Reprezentacja Norwegii w piłce nożnej mężczyzn – zespółpiłkarski, biorący udział w imieniuNorwegii wmeczach isportowych imprezach międzynarodowych, powoływany przez selekcjonera, w którym mogą występować wyłącznie zawodnicy posiadającyobywatelstwo norweskie. Za jego funkcjonowanie odpowiedzialny jestNorweski Związek Piłki Nożnej, który od 1908 roku jest członkiemFIFA, a od 1954 –UEFA.
Mimo sporej popularności piłki nożnej w Norwegii, reprezentacja ta nigdy nie odniosła żadnego znaczącego sukcesu. Trzykrotnie grała na mistrzostwach świata i jej największym osiągnięciem jest wyjście z grupy w1998 roku. Jej jedyny dotychczasowy występ na Mistrzostwach Europy w roku 2000 zakończył się na fazie grupowej.
PoII wojnie światowej Norwegia należała do grupyeuropejskich autsajderów. W eliminacjach do kolejnych mistrzostw świata i Europy zajmowała zazwyczaj ostatnie lub przedostatnie miejsce. I chociaż czasem zdarzały się niespodziewane zwycięstwa, jak wygrana z wicemistrzem EuropyJugosławią 3:0 w kwalifikacjach domundialu 1966, to były to przypadki odosobnione. W walce omundial 1974 Norwegowie nie tylko ulegli 0:9Holandii, ale także nie potrafili sobie poradzić zLuksemburgiem.
Do Anglii trafiali głównie bramkarze i obrońcy, ponieważ to formacja defensywna była najsilniejszą stroną drużyny prowadzonej przez Olsena. Selekcjoner preferował ustawienie 1-4-5-1, a sposób gry Norwegów nazywał „agresywnym przeszkadzaniem”. Krytycy zarzucali reprezentacji brak polotu i nieefektowny, toporny styl gry.
Olsen złożył dymisję pomundialu 1998, gdzie drużyna po raz pierwszy w historii awansowała do drugiej rundy. W rozgrywkach grupowych wygrała m.in. z obrońcami mistrzowskiego trofeumBrazylijczykami. W 1/8 finału lepsi o jedną bramkę okazali się Włosi.
Następcą Olsena został jego asystentNils Johan Semb, który z powodzeniem kontynuował i rozwijał myśl szkoleniową poprzednika. Wciąż stawiał na doświadczonych zawodników, do których dołączyliJohn Arne Riise,John Carew,Eirik Bakke iSteffen Iversen. W 1999 roku reprezentacja na dwanaście meczów zanotowała dziesięć zwycięstw i w plebiscytach zarówno „France Football”, jak i „Piłki Nożnej” została wybrana najlepszą drużyną roku. Jednak pierwszy w historii występ w finałachmistrzostw Europy naEuro 2000 zakończył się rozczarowaniem; podopieczni Semba po zwycięstwie w inauguracyjnym spotkaniu zHiszpanią zremisowali zeSłowenią i przegrali zJugosławią i zajęli w grupie trzecie miejsce. Po tym turnieju wraz z odejściem z kadry wielu najbardziej doświadczonych piłkarzy rozpoczął się trwający do dziś kryzys piłki norweskiej.
W eliminacjach domundialu 2002 Norwegowie dali się wyprzedzićPolsce,Ukrainie iBiałorusi. Nowe pokolenie zawodników nie potrafiło zastąpić starszych graczy, a dotychczasowi liderzy – Flo, Solskjær i Carew – stracili miejsca w drużynach klubowych. Kolejne kwalifikacje, doEuro 2004, również podopieczni Semba przegrali, tym razem w barażach zHiszpanią. Po ostatnim meczu do dymisji podał się selekcjoner Semb.
Jego następcą zostałÅge Hareide. Pierwszym sprawdzianem jego szkoleniowych umiejętności była walka o awans domundial 2006, ale Norwegowie ponownie zawiedli (porażka w barażach zCzechami). W eliminacjachEuro 2008 do ostatniej kolejki rywalizowali o występ naaustriacko-szwajcarskich boiskach, jednak ostatecznie zajęli trzecie miejsce w grupie, zaGrecją iTurcją.
W kwalifikacjach domundialu 2010 grali zHolandią,Szkocją,Islandią oraz zMacedonią. Eliminacje Norwegowie rozpoczęli także pod wodzą Hareidego, jednak po słabym starcie (2:2 z Islandią, 0:0 ze Szkocją i 0:1 z Holandią) w grudniu 2008 roku selekcjoner złożył dymisję. Zastąpił go twórca największych sukcesów w historii norweskiej kadry 68-letniEgil Olsen. Ostatecznie Norwegowie zajęli drugie miejsce za Holandią i pomimo zajęcia drugiego miejsca nie zakwalifikowali po raz kolejny na mistrzostwa świata i nie wystąpili w barażu, gdyż dorobek punktowy był niewystarczający do gry w barażach.
W kwalifikacjach do kolejnego turnieju,Euro 2012 Norwegowie znaleźli się w grupie H razem z Danią, Portugalią, Islandią i Cyprem. Zdobyli w nich szesnaście punktów w ośmiu spotkaniach po pięciu zwycięstwach, jednym remisie i dwóch porażkach (tyle samo co Portugalia), lecz dzięki lepszemu bilansowi bramkowemu to Portugalczycy awansowali do baraży, a norwescy piłkarze musieli zadowolić się trzecim miejscem.
Eliminacje do Mistrzostw Świata w Brazylii w 2014 roku również nie były dla norweskiej ekipy zbyt udane. Rywalami Skandynawów w grupie E były Szwajcaria, Islandia, Słowenia, Albania i ponownie Cypr. Siedemnaście dni po porażce u siebie ze Szwajcarią 0:2, 27 września 2013 roku Egil Olsen przestał być selekcjonerem kadry Norwegii. Jeszcze tego samego dnia na tym stanowisku zastąpił go Per-Mathias Høgmo, z którym Norwegowie dokończyli eliminacje zajmując ostatecznie czwarte miejsce z dorobkiem dwunastu punktów w dziesięciu spotkaniach po trzech zwycięstwach, trzech remisach i czterech porażkach.
W eliminacjach do Mistrzostw Europy we Francji w 2016 roku ekipa norweska w swojej grupie eliminacyjnej (Włochy, Chorwacja, Bułgaria, Azerbejdżan, Malta) zajęła ostatecznie trzecie miejsce z dorobkiem dziewiętnastu punktów po sześciu zwycięstwach, jednym remisie i trzech porażkach w dziesięciu spotkaniach. Oznaczało to konieczność gry w barażach o awans do turnieju głównego, w których Norwegowie trafili na reprezentację Węgier. Przegrywając oba spotkania (odpowiednio 0:1 w Oslo i 1:2 w Budapeszcie) nie awansowali na Euro.
Pod wodzą Pera-Mathiasa Høgmo norwescy piłkarze rozegrali jeszcze cztery spotkania eliminacyjne do mundialu w Rosji. Pięć dni po ostatnim z nich (wyjazdowej porażce z Czechami 1:2), 16 listopada 2016 roku Per-Mathias Høgmo przestał być selekcjonerem kadry. W lutym 2017 roku na tym stanowisku zastąpił go SzwedLars Lagerbäck[1]. Z nim u steru Norwegowie nie zdołali jednak awansować do Mistrzostw Świata 2018 rozgrywanych w Rosji. Obecnie grają w eliminacjach do Mistrzostw Europy 2020 w grupie F razem z Hiszpanią, Rumunią, Szwecją, Maltą oraz Wyspami Owczymi[2].
.jpg)
