 Renato Zero (2013) | |||
| Imię i nazwisko | Renato Fiacchini | ||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 30 września 1950 | ||
| Gatunki | |||
| Zawód | |||
| Aktywność | od 1965 | ||
| Wydawnictwo | RCA Italiana, Zerolandia, Fonopoli, BMG | ||
| |||
| Strona internetowa | |||
Renato Zero (ur.30 września1950 wRzymie jakoRenato Fiacchini) –włoskipiosenkarz, jedna z najbardziej znaczących postaci wewłoskiejmuzyce rozrywkowej. 13 jego albumów dotarło do 1. miejsca na włoskiej liście przebojów; więcej mieli tylkoMina (20) i Lucio Battisti (14). Razem zAdrianem Celentanem iClaudiem Baglionim znajduje się na czele klasyfikacji 4 dekad (począwszy od lat 70.), jedynie Mina jest tu samotną rekordzistką dominując przez 5 dekad[1].
Swójpseudonim artystyczny (Zero) zaczerpnął z epitetu, którym na początku kariery artystycznej obdarzało go wielu krytyków – „jesteś zerem” (wł. „sei uno zero”)[2].
Renato Fiacchini urodził się jako syn pielęgniarki Ady Piki i policjanta Domenica. Wychowywał się w miejscowości Montagnola. Edukację zakończył na trzeciej klasie szkoły średniej, po czym rozpoczął studia w Istituto di Stato per la Cinematografia e la Televisione (Państwowym Instytucie Kinematografii i Telewizji)Roberta Rosselliniego, który porzucił na trzecim roku, aby poświęcić się całkowicie muzyce, tańcowi, śpiewowi i aktorstwu. Jako młody człowiek zaczął występować w przebraniu w małych klubach Rzymu; z powodu często powtarzanych przed wielu krytyków pod jego adresem opinii: „jesteś zerem” (wł. „sei uno zero”), przyjąłpseudonim artystyczny Renato Zero. W wieku 14 lat podpisał swój pierwszy kontrakt, z wytwórnią Ciak z Rzymu, otrzymując stawkę 500 lirów dziennie. Podczas jednego z występów w popularnym rzymskim klubie Piper został zauważony przez Dona Luria i w efekcie został zaangażowany do zespołu tanecznego Collettoni, towarzyszącegoRicie Pavone podczas jej występów. Nagrał następnie kilka spotów reklamowych dla pewnej firmy produkującej lody. Zaprzyjaźnił się z siostrami Bertè:Loredaną iMią. W 1965 roku nagrał swoje pierwsze piosenki: „Tu”, „Sì”, „Il deserto” i „La solitudine”, które jednak nigdy nie zostały wydane. Publikacja jego pierwszego singla „Non basta sai”/ „In mezzo ai guai” (produkcja i tekst:Gianni Boncompagni, muzyka:Jimmy Fontana) miała miejsce dopiero w 1967 roku, ale sprzedano go tylko w liczbie 20 egzemplarzy. Zagrał rolę sprzedawcy szczęścia w musicaluOrfeo 9Tita Schipy, wystąpił jako statysta w kilku filmachFederica Felliniego (Satyricon iCasanova), razem z Loredaną Bertè iTeo Teocolim znalazł się w obsadzie włoskiej wersji musicaluHair[2].
W 1973 roku wydał swój pierwszy albumNo! Mamma, no!. Pojawił się na jego okładce, ucharakteryzowany na kobietę[3]. Wraz z nadejściemglam rocka, charakteryzującego się pudrem, brokatem i cekinami, zaproponował własny image artystyczny, prowokacyjny i alternatywny[2]. Stał się ikoną nie tylko fanów filmuThe Rocky Horror Picture Show i gejów, ale także wielu młodych ludzi, którzy w jego tekstach, muzyce i image’u artystycznym znajdowali drogę ucieczki od codziennego życia, często szarego i ponurego. Drugi album artysty,Invenzioni (1974) odniósł duży sukces, a wraz z ukazaniem się albumówTrapezio (1976) iZerofobia (1977) wybuchł „fenomen Zero”; w krótkim czasie takie jego piosenki jak: „Mi vendo”[3] (traktujący o męskiej prostytutce)[2], „Il cielo”, „Il triangolo” stały się hymnem pokolenia nastolatków, podążających za koncertami swego idola[3].
W 1978 roku wydaniem albumuZerolandia zainaugurował działalność własnej wytwórni, Zerolandia[4]. Album zawierał odniesienia do miłości i przyjaźni, bez różnic płciowych. Piosenka „Sbattiamoci” niosła przesłanie antyaborcyjne, „La tua idea” była skierowana przeciwko używaniu narkotyków, a „Sesso o esse” ostrzegała przed zbyt łatwym seksem[2]. W 1979 roku pewien sukces odniósł film z jego udziałem,Ciao Nì[5].
Dzięki swej wyjątkowej osobowości zyskał na przestrzeni lat dużą publiczność i jej uwielbienie, co doprowadziło do powstania zjawiska określanego jako „zerofollia” („szał na punkcie Zero”). Termin ten ukuty został w 1980 roku, kiedy artysta podczas występu weViareggio wjechał samochodem, oblegany ze wszystkich stron przez fanów na skuterach[2]. Wydany w 1981 roku podwójny albumIcaro dotarł do 1. miejsca na włoskiej liście przebojów, a na liście najlepiej sprzedawanych albumów uplasował się na 4. pozycji[6]. W 1981 roku zadedykował swoim fanom piosenkę „I figli della topa”, zawartą na albumieArtide Antartide[2], który zajął 9. miejsce na liście najlepiej sprzedawanych albumów roku 1982[7]. W 1982 roku zorganizował zawody Sorciadi kolo Stadio Eucalipti pobliżu Viale Marconi w Rzymie, osobiście uczestniczył w ceremonii wręczenia nagród, witany z wielkim entuzjazmem przez młodych fanów[2]. Opublikował kolejne albumy:Via Tagliamento 1965/1970 (1982),Calore, (Q disc, 1983), singiel „Spiagge” (1983) i ponownie albumy:Leoni si nasce (1984),Identikid Zero (1984),Soggetti smarriti (1986),Zero (1987),Vojeur (1989),Oro, incenso e birra (1989)[3].
Lata 90. oznaczały nowy etap w karierze artysty, charakteryzujący się spokojniejszym zachowaniem i porzuceniem prowokacyjnych i ekshibicjonistycznych zachowań z poprzednich dekad. Zaangażował się w ambitny projekt miasta muzyki, Fonopoli. W 1991 wziął udział wFestiwalu Piosenki Włoskiej wSan Remo z piosenką „Spalle al muro”, napisaną przezMariellę Navę, która zajęła 3. miejsce, ale nie odniosła sukcesu komercyjnego. Nagrał kolejne albumy:Prometeo live (live 1991),La coscienza di zero (1992),Quando non sei più nessuno (1993) iPassaporto per Fonopoli (EP, 1993). W 1993 roku ponownie wziął udział w Festiwalu w San Remo, tym razem z piosenką „Ave Maria”. Nadchodzące lata upłynęły pod znakiem kolejnych albumów:Quando non sei più nessuno (1994),L’imperfetto (1994),Sulle tracce dell’imperfetto (1995),Le origini (kompilacja, 1996),Zero ’70 (kompilacja, 1997),Amore dopo amore[3] (1998; 3. miejsce na liście najlepiej sprzedawanych albumów[8] iAmore dopo amore tour dopo tour (1998). W 1998 roku wystąpił w duecie zRaffaellą Carrà w piosence „Caramba”, a w 1999 roku odbył tournée z udziałem największych tancerzy (w tymCarli Fracci) i linoskoczków cyrkowych[3].
W 2000 roku wydał albumTutti gli zeri del mondo; był to również tytuł programu, którym powrócił do telewizji. W 2001 roku wydał CDLa curva dell’angelo (album multiplatynowy). W październiku 2003 roku wydał albumCattura, zawierająca między innymi piosenki „Figlio” („Syn”), poświęconą adoptowanemu synowi) oraz „L’altra sponda”, w której nawoływał gejów dooutingu[3]. Album zajął 6 miejsce na liście najlepiej sprzedawanych albumów, a w sezonie 2003/04 dotarł do 1. miejsca na liście przebojów[9]. Do 1. miejsca na liście przebojów doszedł również albumIl dono (w sezonie 2005/06)[10] oraz kompilacjaRenatissimo! (w sezonie 2006/08)[11]. Kompilację, pierwszą typu „best of”, poprzedzał singiel „Sono innocente. Renatissimo!”. W styczniu 2007 roku artysta otrzymał nagrodę Telegatto za najlepsze tournée roku 2006. Sukcesem okazało się także jego tournée MpZero, które odbył latem tego samego roku. W styczniu 2008 roku wytwórniaUniversal Records wznowiła naDVD albumZero 40, który doszedł do 1. miejsca na liście DVD sprzedanych w 1. tygodniu wydania. 20 marca 2009 roku opublikował kolejny album,Presente[5].
Z okazji 60. rocznicy swoich urodzin rozpoczął pod koniec września 2010 roku tournée "Sei Zero", dając serię 8 koncertów w ciągu 11 dni[2].
W 2013 roku nagrał albumyAmo - Capitolo I iAmo II - Capitolo II, które doszły do 1. miejsca na liście przebojów[12]. W tym samym roku ukazały się one łącznie, jakobox set, zatytułowanyAmo - Capitolo III[13].
Ostatnim jego albumem jestAlt (2016), wydany, podobnie jakAmo - Capitolo I iAmo II - Capitolo II, w wersjikompaktowej iwinylowej (jako 2LP)[14].
25 marca 2003 roku adoptował jako syna swego wieloletniego osobistego ochroniarza, 30-letniego Roberta Anselmiego, który od około 5 lat mieszkał w jego domu[15].
