Reprezentacja Urugwaju w piłce nożnej mężczyzn –drużynapiłkarska reprezentującaWschodnią Republikę Urugwaju w zawodach międzynarodowych. Za jej funkcjonowanie odpowiedzialna jestAsociación Uruguaya de Fútbol, organ zarządzający piłką nożną w Urugwaju. W reprezentacji mogą występować wyłącznie zawodnicy posiadającyobywatelstwo urugwajskie.
Reprezentacja zwanaCharrúas, jako pierwsza w historii zdobyłaPuchar Świata. Wynik z 1930 roku powtórzyła jeszcze w 1950 roku oraz trzykrotnie zajęła czwarte miejsce (1954, 1970, 2010).
Piętnastokrotnie triumfowała również w rozgrywkach o Copa America (1916, 1917, 1920, 1923, 1924, 1926, 1935, 1942, 1956, 1959, 1967, 1983, 1987, 1995, 2011), sześciokrotnie była druga (1919, 1927, 1939, 1941, 1989, 1999), dziewięciokrotnie trzecia (1921, 1922, 1929, 1937, 1947, 1953, 1957, 1975, 2004), oraz pięciokrotnie czwarta (1945, 1946, 1955, 2001, 2007). Łącznie w historii wzięła udział w 45 edycjach tej imprezy (najwięcej spośród wszystkich zespołów konfederacji CONMEBOL).
Występowała też w dwóch edycjach rozgrywek o Puchar Konfederacji: 1997 w której zajęła czwarte miejsce po porażce z Czechami 0:1 w meczu o trzecie miejsce oraz 2013, którą Urusi również zakończyli na czwartym miejscu, po przegranej z Włochami 2:3 w serii rzutów karnych.
Na początkuXX w.Urugwaj był jednym z bogatszych krajówAmeryki Południowej, nie trapionym przez wewnętrzne wstrząsy i rewolucje. Ówczesna urugwajska młodzież od ósmego roku życia objęta była programem ćwiczeń fizycznych. Z niej wyrosło pokolenie piłkarzy „Urusów”, którzy na pierwszymmundialu pokonali w finale 4:2Argentynę. Dwadzieścia lat później podopieczniJuana Lópeza, wśród których znajdowali sięJuan Alberto Schiaffino,Óscar Míguez,Alcides Ghiggia, czyRoque Gastón Máspoli, w finałowym meczu ograli 2:1Brazylijczyków. Kolejny sukces na mundialu Urugwajczycy odnieśli w 1970 roku, kiedy po porażkach w półfinale z Brazylią i w spotkaniu o trzecie miejsce zRFN, zajęli ostatecznie czwartą lokatę.
Później reprezentacja albo w ogóle nie kwalifikowała się do mistrzostw albo przegrywała w pierwszej lub drugiej rundzie. Mimo że miała w swoich szeregach uznanych zawodników –Horacia Troche,Néstora Gonçalvesa,Luisa Ubiñasa,Ladislaa Mazurkiewicza, czy w latach 80.Enza Francescoliego,Nelsona Gutiérreza,Victora Diogo – to osiągnięciami nie potrafiła dorównać zespołom z 1930 i 1950 roku. Kryzys pogłębił się w latach 90., kiedy Urugwajczyków zabrakło na dwóch turniejach o Puchar Świata.
W 2010 roku ponownie „Urusi” pokazali, że są potęgą futbolu. W grupie zremisowali bezbramkowo z poprzednimi wicemistrzamiFrancją, w drugim meczu pewnie ograliPołudniową Afrykę 3:0. W ostatnim meczu grupowym reprezentacja „Urusów” wygrała spokojnie z Meksykiem 1:0. Urugwajczycy wyszli z 1. miejsca bez straty bramki. Następnym rywalem Urugwaju w 1/8 finału była drużyna Korei Południowej, z którą Urugwaj wygrał 2:1. W ćwierćfinale na Urugwaj czekała reprezentacja Ghany i najbardziej dramatyczny mecz mistrzostw. Po remisie 1:1 do regulaminowego czasu gry sędzia musiał doliczyć kolejne 30 minut. W 120 minucie Ghana miała świetną okazję na gola jednakLuis Suárez wybił piłkę ręką z linii bramkowej. Otrzymał za to czerwoną kartkę, a reprezentacja Ghany otrzymała rzut karny, którego jednak nie wykorzystała. W serii rzutów karnych Urugwaj wygrał 4:2 i jako jedyna drużyna z Ameryki dotarła do półfinału. W półfinale zmierzyli się z reprezentacjąHolandii (późniejszymi wicemistrzami) i przegrali 3:2. W meczu o trzecie miejsce Urugwaj przegrał z Niemcami również 2:3. WRPA Urugwaj zagrał swój najlepszy turniej od 40 lat i zajął 4. miejsce, aDiego Forlán otrzymał tytuł najlepszego piłkarza turnieju i Złotą Piłkę.
W 2011 podczas Copa America, które odbywały się w Argentynie, Urugwaj przystępował do turnieju jako jeden z głównych faworytów razem z Brazylią i Argentyną. Urugwaj grający w grupie C trafił na Chile, Peru oraz Meksyk. Grupa była uważana przez wielu jako grupa najmocniejsza. W pierwszym meczu Urugwaj zremisował z drużyną Peru 1:1. Była to dość duża niespodzianka. Kolejnym przeciwnikiem Urugwajczyków było Chile z którym Urugwaj również zremisował 1:1. Do ostatniego meczu ważyły się losy wyjścia z grupy. Ostatnim przeciwnikiem Urusów była drużyna Meksyku (mistrz Ameryki Północnej) z którą Urugwaj wygrał 1:0.Grupa w wykonaniu Urugwajczyków nie była zbyt dobra. Wielu wróżyło im szybkie odpadnięcie z turnieju zwłaszcza że następnym rywalem miał być główny faworyt – Argentyna, która również w grupie nie zagrała zbyt dobrze. Urugwaj po meczącym meczu który w regulaminowym czasie gry i po dogrywce zakończył się wynikiem 1:1 wygrał w karnych 5:4. Urugwaj awansował jako jedyny z wcześniejszych faworytów ponieważ Brazylia również odpadła z Paragwajem. W półfinale Urugwaj bez większych problemów pokonał Peru 2:0. W finale na ich drodze stanęła drużyna Paragwajska. Urugwaj nie przestraszył się mocnej jak dotąd ekipy Paragwaju i wygrał wysoko 3:0 po dwóch golach Diego Forlana i jednym Luisa Suáreza. Ten ostatni został wybrany najlepszym zawodnikiem turnieju i wicekrólem strzelców z 4 golami na koncie natomiast Forlan udowodnił, że mimo dość zaawansowanego wieku nadal potrafi grać jak na poprzednich Mistrzostwach Świata gdzie zdobył on Złotą Piłkę.
Copa America 2007,Charrúas przed meczem z Wenezuelą
Największymi sukcesami urugwajskiej piłki nożnej, oprócz dwóch tytułów mistrza świata, są piętnastokrotne zwycięstwa w rozgrywkach oCopa América i dwukrotne wigrzyskach olimpijskich (w 1924 i 1928 roku). 24.07.2011 reprezentacja Urugwaju po raz 15 sięgnęła po tytuł mistrza Ameryki Południowej w piłce nożnej. W finałowym meczu pokonała reprezentację Paragwaju 3:0.
16 maja 1901 w Montevideo,Charrúas stoczyli swój premierowy oficjalny pojedynek międzypaństwowy z późniejszym odwiecznymrywalem zzamiedzy – Argentyną, ulegając stosunkiem bramek 2:3.
Pierwsze mistrzostwaAmeryki PołudniowejCopa América 1916 przyniosły zarazem pierwszy międzynarodowy tryumf „Urusów”. W argentyńskimturnieju grały 4 drużynysystemem każdy, z każdym, a o zwycięstwie decydowała końcowatabela. Ekipa dowodzona przez treneraAlfredo Foglino rozpoczęła mistrzostwa od efektownego zwycięstwa 4:0 (1:0) zChile, pogolach dwóch piłkarzy urugwajskiego klubuPeñarol Montevideo:José Piendibene (44' i 75') orazIsabelino Gradína (55' i 70'). Drugim grupowym rywalem Urugwaju była Brazylia, która lepiej rozpoczęła i już w 8 minucie wynik meczu otworzyłArthur Friedenreich (PayssanduSão Paulo). Jednak w 16 minucie spotkania brazylijski obrońcaOrlando (Paulistano São Paulo) z powodukontuzji musiał opuścićboisko co było równoznaczne z tym, że piłkarze z Kraju Kawy resztę pojedynku stoczyli w dziesiątkę. Nie mniej jednak wyrównująca bramka padła dopiero w 58', a jej zdobywcą był późniejszykról strzelców Gradín. Wynik meczu w 77' ustaliłJosé Tognola (Reformers), dzięki czemu Urugwaj zwyciężył 2:1. W granym na „raty” oraz na dwóch różnych stadionach ostatnim, a zarazem decydującym meczu turniejuCharrúas bezbramkowo zremisowali z gospodarzami, co z uwagi na wcześniejszą przewagę punktową przesądziło o tytule dla Urugwaju.
Mistrzostwa z 1917 przeszły dohistorii jako niemal identyczna kopia tych rozegranych rok wcześniej, bowiem uczestnikami turnieju rozgrywanego według tych samych co poprzednio zasad były te same zespoły. Zmieniło się tylko miejsce rozgrywek, ponieważ tym razem gospodarzem imprezy byliUrugwajczycy. Drużyna treneraRamóna Platero podobnie jak przed rokiem w pierwszym spotkaniu zmierzyła się z Chile, wygrywając identycznym stosunkiem bramek 4:0 (2:0). Teraz jednak gole zdobywali dwaj zawodnicylegendarnegoNacional Montevideo:Carlos Scarone (20' i 62') orazÁngel Romano (44' i 75'). Równie gładko, bo 4:0 (2:0)Charrúas ograli tym razemBrazylijczyków, którzy podobnie jak przed rokiem mecz kończyli w dziesiątkę, gdyż w 24 minucieurazu nabawił sięPaula Ramos (America FC Rio de Janeiro). Natomiast bramki były dziełem nikogo innego, tylko Carlosa Scarone (8' i 86') oraz króla strzelców Angela Romano (17' i 77'). W trzecim, ostatnim i decydującym pojedynku Urugwaj, jako gospodarz turnieju wykorzystał okazję i po goluHéctora Scarone z 62 minuty pokonałAlbicelestes 1:0 (0:0), broniąc tym samym tytułu sprzed roku bez straty bramki.
Po zajęciu drugiego miejsca wCA 1919 rozgrywanego wBrazylii, tym razem górą znów byli Urugwajczycy. Nachilijskim turnieju pierwszym rywalemCharrúas byli sąsiedzi zKraju Srebra. W zakończonym remisem 1:1 (1:0) spotkaniu wynik otworzył w 10 min. urugwajski napastnik José Piendibene, a w 61'bramkarz „Urusów”Juan Legnazzi obroniłrzut karny. Wyrównanie padło w 75' za sprawąRaúla Echeverríi (Estudiantes La Plata). Mecz z Brazylią był popisem Urugwajczyków, którzy urządzili sobiefestiwal strzelecki, a wynik 6:0 (3:0) nie pozostawiał złudzeń, kto w tamtym czasie był najlepszym zespołemAmeryki, co nie mniej prawdopodobne równieżświata. Bramki zdobywali: Angel Romano (23' i 60'), z karnego w 26'Antonio Urdinarán, obaj z Nacional oraz zawodnicy Peñarol –José Pérez (29' i 65') i Antonio Cámpolo w 48'. W ostatnim meczu z gospodarzami,Charrúas postawili kropkę nad „i”, wygrywając 2:1 (1:0) po golach najskuteczniejszych w turnieju: Romano (37') i Péreza (65'), dla Chile trafił w (60')Aurelio Domínguez.
Po raz drugi gospodarzem turnieju został Urugwaj i w pierwszym pojedynku pokonałParagwaj 2:0 (1:0). Bramki zdobyli Héctor Scarone (11') i zawodnik CharleyPedro Petrone w 88'. Urugwajczykom nie po raz pierwszy zresztą, nie sprostała również ekipaCanarinhos, ulegając 2:1 (0:0). Na listę strzelców wpisali się: po raz drugi na turnieju Petrone (56'); wyrównanie Brazylijczykom dał w 59'Nilo Braga, a wynik meczu ustalił w 75'José Pedro Cea, przyszła legenda futbolu. LosGuarani orazCanarinhos podzielili również Argentyńczycy.Charrúas po trafieniach najskuteczniejszego obok ArgentyńczykaAguirre – Petrone (28') iPascuala Sommy (88') zwyciężyli 2:0 (1:0), zdobywając tym samym czwarty tytuł mistrzowski.
Rozgrywany systemem pucharowym turniej w Paryżu był pierwszym dla „Urusów” międzykontynentalnym sprawdzianem, w czasie którego mogli o stawkę rywalizować z zespołamieuropejskimi. W pierwszej rundzie 26 maja wygrali zdecydowanie 7:0 (3:0) z drużynąJugosławii, zaczynając turniej z „dużego c”. Trzy dni później w drugiej rundzie na drodzeCharrúas stanęliAmerykanie, ulegając z kretesem 3:0 (3:0). Z kolei w rozegranym 1 czerwca ćwierćfinale przed własną publicznością polegli 1:5 (1:2)Francuzi. Kroczący od zwycięstwa do zwycięstwa Urugwajczycy dopiero 2 czerwca w półfinale spotkali godnego siebie rywala, wygrywając nieznacznie zHolandią 2:1 (1:0). Finał z 9 czerwca był formalnością, w którym Urugwaj pokonałSzwajcarię 3:0 (1:0).
ProblemyParagwaju sprawiły, że po raz drugi z rzędu, a trzeci w ogóle turniej zorganizował Urugwaj. Dopełnieniem szczęścia było również drugie z rzędu, a piąte w historii zwycięstwo w południowoamerykańskich mistrzostwach.Hat-rick Petrone (40', 53', 88'), golePedro Zingone (73') i Romano (78') pogrążyły Chile 5:0 (1:0). W kolejnym meczu wynik dla Paragwaju otworzyłGerardo Rivas. Bramkę wyrównującą w 28' strzelił król strzelców Petrone, podwyższył w 66' Cea, a ustalił w 83' Romano. Urugwajczycy, świeżo upieczeni mistrzowie olimpijscy zParyża w ostatnim spotkaniu bezbramkowo zremisowali zAlbicelestes.
W odbywającym się po raz drugi na terytorium Chile turnieju, udział wzięło pięć ekip, jednak zabrakło wśród nich Brazylii. Urugwajczykom, których z kolei nie było naCA 1925 w pierwszym pojedynku przyszło zmierzyć się z gospodarzami, w meczu sędziowanym przez .... Chilijczyka, tego samego zresztą, który prowadził spotkanie obu drużyn na CA 1920 w Chile. Mimo to zespół treneraErnesto Fígoliego pozbawiłLa Roja wszelkich złudzeń, pewnie zwyciężając 3:1 (2:0). Autorami bramek dla Urugwaju byli: w 22'René Borjas (Montevideo Wanderers) oraz gwiazdy z Nacional,Héctor Castro (32') i Héctor Scarone (55'). W 65' honorowego gola dla Chile zdobył z karnegoGuillermo Subiabre (Santiago Wanderers). Kolejnym rywalem byliAlbicelestes, którzy nie potrafili znaleźć sposobu na konsekwentnychCharrúas, a w szczególności strzelców bramek Borjasa (22') i Castro (73'). Podopieczni Ernesto Fígoli odnieśli najwyższe zwycięstwo z drużynąBoliwii, których pokonali 6:0 (4:0), po bramkach zdobytych przez Héctora Scarone (9', 12', 28', 39', 81'). W 67' trafił jeszcze jego klubowy kolega Angel Romano. W kolejnym meczu ponownie zwyciężyli, tym razem drużynę Paragwaju. Najlepszym zawodnikiem w tym meczu był Héctor Castro, który zdobył cztery gole (16', 23', 32',72'), a dwie kolejne bramki padły w 47' z karnego i 82' dzięki strzałowiZoilo Saldombide (Wanderers).Guarani odpowiedzieli jedynie w 58', kiedy to 11-ę na bramkę zamieniłManuel Fleitas Solich. Zwycięstwo 6:1 (3:0) przypieczętowało szósty tytuł mistrzowski dla Urugwaju, który po raz drugi zdobyli w Chile.
Efektowne zwycięstwo na olimpiadzie w 1924 stawiało Urugwaj w roli faworyta, z którym na nieszczęście gospodarzy los skojarzył ich w pierwszej rundzie. W rozegranym 30 maja spotkaniuHolendrzy nie potrafili zrewanżować się wciąż aktualnym mistrzom olimpijskim za przegrany półfinał w Paryżu, ulegając im 2:0 (1:0). Nie było również niespodzianki 3 czerwca w ćwierćfinałowym pojedynku „Urusów” zNiemcami, których gładko pokonali 4:1 (2:0). Cztery dni później na drodze do finału Urugwajczykom stanęliWłosi, którzy choć byli bliżej celu to nie mniej jednak, takżeAzzurri nie zdołali przeciwstawić się sile pobratymców z Ameryki Południowej, przegrywając nieznacznie 2:3 (1:3). Wielki finał igrzysk stał się wewnętrzną rozgrywką Latynosów, w którymCharrúas zmierzyli się z sąsiadami zza rzekiUrugwaj. Mecz z 10 czerwca był zaciętym pojedynkiem, w którym nie padło rozstrzygnięcie i podogrywce padł remis 1:1. Ponieważ ówcześnie nie rozgrywano jeszcze konkursu rzutów karnych, spotkanie zostało powtórzone trzy dni później, a nowym starym mistrzem olimpijskim został Urugwaj po zwycięstwie 2:1 (1:1).
W 2010 roku Reprezentacja Urugwaju ponownie pokazała, że jest potęgą futbolu na arenie międzynarodowej. W swojej grupie zremisowali z poprzednimi wicemistrzami, drużyną Francji 0:0, w drugim meczu odnieśli zdecydowane zwycięstwo nad gospodarzami turnieju, wygrywając 3:0. W ostatnim meczu grupowym reprezentacja „Urusów” wygrała spokojnie z Meksykiem 1:0. Urugwajczycy wyszli z 1. miejsca bez straty bramki. Następnym rywalem drużyny Urugwaju w 1/8 finału okazała się drużyna Korei Południowej z którymi Urugwaj wygrał 2:1. W ćwierćfinale na Urugwaj czekała reprezentacja Ghany i najbardziej dramatyczny mecz mistrzostw. Po remisie 1:1 do regulaminowego czasu gry sędzia musiał doliczyć kolejne 30 minutdogrywki. W 120 minucie natomiast Ghana miała świetną okazję na gola, jednak Luis Suárez wybił piłkę ręką z bramki. Otrzymał on za to czerwoną kartkę, a reprezentacja Ghany miała do wykorzystania rzut karny. Wymarzona szansa dla przeciwników Urugwaju nie została wykorzystana i w serii rzutów karnych, następujących po dogrywce, Urugwaj wygrał 4:2. W ten sposób zawodnicy awansowali do półfinału – jako jedyna drużyna z Ameryki Południowej. W półfinale musieli zmierzyć się z reprezentacją Holandii (późniejszymi wicemistrzami) i przegrali 3:2. W meczu o trzecie miejsce Urugwaj przegrał z drużyną Niemiec, po meczu zakończonym wynikiem 3:2, czyli identycznym jak w półfinale. Urugwaj zagrał na tym mundialu najlepiej od 40 lat i zajął 4. miejsce, a Diego Forlan który był najlepszym zawodnikiem drużyny Urugwaju, otrzymał złotą piłkę dla najlepszego piłkarza całego turnieju.
Reprezentacja Urugwaju awansowała do 1/8 finału, zajmując drugie miejsce w grupie. Przegrywając w 1/8 finału zKolumbią zakończyła swój udział na Mistrzostwach Świata wBrazylii.
Na mundialu 2018 Urugwaj grał w grupie A razem z gospodarzem turnieju Rosją, Arabią Saudyjską, oraz Egiptem. Po wygraniu wszystkich trzech spotkań (odpowiednio z Egiptem i Arabią Saudyjską po 1:0), oraz z Rosjanami 3:0, Urusi wyszli z grupy z pierwszego miejsca z kompletem punktów. W 1/8 finału zmierzyli się z reprezentacją Portugalii. Wygrali ten mecz 2:1 i awansowali tym samym do ćwierćfinału w którym zmierzyli się z Francuzami. Przegrali jednak to spotkanie 0:2 i odpadli z turnieju.
