Włosi osiemnastokrotnie brali udział wMistrzostwach Świata (1934 – gospodarz, 1938, 1950, 1954, 1962, 1966, 1970, 1974, 1978, 1982, 1986, 1990 – gospodarz, 1994, 1998, 2002, 2006, 2010, 2014). Zwyciężyli w nich czterokrotnie (1934, 1938, 1982, 2006), dwukrotnie zajęli drugie miejsce (1970, 1994), a raz trzecie (1990). Z kolei wMistrzostwach Europy grali dziesięciokrotnie (1968 – gospodarz, 1980, 1988, 1996, 2000, 2004, 2008, 2012, 2016, 2020) triumfując w nich dwukrotnie (1968, 2020), dwukrotnie zajęli w nich drugie miejsce (2000, 2012), a raz trzecie (1988).
Pierwszym poważnym sukcesem był brązowy medal na Igrzyskach Olimpijskich w Amsterdamie w 1928. Włochy nie uczestniczyły w pierwszych finałach w 1930. Jednak w kolejnych (1934, gdzie byli gospodarzami) pokonali w finaleCzechosłowację po dogrywce 2:1, zdobywającZłotą Nike. Kolejny tytuł mistrzowski wygrali na kolejnym mundialu w 1938, po finałowym zwycięstwie nadWęgrami 4:2. Do obu tryumfów reprezentację Włoch poprowadził trenerVittorio Pozzo, który pozostaje jedynym selekcjonerem któremu udała się ta sztuka. W międzyczasie Włochy zdobyły złoty medal na Igrzyskach Olimpijskich w Berlinie w 1936.
PoII wojnie światowej Włosi nie byli tak skuteczni. W 1949 wkatastrofie lotniczej koło Turynu zginęła niemal cała drużynaTorino FC. Ta tragedia miała kolosalny wpływ na drużynę narodową, ponieważ aż 10 piłkarzy z Torino grało w podstawowym składzie reprezentacji. Wydarzenie to znalazło odzwierciedlenie w wynikach Azzurich. Na mundialach w1950 i1954 Włosi odpadali już po fazie grupowej, zaś na turniej w1958 roku nie awansowali w ogóle. Kolejne turnieje wChile i Anglii ponownie kończyły się dla Włochów już na fazie grupowej.
Włochy w 1965 r.
Lepsze czasy dla włoskiej reprezentacji nadeszły dopiero pod koniec lat 60. XX wieku. W1968 na własnych boiskach Italia zdobyła upragnione mistrzostwo Europy, pokonując w finaleJugosławię. Kolejnym sukcesem okazał się występ namundialu w 1970, gdzie Włosi dotarli do finału, przegrywając jednak zBrazylią aż 1:4. Po tych osiągnięciach znowu nadeszły lata upokorzeń – na ME1972 i1976 Włosi nie awansowali, zaś na mundialu w Niemczech1974 odpadli już w fazie grupowej. Ponownie im bliżej końca dekady, tym lepsze wyniki Włochów – dobrze zaprezentowali się już naMŚ 1978 oraz podczasME 1980 (tutaj ponownie w roli gospodarza), zajmując czwarte miejsca. Wreszcie w1982 Włochy zdobyły trzeci tytuł mistrzów świata, pokonawszy w finalemundialuRFN 3:1.
Po zwycięstwie zaczęły się słabsze lata – Włochy nie zakwalifikowały się doME w 1984, zaś naMŚ 1986 odpadły w drugiej rundzie przegrywając zFrancją. Reprezentacja lepiej zaprezentowała się podczasME 1988, przegrywając dopiero w półfinale zZSRR. W1990 Włochy po raz kolejny – i jak dotąd ostatni – były organizatorem wielkiego turnieju. Po dramatycznym boju w półfinale przegrali zArgentyną po rzutach karnych, lecz po wygranej z Anglią udało się wywalczyć trzecie miejsce, a tym samym jedyne – jak dotąd – brązowe medale mistrzostw świata. Kolejne lata to swoista sinusoida – naME 1992 Włosi nie awansowali. Jednak namundialu w USA'94 dzięki pomysłowi taktycznemuSacchiego, ponownie walczyli o najwyższe cele. Przegrali dopiero w finale z Brazylią po rzutach karnych (po 120 minutach bezbramkowy remis). Po tym medalu, nadszedł kolejny słaby występ naEURO 96 – pechowe odpadnięcie już w fazie grupowej, pomimo tej samej liczby punktów, co awansującyCzesi.
Liga włoska skupiała najlepszych piłkarzy z całego świata, a włoskie kluby regularnie zdobywały europejskie puchary w latach 90. XX wieku. Reprezentacja Włoch była jednak ciągle niespełniona. Szansa na sukces pojawiła się pod wodząC. Maldiniego w 1998 podczasmundialu we Francji, gdzie Włosi należeli do jednych z faworytów turnieju. Swój występ zakończyli jednak w ćwierćfinale, gdzie przegrali po rzutach karnych z gospodarzami – późniejszymi mistrzami świata. Francuzi stali się przekleństwem Włochów także na kolejnym turnieju,ME 2000.Squadra Azzurra grała w specyficzny dla siebie sposób, bowiemD. Zoff preferował zachowawczy i destrukcyjny styl gry. W dramatycznych okolicznościach udało im się wyeliminować po rzutach karnych w półfinale rozpędzonych współgospodarzy turnieju, Holendrów. Jeszcze większe emocje nastąpiły jednak w końcowej fazie meczu finałowego, gdzie Italia straciła prowadzenie dosłownie w ostatnich sekundach meczu, zaś w dogrywce Francuzi strzelili „złotego gola”, wydzierając w ten sposób Włochom niemal pewne mistrzostwo kontynentu.
Pod wodząG. Trapattoniego naMŚ 2002 Włosi odpadli już w 1/8 finału po meczu z gospodarzami, Koreą Płd. Mecz ten przeszedł do historii MŚ, jako jeden z najbardziej kontrowersyjnych, ze względu na jednostronne decyzje arbitra, EkwadorczykaMoreno. Podyktował on wątpliwy rzut karny dla Korei, nie uznał on dwóch prawidłowo strzelonych przez Włochów goli oraz pokazałTottiemu drugą żółtą (czerwoną) kartkę za to, że ten... został sfaulowany w polu karnym[1]. W końcowej fazie dogrywki Korea zdobyła decydującą „złotą” bramkę i awansowała dalej. Włoskie media nie kryły oburzenia, doszukując się po latach dowodów na ustawienie całego meczu nawet wśród działaczyFIFA[2].
NaMistrzostwach Europy dwa lata później w Portugalii, Włochy nie wyszły z grupy, wyprzedzając w grupie jedynie Bułgarię. Tutaj kontrowersje wzbudził remis w starciu grupowych rywali – Szwedów i Duńczyków – który kosztem Włochów zapewnił awans obu tym drużynom. Dwa miesiące później naIgrzyskach Olimpijskich w Atenach młodzi Włosi zajęli trzecie miejsce.
Gianluigi Buffon – rekordzista pod względem występów w reprezentacji Włoch i jej wieloletni kapitan. W tle m.in.: M. Materazzi i S. Perrotta podczasMŚ 2006.
Po latach upokorzeńMundial 2006 okazał się wielkim sukcesem prowadzonych przezMarcello LippiegoAzzurich. Eliminując po drodze m.in.: USA, Czechy, Ukrainę i Niemcy, spotkali się w finale z dobrze już znanąFrancją. Po dramatycznym starciu wBerlinie Włosi wygrali rzuty karne 5:3 i zdobyli upragniony, czwarty tytuł mistrzów świata.
NaME 2008, stawiani w gronie ścisłych faworytów Włosi spisali się poniżej oczekiwań – odpadli w ćwierćfinale po przegranej w rzutach karnych z Hiszpanami, późniejszymi tryumfatorami. Po turnieju zwolniono trenera Donadoniego, a do pracy z kadrą powrócił ojciec sukcesu sprzed dwóch lat – Marcello Lippi.
Azzurri pod wodzą Lippiego zagrali na dwóch ważnych turniejach –Pucharze Konfederacji 2009 iMŚ 2010. Przygodę na obu zakończyli sensacyjnie już w fazie grupowej. Po tym drugim turnieju nowym selekcjonerem Italii został dotychczasowy szkoleniowiecFiorentiny, Cesare Prandelli[3]. Pod jego wodzą Włosi naME 2012 pokonali m.in.Anglików i jednego z faworytów tych Mistrzostw,Niemców. W finale w Kijowie przegrali jednak z Hiszpanami aż 0:4.
PodczasPK 2013 Włosi w półfinale ponownie nie sprostali Hiszpanii, przegrywając ten mecz dopiero po serii rzutów karnych stosunkiem 6:7. W meczu o trzecie miejsce również w rzutach karnych okazali się lepsi od zespołuUrugwaju.Mistrzostw Świata 2014 po raz kolejny okazały się klęskę Włochów. Zwyciężyli 2:1 zAnglią, lecz przegrali kolejne dwa mecze (dwukrotnie po 0:1) zKostaryką iUrugwajem, odpadając po raz drugi z rzędu na mundialu już fazie grupowej. Po ostatnim meczu przeciwko UrugwajczykomPrandelli podał się do dymisji, a wraz z nim do dymisji podał się również prezes krajowej federacji piłkarskiej Giancarlo Abete.
Stanowisku selekcjonera włoskiej kadry przejął dotychczasowy trenerJuventusu, legenda tego klubu,Antonio Conte. Skutecznie poprowadził on drużynę Italii w eliminacjach doME 2016. Włosi wygrali w grupie siedem spotkań: dwukrotnie z Norwegią (2:0 i 2:1), Azerbejdżanem (2:1 i 3:1), Maltą (oba mecze po 1:0) i raz z Bułgarią (1:0), trzy zremisowali: z Chorwacją (dwukrotnie 1:1) i raz z Bułgarią (2:2), nie ponosząc ani jednej porażki. Z dorobkiem 24 punktów zajęli pierwsze miejsce w grupie, co dało im bezpośredni awans na turniej. NaEuro 2016 Włochy po dwóch zwycięstwach (niespodziewane 2:0 Belgią i wymęczone 1:0 ze Szwecją) oraz jednej porażce (0:1 w ostatnim meczu z Irlandią) wyszły z grupy z pierwszego miejsca. W 1/8 finału zmierzyły się na faworyzowaną Hiszpanii, z którą wygrały pewnie 2:0 dzięki trafieniomChielliniego iPellè, lecz w ćwierćfinale zmierzyli się z reprezentacją Niemiec, z którymi Włosi przegrali w rzutach karnych 5:6 (po 120 minutach remis 1:1), odpadając tym samym z turnieju. Po tych mistrzostwach Antonio Conte przestał być selekcjonerem reprezentacji Włoch – zastąpił goGiampiero Ventura.
W eliminacjach doMŚ 2018 Włosi rywalizowali z Hiszpanią,Albanią, Izraelem, Macedonią i Liechtensteinem. Zajęli w niej drugie miejsce z dorobkiem 23 punktów po siedmiu zwycięstwach, dwóch remisach i porażce w dziesięciu spotkaniach. Dało to prawo do udziału w meczach barażowych, gdzieAzzurri mierzyli się z reprezentacją Szwecji. Po porażce w pierwszym meczu w Sztokholmie 0:1, w rewanżu naSan Siro w Mediolanie padł bezbramkowy remis. Tym samym Włosi sensacyjnie nie awansowali na mundial po raz pierwszy od 1958 roku. W następstwie tego wydarzeniaGianluigi Buffon,Giorgio Chiellini,Daniele De Rossi iAndrea Barzagli zakończyli kariery reprezentacyjne[4], a dotychczasowy selekcjoner ItaliiGiampiero Ventura został zwolniony[5]. Od lutego do maja 2018 kadrę Azzurrich tymczasowo prowadził dotychczasowy trener młodzieżówki,Luigi Di Biagio. Ostatecznie zastąpił goRoberto Mancini, były szkoleniowiec m.in.S.S. Lazio,Interu,Manchester City,Galatasaray SK iZenitu.
24 stycznia 2018 roku w Lozannie odbyło się losowanie grup nowo powstałejLigi Narodów UEFA. Włosi znaleźli się w Dywizji A w grupie trzeciej razem z Portugalią oraz Polską. We wrześniu zaledwie zremisowali z Polską 1:1, a kilka dni później przegrali z Portugalią 0:1. W pierwszych pięciu spotkaniach z Mancini w roli selekcjonera, Włochy odniosły tylko jedno zwycięstwo z Arabią Saudyjską (towarzysko), zremisowali z Holandią (towarzysko) i Polską (LN) oraz przegrali z Francją (towarzysko) i Portugalią (LN).
Podczas meczu otwarciaEuro 2020 w czerwcu 2021, wygrywając zTurcją 3:0 Włosi ustanowili nowy rekord świata wśród reprezentacji narodowych – 9 wygranych meczów z rzędu bez straty gola[6].
Gianluigi Buffon jest rekordzistą pod względem występów reprezentacji Włoch z 176 meczami
Lista zawodników z największą liczbą oficjalnych meczów dla seniorskiej reprezentacji Włoch (według stanu z 18 czerwca po meczu z Holandią).Pogrubiono zawodników obecnie występujących dla drużyny narodowej.
Lista zawodników z największą liczbą zdobytych bramek we włoskiej reprezentacji seniorksiej w oficjalnych spotkaniach (wg stanu z 18 czerwca 2023 po meczu z Holandią).Pogrubiono zawodników obecnie występujących dla drużyny narodowej.
Luigi Riva – najlepszy strzelec w historii reprezentacji Włoch
_(cropped).jpg)
.jpg)
