Reprezentacja Argentyny w piłce nożnej mężczyzn –drużynapiłkarska reprezentującaRepublikę Argentyńską w zawodach międzynarodowych. Za jej funkcjonowanie odpowiedzialna jestAsociación del Fútbol Argentino, organ zarządzający piłką nożną w Argentynie. W reprezentacji mogą występować wyłącznie zawodnicy posiadającyobywatelstwo argentyńskie.
Domowe spotkania drużyna rozgrywa najczęściej na stadionieEstadio Monumental[1]. Od sierpnia 2018 roku trenerem kadry jestLionel Scaloni, a funkcjękapitana pełniLionel Messi. Najczęściej występuje w niebiesko-białych koszulkach, czarnych spodenkach oraz białych getrach. Największymi rywalami drużyny jestBrazylia (derbySuperclásico),Urugwaj (derby la Platy) ireprezentacja Anglii.
Pierwszy mecz reprezentacja Argentyny rozegrała 16 maja 1901 roku.
Urugwaj: E.Sardeson (Albion); C. B. Poole (kap.) (Albion), E. Cardenal (Albion), J. López (Albion), F. A. Cutler (Albion), M. Ortiz Garzón (Nacional), J. Sardeson (Albion), J.A. Morton (Albion), W. L. Poole (Albion), A.F. Lodge (Albion) y Bolívar Céspedes (Nacional).
Argentyna: R. W. Rudd (Lomas), W. Leslie (Quilmes) y A.C. Addecot (Belgrano),A.A. Mack (Alumni), H. Rattcliff (Belgrano), E.L. Duggan (Belgrano), G. E. Leslie (Lomas), J. O. Anderson (cap.) (Lomas), S. U. Leonard (Alumni), Ch. E. Dickinson (Belgrano) y G. N. Dickinson (Belgrano).
Meczowi z 16 maja 1901 roku towarzyszy jednak spór, ponieważ nie został on zorganizowany przezLigę Urugwajską, ale przezAlbion Football Club[2][3] Mieszana drużyna urugwajska złożona była z piłkarzy Albionu i wzmocniona siłamiNacionalu. Uwzględniając te informacje pierwszy mecz miał zostać rozegrany 20 lipca 1902 roku w el Paso del Molino w Uruguwaju, który Argentyna wygrała 6:0[4]. Argentyńska federacja piłkarska mecz z maja 1901 roku uznaje jednak za oficjalny.
Reprezentacje Argentyny iUrugwaju, które dzieli jedynieestuarium La Plata w latach 1901–1914 rozegrały między sobą 41 meczów, co ustępowało w tamtym okresie jedynie mającym dłuższą tradycję pojedynkomAnglii iSzkocji[5].
Reprezentacja Argentyny na igrzyskach w 1928 roku
Od 1905 obie reprezentacje rozgrywały między sobą mecze oPuchar Liptona, z których dochód przeznaczano na cele charytatywne[6][7]. Do roku 1929 Argentyna i Urugwaj miały na koncie po 10 zwycięstw w tych rozgrywkach[8].
W 1910 w Argentynie odbył się z inicjatywy tamtejszej federacji piłkarskiej pierwszy (nieoficjalny) turniej omistrzostwo Ameryki Południowej. Oprócz gospodarzy wzięły w nim udział drużynyChile iUrugwaju. Argentyńczycy okazali się zwycięzcami tych mistrzostw, w finale pokonując Urugwaj 4:1[9].
20 września 1914 roku reprezentacja Argentyny rozegrała wBuenos Aires pierwszy oficjalny mecz zreprezentacją Brazylii, który zakończył się wynikiem 3:0 dla gospodarzy i zapoczątkował jedną z najsłynniejszych futbolowych rywalizacji na świecie[10].
Na pierwszych oficjalnych, rozgrywanych w dniach 2–17 lipca 1916mistrzostwachAmeryki Południowej Argentyna zajęła II miejsce przegrywając zUrugwajem, mimo iż ostatni pojedynek turnieju zakończył się remisem pomiędzy obiema drużynami[11].
Na zwycięstwo w rozgrywkach opuchar Ameryki Południowej Argentyńczycy musieli poczekać do piątej edycji tych zawodów. Wmistrzostwach rozgrywanych między 2 a 30 października 1921 Albicelestes okazali się najlepszą drużyną. Wygrali wszystkie trzy mecze zParagwajem,Brazylią iUrugwajem, a królem strzelców imprezy z dorobkiem 3 goli zostałJulio Libonatti, który każdemu z rywali zaaplikował po jednym trafieniu[12].
W 1928 Argentyna wystąpiła naigrzyskach olimpijskich wAmsterdamie. Wraz z broniącym złotego medaluUrugwajem Albicelestes byli stawiani w roli faworytów turnieju olimpijskiego. Już w pierwszym spotkaniu Argentyńczycy odnieśli efektowne zwycięstwo 11:2 nadStanami Zjednoczonymi, prowadząc 4:0 po pierwszej połowie[13]. W drugim pojedynku południowoamerykańscy zawodnicy pokonaliBelgów 6:3, a w półfinale sprostali rewelacji rozgrywek,Egiptowi wygrywając 6:0. W finale olimpijskich zmagań Argentyna spotkała się z dobrze sobie znaną drużyną Urugwaju. Było to 102 spotkanie obu reprezentacji w historii ich futbolowych kontaktów. Mecz finałowy zakończył się remisem 1:1 co spowodowało rozegranie dodatkowego spotkania, podczas którego lepsi okazali się Urugwajczycy wygrywając 2:1[14][15].
Rok po olimpijskiej porażce Argentyna zrewanżowała się Urugwajowi. Na rozgrywanej u siebie w listopadzie 1929 roku kolejnej edycjiCopa América reprezentacja Argentyny okazała się najlepsza. Zwyciężając pewniePeru 3:0 w pierwszym meczu, a następnie ogrywającParagwaj 4:1 Argentyńczycy mogli przygotowywać się do ostatniego spotkania zUrugwajem. Rewanż za olimpijski finał okazał się udany i Argentyna po golachManuela Ferreiry iMario Evaristo pokonała Urugwaj 2:0, zapewniając sobie w ten sposób zwycięstwo w dwunastych mistrzostwach Ameryki Południowej[16].
Argentyna wzięła udział w pierwszychmistrzostwach świata rozgrywanych wUrugwaju. Albicelestes trafili do grupy zFrancją,Chile iMeksykiem. W swoim premierowym spotkaniu na mundialu 15 lipca Argentyńczycy pokonali Francję 1:0, a autorem historycznej bramki zostałLuis Monti. Zwycięstwa nad Meksykiem 6:3 i nad Chile 3:1 dały Argentynie awans do półfinału.
Przeciwnikiem Argentyny w półfinale była reprezentacjaStanów Zjednoczonych. Efektowny triumf 6:1 dawał Argentyńczykom przepustkę do finału gdzie spotkali się zUrugwajem. Finał mundialu miał być rewanżem za mecz o złoty medal olimpijski podczas igrzysk olimpijskich wAmsterdamie w 1928 roku. Urugwaj okazał się lepszy na igrzyskach, a w finale naEstadio Centenario wMontevideo „Urusi” potwierdzili swój prymat. W spotkaniu rozegranym 30 lipca, Argentyna, mimo że po pierwszej połowie prowadziła po trafieniachCarlosa Peucelle iGuillermo Stábile 2:1 to pierwszym mistrzem świata została reprezentacja gospodarzy. Urugwajczycy zwyciężyli 4:2.
Argentyna w pierwszych mistrzostwach zdobyła najwięcej goli (18) spośród wszystkich uczestników turnieju, aGuillermo Stábile został najskuteczniejszym strzelcem turnieju zdobywając 8 bramek[18].
Namistrzostwach świata weWłoszech w 1934 Argentyna wysłała ekipę amatorów, w której nie było ani jednego uczestnika finałumistrzostw z roku 1930[20]. Zaledwie 3 lata wcześniej zalegalizowano w Argentynie zawodowstwo, którego przedstawiciele nie widzieli wówczas dobrych interesów w uczestnictwie na mundialu[21]. Stało się to jednym z powodów słabego występu ekipy Albicelestes, która odpadła z turnieju po pierwszym meczu, przegranym zeSzwecją 2:3[20].
Reprezentacja Argentyny nie brała udziału w eliminacjach domistrzostw świata, rozgrywanych w 1938 roku weFrancji. Wicemistrzowie z 1930 odmówili udziału w turnieju eliminacyjnym po tym jakFIFA przyznała organizację mundialu Francji, o co starała się także federacja argentyńska[20].
Argentyńczycy byliby z pewnością faworytami mistrzostw świata, gdyż wówczas rozpoczęła się złota era piłki nożnej w tym kraju. Na turniejuCopa América w 1937 Albicelestes okazali się zwycięzcami, pokonując po wyrównanej walceBrazylię w dodatkowym meczu, jaki okazał się potrzebny do wyłonienia triumfatora. Argentyna odzyskała po 8 latach mistrzostwo Ameryki Południowej, wygrywając z drużyną, która rok później zajęła 3. miejsce namundialu we Francji[22].
Na pierwszych powojennychmistrzostwach wBrazylii w 1950 roku, a także na tych rozgrywanych w1954 roku wSzwajcarii, Albicelestes nie wzięli udziału. Jedną z prawdopodobnych przyczyn nieobecności była obawa władz o wynik podczas mistrzostw. Co prawda argentyńskifutbol osiągnął w latach 40 swoje wyżyny, to jednak po strajku piłkarzy z 1949 roku, po którym wielu najlepszych wyemigrowało za granicę, rządzący nie byli pewni wyniku.Peroniści nie chcieli więc ryzykować nadszarpania wizerunku reprezentacji, kreowanej przez władzę jako najlepszą na świecie[23][24].
9 maja 1951 roku został rozegrany naWembley pierwszy oficjalny mecz pomiędzy Argentyną aAnglią[25]. Mecz pomiędzyAnglikami, którzy przywieźli i nauczyli Argentyńczyków grać w piłkę nożną, a tymi ostatnimi zakończył się porażką Argentyny 1:2 i stał się początkiem bardzo zaciętej rywalizacji tych dwóch drużyn narodowych[20].
Reprezentacja Argentyny w piłce nożnej mężczyzn 1964
W 1974 roku selekcjonerem reprezentacji Argentyny zostałCésar Luis Menotti. Rok wcześniej zdobył mistrzostwo Argentyny jako trener zespołuCA Huracán, który prezentował ofensywny futbol. W takim samym stylu zgodnie z zamysłami Menottiego miała grać również reprezentacja. Zawodnicy mieli grać kreatywnie, co według selekcjonera było dla nich najbardziej naturalne i odpowiadało ich predyspozycjom[26]. W konsekwencji podopieczni selekcjonera musieli być przede wszystkim świetnie wyszkoleni technicznie, a dopiero w dalszej kolejności zwracano uwagę na ich przygotowanie motoryczne[27]. Menotti natrafił na dobre warunki do pracy. Żaden selekcjoner przed nim nie mógł sobie pozwolić na równie długie zgrupowania jak te, organizowane przed mundialem w 1978 roku[28]. Takie warunki do pracy zapewniła selekcjonerowijunta generałaJorge Videli, który ewentualny korzystny wynik narodowej drużyny chciał wykorzystać propagandowo[29].
2 czerwca 1978 roku w swoim pierwszym meczu na mistrzostwach Argentyna wygrała 2:1 zWęgrami. NaEl Monumental gospodarze strzelili zwycięską bramkę dopiero w 84 minucie, a jej autorem byłDaniel Bertoni. Drugie starcie Argentyńczyków na mundialu, rozgrywane 6 czerwca również nie należało do najłatwiejszych. W spotkaniu zFrancją w 45 minucie wynik otworzyłDaniel Passarella, strzelając bramkę z rzutu karnego. W 60 minucie w zamieszaniu w polu karnym najlepiej odnalazł sięMichel Platini, wyrównując rezultat meczu. Zwycięstwo Argentyny uratowałLeopoldo Luque. Druga wygrana zapewniła awans gospodarzom do kolejnej rundy. W ostatnim meczu w grupie porażka zWłochami dała Argentyńczykom drugie miejsce w grupie, dzięki czemu uniknęli natknięcia się w drugiej rundzie na faworytów imprezy –Holendrów[30].
W II rundzie turnieju Argentyna trafiła do grupy zBrazylią,Peru iPolską. Pierwszy pojedynek Argentyńczycy rozegrali z jedynym przedstawicielem Europy w tej grupie. W 16 minucie na prowadzenie gospodarzy wyprowadziłMario Kempes. W 39 minucie szansę na wyrównanie zmarnowałKazimierz Deyna. Rozgrywający w reprezentacji swój setny mecz, zawodnik uderzył lekko na bramkęFillola, a ten obronił strzał Deyny. W 71 minucie na listę strzelców znów wpisał się Kempes, ustalając wynik 2:0.W drugim meczu tej rundy Argentyńczycy zremisowali 0:0 z Brazylią. O awansie do finału miały więc zadecydować wyniki ostatnich meczów. Szansę na awans miały zarówno Argentyna, jak i Brazylia. Ci ostatni wygrali z Polską 3:1 i musieli czekać na rozstrzygnięcie pomiędzy Argentyną a Peru. Albicelestes, aby wystąpić w finale musieli pokonać Peruwiańczyków różnicą czterech goli. Argentyna wypełniła ten plan w stu procentach, a wynik 6:0 szczególnie przez Brazylijczyków był uważany za ustawiony, choć nie znaleziono na to dowodów[31].
Ustawienie reprezentacji Argentyny w czasie finału Mundialu 1978
W finale rywalem Argentyny była Holandia. Drużyna, która cztery lata wcześniej zachwyciła światfutbolem totalnym w Argentynie występowała bez swojej największej gwiazdy, czyliJohanna Cruyffa. Mimo to Holendrzy znów okazali się wystarczająco silni, by pod wodząErnsta Happela osiągnąć sukces. Ich pech w 1974, jak i w 1978 polegał na tym, że w finale spotykali się z gospodarzami, z którymi zawsze ciężko rywalizować.
Zanim zabrzmiał gwizdek rozpoczynający finał miał miejsce incydent dotyczący holenderskiego napastnikaRené van de Kerkhofa. Argentyńscy zawodnicy protestowali przeciwko opatrunkowi z jakim grał Holender, mimo że we wcześniejszych spotkaniach opatrunek piłkarza nie wzbudzał kontrowersji. Opóźniony pojedynek rozpoczął się pod znakiem przewagi Holendrów, ale toMario Kempes w 38. minucie dał powód do euforii dla większości z 71 tysięcy zgromadzonych na stadionie widzów. W drugiej połowie Holandia doprowadziła do remisu, gdy w 82. minucie wyrównałDick Nanninga. Wprowadzony 20 minut wcześniej piłkarz wykorzystał dośrodkowanie z prawej strony i strzałem głową pokonałFillola. W 89. minucie stuprocentowej sytuacji dla Holendrów nie wykorzystałRob Rensenbrink i uderzył piłkę w słupek argentyńskiej bramki. W dogrywce przewagę miała już Argentyna, która dzięki przetrwaniu krytycznego momentu pokonała dwukrotnie Holendrów. W pierwszej połowie dogrywki bramkę strzelił niezawodny Kempes, a w 115. minucie wynik ustaliłDaniel Bertoni, zapewniając Argentynie po raz pierwszy tytuł mistrzów świata[32].
Gra Argentyny zgodnie z obietnicami Cesara Luisa Menottiego była bardzo ofensywna, a głównym egzekutorem drużyny został Mario Kempes. Argentyńczyk został uznany najlepszym zawodnikiem mistrzostw i jednocześnie, dzięki dwóm golom w finale został królem strzelców imprezy[33]. Z drużyny mistrzów świata wyróżniali się również dobrze spisujący się przez cały turniej bramkarzUbaldo Fillol i obrońcaDaniel Passarella, który mimo niskiego wzrostu imponował w grze głową, a także był kapitanem i liderem drużyny na boisku. Grą w środku pola kierował na mundialuOsvaldo Ardiles, rozgrywający drużyny. Zespół Menottiego stał się wówczas najmłodszym mistrzem świata w historii ze średnią wieku 25,52[34].
Po nieudanym dla Argentynymundialu w Hiszpanii ze stanowiska selekcjonera zrezygnowałCesar Luis Menotti, a zastąpił goCarlos Bilardo. Jako trener zdobył mistrzostwo Argentyny w 1982 roku zEstudiantes La Plata, a więc z tym samym klubem, w którym występował z sukcesami w latach sześćdziesiątych jako zawodnik. Bilardo w przeciwieństwie do swojego poprzednika nie przywiązywał wagi do stylu gry drużyny, przedkładając nad piękno przede wszystkim wynik[35]. Stąd też drużyna argentyńska miała grać pod jego wodzą bardziej zachowawczy futbol.Postacią, która przykuwała najbardziej uwagę w ekipie argentyńskiej byłDiego Maradona. Dwa lata przedmeksykańskim mundialem Maradona przeszedł ze słynnejBarcelony do włoskiegoSSC Napoli co dla tego zawodnika było raczej sportowym krokiem do tyłu. Również w karierze reprezentacyjnej Maradonie się nie wiodło. Na mistrzostwach w Argentynie nie zagrał mimo tego, że takiego powołania domagali się od Cesara Luisa Menottiego kibice. Cztery lata później selekcjoner Albicelestes powołał Diego na mistrzostwa do Hiszpanii, ale tam „El Diez” nie pokazał pełni umiejętności. Reprezentacja nie powtórzyła sukcesu z 1978, a sam Diego został ukarany czerwoną kartką w meczu zBrazylią[36]. Na mistrzostwa Maradona jechał więc jako głodny sukcesów zawodnik, ciągle uważany za cudowne dziecko argentyńskiej piłki.Bilardo oparł grę ofensywną na Maradonie, natomiast jeśli chodzi o obronę to postawił na trudny do przejścia kolektyw z trójką środkowych obrońców zOscarem Ruggerim na czele. W pomocy oprócz defensywnie nastawionych pomocników czołową rolę grał ofensywny pomocnikJorge Burruchaga, a w ataku przed Maradoną występował wysunięty napastnikJorge Valdano, graczRealu Madryt.
Argentyna trafiła w I rundzie do grupy A, mając za rywaliBułgarię,Koreę iWłochy. W pierwszym meczu rywalem Argentyńczyków byli Koreańczycy. Po dwóch bramkach Valdano i jednej Oscara Ruggeri Koreańczycy zdołali odpowiedzieć tylko jednym trafieniem i Argentyna wygrała pewnie 3:1. Następny mecz reprezentanci Argentyny zagrali z Włochami. 5 czerwca w spotkaniu faworytów grupy padł remis 1:1. Bramkę w 7. minucie dla Włochów strzeliłAlessandro Altobelli, a wyrównał w 34 minucie Diego Maradona popisując się szybkością i sprytnym strzałem obok interweniującego bramkarza reprezentantów Italii. W ostatnim meczu tej grupy Argentyna pokonała Bułgarię 2:0, a bramki strzelali Valdano i Burruchaga.
W II rundzie turnieju Argentyna spotkała się zUrugwajem. Albicelestes wygrali minimalnie, a bramkę strzeliłPedro Pasculli ustalając wynik na 1:0, co zapewniło awans Argentynie do następnej rundy.
Ustawienie reprezentacji Argentyny w czasie finału Mundialu 1986
W ćwierćfinale Argentyna zmierzyła się zAnglią. Mecz miał szczególne znaczenie zwłaszcza dla Argentyńczyków, którzy przegrali toczoną w 1982 rokuwojnę o Falklandy-Malwiny. Ta zbrojna porażka, ciągle obecna w zbiorowej pamięci powodowała bardzo napiętą atmosferę przed samym meczem. Senatorzy z partii peronistowskiej żądali nawet by prezydentRaúl Alfonsínzakazał piłkarzom gry w ćwierćfinale[35]. Ostatecznie do spotkania doszło, a chęć odwetu na Anglikach nie była spowodowana tylko porażką w wojnie o Falklandy-Malwiny, ale także niesłuszną zdaniem Argentyńczyków, porażką z synami Albionu namundialu w 1966.Mecz rozgrywany 22 czerwca w pierwszej połowie nie przyniósł bramek. Za to w 40 minucieTerry Butcher uderzył Maradonę łokciem w twarz, co jednak nie miał wpływu na dalszą grę tego zawodnika. W 6 minut po rozpoczęciu drugiej połowy Maradona zdobył bramkę, uderzając piłkę ręką nad interweniującymPeterem Shiltonem, czego nie zauważył arbiter spotkania. Sam Maradona nazwał później te zagranie „ręką Boga”. W 55. minucie Diego Maradona strzelił kolejnego gola. Tym razem po pięknym rajdzie od połowy boiska, mijając po drodze pięciu Anglików i bezradnie interweniującego Shiltona wbił piłę do pustej bramki i wyprowadził Argentynę na prowadzenie. W 81 minucie kontaktowego gola zdobyłGary Lineker, ale Anglikom nie udało się doprowadzić do remisu i w półfinale zagrała Argentyna[37].Po meczu trenerCarlos Bilardo chwalił Maradonę:
Anglicy byli groźni do ostatnich minut, ale my na szczęście mieliśmy Diego Maradonę. Dla nikogo już dziś nie ulega chyba wątpliwości, że jest to najlepszy piłkarz świata[38]
W półfinale przeciwnikiem Argentyńczyków byliBelgowie. Drużyna, która w rzutach karnych pokonałaHiszpanię była rewelacją turnieju. Mimo tego Argentyna pewnie pokonała swoich przeciwników, a bohaterem reprezentacji znów został Maradona zdobywając dwa trafienia w drugiej połowie i ustalając tym samym rezultat meczu na 2:0.
W wielkim finale meksykańskich mistrzostw reprezentacja Argentyny spotkała się zNiemcami. Drużyna RFN pod wodząFranza Beckenbauera w ćwierćfinale pokonała gospodarzy mistrzostw dopiero w rzutach karnych, a w półfinale spotkała się zFrancuzami, których ograła 2:0. Finał miał być pojedynkiem geniusz Maradony z niemieckim kolektywem. Maradona w finale był bardzo dobrze pilnowany przez niemieckich zawodników, ale mimo to Argentyna prowadziła w 56. minucie już 2:0 po bramkachBrowna iValdano. Próbując od tej pory bronić rezultatu Argentyńczycy stracili dwie bramki za sprawąRummenigge iVöllera. Trzy minuty po wyrównującym trafieniu Argentyńczycy odpowiedzieli jednak golem Burruchagi, który po znakomitym podaniu Maradony zapewnił zwycięstwo Albicelestes.
Argentyna zdobyła swój drugi tytuł mistrza świata, aDiego Maradona zasłużenie został uznany najlepszym zawodnikiem turnieju, zostając jednocześnie drugim strzelcem meksykańskiego mundialu[39]. Maradona stał się najsławniejszym i według wielu najlepszym piłkarzem świata, a w ojczyźnie uznano go za bohatera narodowego[40].
NaMistrzostwa Świata w 1990, które odbywały się weWłoszech, reprezentacja Argentyny pojechała jako obrońca tytułu. Kadra prowadzona dalej przez Bilardo nie była jednak już tak rewelacyjna jak na poprzednim Mundialu. W kadrze nie zabrakło oczywiście Diego Maradony, pomimo iż nie reprezentował on już tak wysokiej formy jak na Mundialu wMeksyku. Argentyna trafiła do grupy B:
Po porażce zKamerunem 0:1, po zwycięstwie 2:0 zeZwiązkiem Radzieckim i po remisie 1:1 zRumunią awansowała do 1/8 Finału z trzeciego miejsca. W 1/8 Finału Argentyna pokonałaBrazylię 1:0, w ćwierćfinaleJugosławię po rzutach karnych, a w półfinale gospodarzy turniejureprezentację Włoch również po rzutach karnych. W finale ulegli jednakreprezentacji RFN 0:1 i musieli się nacieszyć jedynie srebrnymi medalami i tytułem wicemistrzów świata. Po turnieju trener Carlos Bilardo zrezygnował ze stanowiska. Zastąpił goAlfio Basile.
NaMundial w 1994, który odbywał się wStanach Zjednoczonych, Argentyna pojechała w odmienionym, ale w słabszym składzie. Cały czas był jednak w składzie legendarny Maradona, który był już coraz słabszym piłkarzem. Kadra nie była już pod wodzą trenera Bilardo, a pod wodzą trenera Basile. Argentyna trafiła na tym turnieju do grupy D:
Po zwycięstwie 4:0 zGrecją iNigerią 2:1 oraz po porażce 0:2 zBułgarią podopieczni Basile awansowali do następnej rundy z trzeciego miejsca. W 1/8 Finału Argentyna poległa w meczu zRumunią wynikiem 2:3 i pożegnali się z turniejem w dosyć rozczarowujący sposób. Po tym fatalnym dla Argentyny Mundialu trener Alfio Basile zrezygnował ze stanowiska a jego następcą zostałDaniel Passarella.
Mistrzostwa świata w 1998 roku weFrancji miały być lepsze dla Argentyny niż te sprzed czterech lat. Kadra pod wodzą trenera Passarella i już bez wielkiego Diego Maradony znalazła się w grupie H:
Po zwycięstwach 1:0 zJaponią, 5:0 zJamajką oraz 1:0 zChorwacją, Argentyna zajęła pierwsze miejsce w grupie i pewnie awansowała do Fazy Pucharowej. W 1/8 Finału podopieczni Passarella pokonali po rzutach karnychreprezentację Anglii. W ćwierćfinale Argentyna przegrała zHolandią wynikiem 1:2 i odpadli z turnieju poprawiając tylko minimalnie wynik sprzed czterech lat. Po turnieju trener zespołu Daniel Passarella zrezygnował ze stanowiska. Jego następcą zostałMarcelo Bielsa.
Mundial w 2002 rozgrywany wKorei Południowej iJaponii miał być turniejem na którym Argentyna obuduję swoją potęgę i powróci na szczyt. Kadra prowadzona przez Bielsę trafiła do grupy F:
Po zwycięstwie 1:0 zNigerią, porażce 0:1 zAnglią oraz po remisie 1:1 zeSzwecją, podopieczni Bielsy zajęli trzecie miejsce w grupie i zaskakująco odpadli z turnieju już po Fazie Grupowej i utwierdzili wszystkich w przekonaniu, że znajdują się w kryzysie. Pomimo tak wielkiej porażki trener Marcelo Bielsa zachował stanowisko.
Po fatalnym Mundialu 2002 trener Bielsa zaskakująco zachował stanowisko. Tuż po wspomnianym turnieju gra Argentyny uległa poprawie, gdyż selekcjoner zdecydował się stawiać na obiecującą młodzież. NaCopa América 2004 Argentyna zajęła drugie miejsce przegrywając dopiero w Finale zBrazylią po rzutach karnych. NaOlimpiadzie w 2004 wAtenach, prowadzona przez Bielsę kadra, mająca w składzie wiele młodych gwiazd, zdobyła pewnie złoty medal. Po tym sukcesie zaskakująco trener Marcelo Bielsa zrezygnował ze stanowiska, tłumacząc, że męczy go praca w reprezentacji. Jego następcą zostałJosé Néstor Pekerman.
Mistrzostwa Świata w 2006 wNiemczech miały być kolejnym Mundialem na Argentyna miała się przełamać i odnieść sukces. Było to bardzo prawdopodobne, gdyż kadra prowadzona przez trenera Pekermana miała w składzie wiele młodych gwiazd m.in.Lionela Messiego, który już wtedy był nazywany „nowym Maradoną”. Podopieczni Pekermana trafili dogrupy C:
Po zwycięstwie 2:1 zWybrzeżem Kości Słoniowej, 6:0 zSerbią i Czarnogórą oraz po bezbramkowym remisie zHolandią, Argentyna zajęła pierwsze miejsce w grupie i awansował do następnej rundy. W 1/8 Finału Argentyna pokonała 2:1 po dogrywceMeksyk. W ćwierćfinale Argentyna przegrała po rzutach karnych z gospodarzami turniejureprezentacją Niemiec i pożegnała się z turniejem znów w niezbyt zadowalający sposób. Po turnieju trener kadry José Néstor Pekerman zrezygnował ze stanowiska, jego następcą został Alfio Basile, który powrócił do pracy z reprezentacją, gdyż prowadził ją już wcześniej w latach 1990–1994.
Po tym jak Basile ponownie objął funkcję selekcjonera reprezentacji Argentyny, kadra zaczęła przygotowania do zbliżających się turniejów. NaCopa América 2007 Argentyna tak jak trzy lata wcześniej zajęła drugie miejsce przegrywając ponownie, ale tym razem bardziej zaskakującą zBrazylią wynikiem aż 0:3. Rok później Argentyna ponownie zdobyła złoty medal Igrzysk Olimpijskich naOlimpiadzie 2008 wPekinie. Po tym turnieju trener Alfio Basile zrezygnowął ze stanowiska, jego następcą została legenda argentyńskiej piłki nożnejDiego Maradona.
Mundial 2010 wPołudniowej Afryce miał być dla Argentyny obiecujący, gdyż w fotelu trenera zasiadał legendarny Maradona a liderem zespołu stał się będący w najwyższej formieLionel Messi. Podopieczni Maradony trafili do grupy B:
Po zwycięstwie 1:0 zNigerią, 4:1 zKoreą Południową oraz 2:0 zGrecją, Argentyna pewnie awansowała do Fazy Pucharowej. W 1/8 Finału Argentyna pokonałaMeksyk 3:1. W ćwierćfinale Argentyna została rozgromiona wynikiem 0:4 przezreprezentację Niemiec i po raz kolejny pożegnała się z Mundialem na etapie ćwierćfinału. Po turnieju z funkcji trenera zrezygnował Diego Maradona a jego następcą zostałSergio Batista.
Po kolejnym ćwierćfinale Mundialu Argentyna miała nadzieję na sukces na polu kontynentalnym i z takim nastawieniem podopieczni Batista przystąpili doCopa América 2011. Jednak wszystkich nastało wielkie zaskoczenie kiedy Argentyna zakończyła udział z turnieju już po ćwierćfinale przegrywając zUrugwajem po rzutach karnych. Argentyńczyków szczególnie bolała to porażka, gdyż byli oni gospodarzem tego turnieju. Po tej porażce trener Sergio Batista złożył rezygnację, jego na następcą zostałAlejandro Sabella.
Odkąd Sabella objął funkcję trenera reprezentacji Argentyny, kadra zaczęła znacznie lepiej grać i osiągać lepsze wyniki. Dlatego kibice wiązali wielkie nadzieję na sukces naMundialu 2014 wBrazylii. Na tym turnieju podopieczni Sabella trafili do grupy F:
Po zwycięstwie 2:1 zBośnią i Hercegowiną, 1:0 zIranem i 3:2 zNigerią, Argentyna zajęła pierwsze miejsce w grupie i pewnie awansowała do Fazy Pucharowej. W 1/8 Finału Argentyna pokonała 1:0 po dogrywceSzwajcarię i w ćwierćfinale również 1:0reprezentację Belgii i po wielu latach wreszcie przełamali barierę ćwierćfinału. W półfinale pokonaliHolandię po rzutach karnych. W Finale ostatecznie przegrali 0:1 po dogrywce zNiemcami i musieli się nacieszyć tylko srebrnym medalem i tytułem wicemistrzów świata, ale w porównaniu do Mundiali z ostatnich lat to był wielki sukces tej reprezentacji. Po turnieju zaskakująco trener Alejandro Sabella zrezygnował ze stanowiska i odszedł na emeryturę, jego następcą zostałGerardo Martino.
Na trenerze Argentyny Gerardzie Martino spoczywała presja. Musiał on bowiem przejąć drużynę wicemistrzów świata i utrzymać jej poziom. Taki poziom Argentyna prezentowała naCopa América 2015, kiedy to pewnie dotarli do finału, ale tam przegrali z gospodarzami turnieju –reprezentacją Chile – po rzutach karnych. W 2016 roku zaczął pojawiać się kryzys finansowy w argentyńskim związku piłki nożnej, co odbiło się na grę podopiecznych Martina, jednak naCopa América 2016 Argentyna znów dotarła do finału. W finale ponownie przegrała w finale z Chile i ponownie po rzutach karnych. Po tym turniejuspadła wielka krytyka[potrzebny przypis] na kapitana reprezentacji Lionela Messiego, który przez to zdecydował się zakończyć karierę w reprezentacji, ale już po mniej więcej miesiącu pod wpływem próśb zmienił zdanie i wrócił do reprezentacji. Krytyka spadła również na trenera Gerarda Martino, który zdecydował się złożyć rezygnację ze stanowiska, tłumacząc ją trudną sytuacją w reprezentacji.
Reprezentacja Argentyny w piłce nożnej mężczyzn 2018
Jego następcą zostałEdgardo Bauza, z którym Argentyńczycy przystąpili do eliminacji do mundialu 2018 w Rosji. Słaby występ ekipy „Albicelestes” w pierwszych czternastu spotkaniach kwalifikacyjnych (dwadzieścia dwa punkty po sześciu zwycięstwach, czterech remisach i czterech porażkach) oraz wyjazdowa porażka 0:2 z Boliwią sprawiły, że Bauza w kwietniu 2017 pożegnał się[doprecyzuj!] z kadrą[41]. Jego następcą zostałJorge Sampaoli[42]. Pod jego wodzą Albicelestes dokończyli eliminacje do rosyjskiego czempionatu. O ich awansie przesądziły głównie ostatnie mecze grupowe: zwycięstwo nad Ekwadorem w Quito 3:1, porażka Chilijczyków z Brazylijczykami 0:3 oraz w mniejszym stopniu remis 1:1 pewnej już awansu Kolumbii z Peru.
Na turnieju w Rosji Argentyna grała w grupie D razem z Islandią, Chorwacją i Nigerią. Pierwsze spotkanie Argentyna zremisowała z Islandią 1:1. W drugiej kolejce fazy grupowej przegrali z reprezentacją Chorwacji 0:3, zaś w trzeciej kolejce odnieśli zwycięstwo w meczu z Nigerią, co zapewniło im awans do 1/8 finału[43]. W tej fazie turnieju Argentyńczycy trafili na reprezentację Francji, z którą przegrali 3:4 i odpadli z turnieju.
Lionel Messi jest najlepszym strzelecem i rekordzista pod względem występów.
Lista zawodników z największą liczbą oficjalnych meczów dla seniorskiej reprezentacji Argentyny (według stanu z 15 lipca po meczu z Kolumbią).Pogrubiono zawodników obecnie występujących dla drużyny narodowej.
Lista zawodników z największą liczbą zdobytych bramek w argentyńskiej reprezentacji seniorskiej w oficjalnych spotkaniach (według stanu z 15 lipca po meczu z Kolumbią)..Pogrubiono zawodników obecnie występujących dla drużyny narodowej.
Gabriel Batistuta – z 54 golami drugi najlepszy strzelec w historii reprezentacji Argentyny
↑Roger Levermore, Adrian Budd: Sport and international relations... s. 45.
↑Eduardo P. Archetti: Argentina 1978: Military Nationalism, Football Essentialism, and Moral Ambivalence. W: Alan Tomlinson, Christopher Young: National identity and global sports events: culture, politics, and spectacle in the olympics and the football world cup. New York: 2006, s. 139.ISBN 978-0-7914-6615-5.
Galeano Eduardo, Fried Mark:Soccer in sun and shadow, Verso 2003ISBN 1-85984-423-5.
AleksandraA.GodekAleksandraA.,RobertR.FalewiczRobertR.,Mistrzostwa świata w piłce nożnej 1930-2002, Poznań: Kurpisz, 2002,ISBN 83-88841-07-6,OCLC831030360. Brak numerów stron w książce
Gowarzewski Andrzej:Encyklopedia piłkarska FUJI (Tom 9): Mistrzostwa Świata, Katowice 1994.ISBN 83-900277-0-4.
Greaves Jimmy, St John Ian:Saint & Greavsie’s World Cup special: a match-by-match diary of all the matches and most memorable moments of Italia ’90, Londyn 1990.ISBN 0-09-174629-9.
Jawłowski Albert:Święty ład. Rytuał i mit mundialu, Warszawa 2007.ISBN 978-83-60501-74-0.
Jucewicz Andrzej, Markert Zbigniew:Mexico '86: Wyniki, opinie, komentarze, Warszawa 1986.
Levermore Roger, Budd Adrian:Sport and international relations: an emerging reliatonship, New York 2004.ISBN 0-7146-8283-7.
TonyT.MasonTonyT.,Pasja milionów. Piłka nożna w Ameryce Południowej,PiotrP.Bratkowski (tłum.),TomaszT.Wołek, Gdańsk: Marabut, 2002,ISBN 83-916989-2-0,OCLC749403426. Brak numerów stron w książce
Murray Bill, Murray William J.:The world’s game: a history of soccer, University of Illinois Press 1998.ISBN 0-252-06718-5.
Wangerin Dave:Soccer in a football world: the story of America’s forgotten game, Philadephia 2008.ISBN 1-59213-885-3.
RichardR.WitzigRichardR.,The global art of soccer, New Orleans, La: CusiBoy Pub, 2006,ISBN 0-9776688-0-0,OCLC71788848. Brak numerów stron w książce
Wołek Tomasz:Encyklopedia piłkarska FUJI (Tom 13)Copa America. Historia mistrzostw Ameryki Południowej 1910-1995, Katowice 1995.ISBN 83-916989-2-0.
Artykuły:
Archetti Eduardo P.:Argentina 1978: Military Nationalism, Football Essentialism, and Moral Ambivalence, [w:] Alan Tomlinson, Christopher Young: National identity and global sports events: culture, politics, and spectacle in the olympics and the football world cup. New York: 2006, s. 133–149.ISBN 978-0-7914-6615-5.
Noguera Alberto:Soccer in Argentina: A Lecture, „Journal of Sport History”, vol.13, no.2, s. 147–152, 1986.
Smith Bill L.:The Argentinian Junta and the Pres in the Run-up to the 1978 World Cup, „Soccer and Society”, vol.3, s. 76, 2002.ISSN1466-0970.
Torres Cesar R.:„If We Had Had Our Argentine Team Here!”: Football and the 1924 Argentine Olympic Team, „Journal of Sport History”, vol.30, no.1, s. 1–24, 2003.
.jpg)
