W zapisie kopalnym szczątki rekinów znane są z warstwdewonu. Wiele gatunków jest poławianych dla mięsa, skór i tranu. Niektóre są niebezpieczne dla ludzi ze względu na możliwość pogryzienia – nawet śmiertelnego.
Rekiny żyją w wodach słonych. Zasiedlają morza tropikalne i subtropikalne, nieliczne także wody arktyczne (rekin polarny), wiele wnika do wód śródlądowych.
Rekiny osiągają długość od 0,15 m do 20 m, a masę ciała nawet do 12 ton. Najgroźniejsze gatunki, np.żarłacz biały czytygrysi mają ostre i spiczaste zęby, ułożone w szeregi, stopniowo zużywane i zastępowane nowymi. Inne gatunki mogą mieć również postrzępiony brzeg zębów. Ichszkielet zbudowany jest z chrząstki. Nie mająpęcherza pławnego i gdyby przestały pływać, opadłyby na dno.
Mają największe mózgi wśród ryb i dysponują zmysłami:wzroku,węchu,słuchu,smaku,dotyku,linii bocznej (wyczuwanie drobnych przemieszczeń wody) orazelektrorecepcji (wyczuwanie zmianpola elektrycznego)[1]. Widzą w ciemnościach 10-krotnie lepiej niż człowiek (istnieją wyjątki, np.rekin polarny jest praktycznie ślepy). Wykrywają spadek potencjału elektrycznego rzędu 1μV/cm.
Wśród ryb spodoustych spotykane są typowedrapieżniki oraz ryby planktonożerne. Największe z nich –rekin wielorybi idługoszpar (rekin olbrzymi) – są niegroźne dla człowieka pomimo olbrzymich rozmiarów. Grupa drapieżnychrekinów obejmuje zarówno duże – faktycznie niebezpieczne dla ludzi – gatunki (np.żarłacz biały,żarłacz tygrysi) oraz niewielkich rozmiarów ryby żywiące się innymi wodnymi zwierzętami.
Dawniej rekiny były klasyfikowane jako odrębnyrząd lubnadrząd (Squaliformes, Selachimorpha, Selachii) ryb spodoustych. We współczesnych (XXI wiek) klasyfikacjach terminrekiny odnoszony jest do nadrzędówGaleomorphi iSqualomorphi[2], czyli do taksonu o nazwieSelachii[3] (opisywany też jako Selachimorpha lub Pleurotremata). Nie jest to jednak termin ścisły, ponieważ nie obejmuje taksonów wymarłych, w paleontologii określanych również jako „niepłaszczkowe Elasmobranchii”[2], czyli spodouste niebędącepłaszczkami.
W polskojęzycznej literaturze naukowej i popularnonaukowej z nazwąrekiny często wiązane są nazwy: Squaliformes, żarłacze (Selachii, do których zaliczano rekiny i płaszczki),rekinokształtne (Galeiformes) ikoleniokształtne. W źródłach anglojęzycznych z terminemshark (rekin) związanych jest jeszcze więcej nazw systematycznych i zwyczajowych. Jest to spowodowane dynamicznymi zmianami w systematyce świata zwierzęcego, które powodują, że w spotykanym w literaturze nazewnictwie dochodzi do niejednoznaczności, a nawet sprzeczności z wcześniej przyjętymi klasyfikacjami.
Pierwsi przedstawiciele rekinów pochodzą z wczesnegodewonu, choć znane sąordowickie isylurskie szczątki interpretowane przez część badaczy jako przypuszczalnie rekinie[4]. Za pierwotnerodzaje rekinów uważa się – opisany jedynie na podstawie zębów –Leonodus[2] orazCladoselache, których przedstawiciele żyli przed około 400 milionami lat.
