urażony wyszedł w środku bitwy, którą ostatecznie wygrała drużyna Hogana. W listopadzie Flair został zaatakowany przez członkównWo[8], przez co wkayfabe doznał kontuzjiramienia i musiałzwakować tytułWCW United States Championship 25 listopada[21]. W rzeczywistości doznał kontuzji ramienia w Japonii, w walce zKensuki Sasake, i musiał poddać się operacji.
18 maja 1997 naSlamboree Ric Flair,Kevin Greene i nowy partnerThe Four Horsemen,Roddy Piper, pokonaliKevina Nasha,Scotta Halla iSyxxa. 15 czerwca naGreat American Bash Flair i Piper otrzymali szansę na walkę o mistrzostwoWCW World Tag Team Championship należące doKevina Nasha iScotta Halla. Uwagę pretendentów odwracałSyxx, którego Flair zaczął gonić, zostawiając Pipera samego w ringu. Nash i Hall wykorzystali okazję i zwyciężyli. 16 czerwca w odcinkuNitro Piper poskarżył się Flairowi na pozostawienie go samego w ringu. Powiedział, że Flair musi wybierać między nim, aThe Four Horsemen. Flair wybrał swoją drużynę i zaatakował Pipera. Obajrywalizowali ze sobą wNitro. Rozstrzygająca walka miała miejsce 13 lipca 1997 na galiBash at the Beach. Wygrał Roddy Piper.
Przez kolejne tygodnie Flair rywalizował znWo w drużynieThe Four Horsemen, 14 lipca 1997 podjął nieudaną próbę pokonaniaJeffa Jarretta w walce oWCW United States Championship i wspólnie zChrisem Benoit podjął nieudaną próbę pokonaniaKevina Nasha iScotta Halla w walce oWCW World Tag Team Championship. 21 sierpnia 1997 na galiWCW Clash of champions XXXV wspólnie zCurtem Hennigiem pokonał reprezentujących nWoKonnana iSyxxa. 14 września na galiFall Brawl The Four Horsemen zostali zdradzeni przez sprzymierzonego Curta Henniga i przez to przegrali walkę typuWarGames przeciwko nWo. Flair by odegrać się na Hennigu wyzwał go do walki o należący do Henniga pas WCW United States Championship na galiHalloween Havoc 26 października, ale przegrał to starcie w wyniku dyskwalifikacji. Ponownie Henning obronił tytuł i pokonał Flaira 23 listopada na galiWorld War III. W końcu Flairowi udało się pokonać Henniga w odcinkuNitro 15 grudnia, ale ponieważ stało się to przez dyskwalifikację, tytuł nie zmienił posiadacza[8].
W 1998 kontrakt Rica Flaira miał wygasnąć, ale Flair był gotowy negocjować nową umowę. W trakcie negocjacji od wezwano Flaira aby wystąpił w odcinkuWCW Thunder. Według Flaira, zażądano tego od niegow ostatniej chwili. Flair odmówił, ponieważ tego dnia, 9 kwietnia, chciał przyjść na zawodyzapaśnicze, w których brał udział jego nastoletni synReid Flair. WCW w związku z tym zawiesiło Rica Flaira i pozwało go za mniemane naruszenie umowy.
W ciągu poprzednich kilku miesięcy Flair musiał zapłacić łącznie 75 tysięcydolarów grzywny za naruszanie warunków umowy, a główna konkurencyjna organizacja,World Wrestling Federation, nie chciała zatrudnić kogoś, kto jest w trakcie sporu prawnego. Flair czuł w związku z tym, że nie ma innego wyjścia jak próbować dogadać się zWCW. Na korzyść wrestlera było to, że widownia domagała się jego powrotu. Na wydarzeniach organizacji słychać było skandowanieWe want Flair czyliChcemy Flaira. Publiczność pokazywała się na widowni ze znakami nawiązującymi do Flaira i doThe Four Horseman.
14 września 1998Arn Anderson, który był już na emeryturze z powodu kontuzji szyi, oświadczył, żenadeszła nowa era dlaThe Four Horsemen. Zaprosił na ringSteve’a McMichaela,Chrisa Benoit oraz najnowszego członka grupy,Deana Malenko. Każdemu z nich poświęcił chwilę aby opowiedzieć ile znaczą dla zespołu. Gdy już wydawało się, że kończy przemowę dodał jednakMój Boże! Zapomniałem o czwartym jeźdźcu! Ric Flair, choć tutaj!. Wtedy Ric Flair pojawił się na arenie po raz pierwszy od pięciu miesięcy ze łzami w oczach i witany przez rozentuzjazmowaną publiczność owacją na stojąco. Kiedy muzyka i oklaski ucichły Flair wygłosił przemówienie, w którym wulgarnie obrażał prezesa WCW,Erica Bischoffa. Tak rozpoczęła sięrywalizacja Rica Flaira i Erica Bischoffa[22].
Wkrótce RIc Flair zaczął angażować wprzemysł rozrywkowo-sportowy swoich synów. 4 października 1998 jego nastoletni synReid Flair pojawił się w ringu wstroju zapaśniczym i z medalem na szyi. Powalił on dwukrotnie prezesa WCW,Erica Bischoffa za to, że poniżał werbalnie Rica Flaira i nazywał go tchórzem. 27 grudnia na galiStarrcade Ric Flair zmierzył się w ringu z prezesem WCW, ale przegrał, ponieważ Bischoff użył niedozwolonego przedmiotu podanego mu przezCurta Henniga. Gdyby Flair wygrał, zgodnie z postanowieniami zakładu, zostałby nowym prezesem WCW. Flair jednak skorzystał z prawa do rewanżu dzień później i mimo ingerencjinWo pokonał dotychczasowego prezesa i przejął jego stanowisko zarządcze.
17 stycznia 1999 prezes WCW, Ric Flair, i jego syn,David Flair, pokonaliBarry’ego Windhama iCurta Henniga na galiSouled Out. Następnie 21 lutego na galiSuperBrawl IX Ric Flair zmierzył się zHollywood Hulkiem Hoganem w walce o mistrzostwoWCW World Heavyweight Championship, jednak przegrał z powodu zdradzieckiej interwencji swojego syna,Davida Flaira. Prezes i mistrz ponownie zmierzyli się w walce o ten tytuł i o swoje stanowisko 14 marca na galiUncensored w walce typuFirst Blood match i tym razem zwyciężył Ric Flair. Jego panowanie zakończyło się 11 kwietnia naSpring Stampede, gdzieDiamond Dallas Page wygrał tytuł w walce typuFatal 4-way przeciwko mistrzowi, a także Hoganowi iStingowi[8].
Pomimo bycia prezesem WCW, nadal brał czynny udział w walkach, czasem stawiając swoje stanowisko jako przedmiotzakładu. Był jednak niezrównoważony i despotyczny. Często zwalniał ludzi z powodów osobistych. W pewnym momencie został nawet wysłany do zakładu psychiatrycznego, gdzie poznał pielęgniarkę o imieniuAsya (parodiaChyny), która została jegovaletem. 9 maja na galiSlamboreeRoddy Piper pokonał prezesa w walce o stanowisko zwierzchnicze dzięki interwencjiErica Bischoffa. 13 czerwca 1999 na galiGreat American Bash Flair pokonał Pipera aby odzyskać swoje stanowisko. W pojedynku pomogła mu interwencjaBuffa Bagwella, który rozpoczął osobnąrywalizację z Piperem[8][23].
5 lipca 1999 Flair bez powodu odebrał mistrzostwoWCW United States ChampionshipScottowi Stainerowi i wręczył je swojemu synowiDavidowi Flairowi[21]. 19 lipca prezesura Rica Flaira zakończyła się, gdyż przegrał ją w walce zeStingiem[8].
24 października 1999 przegrał walkę typuStrap Match przeciwkoDiamondowi Dallas Page’owi na galiHalloween Havoc. 20 lutego naSuperbrawl X pokonałTerry’ego Funka w walce typuTexas Death Match. 19 marca 2000 Hulk Hogan pokonał go w walce typu Strap Match na galiUncensored. 16 kwietnia 2000 naSpring Stampede on iLex Luger zostali pokonani przezShane’a Douglasa iBuffa Bagwella w walce ozwakowane mistrzostwo drużynoweWCW World Tag Team Championship. 7 maja naSlamboree Flair został pokonany przezShane’a Douglasa. 15 maja w odcinkuNitro Flair pokonałJeffa Jarretta i przejął należące do przeciwnika mistrzostwoWCW World Heavyweight Championship[8]. Stracił je 22 maja, gdyżVince Russo postanowił mu je odebrać i przyznać Jarretowi. Następnie mistrzostwo zostało przejęte przezKevina Nasha, który dał je Flairowi 29 maja[24], ale tego samego dnia Flair przegrał walkę o pas z Jarrettem. 11 czerwca na galiGreat American Bash pokonał swojego synaDavida Flaira. 12 czerwca w odcinkuNitro David Flair iVince Russo wyzwali Rica Flaira na pojedynek, który miał zadecydować o jego przyszłej karierze. Po stronie Rica Flaira walczył jego drugi syn,Reid Flair.Tag team Rica Flaira przegrał, a on sam został zmuszony do przejścia na emeryturę. Flair powrócił w marcu 2001, by zmierzyć się ze swoim największymrywalem,Stingiem, w ostatnim odcinku Nitro 12 czerwca 2000. Ten pojedynek przegrał[8].
World Wrestling Federation (WWF) kupiło konkurencyjną organizacjęWorld Championship Wrestling i stopniowo przejmowało jej zawodników. Flair pojawił się niespodziewanie 19 listopada 2001 w odcinkuRaw. Powiedział zarządzającemu organizacjąVince’owi McMahonowi, że kiedy jegosyn icórka sprzedali swoje akcje, to właśnie Flair je kupił. To wystarczyło aby Vince McMahon i Ric Flair zostali partnerami biznesowymi. Od tej pory Flair iStone Cold Steve Austin rywalizowali z McMahonem i sprzymierzonym z nimKurtem Angle[8]
20 stycznia 2002 Flair pokonałVince’a McMahona na galiRoyal Rumble w walce typuStreet Fight.
18 lutego 2002 w odcinku RawThe Undertaker wyzwał Flaira do walki na nadchodzącej galiWrestleMania X8. Flair odmówił. 7 marca Undertaker zaatakował i znęcał się nadArnem Andersonem orazDavidem Flairem. Ric Flair chcąc chronić syna i przyjaciela zgodził się w końcu przyjąć wyzwanie. McMahon postanowił, że Flair i Undertaker stoczą ze sobą pojedynek bez dyskwalifikacji. 14 marca Undertaker pokonał Davida Flaira w oficjalnym pojedynku, a naWrestlemanii pokonał samego Rica Flaira.
25 marca 2002 Flair i McMahonpodzielili organizację na brandy. McMahon przejąłSmackDown, a FlairRaw. 25 marca partnerzy biznesowi podzielili się personelem w czasie pierwszegoDraftu. Pierwszy odcinek programu Flaira, który miał premierę 1 kwietnia, odniósł sukces. Zakończył się segmentem, w trakcie któregoStone Cold Steve Austin zaatakował swoim charakterystycznym ruchem obu zarządców WWF[8].
Flair rywalizował zeSteve’em Austinem i mentorował swojemu synowiDavidowi Flairowi. 10 czerwca 2002Vince McMahon wyzwał partnera na pojedynek o całkowite przejęcie WWF. Flair przyjął wyzwanie. Dzięki interwencjiBrocka Lesnara, wygrał Vince McMahon[25].
17 czerwca 2002 pojawił się w odcinku Raw aby ogłosić, że chciałby wrócić do zawodu wrestlera. W odpowiedzi na ring weszliEddie Guerrero iChris Benoit, aby zaatakować Flaira i rozpocząć z nimrywalizację. Okazjonalnie Flair toczył też walki zUndertakerem iBrockiem Lesnarem, ale je przegrywał. 23 czerwca na galiKing of the Ring pokonał Eddiego Guerrero.
29 lipca 2002 został pokonany przezThe Rocka. Obaj zawodnicy okazali sobie szacunek po walce, a Flair wziął mikrofon i ogłosił, że ma ważne oświadczenie, jednak zanim zdążył rozwinąć myśl, został zaatakowany stalowym krzesłem przezChrisa Jericho. 5 sierpnia Flair odegrał się na Jericho interweniując w jego walkę i przyczyniając się wygranejRoba Van Dama. 19 sierpnia ponownie zaskoczył Jericho, tym razem atakując gokubłem na śmieci, jednak później w trakcie udzielania wywiadu sam został zaatakowany przez Jericho. Później tego dniazespół muzyczny Jericho,Fozzy, dawał koncert w odcinkuRaw, ale został przerwany przez zakrwawionego Rica Flaira, który pogonił Jericho i zniszczył sprzęt drużyny. 25 sierpnia naSummerslam obaj stoczyli ze sobą walkę, która zakończyła się wygraną Flaira.
2 września 2002 Flair wyzwałTriple H-a na pojedynek o nowy tytuł mistrzowski Raw,World Heavyweight Championship. 22 września na galiUnforgiven przegrał walkę zChrisem Jericho, a później tej samej nocy pomógłTriple H-owi wygrać walkę zRobem Van Damem, czym przypieczętował swoją rolęheela. Od tej pory Flair i Triple H pomagali sobie wzajemnie. 20 październikaRob Van Dam pokonał Flaira na galiNo Mercy. 18 listopada Flair miał stoczyć pojedynek zKane’em, ale został uratowany przezDave’a Batistę, który zaatakował Kane’a przed walką. 25 listopada Flair pomógł Baticie wygrać pojedynek z Kane’em atakując Kane’a stalowym krzesłem w czasie starcia.
27 kwietnia 2003 naBacklash Flair, Triple H i Chris Jericho pokonaliBookera T,Shawna Michaelsa iKevina Nasha. 19 maja Flair w końcu otrzymał szansę na walkę ogłówne mistrzostwo Raw przeciwko mistrzowiTriple H-owi. Flair przegrał, ale jego walka była tak emocjonująca, że cały personel Raw, włącznie zMcMahonami, wyszedł zza kulis aby uhonorować pretendenta[8].
26 maja 2003Triple H, Ric Flair iShawn Michaels walczyli ze sobą w pojedynku typuTriple Threat. Okazało się jednak, że Flair był w zmowie z Triple H-em i pomógł mu wygrać. Tego dnia przyłączył się do grupyEvolution, w skład której wchodził on, Triple H,Randy Orton iDave Batista. Shawn Michaels chciał się odegrać na Flairze na galiBad Blood 15 czerwca, ale przegrał pojedynek na, bo został zaatakowany stalowym krzesłem przezRandy’ego Ortona. Przez resztę roku Flair pomagał drużynie wrywalizacji zGoldbergiem.
14 grudnia 2003 na galiArmageddon razem zBatistą wziął udział w walce typuTag Team Turmoil match, w której nagrodą było mistrzostwo drużynoweWWE Tag Team Championship. Zwyciężyli bitwę, a Flair został pierwszym i jedynym w historii wrestlerem, który zdobył mistrzostwo drużynowe i wWCW i wWWE. 16 listopada Flair i Batista stracili tytuł drużynowy przegrywając zBookerem T iRobem Van Damem[8]
13 marca 2004 Ric Flair wprowadził doWWE Hall of FameHarleya Race’a[26]
14 marca 2004 na galiWrestleMania XX grupaEvolution reprezentowana przezBatistę,Randy’ego Ortona i Rica Flaira pokonałatag teamThe Rock ’n’ Sock Connection reprezentowany przezMick'a Foley iThe Rocka. 22 marca przy okazjiWWE Draftu Flair i Batista odzyskali mistrzostwo drużynowe pokonującBookera T iRoba Van Dama. Ich panowanie zakończyło się 19 kwietnia 2004, gdy zostali pokonani przezChrisa Benoit iEdge’a. Benoit stał się głównym rywalem Flaira w kolejnych miesiącach.
27 września 2004Randy Orton w odcinkuRaw przestrzegł Rica Flaira, że zostanie zapamiętany tylko jako ktoś, kto usługiwałTriple H-owi i zachęcił Flaira by postawił się liderowi grupyEvolution aby udowodnić, że jest prawdziwą legendąwrestlingu. Flair pozostał jednak wierny drużynie i tego dnia pomógłBatiście pokonać Ortona wwalce bez dyskwalifikacji. Orton i Flair zmierzyli się ze sobą 19 października na galiTaboo Tuesday wstalowej klatce. Orton wygrał, a po walce obaj zawodnicy uścisnęli obie dłonie[8].
30 stycznia 2005 Ric Flair pojawił się w głównej walce naRoyal Rumble. Wszedł jako ostatni, trzydziesty. WyeliminowałJonathana Coachmana, ale chwilę później sam został wyeliminowany przezEdge’a[27].
2005-04-022 kwietnia 2005(dts) wprowadził doWWE Hall of FameRowdy Roddy’ego Pipera[28].
22 sierpnia 2005 Ric Flair był gościem segmentuCarlito’s Cabana prowadzonego przezCalrito Coola. Obaj wrestlerzy pokłócili się ze sobą i pobili. 26 sierpnia wPortorykoCarlito prowadził specjalny odcinek swojego programu z udziałem swojego ojca,Carlosa Colóna. Carlito miał w zwyczaju nadgryzać jabłko i pluć nim w twarz ludziom, których nie uważa zaspoko. Miał zamiar napluć w twarz swojemu ojcu, ale został powstrzymany przez Rica Flaira. 29 sierpnia Carlito zwabił do swojego programuShawna Michaelsa aby go wspólnie zaatakować zChrisem Mastersem. Ponownie na ratunek przybył Flair, który tym razem został zaatakowany przez tajemniczego człowieka i odwieziony do szpitala. 5 września Carlito gościłAshley Massaro i napastował ją, ale Flair po raz kolejny przybył na ratunek. Obaj wrestlerzy postanowili rozstrzygnąć swój spór 18 września na galiUnforgiven. Carlito zgodził się przy okazji postawić na szali swój pas mistrzowskiWWE Intercontinental Championship. Walka zakończyła się zwycięstwem Flaira, który wtedy stwierdził, że zdobycie nowego tytułu było świetnym uczuciem, ale żałuje, żewielkiTriple H nie mógł tego zobaczyć na żywo[8].
3 października 2005Triple H i Ric Flair pokonaliChrisa Mastersa iCarlito Coola w walce drużynowej. W trakcie pojedynku Flair niejednokrotnie ochronił partnera przed atakiem z zaskoczenia. Po walce jednak Triple H zwrócił się przeciwko Flairowi i zaatakował go swoim młotem kowalskim. Tydzień później, 10 października, Triple H wyjaśnił, że gardzi Flairem, który jego zdaniem jest tylkoskorupą dawnego siebie i bez pomocy Triple H-a byłby nikim. Przez kolejne tygodnie Flair niejednokrotnie atakował swojego rywala z zaskoczenia, a 1 listopada na galiTaboo Tuesday pokonał go w stalowej klatce, broniąc jednocześnieswojego tytułu. Kolejną galąpay-per-view, na której rywale się zmierzyli byłoSurvivor Series 27 listopada. Ich walka typuLast Man Standing match trwała 27 minut i zakończyła się zwycięstwem Triple H-a.
W grudniu Ricowi Flairowi postawiono zarzuty z powodu agresywnego zachowania na autostradzie. Miało to przełożenie na wątki wWWE.Edge iLita często naśmiewali się z Flaira, mówiąc między innymi, że jedyne walki, jakie Flair jest w stanie wygrać to te na autostradzie. 12 grudniaKurt Angle pokonał go w walce o udział wElimination Chamber na galiNew Year’s Revolution, która odbyła się 8 stycznia 2006. Na New Year’s Revolution Flair stoczył walkę oWWE Intercontinental Championship przeciwkoEdge’owi i wygrał.
29 stycznia 2006 Flair wziął udział wgłównym wydarzeniu naRoyal Rumble. Wszedł naring jako piąty i został szybko wyeliminowany przezTriple H-a, w około dwie minuty. 20 lutego Flair stracił pasWWE Intercontinental Championship przegrywając walkę zSheltonem Benjaminem.
W marcu 2006Jim Crockett, były zarządcaśrodkowoatlantyckiego terytorium NWA, do którego w przeszłości należał Ric Flair, powołując się naprawa autorskie zabronił WWE używaćznaku towarowegoRic Flair. Do czasu rozstrzygnięcia konfliktu, Flair używał znaku towarowegoRick Flair.
2 kwietnia 2006 na galiWrestleMania 22RVD pokonałSheltona Benjamina, Rica Flaira,Bobby’ego Lashleya iJeffa Hardy w walce typuMoney in the Bank ladder match. Nazajutrz Flair został zaatakowany przezUmagę, w związku z czym nie pokazywał się przez wiele tygodni z powodu operacjirekonstruującejsoczewkę. 30 kwietnia na galiBacklash przegrał pojedynek z Umagą.
25 czerwca 2006 na galiVengeance Flair walczył zMickiem Foley w pojedynku typu2/3 Falls match i wygrał, ponieważ Foley został zdyskwalifikowany za użycie pokrywy od kubła na śmieci, a potem pałki baseballowej owiniętej drutem kolczastym. 10 lipca Flair wyzwałrywala na pojedynek typuHardcore match, ale Foley odmówił. Chwilę później na ring wszedłPaul Heyman proponując walkę z mistrzem Big Showem o pasECW Championship. Walka odbyła się 11 lipca i Flair przegrał. Zawodnik dalej zabiegał o walkę przeciwko Foleyovi. Obaj zmierzyli się 20 sierpnia w starciu typu„I Quit” match naSummerSlam. Foley poddał się kiedy Flair zamierzał uderzyćMelinę Perez pałką owiniętą drutem kolczastym.
We wrześniu utworzył grupę Flair Squad, do której należały legendy wrestlingu:“Rowdy” Roddy Piper,Ted DiBiase,IRS iArn Anderson,Sgt. Slaughter,Dusty Rhodes iRon Simmons. Grupa rywalizowała z drużynąThe Spirit Squad. 5 listopada na galiCyber Sunday Flair i“Rowdy” Roddy Piper pokonali reprezentujących The Spirit SquadKennego iMikeya i zdobyli należące do przeciwników mistrzostwoWorld Tag Team Championship. Posiadali tytuł do 13 listopada, kiedy zostali pokonani przezRandy’ego Ortona iEdge’a. Flair bronił wtedy tytułu sam, bo jego partner został odwieziony do szpitala tuż przed walką. 26 listopada The Flair Squad reprezentowany przez Flaira, Rhodesa, Slaughtera i Simmonsa pokonał The Spirit Squad reprezentowany przez Kenny’ego, Mikeya,Johnny’ego iNicky’ego. 7 stycznia 2007 na galiNew Year’s Revolution Kenny Dykstra pokonał Rica Flaira.
28 stycznia 2007 Ric Flair wziął udział wgłównym wydarzeniu na galiRoyal Rumble. Wszedł jako pierwszy i po kilku minutach został wyeliminowany przezEdge’a.
Przez kolejne miesiące Flair współpracował z Carlito Coolem przy różnych okazjach (między innymi w walkach typuTriple Threat). 1 kwietnia na galiWrestleMania 23 Flair i Carlito pokonaliGregory Hemsa iChavo Guerrero w walce nieemitowanej w telewizji. 30 kwietnia w czasie walki zThe World’s Greatest Tag Team Carlito stał sięheelem i zaatakował partnera i pozwolił przeciwnikom wygrać. Carlito i Flair zmierzyli się ze sobą 20 maja na galiJudgment Day. Flair pokonał rywala swoim charakterystycznym chwytemFigure four leglock[8].
11 czerwca 2007 w czasieDraftu został przeniesiony do branduSmackDown[29]. Na swojej pierwszej gali w nowym brandzie,Vengance z 24 czerwca, przegrał walkę o pasWWE United States Championship przeciwkoMontelowi Vontaviousowi Porterowi. W lipcu chwilowo przerwał swoje występy z powodu problemów zuchem wewnętrznym, które były związane z odnowieniem kontuzji z 1992[8].
26 listopada 2007 w odcinkuRaw Ric Flair pojawił się w rodzinnym mieścieCharlotte aby co ogłosić. Jego przemówienie przypominało zapowiedź zakończenia kariery, ale nagle Flair krzyknąłNigdy nie przejdę na emeryturę.Vince McMahon przerwał to wystąpienie aby poinformować zawodnika, że musi wygrywać walki albo jego kariera będzie skończona. Tego dnia Flairowi udało się wygrać walkę przeciwkoRandy’emu Ortonowi.
31 grudnia 2007Triple H rzucił Flairowi wyzwanie. Jeśli Triple H wygra z nim walkę, Flair będzie musiał przejść na emeryturę. Jeśli wygra Flair, Triple H straci możliwość udziału wRoyal Rumble.William Regal interweniował w walkę atakując Triple H-akastetem, więc Flair wygrał przez dyskwalifikację. 14 stycznia 2008 Flair pokonałWilliama Regala, również stawiając swoją karierę jako przedmiotzakładu. 27 stycznia naRoyal Rumble pokonałMontela Vontaviousa Portera. 17 stycznia na galiNo Way Out znowu obronił swoją karierę w walce przeciwkoMr. Kennedy’emu.
25 lutego 2008 Flair wyzwałShawna Michaelsa do walki naWrestleManii, ale Michaels odmówił, twierdząc, że nie chce być tym, przez którego Flair przejdzie na emeryturę. Jednak po wielu namowach, Michaels w końcu się zgodził[8].
29 marca 2008 Ric Flair został wprowadzony doWWE Hall of Fame przezTriple H-a[30].
Ric Flair iShawn Michaels zmierzyli się na galiWrestleMania XXIV 30 marca 2008. Przed użyciem swojegofinishera Shawn Michaels powiedziałPrzepraszam, kocham cię. Potem powalił przeciwnika kopnięciem,przypiął go i wygrał, a następnie opuścił arenę pozostawiając Flaira samego w ringu, płaczącego, ale jednocześnie oklaskiwanego przez publiczność.
Ceremonia pożegnalna Rica Flaira odbyła się 31 marca 2008 w odcinkuRaw. Flair stojąc wringu z mikrofonem w ręce potwierdził, że jego walka zShawnem Michaelsem naWrestleManii XXIV była jego ostatnią walką w życiu. Przysiągł, że już nigdy więcej nie będzie walczył i zapewnił, że nie jest smutny z tego powodu, a fani powinni się cieszyć, ponieważ miał bardzo dobrą karierę. Powiedział też, że choć przegrał ostatniej nocy, to ze wspaniałym wrestlerem i lepszym człowiekiem. Podziękował fanom za to, że dzięki nim stał się tym kim jest. Na końcu zawył w charakterystyczny dla siebie sposób i zaczął kierować się do wyjścia, ale wtedyTriple H dołączył do niego w ringu aby mu osobiście podziękować i powiedzieć, że go kocha, a następnie dodał, że jest więcej osób, które chcą mu podziękować. Flair nie został o tym wcześniej poinformowany i zaczął płakać ze wzruszenia. Byli członkowieThe Four Horsemen,Arn Anderson,Tully Blanchard,Barry Windham iJJ Dillon przyszli aby uciskać swojego lidera. Następni byliBatista,Ricky “The Dragon” Steamboat,Harley Race,Greg “The Hammer” Valentine,Dean Malenko,Chris Jericho iJohn Cena. Do tego czasu Flair odzyskał spokój, ale znowu zalał się łzami kiedy dołączyła do niego jego rodzina, żona Tiffany VanDemark i czwórka dzieci, Megan,David,Reid iAshley. Jego rodzina weszła na arenę przy dźwiękach piosenkiLeave the Memories Alone zespołuFuel. Potem do Flaira dołączyłShawn Michaels, a potem cała reszta personelu pojawiła się na arenie. Zarówno publiczność, jak i personel WWE skandowaliDziękujemy, Ric. Na koniec na ring weszli kolejnoThe Undertaker iVince McMahon, aby okazać szacunek odchodzącemu na emeryturę Flairowi.
Flair pojawiał się jeszcze w programachWWE, aby uczestniczyć w różnych wątkach fabularnych, jednak nie brał czynnego udziału w walkach. 8 grudnia 2008 on iShawn Michaels dostalinagrodę Slammy za walkę roku. W 2009 występował gościnnie w organizacjiRing of Honor[8], 4 kwietnia 2009 wprowadził doWWE Hall of FameRicky’ego „The Dragon” Steamboata[31], a w listopadzie brał udział wtrasieHulka Hogana poAustralii, aby stoczyć z nim cztery walki, które przegrał[8].
4 stycznia 2010 niespodziewanie debiutował w organizacjiTotal Nonstop Action (TNA). Przybył limuzyną i tego wieczoru obserwował pojedynekAJ Stylesa iKurta Angle. 17 stycznia na galiGenesis pomógł Stylesowi oszukiwać aby ten mógł wygrać walkę i obronić pasTNA World Heavyweight Championship. W TNA Flair był managerem zespołuBeer Money, Inc. (Robert Roode iJames Storm) iDesmonda Wolfe’a. Wkrótce powrócił do czynnego udziału w walkach.Rywalizował między innymi zHulkiem Hoganem,Jayem Lethal iAbyssem. W wyniku tej ostatniej rywalizacji Flair musiał oddać swój pierścieńWWE Hall of Fame Abyssowi, ponieważ był on przedmiotemzakładu w jednej z walk. Pierścień został mu później zwrócony przezJaya Lethala.
17 czerwca 2010 w odcinkuImpact! Flair ogłosił, że odbudowuje grupęThe Four Horsemen pod nową nazwą,Fortune. Należeli do niejAJ Styles,Kazarian,Robert Roode,James Storm iDesmond Wolfe.
15 września 2011 został pokonany w walce przezStinga. Była to jego przedostatnia walka w życiu[8].
W 2016 w jednym z wywiadów Ric Flair powiedział, że kontynuowanie kariery wrestlerskiej wTNA było jego największym błędem w karierze[32].
31 marca 2012 grupaThe Four Horsemen, czyli „Nature Boy” Ric Flair,Barry Windham,Arn Anderson,Tully Blanchard iJames J. Dillon, została wprowadzona doWWE Hall of Fame. Wcześniej, w 2008, Ric Flair został wprowadzony indywidualnie. Tym samym Ric Flair jest pierwszą i do tej pory jedyną osobą, która została wprowadzona do Hall of Fame dwa razy[33].
Ric Flair powrócił do WWE 17 grudnia 2012. Tego dnia wręczyłJohnowi Cenie nagrodęSlammy supergwiazdy roku. Byłmanagerem swojej córki,Charlotte, która odnosiła sukcesy, kilkukrotnie zdobywając mistrzostwa kobiet. Flair często pomagał jej oszukiwać[8].
28 marca 2015 wprowadził doWWE Hall of FameTatsumi Fujinami[34], a 2 kwietnia 2016Stinga[35]
W maju 2016 Flairowi zakazano towarzyszyćCharlotte przyringu. 23 maja Charlotte powiedziała ojcu, że już go nie potrzebuje[8].
31 lipca 2022 odbyła się galaRic Flair's Last Match, której walką wieczoru i motywem przewodnim było ostatnie starcie Flaira w ringu[36]. Walkę tę stoczył jakotag team z jego przyrodnim synemAndrade El Idolo pokonującJaya Lethala iJeffa Jarretta[37]
Jego adoptowani rodzice urodzili się w 1918 i poznali naUniwersytecie Minnesoty.
Matka zastępcza Flaira, Kay Fleiher, pochodziła zBrainerd w stanieMinnesota. Była znawczynią kultury i autorką książek oraz artykułów prasowych. Za jej pośrednictwem Richard Morgan Fleiher poznał wGuthrie Theater takich aktorów jakJessica Tandy,Henry Fonda iElizabeth Taylor[6]. Kay Fleiher zmarła 10 listopada 2003[38].
Jego adoptowany ojciec, Dr. Richard R. „Dick” Fliehr, urodzony wVirginii wMinnesocie[6][39] również interesował się teatrem. Przerwał studia aby w czasieII wojny światowej przejść kurs medycyny i zostać medykiem wUnited States Navy. Po wojnie pracował jakopołożnik iginekolog w klinice, której był współwłaścicielem -Haugen, Fliehr and Meeker wMinneapolis[6]. Ukończył studia na uniwersytecie medycznymUniversity of Minnesota Medical School[39]. Następnie obroniłdoktorat z wiedzy o teatrze ijęzyka angielskiego, dzięki czemu został prezesem The American Community Theater Association (Amerykańskie Stowarzyszenie Teatrów Publicznych)[6]. Oprócz tego był dyrektorem i aktorem w teatrze Theatre in the Round Players. Zmarł 25 czerwca 2000[39].
Dick i Kay Fleiher nie mogli założyć własnej rodziny. Ich biologiczna córka zmarła przedwcześnie[6].
Jego pierwszą żoną była Leslie Goodman. Poślubił ją w 1971. Razem mieli dwójkę dzieci: córkę Megan i synaDavida. Rozwiedli się w 1983.
W sierpniu 1983 poślubił swoją drugą żonę, Elizabeth Harrell. Jego drużbą na ślubie byłJim Crockett. Z nową żoną Fliehr miał synaReida i córkęAshley[40]. W maju 2005 jego żona wypełniła podanie o rozwód, zarzucając mężowi kopanie jej, policzkowanie i duszenie. Twierdziła też, że jej mąż nadużywał alkoholu i sterydów[8]. W sądzie oświadczyła, że Richard Fliehr w złości zaatakował raz swojego syna Reida po tym jak dowiedział się, że Reid złamał pijanej matce ramię wypychając ją z windy. Richard Fliehr miał też wdawać się w walkę na pięści z chłopakami swojej córki Ashley i po pijaku obnażać się przedstewardesami w samolotach. Richard Fliehr i jego żona Elizabeth rozwiedli się w 2006.
W maju 2006 poślubił Tiffany VanDemark. Rozwiedli się w 2009. W sądzie Richard Fliehr oświadczył, że jego żona znęcała się nad nim, między innymi bijąc po twarzy ładowarką do telefonu. Jego żona natomiast oświadczyła, że Richard Fliehr często krzywdził się aby jego obrażenia wyglądały gorzej. Po rozwodzie Tiffany VanDemark włamała się do domu Richarda Fliehra uzbrojona w łopatę i ukradła produkty z jegoznakami towarowymi, dwa pistolety, szatę i naszyjnik. Zabrała też jego psa.
W listopadzie 2009 poślubił Jackie Beems. Rozwiódł się z nią latem w 2012. Beems oskarżyła Richarda Fliehra o zdradzanie jej. Przy rozwodzie Richard Fliehr zobowiązał się płacić 4 tysiącedolarów miesięcznie w ramachalimentów. W lipcu 2013 groziło mu aresztowanie, ponieważ zalegał z kwotą 32 tysięcy dolarów. Według jego własnych relacji, zalegał z płatnością z powodu pobytu w szpitalu i śmierci syna.
Od 2014 jego partnerką jest Wendy Barlow, która tak jak Richard Fliehr jest rodzicem czworga dzieci. Para jest zaręczona, ale nie planuje brać ślubu. Barlow skarżyła się w mediach na byłą żonę Richarda Fliehra, Jackie Beems, która miała ją napastować, zostawiając 50 wiadomości tekstowych i 5 głosowych na jej telefonie. Ostatecznie Jackie Beems została aresztowana[40].
Trójka jego dzieci, córkaAshley oraz synowieDavid iReid, zostali wrestlerami[1]. Ashley Fliehr od początku swojej kariery wWWE, czyli od 2012, używapseudonimuCharlotte i była kilkukrotną mistrzynią kobiet. Posiadała pasyNXT Women’s Championship,WWE Divas Championship,WWE SmackDown Women’s Championship iWWE Raw Women’s Championship. Na początku kariery Ric Flair był jejmanagerem[41]. Reid Fliehr zmarł w 2013 roku[1]. Przyczyną śmierci było przedawkowanie narkotyków –heroiny,klonazepamu ialprazolamu[42][43].
27 listopada 2005 Richard Fliehr zapłacił 1000dolarów amerykańskich grzywny whrabstwie Mecklenburg. Dzień później telewizjaWSOC TV doniosła, że zachowywał się agresywnie w czasie jazdy samochodem i został oskarżony o napaść. 16 maja 2006 odbył się proces przeciwko Fliehrowi związany z agresją drogową. Poszkodowani jednak nie zjawili się, więc Flair został oczyszczony z zarzutów[8].
| Rok | Tytuł | odcinek | Rola |
|---|---|---|---|
| 2016 | Camp WWE | Odcinek 1:No Place Like Camp[44][45] | On sam |
| Odcinek 2:Not Without My Eyebrow[45] | |||
| 2014 | Wujcio Dobra Rada | Sezon 1, odcinek 31:Historia zapasów | On sam |
| 2013 | Stuff You Should Know | Sezon 1, odcinek 5:Bacteriopolis | Dr. Roland Grayson |
| 1996 | Słoneczny patrol | Sezon 6, odcinek 15:Bash at the Beach | On sam |
| Źródło:IMDb[44] | |||
Postać na nim wzorowana pojawiła się w 33 grach komputerowych. Były toFire Pro Wrestling (w grze postać na nim wzorowana nazywała się Dick Slender),Virtual Pro Wrestling 64, a także:
| Rok | Gra | Rola |
|---|---|---|
| 2013 | WWE 2K14 | On sam |
| 2009 | Command & Conquer: Red Alert 3 – Powstanie | Komandor Douglas Hill |
| 2008 | WWE Smackdown vs Raw 2009 | On sam |
| 2007 | WWE Smackdown vs Raw 2008 | |
| 2006 | WWE SmackDown vs. Raw 2007 | |
| 2005 | WWE Smackdown vs Raw 2006 | |
| WrestleMania 21 | ||
| 2004 | WWE Smackdown vs Raw | |
| 2002 | WWE WrestleMania X-8 | |
| 1998 | WCW: Nitro | |
| Źródło:IMDb[44] | ||
.jpg)
| 1993 | |
|---|---|
| 1994 | |
| 1995 | |
| 1996 |
| 2004 | |
|---|---|
| 2005 | |
| 2006 | |
| 2007 | |
| 2008 | |
| 2009 |
| 2010 | |
|---|---|
| 2011 | |
| 2012 | |
| 2013 | |
| 2014 | |
| 2015 | |
| 2016 | |
| 2017 | |
| 2018 | |
| 2019 |
|
| 2020 | |
|---|---|
| 2021 |
| 1948–1949 | |
|---|---|
| 1950–1959 | |
| 1960–1969 | |
| 1970–1979 | |
| 1980–1989 | |
| 1990–1999 | |
| 2000–2009 | |
| 2010–2019 | |
| 2020–2029 |
| 1963–1970 | |
|---|---|
| 1970–1979 | |
| 1980–1989 | |
| 1990–1999 | |
| 2000–2009 | |
| 2010–2019 | |
| 2020–2029 |
| 1979 | |
|---|---|
| 1980–1989 | |
| 1990–1999 |
|
| 2000–2009 | |
| 2010–2019 | |
| 2020–2029 |
| 1970-1979 |
|
|---|---|
| 1980-1989 |
|
| 1990-1999 |
|
| 2000-2009 |
|
| 2010 |
| NWA |
|
|---|---|
| WCW |
|
| WWF |
| Grand Slam Championship |
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Triple Crown Championship |
|
| Męski Royal Rumble |
|
|---|---|
| Żeński Royal Rumble |
| World Championship Wrestling |
|
|---|---|
| New Japan Pro-Wrestling | |
| World Wrestling Federation |
