Reprezentacja Tunezji w piłce nożnej mężczyzn – przedstawicielTunezji w międzynarodowych zawodachpiłkarskich mężczyzn. Pięciokrotny uczestnik finałówmistrzostw świata, który nigdy nie wyszedł z fazy grupowej rozgrywek. Drużyna wystąpiła dziewiętnaście razy w finałachPucharu Narodu Afryki (1962, 1963, 1965, 1978, 1982, 1994, 1996, 1998, 2000, 2002, 2004, 2006, 2008, 2010, 2012, 2013, 2015, 2017, 2019), gdzie największym sukcesem było zdobycie mistrzostwa w2004 będąc gospodarzem turnieju.
Pięciokrotnie grała w finałach mistrzostw świata. Premierowy start miał miejsce w roku1978. Drużyna prowadzona przez legendarnegoAbdelmajida Chetalego zPolską wprawdzie przegrała, a z reprezentacją RFN bezbramkowo zremisowała, ale pokonując 3:1Meksyk, odniosła pierwsze zwycięstwo dla kontynentuafrykańskiego na światowym czempionacie i ostatecznie zajęła trzecie miejsce w grupie.
Od drugiej połowy lat 90. piłkarstwo tunezyjskie przeżywa swoje najlepsze dni. W1996 roku reprezentacja zdobyła wicemistrzostwo Afryki i wzięła udział wIgrzyskach Olimpijskich, a rok później zakwalifikowała się – po dwudziestoletniej przerwie – do finałówmistrzostw świata. We Francji Tunezyjczycy zajęli ostatnie miejsce w grupie notując remis z Rumunią 1:1 i dwukrotnie przegrywając (z Kolumbią 0:1 oraz Anglią 0:2). Także w1997 roku dwa kluby z Tunezji zdobyły najważniejsze afrykańskie trofea –Étoile Sportive du Sahel wywalczył Puchar Zdobywców Pucharów, aEspérance Tunis –Puchar CAF, odpowiednik europejskiegoPucharu UEFA. Tunezja była obecna również naMundialu 2002. Koreańsko-japoński czempionat Kartagińskie Orły ponownie zakończyły już po fazie grupowej remisując 1:1 z Belgią, oraz przegrywając z Rosją i Japonią po 0:2. Premierowy triumf z2004 roku wPucharze Narodów Afryki ostatecznie udowodnił, że reprezentacja, którą od czterech lat prowadziłFrancuzRoger Lemerre, należy do absolutnej czołówki drużyn z Czarnego Kontynentu. Dzięki zwycięstwu w PNA 2004 reprezentacja Tunezji wystąpiła w rozgrywkach oPuchar Konfederacji 2005. Zakończyła je jednak już na fazie grupowej. W 2006 roku trzeci raz z rzędu udało jej się awansować do mistrzostw świata. Niemiecki mundial Tunezyjczycy rozpoczęli od remisu z Arabią Saudyjską 2:2. Później przyszły porażki z Hiszpanią 1:3 orazUkrainą 0:1. Z jednym punktem na koncie zajęli więc trzecie miejsce w grupie i odpadli z turnieju.
Ponownie Tunezyjczycy awansowali na mundial 12 lat później. W 2018 roku w Rosji Tunezja grała w grupie G razem z Anglią, Belgią, oraz Panamą. Po porażkach z Anglikami 1:2 i Belgami 2:5 w pierwszych dwóch spotkaniach na zakończenie zmagań grupowych i ostateczne pożegnanie z turniejem Orły Kartaginy wygrały 2:1 z Panamczykami.
Fundamenty obecnej siły piłki tunezyjskiej zbudowali w latach 80. zagraniczni trenerzy, którzy przywieźli zEuropy nowe wzorce szkoleniowe, położyli nacisk na przygotowanie taktyczne i zwiększyli dyscyplinę wśród zawodników. Dobrą opinię wyrobili sobie w TunezjiPolacy.Henryk Apostel,Bernard Blaut,Stefan Białas,Antoni Piechniczek, czyRyszard Kulesza pracowali w najlepszych klubach w kraju, a dwaj ostatni prowadzili drużynę narodową (Kulesza w latach 1981-83, Piechniczek 1988-89). W latach1994–1998 i2015–2017 selekcjonerem reprezentacji był takżeHenryk Kasperczak. Obecnie selekcjonerem kadry Tunezji jestNabil Maâloul[1], który prowadził tę kadrę w 2013 roku.
W Tunezji piłka nożna jest sportem numer jeden. Popularność piłkarzy i trenerów jest ogromna.
Większość piłkarzy, podobnie jak reprezentanciKamerunu, czyNigerii, gra w klubachfrancuskich. Niewielu występuje w kraju, jeśli już to najczęściej w Esperance Tunis.
.jpg)
