Wyspa jest pochodzeniawulkanicznego. Najwyższym punktem jest szczyt wygasłego wulkanuPiton des Neiges – 3070,5 mn.p.m. Za to niższy wulkanPiton de la Fournaise, o wysokości 2632 m n.p.m., należy do najbardziej aktywnych wulkanów na świecie (ostatniaerupcja 14 lipca 2017[5]).
Na wyspie panujeklimat zwrotnikowy. Ochłodzenie przynoszą południowo-zachodniepasaty, a wraz z nimi obfiteopadydeszczu oraz niekiedy gwałtownecyklony. Niegdyś porastały ją bujne lasy równikowe. Większość z nich wycięto, a wraz z nimi wyginęło wielegatunków zwierząt.
Z kolei 217 gatunków zwierząt zostało introdukowanych lub ich pochodzenie nie jest znane (36 z nich ma statusgatunku inwazyjnego). Zarejestrowano także 1173 gatunki autochtoniczne roślin, z czego 259 to endemity. Ponadto 1476 gatunków zostało sztucznie wprowadzonych lub ich pochodzenie nie jest znane, z czego 84 ma charakter inwazyjny[6].
Wyspa była długo niezamieszkana, jednakarabscy żeglarze czasami do niej przypływali. Znali Reunion pod nazwąDina Morgabin, czyli ‘wyspa Zachodu’. Portugalski żeglarzDiogo Diaz wylądował na niej 9 lutego 1507, w dniu świętejApolonii, stąd wkrótce na portugalskichmapach pojawiła się pod nazwąSanta Apolonia. Około roku 1520 trzy wyspy: Reunion, Mauritius iRodrigues zostały nazwaneMaskarenami, od nazwiska innego portugalskiego żeglarzaPedro de Mascarenhasa.
Isle de Bourbon, moneta z 1816
Na początku XVII wieku wyspa stanowiła przystań dlaangielskich iholenderskich statków płynących doIndii. W 1638 roku wyspę zajęli Francuzi i nadali jej nazwęBourbon. Pierwsi stali mieszkańcy osiedlili się w 1665 roku. Grupą 20 osadników dowodziłÉtienne Régnault, pierwszy gubernator wyspy. Francuscykolonizatorzy sprowadzali do pracy naplantacjachtrzciny cukrowej najpierw afrykańskichniewolników, a późniejchińskich robotników.
23 marca 1793Konwent Narodowy zmienił nazwę wyspy, kojarzącą się zl’Ancien Régime, naLa Réunion. Nowa nazwa miała upamiętniać spotkanie sfederowanych Marsylczyków z paryską gwardią narodową, które poprzedziło insurekcję z 10 sierpnia 1792 i marsz na pałac Tuileries[8].
Do 31 grudnia 1945 Reunion był kolonią Francji, a od 1 stycznia 1946 roku funkcjonuje jakodepartament zamorski (département d’outre-mer – DOM). Po uzyskaniu niepodległości w 1968 roku przez sąsiedniMauritius na początku lat 70. XX wieku zaczęły działać na wyspie ugrupowania o orientacji lewicowej, których celem była niepodległość lub autonomia wyspy. Ugrupowania te nie uzyskały jednak znaczącego poparcia Reuniończyków.
W roku 1982 władze francuskie opracowały plan ograniczonej reformy decentralizacyjnej i samorządowej swoich terytoriów zamorskich (de facto – kolonii). W ich wyniku Reunion jako departament zamorski od 2 marca 1983 posiada Radę Departamentu (Conseil général) o poszerzonych kompetencjach. Od roku 1997 Reunion jako integralna częśćRepubliki Francuskiej jest częściąUnii Europejskiej (jejregionem peryferyjnym).
W roku 2003 Reunion stał się równieżregionem zamorskim Francji (région d’outre-mer) z własną Radą Regionalną (Conseil régional). W odróżnieniu odMartyniki iGwadelupy 7 grudnia 2003 roku nie przeprowadzono na wyspie referendum dot. zmiany statusu terytorium na tzw. zbiorowość zamorską (collectivité d’outremer – COM).
7 grudnia 2007 roku władze francuskie i administracja wyspy opublikowały wspólny plan kolejnej reformy samorządowej i decentralizacji, polegającej m.in. na połączeniu Rady Departamentu i Rady Regionalnej w jedną Radę Regionu i Departamentu o rozszerzonych kompetencjach. Konsultacje w sprawie tego planu odbyły się w 1 półroczu 2008 roku.
Nie ma rdzennej ludności, wyspę zamieszkuje ludność mieszana – potomkowie pracujących na plantacjach robotników przybyłych z różnych zakątków świata.Językiem urzędowym jestfrancuski, ale w powszechnym użyciu jestlokalny język kreolski. Dominującąreligią jestkatolicyzm.
Największą niekatolicką grupą na wyspie sązielonoświątkowcy.Zbory Boże założone na całej wyspie w latach 60. XX wieku, położyły kres monopolizacji katolicyzmu na wyspie i w 2012 roku liczyły ponad 22 tys. członków w 47 zborach. Od 1983 r. pojawiły się liczne podziały w Zborach Bożych prowadząc do powstania niezależnych kościołów zielonoświątkowych z członkostwem szacowanym na 10 tysięcy. Wyspa Reunion była również świadkiem rozwoju katolickiej odnowycharyzmatycznej, która w tym samym czasie również przekroczyła 20 tys. zwolenników. Inne grupy chrześcijańskie obejmująŚwiadków Jehowy (3,5 tys. głosicieli),Kościół Ewangeliczny (2 tys. członków) iKościół adwentystyczny (1,5 tys. wiernych)[10][11].
Wyspa stanowi część Francji – jest jednym z departamentów zamorskich. Stanowi integralną częśćUnii Europejskiej w ramach tzw. regionów najbardziej oddalonych, z wyjątkiemstrefy Schengen iunii VAT. We francuskimZgromadzeniu Narodowym reprezentuje ją 5 deputowanych oraz w Senacie 3 senatorów. Rząd francuski mianuje prefekta zarządzającego wyspą.
Ponadto władzę sprawują 44-osobowa Rada Generalna oraz 45-osobowa Rada Regionalna, których członkowie wybierani są co 6 lat w wyborach powszechnych.
Pierwszym źródłem dochodów Reunionu jest uprawatrzciny cukrowej, a kolejnymturystyka. Pomimo pewnego rozwoju ekonomicznego, na wyspie panuje dość dużebezrobocie. Wynika to głównie z wysokiegoprzyrostu naturalnego. Stąd też wielu mieszkańców wyspy zmuszonych jest do emigracji, głównie do metropolii.Produkt krajowy brutto (PKB) na jednego mieszkańca wynosi 6200 USD (2005). Wyspa obsługiwana jest przezport lotniczy imieniaRolanda Garrosa, położony w Gillot, niedaleko stolicy wyspy Saint-Denis oraz przezport morski Pointe-des-Galets.
.jpg)
