Klub odegrał ważną rolę w historii hiszpańskiej i światowej piłki nożnej – to z inicjatywy jego działaczy powstałPuchar Króla[11]. Klub reprezentował również Hiszpański Związek Piłki Nożnej, stając się jednym ze współzałożycieli FIFA w 1904[12]. W 1928 znalazł się w pierwszym zestawie drużyn tworzącychPrimera División, zaś w 1955 stał się jedną z drużyn biorących udział wpierwszej edycji Pucharu Europy, którą następnie wygrał, broniąc to trofeum cztery razy z rzędu. Jest również jedynym klubem w historii, który po zmianie nazwy tych rozgrywek naLiga Mistrzów UEFA w 1992 zdobył to trofeum trzy razy z rzędu (2016,2017,2018).
Klub zajmuje pierwsze miejsce w tabeli wszech czasów ligi hiszpańskiej[13]. Na świecie powszechnie znana jest też jego rywalizacja zFC Barcelona, zwanaEl Clásico[14].
Początki Realu Madryt sięgają końca XIX wieku. Około 1896 grupa absolwentówOxbridge założyła drużynę Foot Ball Sky, rozgrywającą mecze w każdy niedzielny poranek[17]. W 1900 klub rozdzielił się na dwie drużyny – New Foot-Ball de Madrid i Español de Madrid, w którym funkcję prezesa pełniłJulián Palacios[18]. To właśnie ta drużyna została dwa lata później, 6 marca 1902, oficjalnie zarejestrowana przezJuana Padrósa Rubió jako Madrid Foot Ball Club[17][18] (niektóre źródła podają datę 18 marca 1902[19]).
Członkami pierwszego zarządu drużyny byli oprócz Juana Padrósa też: Enrique Varela (wiceprezes), Manuel Mendía (sekretarz), José de Gorostizaga (skarbnik) oraz Antonio Neyra, Mario Giralt, Carlos Mertens, Álvaro Spottorno i Arturo Meléndez (członkowie zarządu)[20].
Pierwszy mecz Madrid FC rozegrał trzy dni później, 9 marca 1902 roku, na boisku przy ulicy noszącej obecnie imięFilipa II. Drużyna nie grała jednak wówczas z zewnętrznym przeciwnikiem – był to tylko wewnętrzny mecz mający pomóc w wyłonieniu podstawowej jedenastki i rozreklamowaniu nowo powstałej ekipy. Zmierzyły się w nim składy „czerwony” (J. Giralt, Meléndez, Molera, Salvador, Valcárcel, Spottorno, Stampher, J. Palacios, Varela, Celada, Bueno) i „niebieski” (Meléndez, J. Padrós, Spottorno, Gorostizaga, Mendía, Páramo, Neyra, A. Giralt, F. Palacios, Martens, Rodero), a zakończyło się wynikiem 1:0 dla „niebieskich”. Kilkanaście dni później Madrid FC zyskał pierwszego trenera – został nim IrlandczykArthur Johnson, autor instrukcji, jak grać w piłkę, opublikowanej wHeraldo del Sport. Oficjalnymi siedzibami klubu stały się zaś zaplecze sklepuAl Capricho należącego do braci Padrósów oraz tawernaLa Taurina, z której zawsze wyruszali na mecze.
Już w kwietniu klub przedstawiłburmistrzowi Madrytu propozycję zorganizowania turnieju piłkarskiego dla uczczenia koronacji królaAlfonsa XIII – to właśnie z tego turnieju później wyewoluowałCopa del Rey, czyli Puchar Króla. W jego pierwszej edycji, rozegranej w dniach 13–15 maja, wzięło udział pięć drużyn. I już pierwszego dnia turnieju odbył się mecz o prawo gry w finale między późniejszym Realem Madryt a przybyłym ze stolicyKataloniiFC Barcelona, który w następnych latach stał się największym rywalemLos Blancos. Spotkanie ze starszym o trzy lata i mającym już wówczas w składzie wielu obcokrajowców klubem zBarcelony zakończyło się przegraną gospodarzy 1:3[21]. Barcelona w finale przegrała z Vizcayą[21], zaś Madrid FC w meczu z przegranym drugiego półfinału, którym był Club Español Foot Ball, zwyciężył 3:2, wygrywając tym samym Copa de la Gran Peña[21], pierwsze trofeum w swojej historii. W następnej edycji udało się mu już dojść do finału tych rozgrywek, ale tam uległAthleticowi Bilbao 2:3[22].
W styczniu 1904Carlos Padrós zrezygnował ze stanowiska prezesa Madryckiej Federacji Klubów Futbolowych (Federación Madrileña de Clubes de Foot-Ball) i zajął miejsce brata, Juana, na stanowisku prezesa Madrid FC. Jeszcze w tym samym miesiącu Madrid dzięki fuzji z drużynami Moderno i Amicale zyskał do składufrancuskich zawodników tego drugiego.
Madrid FC między 1905 a 1906: Berraondo, Alcalde, Joaquín Yarza, Paragés, Prast, Alonso, Revuelto, Armando Giralt, Manolo Yarza, Normand i „Patache” Giralt
Pierwszy Puchar Hiszpanii (będący wówczas także mistrzostwem Hiszpanii) Madrid zdobył 18 kwietnia 1905, pokonując w finale Atheltic 1:0 po golu Prasta[23]. 23 października odbył się pierwszy mecz międzynarodowy Madridu – dla uczczenia wizytyÉmile’a Loubeta w Hiszpanii Carlos Padrós zorganizował mecz zparyskimGalia Sport, który zakończył się remisem 1:1[24].
W latach 1906–1908 Madrid FC również triumfował w Pucharze Hiszpanii[25][26][27], co dało mu łącznie cztery zwycięstwa z rzędu, tracąc trofeum dopiero w 1909 na rzecz Club Ciclista San Sebastián[28]. Również w 1908 zmienił się prezes klubu – stanowisko to zająłAdolfo Meléndez, a jego poprzednik, Carlos Padrós, został mianowany honorowym prezesem na zawsze.
Następny ważny dzień w historii klubu nastąpił 31 października 1912, kiedy to na ziemi dzierżawionej klubowi przez Laureano Garcíę Comiso za 1000peset miesięcznie otwarto nowy stadion – O’Donnell. W tym samym sezonie występować w białych barwach zaczął młodynapastnikSantiago Bernabéu, choć akurat wtedy rozpoczynał się słabszy okres dla klubu z Madrytu, który trwać miał do drugiej połowy dekady, kiedy to 15 maja 1917 odzyskał prymat na krajowej arenie, pokonując w finaleArenas Club de Getxo 2:1[29].
29 czerwca 1920 król Alfons XIII nadał klubowi tytułKrólewski (hiszp.Real) – Madrid Foot Ball Club zmienił się w ten sposób w Real Madrid Club de Fútbol, zmieniono bowiem także drugi człon dotychczasowej nazwy na hiszpański. Niespełna pół roku później Real Madryt rozpoczął swoje pierwsze zagraniczne tournée, w ramach którego rozegrał mecze wLizbonie,Porto,Turynie,Livorno,Bolonii iGenui[30].
W następnych latach Real Madryt dwukrotnie zmieniał stadion – najpierw 29 kwietnia 1923 otwarto Ciudad Lineal (w meczu otwarcia gospodarze pokonaliReal Unión 2:0 po golachJosé Maríi Ubedy)[31], a następnie, 17 maja 1924,Estadio Chamartín. Inaugurację tego spotkania uświetnił mecz zNewcastle United[32], a honorowego pierwszego kopnięcia piłki dokonał syn królewski, Gonzalo.
Rozgrywki ligowe w Hiszpanii zainaugurowano 10 lutego 1929 meczem Realu Madryt przeciwkoCE Europa z Barcelony. Zakończyło się ono zwycięstwemLos Blancos 5:0 (cztery goleLazcano, jeden golMorery)[33], dzięki czemu klub z Madrytu stał się pierwszym w historii liderem Primera División. Sezon zakończył jednak na drugim miejscu, z dwoma punktami straty do FC Barcelona[33]. Najlepszymi strzelcami drużyny zostali Jaime Lazcano (ściągnięty na mocy samodzielnej decyzji ówczesnego sekretarza klubu,Santiaga Bernabéu, za 6000peset wbrew zaleceniom zarządu) iGaspar Rubio – po jedenaście trafień w siedemnastu meczach.
Pierwszy tytuł mistrza Hiszpanii zdobyty w lidze przyszedł dopiero w sezonie1931/1932[34] – mając w składzie takich graczy jakJacinto Quincoces,Manuel Olivares Lapeña czyRicardo Zamora, którego we wrześniu 1930 ściągnięto zEspanyolu za 150 tysięcy peset, Real Madryt zdobył w osiemnastu meczach 28 punktów, nie ponosząc przy tym ani jednej porażki[34]. Dwa lata późniejLos Blancos odzyskali krajowy puchar, pokonując w finaleValencię 2:1[35].
21 czerwca 1936 miało miejsce wydarzenie z pozoru mało znaczące, które jednak z czasem urosło do miana legendy – Ricardo Zamora w swoim ostatnim oficjalnym meczu w barwach Realu Madryt obronił bardzo silny strzałJosé Escoli w końcówce finałowego meczu Pucharu Hiszpanii zFC Barcelona, kiedy toLos Blancos, grając w dziesięciu, bronili prowadzenia 2:1[36].
Wwojnie domowej klub poniósł ciężkie straty – zginęło lub musiało opuścić Madryt wielu członków klubu, w tym ówczesny prezes,Rafael Sánchez Guerra, a stadion, zamieniony na tymczasowe więzienie, uległ zniszczeniu. Na szczęście dla Realu Madryt, zarząd pod kierunkiemPedro Paragesa iAdolfo Meléndeza był w stanie rozpocząć długotrwały proces odbudowy potęgi klubu. Długo nie był jednak w stanie wygrać ligi, a za czasów następcy Meléndeza,Antonio Santosa Peralby, zajął w sezonie1942/1943 10. miejsce – wówczas najsłabsze w historiiLos Blancos[37].
W ostatnich tygodniach pełnienia funkcji przez Santosa Peralbę Real Madryt rozegrał kolejny mecz, który przeszedł do legendy. W półfinale krajowego pucharuLos Blancos mierzyli się z Barceloną i w pierwszym meczu naCamp de Les Corts przegrali 0:3[38], ale rewanżu, 13 czerwca 1943, odnieśli najwyższe zwycięstwo w swojej historii, pokonującBlaugranę aż 11:1[38]. Mecz ten budzi kontrowersje, z powodu rzekomego szantażu jakiego miałyby dokonanać frankistowskie służby policyjne:przed rozpoczęciem gry dyrektor służb specjalnych wszedł do szatni Barçy – [...] – przypomniał zawodnikom, że wielu z nich dopiero co wróciło do Hiszpanii z wychodźstwa wojennego dzięki amnestii, która wybaczała ucieczkę[39]. W finale Real Madryt przegrał jednak zAthletikiem Bilbao 0:1[38].
Trzy miesiące później, 15 września 1943, klub zyskał nowego prezesa – na stanowisko jednogłośnie wybranoSantiaga Bernabéu, człowieka mającego już za sobą pracę w klubie jako piłkarz, menadżer i dyrektor, który w ciągu trzydziestu pięciu lat prezesury stał się najlepszym i odnoszącym największe sukcesy prezesem w historii Realu Madryt, początkowo sam, a następnie wspólnie zRaimundem Saportą budując potęgę klubu. W ciągu kilku miesięcy rozpoczął realizację planów budowy nowego stadionu – grunty na ten cel zakupiono w czerwcu następnego roku, a już 27 października 1944 rozpoczęły się prace. Trwały do grudnia 1947, a pierwszym przeciwnikiem Realu Madryt na nowym stadionie byłportugalski klubOs Belenenses; mecz zakończył się zwycięstwem gospodarzy 3:1[40].
1 września 1950 ukazał się pierwszy numer „Biuletynu informacyjnego Realu Madryt” (hiszp.Boletín Informativo), który na najbliższe 40 lat stał się organem prasowym klubu i kibiców Realu Madryt. Na okładce pierwszego numeru pojawił się krótki list od prezesa Bernabéu:
Życzę wielu sukcesów redakcji Biuletynu madridistów. Rada od starego człowieka: traktujcie dobrze przyjaciół, ale dużo lepiej wrogów. Uściski dla wszystkich madridistas[41].
Obecnie oficjalnym wydawnictwem prasowym klubu jest „Magazyn Realu Madryt” (hiszp.Revista Real Madrid).
W 1953 zawodnikiem Realu Madryt zostałArgentyńczykAlfredo Di Stéfano. Stało się to po długim sporze z FC Barcelona, do którego zawodnik ten trafił najpierw. Oba kluby zapłaciły poprzedniej drużynie Di Stéfano kwotę odstępnego, wobec czego ostatecznieKrólewska Hiszpańska Federacja Piłkarska poprosiłaFIFA o rozsądzenie kwestii, którego klubu zawodnikiem jest Argentyńczyk. Ta najpierw oznajmiła, iż „Di Stéfano nie może zagrać w żadnym klubie hiszpańskim do chwili, gdy jego sytuacja [...] nie zostanie całkowicie wyjaśniona”[43], a następnie poprosiła o arbitraż byłego prezesa RFEF,Armado Muñoza Calero, który zaproponował, aby Di Stéfano rozegrał sezony1953/1954 i1955/1956 w barwach Realu Madryt, a1954/1955 i1956/1957 w barwach Barcelony. Oba kluby oprotestowały takie rozwiązanie i odwołały się do Narodowej Delegacji Sportów, która zadecydowała o zakazie dalszego transferowania do hiszpańskich klubów piłkarzy z zagranicy. Di Stéfano zaś, po rezygnacji Barcelony i za zgodą krajowej Federacji, ostatecznie trafił do Madrytu, gdzie zadebiutował 22 września 1953 (dzień po oficjalnym potwierdzeniu transferu) w towarzyskim meczu z nieistniejącym jużFC Nancy.
Pierwszy sezon z Di Stéfano w składzie zakończył się tytułem mistrzowskim dlaLos Blancos[44], a samDon Alfredo zdobył trzy gole w meczu zValencią, który ostatecznie zapewnił klubowi pierwsze miejsce w lidze. Sam Di Stéfano został królem strzelców z 27 bramkami na koncie. W następnej edycjirozgrywek ligowych Real Madryt obronił mistrzostwo[45], a Di Stéfano zdobył 25 goli z łącznie 80 strzelonych przez klub[45].
We wrześniu 1955 rozpoczęła się pierwsza edycjaPucharu Mistrzów – w pierwszym meczu w historii rozgrywekSporting CP iFK Partizan zremisowały 3:3[46], a pierwszy mecz Realu Madryt, rozegrany 8 września, zakończył się zwycięstwem 2:0 nadServette FC wGenewie; bramki strzelaliMiguel Muñoz w 74. minucie iHéctor Rial w 89[46]. W rewanżuLos Blancos wygrali 5:0 po golach Di Stéfana (dwa),Joseíta, Riala iMolownego[46]. Następnie klub eliminował kolejno[47]: Partizan w 1/4 finału (4:0 i 0:3) orazA.C. Milan (4:2 i 1:2). W finale rozegranym 13 czerwca 1956 Real Madryt zmierzył się zeStade de Reims zRaymondem Kopą w składzie. Mecz zakończył się zwycięstwem drużyny hiszpańskiej 4:3 po golach Di Stéfana (14'), Riala (30', 79') iMarquitosa (67') dla Realu Madryt orazLeblonda (6'),Templina (10') iHidalga (62') dla Reims[46].
W następnym sezonie Real Madryt, już z Kopą we własnej drużynie, nie tylko odzyskał mistrzostwo Hiszpanii, kończąc sezon z pięcioma punktami przewagi nadSevillą[48], ale też drugi raz z rzędu zagrał w finale Pucharu Mistrzów. Wyeliminowawszy w półfinaleManchester United (3:1 i 2:2)[49], w finale rozegranym 30 maja 1957 naEstadio Santiago Bernabéu przy obecności 124 tysięcy widzów na trybunachLos Blancos pokonaliFiorentinę 2:0 po golach Di Stéfana w 70 iFrancisca Gento w 76 minucie[50].
Kolejny rok przyniósł obronę obu trofeów – w lidze klub o trzy punkty wyprzedziłAtlético Madryt[51] (Di Stéfano, Rial iMarsal strzelili razem 48 goli), zaś w finale Pucharu Mistrzów zmierzył się zMilanem na stadionieHeysel. Wszystkie gole zdobyte w regulaminowym czasie gry padły w ciągu dziesięciu minut; strzelali je kolejno: 0:1Juan Schiaffino (69'), 1:1 Di Stéfano (74'), 1:2Grillo (78'), 2:2 Rial (79'). Mecz został rozstrzygnięty w dogrywce dzięki bramce Francisca Gento w 107. minucie[52].
Sezon1957/1958 był ostatnim w piłkarskiej karierzeMiguela Muñoza (rozegrał w jego trakcie tylko cztery mecze ligowe, ostatni w marcu przeciwkoSportingowi Gijón). W jego miejsce po długich i trudnych negocjacjach sprawdzonoWęgraFerenca Puskása. Ten w pierwszym roku gry w Madrycie strzelił 21 goli w 24 meczach ligowych[53], ale Real Madryt zajął w końcowej klasyfikacji drugie miejsce[53], 4 punkty za FC Barcelona. Zdobył za to już czwarty z rzędu Puchar Mistrzów – finałowym przeciwnikiem znów był Stade de Reims, ale tym razemLos Blancos nie pozwolili Francuzom strzelić ani jednego gola, sami zaś zdobyli dwa[54]. Dzięki trafieniomMateosa i Di Stéfana (król strzelców ligi hiszpańskiej z 23 bramkami) mecz wStuttgarcie zakończył się zwycięstwem Realu Madryt.
W sezonie ligowym1959/1960 sytuacja się powtórzyła – Real Madryt znów zajął drugie miejsce, wyprzedzony przez FC Barcelona[55], choć tym razem oba klub zdobyły po tyle samo punktów (46), ale ekipa z Katalonii wygrała rywalizację dzięki lepszemu bilansowi bramek.Los Merengues okazali się za to lepsi w Pucharze Mistrzów, pokonując Barcelonę w półfinale (3:1 u siebie po dwóch golach Di Stéfana i jednym Puskása oraz również 3:1 na wyjeździe po dwóch trafieniach Puskása i jednym Genta)[56]. W meczu finałowym (18 maja 1960 naHampden Park) rywalem Madrytu byłEintracht Frankfurt. Choć pierwszą bramkę strzelili Niemcy (Richard Kress w 18. minucie), do przerwy wynik brzmiał 3:1 dla Realu Madryt (dwa razy Di Stéfano, raz Puskás). W 26 minut drugiej połowy Real Madryt strzelił kolejne trzy bramki, a zdobywcą wszystkich był Puskás. Minutę po trafieniu na 6:1 gola zdobyłErwin Stein, następnie na 7:2 podwyższył Di Stéfano, a wynik trafieniem na 7:3 ustalił Stein w 76. minucie[57]. Dla trenowanego już wówczas przez swojego byłego piłkarza, Miguela Muñoza, Realu Madryt był to piąty z rzędu triumf w europejskich rozgrywkach.
Egon Loy –Friedel Lutz, Hans-Walter Eigenbrodt, Hermann Höfer, Hans Weilbächer, Dieter Stinka, Richard Kress, Dieter Lindner, Erwin Stein,Alfred Pfaff (kapitan), Erich Meier: Trener: Paul Oßwald
Świetna passa Realu Madryt w Pucharze Klubowych Mistrzów Europy dobiegła końca w następnym sezonie – już w drugiej rundzie (czyli 1/8 finału) klub został wyeliminowany przez FC Barcelona (2:2 w Madrycie, 2:1 dla gospodarzy w Barcelonie)[59]. Barcelona ostatecznie doszła do finału, gdzie stosunkiem 3:2 pokonała jąSL Benfica[59]. W lidze hiszpańskiej Madryt zajął za to pierwsze miejsce z aż dwunastoma punktami przewagi nad Atlético[60], zaś Ferenc Puskás z 28 golami w 28 meczach został królem strzelców[60]. Był to pierwszy z serii pięciu tytułów mistrza Hiszpanii dlaLos Blancos.
W tym samym roku, dokładnie 8 lutego 1961, Real Madryt po raz pierwszy zagrał na słynnym stadionieMaracanã – przeciwnikiemLos Blancos byłClub de Regatas Vasco da Gama. Do przerwy goście prowadzili 2:0 po golachLuisa del Sola iCanário, ale w drugiej połowie Vasco da Gama wyrównał do 2:2 i takim wynikiem zakończyło się spotkanie[61].
2 maja 1962 Real Madryt znów zagrał w finale najbardziej prestiżowych europejskich rozgrywek piłkarskich, ale tym razem nie sprostałlizbońskiej Benfice – mimo że dwa pierwsze gole były golami dlaLos Blancos (zdobywcą obu był Puskás, który przed przerwą zdobył jeszcze jednego gola), spotkanie ostatecznie zakończyło się rezultatem 5:3 dla Benfiki[62]. Klub ostatecznie zdobył jednak podwójną koronę, dodając do mistrzostwa kraju[63] Puchar Hiszpanii wywalczony w lipcu (po raz pierwszy od 15 lat) w meczu z Sevillą[64].
18 maja 1963 klub otwiera nowy kompleks sportowy –Ciudad Deportiva (hiszp. „Miasto Sportowe”), w którym odtąd trenować będą także piłkarze młodzieżowi. 20 sierpnia tego samego rokuwenezuelskie komando antyrządoweFuerzas Armadas de Liberación Nacional postanowiła porwać Alfreda Di Stéfano. Udało im się uzyskać pożądany rozgłos, a sam piłkarz został po pewnym czasie uwolniony. Niedługo potem Real Madryt znów grał w finale Pucharu Mistrzów, ale tam uległwłoskiemuInternazionale. Końcowy wynik: 3:1 dla drużynyHelenio Herrery[65]. Był to ostatni mecz Alfreda Di Stéfano w barwach Realu Madryt. Zawodnik znany jakoBlond Strzała odszedł doEspanyolu wskutek sporu z trenerem Miguelem Muñozem popieranym przez prezesa Bernabéu, mimo że ten drugi oferował Di Stéfano pozostanie w klubie na stanowisku pozaboiskowym[66].
W kwietniu 1965 Real Madryt zapewnił sobie wywalczenie wspomnianego piątego tytułu mistrza kraju z rzędu[67]. Był to zarazem debiutancki sezon w klubie dla pierwszych z grupy piłkarzy zwanych generacjąyé-yé lubhippisami – pierwszymi jej przedstawicielami w Madrycie byliGrosso,Pirri,Sanchís,De Felipe,Morollón.
Rok późniejKrólewscy musieli co prawda uznać wyższość lokalnego rywala, Atlético, w lidze (jeden punkt straty; najlepszy strzelec zespołu, Grosso, uzyskał tylko 11 goli)[68], ale za to odzyskali najcenniejsze europejskie trofeum – Puchar Mistrzów. Finał, rozegrany znów na Heysel, zakończył się zwycięstwem 2:1 nadbelgradzkimPartizanem[69].
Odzyskawszy Puchar Europy, Real Madryt mógł znów skoncentrować się na walce o ligę hiszpańską. Na arenie międzynarodowej odpadł już w ćwierćfinałowym dwumeczu z Interem[70], ale w Primera División zajął pierwsze miejsce[71], które następnie obronił dwa razy z rzędu[72][73].
Walka o przedłużenie serii tytułów mistrzowskich do czterech nie powiodła się –Los Blancos zajęli zaledwie piąte miejsce (ekipy z miejsc 3. – 6. miały po tyle samo punktów, trzydzieści pięć)[74]. Udało się za to pokonać Valencię w finale Copa del Generalísimo[75], dzięki czemu klub mógł wystąpić wPucharze Zdobywców Pucharów. W maju roku następnego prowadzony wciąż przez Miguela Muñoza Real Madryt doszedł do finału tych rozgrywek – pierwszy i przedostatni raz w historii – gdzie nie sprostałChelsea F.C. W pierwszym meczu wPireusie padł remis 1:1, w powtórzonym finalelondyńczycy wygrali 2:1 po golachDempseya iOsgooda. Jedyny gol dla Realu Madryt padł po strzaleFleitasa[76]. Był to zarazem ostatni mecz w karierze Francisco Gento.
W 1972 Real Madryt zdobył kolejne, piętnaste już mistrzostwo Hiszpanii[77], ale w następnym ukończył rozgrywki na zaledwie czwartym miejscu[78]. Kiedy po 18. kolejce sezonu1973/1974, w której przegrał z broniącym się przed spadkiemClub Deportivo Castellón, klub znalazł się na siódmej pozycji w tabeli, Santiago Bernabéu rozwiązał umowę z Muñozem. Na jego miejsce zatrudniony zostałLuis Molowny, również od lat związany z klubem, ale nie pomógł wiele. Real Madryt zakończył sezon na ósmym miejscu[79], ponosząc jeszcze – już pod batutą Molownego – pamiętną porażkę 0:5 na własnym stadionie z FC BarcelonaRinusa Michelsa. Luis Molowny musiał pożegnać się ze stanowiskiem. 5 lipca 1974 jego następcą zostałMiljan Miljanić, któremu w trzy sezony udało się zdobyć dwa mistrzostwa Hiszpanii[80][81] i jeden Puchar Hiszpanii (dublet w 1975)[82].
Miljanić odszedł we wrześniu 1977, po sezonie, w którym Real Madryt zajął dziewiąte miejsce w lidze (najniższe od 1948)[83], a na stanowisko powrócił Luis Molowny. Tym razem pozostał w klubie dłużej, do czerwca 1979, i z lepszym skutkiem – dwukrotnie wygrał ligę[84][85].
W międzyczasie miały miejsce dwa ważne wydarzenia pozasportowe. Najpierw w 1977 klub obchodził 75 rocznicę istnienia, która jednak nie była obchodzona zbyt radośnie ze względu na fatalne wyniki sportowe (dokładnie w „urodziny” Real Madryt zremisował 1:1 zValencią[86] i zajmował 7. miejsce w tabeli, zaś z Pucharem Mistrzów pożegnał się już w drugiej rundzie, po dwumeczuClub Brugge[87]. Niemniej jednak zorganizowano miniturniej z udziałemreprezentacji Argentyny,reprezentacji Iranu orazmarokańskiego klubu Mouloudia. W finaleLos Merengues pokonali Argentynę 1:0 po goluVicente del Bosque[86]. Prezes Santiago Bernabéu był już wówczas bardzo słabego zdrowia i zmarł rok i trzy miesiące później, po trzydziestu pięciu latach rządów w klubie. Jego tymczasowym następcą został wiceprezesRaimundo Saporta, a oficjalnym nowym prezesem został przezaklamację wybranyLuis de Carlos, były skarbnik klubu. Pozostał na stanowisku do 1985, kiedy to zastąpił goRamón Mendoza.
4 czerwca 1980 rozegrany zostałbiały finał Pucharu Hiszpanii (znanego już jako Copa del Rey, a nie Copa del Generalísimo) – Real Madryt zmierzył się w nim ze swoją filialną drużyną,Castillą. Real Madryt wygrał to spotkanie 6:1[89][90]. Sezon 1979/1980 był więc bardzo udany dlaLos Blancos, gdyż oprócz krajowego pucharu zdobyli też mistrzostwo Hiszpanii (znów trzecie z rzędu)[91], a w Pucharze Mistrzów doszli do półfinałów, gdzie jednak lepszym okazał sięHamburger SV (wygrana 2:0 w Madrycie, ale przegrana aż 1:5 na wyjeździe)[92]. W uznaniu tych sukcesów magazyn „France Football” uznał Real Madryt najlepszym klubem Europy 1980.
Minęło osiem dni od tego meczu do chwili, w której Luis De Carlos zaprezentował nowych trenerów pierwszej i drugiej drużyny. Zostali nimi byli wielcy piłkarze Realu Madryt, odpowiednioAlfredo Di Stéfano iAmancio Amaro.Blond strzała dwa razy z rzędu zakończył ligę na drugim miejscu za Athletikiem Bilbao[97][98] i znów musiał pożegnać się z klubem, a na sezon1984/1985 na stanowisko trenera powołano Amaro. W pierwszej drużynie grał już wówczas wychowanek Castilli,Emilio Butragueño, który w debiucie w barwachLos Blancos 5 lutego 1984 – w wyjazdowym meczu zCádiz CF – strzelił dwa gole[99]. Rozgrywki ligowe sezonu 1984/1985 nie były udane dlaKrólewskich – zajęli piąte miejsce[100], a Amancio Amaro jeszcze przed ostatnią kolejką stracił pracę na rzecz Luisa Molownego, ale za to w Pucharze UEFA udało się dojść do finału, eliminując po drodzeRSC Anderlecht, który co prawda w pierwszym meczu wygrał 3:0, to w rewanżu w MadrycieLos Blancos wygrali aż 6:1[101]. W ostatnim dwumeczu Real Madryt zmierzył się zwęgierskimVideotonem – w pierwszym meczu, rozegranym wSzékesfehérvárze,Los Blancos wygrali 3:0 po golachMíchela,Santillany iJorge Valdano, zaś w rewanżu w Madrycie przegrali 0:1 (bramkę strzeliłLajos Májer)[102].
Były to już czasy formacji znanej jakoQuinta del Buitre – Piątka Sępa, nazywanej tak od noszącego przezwisko „Sęp” Emilia Butragueño (pozostałymi członkami tej grupy byliManolo Sanchís, jedyny w tej grupie obrońca,Martín Vázquez,Míchel iMiguel Pardeza). Rok później Real Madryt stał się pierwszą w historii drużyną, która obroniła Puchar UEFA. W pierwszej odsłonie finałowego dwumeczu (30 kwietnia 1986)Los Blancos pokonali1. FC Köln 5:1, a w rewanżu przegrali 0:2[103]. Było to jedno z dwóch w tym sezonie trofeów Realu Madryt – drugim stało się mistrzostwo Hiszpanii zdobyte z 11 punktami przewagi nad FC Barcelona[104].Hugo Sánchez,Meksykanin, dla którego był to pierwszy sezon w Realu Madryt, obronił koronę króla strzelców zdobytą rok wcześniej w barwachAtlético Madryt[100]. Zdobył ją później jeszcze cztery razy (kolejno: 22, 34 (co dało muZłotego Buta), 29 i 38 goli), zaśLos Blancos kończyli na pierwszym miejscu w tabeli ligowej kolejne cztery sezony[105][106][107][108]. Drugą w historii serię pięciu tytułów z rzędu Real Madryt zakończył, zdobywając w sezonie1989/1990 aż 107 goli w 38 meczach[108] (aż dwanaście razy strzelał cztery lub więcej goli w meczu).
14 kwietnia 1991 Ramón Mendoza po raz drugi wygrał wybory na stanowisko prezesa klubu. W trakcie sezonu1991/1992 zwolnił Anticia i zastąpił goHolendremLeo Beenhakkerem. W tamtym momencie Real Madryt miał jeszcze cztery punkty przewagi nad drugą w tabeli Barceloną, ale w ciągu osiemnastu kolejek roztrwonił ją, ostatecznie przegrywając mistrzostwo w ostatnim meczu ligowym – po 37. rundzie spotkań przewagaLos Blancos nadAzulgraną wynosiła jeden punkt, Barcelona wygrała mecz z Athletikiem Bilbao u siebie 2:0, ale Real Madryt przegrał na wyjeździe zCD Tenerife prowadzonym przezJorge Valdano 2:3, mimo że prowadził już 2:0[109]. Tytuł mistrzowski trafił do Barcelony[110].
Smutny dla Realu Madryt scenariusz powtórzył się w identyczny sposób sezon później: po 37. kolejceLos Blancos, już zBenitem Floro na ławce trenerskiej, mieli jeden punkt przewagi nad BarcelonąJohana Cruijffa i znów czekał ich mecz naTeneryfie. Przegrali 0:2 po golachOscara Dertycii iChano[111], co wobec wygranej FC Barcelona zRealem Sociedad oznaczało, że tytuł mistrzowski trafił doKatalonii[112]. Sama Teneryfa zyskała wówczas wśród kibiców Realu Madryt miano „wyspy przeklętej”[113].
7 maja 1994 zakończyły się prace przy przebudowie stadionu Santiago Bernabéu – jeszcze tego samego dnia rozegrano nań ligowy mecz zFC Barcelona w ramach 37. kolejki Primera División. Goście wygrali spotkanie 1:0 po goluGuillermo Amora[114]. Niedługo potem tymczasowy trenerVicente del Bosque pożegnał się z posadą, a na jego miejsce przyszedłArgentyńczykJorge Valdano, ten sam, który jako trener Tenerife dwukrotnie pozbawiłLos Blancos mistrzostwa. W tym samym okresie piłkarzami Realu Madryt zostali między innymiFernando Redondo,Michael Laudrup (sprowadzony z FC Barcelona) iSantiago Cañizares. Z Valdanem na ławce klub z Estadio Bernabéu odzyskał tytuł mistrzowski[115], pokonując po drodze broniącą tytułu Barçę 5:0 (klasycznyhat trickIvána Zamorano, po jednymLuisa Enrique iJoségo Emilia Amaviski)[116].
W międzyczasie, 19 lutego 1995, Ramón Mendoza został ponownie wybrany na stanowisko prezesa. Miesiąc później, 28 marca, wMadrycie doszło do spotkania prezesów Realu Madryt (Ramón Mendoza),Benfiki (Manuel Dalmaciu) oraz przedstawicieliJuventusu (Roberto Bettega) iMilanu (Adriano Galliani), na którym zadecydowano o powołaniu do życia Związku Europejskich Klubów Mistrzowskich, zalążka późniejszejG-14.
Kiedy na jaw wyszły wielkie długi Realu Madryt, Ramón Mendoza podał się do dymisji. 20 listopada 1995 przestał pełnić funkcję prezesa, a jego miejsce na mocy artykułu 49. ówczesnego statutu klubu zajął członek zarządu,Lorenzo Sanz. 52-letni wówczas nowy włodarzLos Blancos w styczniu następnego roku rozwiązał umowę z Valdano, a po zakończeniu sezonu zatrudnił na stanowisku pierwszego treneraWłochaFabia Capella, sprowadzając też nowych piłkarzy:Clarence’a Seedorfa,Davora Šukera,Predraga Mijatovicia iRoberto Carlosa.
Skład Realu Madryt na mecz finałowy Ligi Mistrzów 1998
W sezonie1996/1997 Real Madryt prowadzony przez Capella zdobył w 42 meczach 92 punkty i o dwa punkty wyprzedził Barcelonę[117], która jednak strzeliła 17 goli więcej (aż 102 wobec 85 ekipy z Madrytu)[117]. W trakcie tego sezonu Real Madryt rozegrał swój dwutysięczny mecz ligowy, zarazem tysięczny w roli gospodarza, w którym pokonałCF Extremadura 5:0[118]. Mimo sukcesu Capello stracił pracę i już zJuppem Heynckesem na ławce w meczu oSuperpuchar HiszpaniiLos Blancos pokonaliBlaugranę (porażka 1:2 naCamp Nou, wygrana 4:1 u siebie)[119].
12 stycznia 1998 Real Madrid Club de Fútbol, sześciokrotny triumfator Pucharu Mistrzów, uznany został przezFIFA za najlepszy klub piłki nożnej XX wieku. Dwa miesiące później w ćwierćfinaleedycji 1997/1998 tych rozgrywekLos Blancos pokonaliBayer 04 Leverkusen (1:1 i 3:0)[120], następnieBorussię Dortmund[120], a wreszcie 20 maja w rozgrywanym naAmsterdam ArenA meczu finałowym pokonałJuventus F.C.Marcella Lippiego 1:0 po golu Mijatovicia w 67. minucie[120]. Real Madryt odzyskał najcenniejsze europejskie trofeum klubowej piłki nożnej po dokładnie 32 latach i 9 dniach[121].
Podobnie jak Capello, również Heynckes stracił pracę mimo wzbogacenia klubowej galerii trofeów. Przyczyną zwolnienia niemieckiego szkoleniowca była bardzo słaba postawa w lidze: zaledwie 4. miejsce[122], jedenaście punktów za Barceloną. Nadszedł czasGuusa Hiddinka, który dopiero co zajął również 4. miejsce – zreprezentacją Holandii naMundialu 1998[123]. Holender co prawda zdobył ze swoim nowym klubemPuchar Interkontynentalny, pokonując wTokio 2:1Club de Regatas Vasco da Gama[124], ale wytrwał na stanowisku tylko do lutego 1999, kiedy po dwóch z rzędu porażkach (0:3 z FC Barcelona, 0:1 zAthletikiem[125]) został zastąpiony przezJohna Toshacka.Walijczyk pomógł Realowi Madryt wspiąć się z szóstego na drugie miejsce w tabeli, ale nie dał rady wywalczyć tytułu mistrzowskiego (między 23. a 38., ostatnią, kolejką strataLos Blancos doAzulgrany powiększyła się z siedmiu do jedenastu punktów)[126], zaś w 1/4 finałuLigi Mistrzów przegrał zDynamem Kijów[127].
Następny sezon podopieczni Toshacka zaczęli źle i po jedenastu kolejkach Toshack musiał odejść z klubu. Na tymczasowego następcę powołany zostałVicente del Bosque. Prowadzona przezeń drużyna początkowo grała jeszcze gorzej niż w czasach Toshacka, spadając po 14. kolejce i porażce 1:5 u siebie zRealem Saragossa[128] na 17. miejsce, ale potem zaczęła się wspinać w tabeli i po 22. kolejce była już na 5. miejscu. Trener zwany „Sfinksem” ostatecznie nie zdołał wprowadzić Realu Madryt do pierwszej czwórki drużyn mających prawo gry w Lidze Mistrzów[129], ale za to udało mu się osiągnąć zwycięstwo w samej Champions League – pod jego kierunkiemLos Blancos wyeliminowaliManchester United[130] iBayern Monachium[130], by w finale naStade de France zmierzyć się zValencią; był to pierwszy w historii finał tych rozrywek, w którym zagrały dwa kluby z jednego kraju. Real Madryt wygrał mecz 3:0 po golachFernanda Morientesa,Steve’a McManamana iRaúla, najlepszego strzelca tej edycji Ligi Mistrzów[130]. Wygrana na Stade de France pozwoliła Realowi Madryt zagrać wLidze Mistrzów 2000/2001, gdyż zaledwie piąta pozycja w lidze hiszpańskiej kwalifikowałaby go tylko do Pucharu UEFA; w tej sytuacjiLos Blancos trafili do Champions League, a doPucharu UEFA przesunięto czwarty w tabeli Real Saragossa.
Krótko po finale Ligi Mistrzów odbyły się kolejne wybory na stanowisko prezesa. Ubiegający się o reelekcję Lorenzo Sanz obiecałsocios, iż w razie zwycięstwa sprowadzi do klubunapastnikaDiega Tristána, ale jego główny rywal,Florentino Pérez, który już raz przegrał wybory z Ramónem Mendozą, przebił tę ofertę, deklarując, że jeśli to jego kibice powołają do roli prezesa, na Estadio Santiago Bernabéu zagra gwiazdorFC Barcelona,Luís Figo. Ta obietnica pozwoliła mu w wyborach 16 czerwca pokonać Sanza. Pérez szybko zapłacił Barcelonie kwotę 56 milionów dolarów[131] odstępnego, którąPortugalczyk miał zapisaną w kontrakcie z katalońskim klubem i ściągnął Figo do Madrytu, ustalając tym samym nowy rekord świata w dziedzinie sumy transferu.
5 listopada 2000Alfredo Di Stéfano został mianowany dożywotnim honorowym prezesem klubu, a 11 grudnia podczas odbywającej się wRzymie galiFIFA Real Madryt otrzymuje oficjalny tytuł Najlepszego Klubu XX wieku. Przełom lat 2000/2001 był zresztą bardzo przyjemny dla kibicówLos Merengues, gdyż 14 stycznia Figo otrzymał przyznawaną przezFrance FootballZłotą Piłkę, natomiast 5 lutego zarząd klubu, rozpoczynając obchody jego setnych urodzin, podjął decyzję o zaproponowaniu królowiJanowi Karolowi I tytułu drugiego honorowego prezesa Realu Madryt;monarcha ofertę przyjął.
Przy dużym wkładzie najdroższego piłkarza świata (34 mecze, 2955 minut na boisku i 9 goli) Real Madryt zdobywa mistrzostwo Hiszpanii za sezon2000/2001[132], ostatecznie zapewniając sobie końcowy triumf 26 maja, zwycięstwem 5:0 nadDeportivo Alavés[133]. Nie udało się jednak obronić pucharu Ligi Mistrzów – w fazach grupowychedycji 2000/2001Los Blancos dwukrotnie zajęli pierwsze miejsce, następnie w ćwierćfinale bez większych problemów wyeliminowaliGalatasaray SK, ale już w półfinale nie sprostaliBayernowi, z którym przegrali 0:1 u siebie i 1:2 na wyjeździe[134].
9 lipca 2001 Florentino Pérez zaprezentował nowy nabytek zJuventusu, rozgrywającegoreprezentacji Francji,Zinédine’a Zidane’a, który stał się zarazem nowym najdroższym piłkarzem świata – Real Madryt zapłacił zań Juventusowi 64,5 miliona dolarów[135]. Od nazwiska tego piłkarza oraz wychowanka Madrytu,Francisco Pavóna, wzięła nieformalną nazwę strategia transferowa Péreza,Zidanes y Pavones (hiszp. „Zidane’owie i Pavónowie”) polegająca na sprowadzaniu tylko graczy słynnych i prezentujących wielkie umiejętności (właśnie „Galaktycznych”) i uzupełnianiu składu zdolnymi wychowankami, takimi jak Pavón. Początkowo taktyka ta przynosiła rezultaty – już z Francuzem w składzie drużyna Vicente del Bosque zdobyłaSuperpuchar Hiszpanii[136]. Ostatecznie w sezonie 2001/2002 drużyna zajęła co prawda dopiero trzecie miejsce w lidze[137], ale doszła zarówno do finałuCopa del Rey, jak iLigi Mistrzów.
Finał Pucharu Hiszpanii rozegrano w Madrycie 6 marca 2002 – dokładnie w setne urodzinyLos Merengues. Triumf w tym meczu miał być uświetnieniem obchodów rocznicowych, ale Real Madryt przegrał z Deportivo La Coruña 1:2[138]. Pozostała więc walka o Ligę Mistrzów – w finale tych rozgrywek przeciwnikiem byłBayer 04 Leverkusen. NaHampden Park wGlasgow, dokładnie tam, gdzie Real Madryt czterdzieści lat wcześniej wygrał Puchar Mistrzów w meczu zEintrachtem,Los Blancos w 8. minucie dzięki bramceRaúla objęli prowadzenie, które stracili sześć minut później po strzaleLúcio. Pod koniec pierwszej połowy strzał z woleja Zinédine’a Zidane’a znów przechylił szalę zwycięstwa na rzecz Madrytu. Mimo trwającego pod koniec meczu oblężenia bramkiIkera Casillasa (który w 68. minucie zmienił kontuzjowanegoCésara) Niemcy nie zdołali już wyrównać i dziewiąty Puchar Mistrzów trafił do Madrytu[139]. W sierpniu tego samego roku Real Madryt zdobył pierwszySuperpuchar Europy, pokonującFeyenoord 3:1[140].
Następnego dnia kontrakt z Realem Madryt podpisał król strzelcówMundialu 2002, dotychczas zawodnikInteru Mediolan,BrazylijczykRonaldo Luís Nazário de Lima – sumę odstępnego oceniono na 44,5 miliona dolarów[141]. 3 grudnia 2002, z trójkąLos Galácticos w składzie, Real Madryt wygrał ostatnie trofeum, jakie było do wygrania w tym roku –Puchar Kontynentalny, który zdobyli, pokonując wJokohamieparagwajskiClub Club Olimpia po golach Ronaldo iGutiego[142]. A 18 grudnia, na oficjalne zakończenie obchodów stulecia, klub rozegrał mecz z drużyną Reszty Świata; rozegrane w ulewnymdeszczu spotkanie zakończyło się remisem 3:3[143].
Wyjściowe ustawienie w meczu ostatniej kolejki sezonu 2002/2003
22 czerwca 2003, pokonując w ostatniej kolejceAthletic Bilbao 3:1 po dwóch golach Ronaldo i jednymRoberto Carlosa[144], zdobył 29. tytuł mistrza Hiszpanii, wyprzedzając o dwa punktyReal Sociedad[145]. Dla Athleticu zaś porażka oznaczała utratę prawa startu w Pucharze UEFA na rzecz FC Barcelona. Ronaldo zdobył 23 gole w 32 meczach, zdobywając tym samym tytuł króla strzelców La Liga[146].
Mimo sukcesu ligowego Vicente del Bosque, podobnie jak kilka lat wcześniej Fabio Capello, stracił pracę[147], a wraz z nim kapitan drużyny,Fernando Hierro[148]. Nowym szkoleniowcem Realu Madryt zostałPortugalczykCarlos Queiroz, dotychczasowy asystentAleksa Fergusona wManchesterze United[149]. Wkrótce, 2 lipca, z tego samego klubu przybywa do Madrytuangielski prawy pomocnikDavid Beckham, za którego Florentino Pérez zapłaciłCzerwonym Diabłom 41 milionów dolarów[150]. Łącznie na „Galaktycznych” Real Madryt wydał więc równowartość 205,5 miliona dolarów.
27 sierpnia 2003 Real Madryt zdobył ostatnie trofeum przed blisko czteroletnią przerwą – Superpuchar Hiszpanii. Po przegranej 1:2 w wyjazdowym meczu zRCD Mallorca, w rewanżuLos Blancos wygrali 3:0 dzięki golom Raúla, Ronaldo i debiutującego przed własną publicznością Beckhama[151]. Był to obiecujący początek sezonu, a dalszy jego przebieg potwierdzał optymistyczne prognozy: po 19. kolejce ligowej Real Madryt zajmował drugie miejsce w tabeli, tracąc tylko punkt do Valencii, zaś w grupie F pierwszej rundyLigi Mistrzów zajął bez problemu pierwsze miejsce, nie przegrywając żadnego z sześciu meczów[152]. Jeszcze w 1/8 finału (28 lutego i 9 marca)Los Blancos poradzili sobie z Bayernem[153], ale już w ćwierćfinałowym dwumeczu, po porażce w finale Copa del Rey zSaragossą[154], nie sprostali późniejszemu finaliście,AS Monaco – mimo że w pierwszym meczu wygrali 4:2 (jeden gol wypożyczonego z Madrytu do Monaco Morientesa)[155], porażka 1:3 w rewanżu dała awans Monaco na mocy reguły bramki wyjazdowej[156]. W tamtym momencie Real Madryt zajmował jeszcze pierwsze miejsce w lidze (było to po 31. kolejce), ale w ostatnich siedmiu meczach zdobył tylko trzy punkty (jedno zwycięstwo przy sześciu porażkach) i spadł na czwartą lokatę w tabeli[157].
Ostatnia, 1:4 z Realem Sociedad na własnym boisku, miała miejsce 23 maja[158]. Jeszcze tego samego dnia został rozwiązany kontrakt Carlosa Queiroza[159], który niedługo potem wrócił do Manchesteru na posadę asystenta Fergusona, a nowym szkoleniowcem został kolejny były piłkarzLos Blancos –José Antonio Camacho. W tym samym czasie jako nowego zawodnika zaprezentowano obrońcęWaltera Samuela, pierwszego gracza defensywnego sprowadzonego za kadencji Florentina Péreza, który 11 lipca 2004, zdobywając 94,25% oddanych głosów, uzyskał reelekcję na stanowisko prezesa Realu Madryt, a niedługo później ściągnął do Madrytu ostatniego zawodnika mogącego uchodzić za „Galaktycznego” – zdobywcę Złotej Piłki,Michaela Owena. Po tygodniu doLos Blancos trafił jeszcze jedenAnglik,Jonathan Woodgate, który jednak więcej czasu spędzonego jako piłkarz Realu Madryt poświęcił na leczenie kontuzji niż granie.
Camacho przepracował w Madrycie tylko kilka miesięcy, w czasie których między innymi wyeliminowałWisłę Kraków w III rundzie eliminacyjnej Ligi Mistrzów (2:0 i 3:1)[160], i już jesienią odszedł, ustępując miejsca asystentowi, również niegdyś zawodnikowi Realu Madryt,Mariano Garcíi Remónowi. Także ten były bramkarz nie zagrzał długo miejsca na ławceLos Merengues, gdyż już w grudniu Pérez zatrudniłBrazylijczykaVanderleia Luxemburgo, czwartego szkoleniowca na przestrzeni półtora roku. Luxemburgo rozpoczął pracę od zwycięskiego dokończenia przerwanego wcześniej, jeszcze za kadencji Garcíi Remóna, meczu ligowego z Realem Sociedad – 12 grudnia 2004 spotkanie przerwano przy stanie 1:1 w 87. minucie z powodu fałszywego alarmu bombowego[161], a w dokończeniu, 5 stycznia 2005 gola dlaLos Blancos strzelił Zidane[162].
W tamtym sezonie Luxemburgo zajął ostatecznie drugie miejsce z czterema punktami straty do Barcelony[163]. W letnim oknie transferowym drużynę znacząco wzmocniono – przybyli zawodnicy młodzi i utalentowani, jakSergio Ramos,Robinho iCarlos Diogo, ale też mający już doświadczenie w lidze hiszpańskiejPablo García iJúlio Baptista. Mimo takich transferów Real Madryt ponownie spisywał się poniżej oczekiwań i również Luxemburgo został zwolniony z pracy – gdy odchodził, Real Madryt zajmował 4. miejsce w lidze, tracąc sześć punktów do współliderujących Barçy iOsasuny. Następca Luxemburgo, dotychczasowy trenerRealu Madryt Castilla,Juan Ramón López Caro, ostatecznie zdołał awansować na drugie miejsce w tabeli[164], ale strata do Barcelony powiększyła się do 12 punktów. WLidze Mistrzów Real Madryt odpadł w 1/8 finału po dwumeczu zArsenalem[165], natomiast wCopa del Rey dotarł do półfinału, gdzie w pierwszym meczu przegrał zSaragossą aż 1:6[166], ale w rewanżu wygrał 4:0, prowadząc 3:0 już po dziesięciu minutach (gole czterechBrazylijczyków:Cicinho, Robinho,Ronaldo iRoberto Carlos)[167], wobec czego do awansu zabrakło tylko jednego gola.
Zmiana na stanowisku szkoleniowca nastąpiła jeszcze w grudniu 2005, natomiast 27 lutego 2006 do dymisji po pięciu i pół roku pełnienia funkcji podał się prezes Floretnino Pérez. Początkowo jego miejsce zająłFernando Martín Álvarez, członek zarządu (podobnie jak wcześniej Lorenzo Sanz), ale i on niedługo potem, 26 kwietnia, ustąpił, zarządzając zarazem rozpisanie oficjalnych wyborów. Tymczasowym prezesem zostałLuís Gómez-Montejano Arroyo. Jeszcze za jego urzędowania dokonano oficjalnej inauguracjiEstadio Alfredo Di Stéfano wchodzącego w składCiudad Deportiva de Valdebebas. W pierwszym meczu na jego murawie Real Madryt pokonałStade de Reims 6:1[168].
Drużyna Capello długo nie mogła się przebić powyżej trzeciego miejsca w tabeli, a w Champions League ponownie odpadła, tym razem po dwumeczu zBayernem Monachium, w 1/8 finału[169]. Ostatecznie dopiero po 34. kolejce, w której Real Madryt pokonałRCD Espanyol 4:3 (gol Higuaína w 88. minucie)[170], a Barcelona zremisowała u siebie zRealem Betis[171],Los Blancos zostali lideremPrimera División[172]. Madryt utrzymał pozycję do końca mimo remisu z Saragossą w przedostatnim meczu[173] i zwycięstwem nadMallorcą[174] zapewnił sobie zdobycie 30. tytułu piłkarskiego mistrza kraju[175].
Sezon2007/2008Los Blancos rozpoczęli od dwumeczu zSevillą oSuperpuchar Hiszpanii. W pierwszym spotkaniu, naEstadio Ramón Sánchez Pizjuán, gospodarze wygrali 1:0, a w rewanżu w Madrycie 5:3 (bramki dla Madrytu: Drenthe, Cannavaro, Sergio Ramos)[176]. Bez sukcesów zakończyła się także ich walka o Ligę Mistrzów i Puchar Króla, za to 4 maja 2008 pokonali na wyjeździeOsasunę Pampeluna 2:1[177] i na trzy kolejki przed końcem sezonu ligowego zapewnili sobie zdobycie 31. tytuł mistrza Hiszpanii[178].
Sezon2008/2009Królewscy zaczęli od zdobyciaSuperpucharu Hiszpanii. W pierwszym meczu konfrontacji zValencią naEstadio Mestalla ekipaLos Ches wygrała 3:2. W rewanżu naEstadio Santiago Bernabéu Real w dramatycznych okolicznościach (czerwone kartki dla Rafaela van der Vaarta i Ruuda van Nistelrooya) wygrał 4:2 i zdobył jedyne trofeum w tamtym sezonie[181]. Duża liczba kontuzji[182], piąte miejsce w tabeli ligowej[183], oraz wypowiedź Schustera po porażce z Sevillą 3:4[184] sprawiły, iż 9 grudnia niemiecki trener został zwolniony. Tego samego dnia nowym szkoleniowcem zespołu został ogłoszonyJuande Ramos[185]. Podpisał półroczny kontrakt z możliwością przedłużenia. W zimowym oknie transferowym zakupieni zostaliKlaas-Jan Huntelaar zAjaxu Amsterdam za 27 mln euro orazLassana Diarra zPortsmouth F.C. za 20 mln euro.
Na początku 2009 hiszpańska prasa odkryła, iż Ramón Calderón poprzez podstawionych delegatów zmanipulował wynikami Walnego Zgromadzenia socios, które odbyło się w grudniu 2008[186][187]. 16 stycznia 2009 złożył dymisję. Jego następcą zostałVicente Boluda, dotychczasowy wiceprezes. Równocześnie ogłoszono, iż nowe wybory odbędą po zakończeniu sezonu 2008/2009[188]. Później termin ten ustalono na 14 czerwca 2009[189]. Po objęciu stanowiska przez Ramosa Real Madryt był niepokonany w lidze przez 18 meczów z rzędu[190]. Passa ta została przerwana porażką 2:6 z FC Barceloną naSantiago Bernabéu[191]. Drużyna przegrała pozostałe mecze sezonu[192] i ostatecznie zakończyła rozgrywki ligowe na drugim miejscu, ze stratą dziewięciu punktów do zwycięskiej Barcelony[193]. W rozgrywkach Ligi Mistrzów Real Madryt po raz piąty z rzędu odpadł w 1/8 finału[194]. Tym razem lepszy byłLiverpool FC[195]
Kaká – Pierwszy zawodnik sprowadzony po powrocie Florentina Péreza
Po odejściu Ramóna Calderóna, w wyborach na prezesa klubu jedynym kandydatem byłFlorentino Pérez, który po 3,5-letniej przerwie ponownie objął to stanowisko. Tego samego dnia – 1 czerwca 2009 – podjął on pierwszą decyzję, zatrudniając na stanowisku głównego treneraChilijczykaManuela Pellegriniego[196]. 8 czerwca do drużyny – za kwotę ok. 65 mln euro – dołączył brazylijski pomocnikKaká, stając się drugim poZinedinie Zidanie najdroższym piłkarzem w historii madryckiego klubu[197]. Trzy dni późniejManchester United zaakceptował ofertę Realu Madryt zaCristiano Ronaldo opiewającą na kwotę 80 mlnfuntów (ok. 93 mln euro), w wyniku czegoPortugalczyk stał się najdroższym piłkarzem świata[198]. Pod koniec miesiąca zarząd z Pérezem na czele dokonał kolejnych dwóch ruchów transferowych. Najpierw za kwotę około 15 mln euro zawodnikiemKrólewskich zostałRaúl Albiol[199], a 26 czerwca zespół na rzecz portugalskiego klubuSL Benfica opuściłJavier Saviola[200]. Tego samego dnia odbyła się również oficjalna prezentacja w białych barwach „Galaktycznych” Cristiano Ronaldo[201]. Nie był to jednak koniec ruchów Realu po powrotnym objęciu stanowiska prezesa klubu przez Florentina Péreza. Pierwszego dnia lipca Real nabył kartę zawodnicząKarima Benzemy[202], a w ciągu kolejnych tygodni do Madrytu trafili takżeÁlvaro Arbeloa orazXabi Alonso zLiverpoolu,Álvaro Negredo zAlmeríi iEsteban Granero zGetafe CF.
Mimo tak licznych wzmocnień, Real Madryt podobnie jak przez poprzednie pięć lat zakończył rozgrywkiLigi Mistrzów na 1/8 finału, przegrywając niespodziewanie zOlympique Lyon (0-1 na wyjeździe i 1-1 u siebie), a w lidze ustąpił, tak jak przed rokiem, miejscaBarcelonie. 27 października 2009 r. w 1/16 Copa del Rey Real Madryt przegrał z trzecioligowym ówcześnie AD Alcorcón 0:4, a mecz otrzymał nazwę „Alcorconazo”[203]. W rewanżu Los Blancos wygrali 1:0, co dało awans drużynie z trzeciej ligi. Po sezonie z funkcji trenera pierwszej drużyny zwolnionoManuela Pellegriniego, a na jego stanowisku zatrudnionoJosé Mourinho.
W pierwszym sezonie pod wodząJosé Mourinho drużyna „Królewskich” przegrała w meczu ligowym z Barçą na Camp Nou 0:5[204], a ostatecznie zajęła drugie miejsce w lidze, tracąc na koniec sezonu do mistrzowskiejBarcelony cztery punkty. Po sześciu kolejnych latach porażek w 1/8 finału Ligi Mistrzów klub z Madrytu awansował do półfinału (w którym przegrał z FC Barceloną: 0:2 w pierwszym meczu i 1:1 w rewanżu[205][206]), a następnie po goluCristiano Ronaldo w dogrywce meczu z Barceloną wygrałCopa del Rey. Na zakończeniu rozgrywek z funkcji dyrektora zespołu został zwolnionyJorge Valdano, a Mourinho pozostał trenerem na kolejny rok.
Podczas rozgrywek La Ligi 2011/12 Real Madryt zanotował rekordową liczbę 100 pkt, zdobywając tym samym tytuł mistrzów Hiszpanii i wyprzedzając odwiecznego rywala FC Barceloną o dziewięć punktów. PodopieczniJosé Mourinho ponadto ustanowili rekord w liczbie zdobytych bramek w meczach ligowych. Zespół zdobył 121 bramek. W Lidze Mistrzów powtórzono wynik sprzed roku – Real Madryt odpadł w półfinale przegrywając po karnych zBayernem Monachium 1:3 (3-3 w dwumeczu). W tym sezonie piłkarzomLos Blancosnie udało się obronić Pucharu Króla. Królewscy odpadli w ćwierćfinale z FC Barceloną.
Przed trzecim dla „The Special One” na stanowisku trenerskim w Realu Madryt do zespołu sprowadzono za około 30 mln euroLukę Modricia. Z Chorwatem w składzie, „Galaktyczni” zajęli drugie miejsce swojej grupie Ligi Mistrzów, zaBorussią Dortmund, a następnie w 1/8 finału pokonaliManchester United. Po pierwszym ćwierćfinałowym meczu szansę na awans Realu do 1/2 znacznie wzrosły, gdyż pokonali oniGalatasaray SK 3:0. W meczu u siebie turecki klub zwyciężył 3:2, jednak to drużyna Realu awansował do półfinału, dzięki lepszemu bilansowi bramek. Tam ich przeciwnikiem był grupowy rywal – Borussia Dortmund. W pierwszym spotkaniu wDortmundzie, Real uległ Borussii 4:1, przez co ich szanse na awans znacznie zmalały[207]. Jednakże klub oraz kibice wierzyli w kolejną w historii klubu Remontadę[208]. Już na początku meczu Real stworzył sobie kilka dogodnych sytuacji, jednakże nie potrafił ich wykorzystać[209]. W końcówce meczu udało im się strzelić dwa gole, jednakże do awansu i kolejnej historycznejremontadyzabrakło jednego trafienia[210]. Tym samym Real po raz trzeci z rzędu zakończył swoją przygodę z Ligą Mistrzów na 1/2 finału[209]. 20 maja 2013 r. Florentino Pérez potwierdził odejście Mourinho z klubu[211].
W fazie grupowejLigi Mistrzów, Królewscy mierzyć musieli się z włoskimJuventusem, tureckimGalatasaray SK i duńskimFC Kopenhaga. Królewscy zajęli pierwsze miejsce w grupie, a w 1/8 finału mierzyli się zFC Schalke 04, w dwumeczu pokonując Niemców 9:2. Rywalem w ćwierćfinale byłaBorussia Dortmund; wynik dwumeczu 3:2 dla madryckiego klubu. 29 kwietnia 2014 w półfinale Real po uprzednim zwycięstwie 1:0 rozbiłBayern Monachium na wyjeździe 4:0 i awansował do finału Ligi Mistrzów. 24 maja 2014 Real wygrał w finale zAtlético Madryt 4:1; pierwszego gola po rzucie rożnym w 93. minucie zdobyłSergio Ramos, pozostałe padały w dogrywce strzelali:Gareth Bale,Marcelo i z rzutu karnegoCristiano Ronaldo. Był to 10 triumf Realu Madryt w europejskich pucharach (La Décima). SezonPrimera División Real zakończył na trzecim miejscu, ponadto drużyna Ancelottiego wywalczyłaPuchar Króla pokonując w finale 2:1Barcelonę po bramkachÁngela Di Marii iGaretha Bale’a.
Przed rozpoczęciem nowego sezonu, Real Madryt wziął udział w amerykańskim International Champions Cup. Królewscy odpadli z turnieju już w fazie grupowej po remisie z Interem Mediolan (1:1, w rzutach karnych wygrali mediolańczycy) i porażkach z Romą (0:1) oraz Manchesterem United (1:3).
W klubie przeprowadzono kilka transferów. OdeszliÁlvaro Morata (do Juventusu), Diego López (do Milanu),Ángel Di María (do Manchesteru United) iXabi Alonso (do Bayernu Monachium), a do FC Porto został wypożyczony Casemiro. Kadrę za to wzmocniliToni Kroos,Keylor Navas iJames Rodríguez. Na roczne wypożyczenie do drużyny Królewskich trafił z Manchesteru UnitedJavier Hernández. Ponieważ Zidane został trenerem rezerw Realu Madryt, nowym asystentem Włocha została inna klubowa legenda,Fernando Hierro.
12 sierpnia 2014 drużyna Realu zdobyłaSuperpuchar Europy, wygrywając 2:0 zSevillą. Oba gole zdobyłCristiano Ronaldo. W dwumeczu o Superpuchar Hiszpanii Królewscy rywalizowali z mistrzem kraju, Atlético. Pierwszy mecz na Estadio Santiago Bernabéu zakończył się remisem 1:1, natomiast w rewanżu wygrali Los Rojiblancos (1:0) po bramce Maria Mandžukicia.
Drużyna Ancelottiego pobiła także rekord FC Barcelony i zanotowała 19 zwycięstwo z rzędu. Kolejnym celem zespołu było pobić rekordCoritiby, które wygrało 24 oficjalne mecze z rzędu. Real po 22 meczach przegrał mecz towarzyski z AC Milanem wynikiem 4:2. Porażka ta jednak nie wykluczyła Realu z pobicia rekordu bo nie był to mecz oficjalny. Jednak Real w lidzie przegrał mecz z Valencią wynikiem 2:1 i passa Realu została przerwana. WLidze Mistrzów Real zakończył fazę grupową z pełną pulą punktów, lecz przegrał w półfinale zJuventusem 3:2 w dwumeczu. Powtórzył tym swój sukces z sezonu 2011/12. Jest tym samym pierwszą drużyną w historii z takim osiągnięciem.
Sezon ligowy Real Madryt zakończył na drugim miejscu, za FC Barcelona, tracąc do niej 2 punkty.
25 maja 2015 Ancelotti został zwolniony z funkcji trenera Realu Madryt[212], a drużynę przejął HiszpanRafael Benítez.
Królewscy zaczęli sezon ligowy bezbramkowym remisem zeSportingiem Gijón. Po niezbyt obiecującym początku Real zanotował 4 zwycięstwa z rzędu. WLidze Mistrzów zespół z Madrytu mierzył się w grupie A zPSG,Szachtarem Donieck iMalmö FF.Los Blancos wygrali wszystkie spotkania w grupie oprócz meczu wyjazdowego z PSG, zremisowanym 0-0. Po serii zwycięstw na krajowym podwórku Real dwukrotnie stracił punkty po remisie 0-0 zMálagą i w derbach zAtlético (1-1). Po następnych trzech wygranych z rzęduKrólewscy awansowali na fotel lidera, jednak dwa kolejne mecze Real przegrał 3-2 zSevillą i aż 0-4 w klasyku zFC Barceloną naEstadio Santiago Bernabéu. Benítez prowadził drużynę Realu jeszcze przez 6 kolejek aż po remisie 2-2 zValencią ogłoszono, że 5 stycznia 2016Rafael Benítez został zwolniony z funkcji trenera Realu Madryt[213]. Przyczyniły się do tego słabe wyniki wPrimera División (3. miejsce ze stratą 5 punktów doFC Barcelony i 4 doAtlético Madryt) i wPucharze Króla, gdzie Real odpadł przez walkower[214].
Po zwolnieniuRafaela Beníteza ekipęLos Blancos przejąłZinédine Zidane. W pierwszym spotkaniu pod wodzą legendy RealuKrólewscy pokonaliDeportivo La Coruña 5-0. Drugi mecz także przyniósł wysokie zwycięstwo; Real pokonałSporting Gijón 5-1. Strata punktów nastąpiła w trzecim meczu pod wodzą nowego trenera kiedy to padł remis zRealem Betis. W trzech kolejnych meczachKrólewscy każdy wygrali. W 1/8 finałuLigi Mistrzów zwyciężyli w dwumeczu zAS Roma (zwycięstwo 0-2 na wyjeździe i 2-0 u siebie). Lekki kryzys dopadł zespół Zidane’a pod koniec lutego,Los Blancos bowiem zremisowali 1-1 zMálagą CF i przegrali w derbach zAtlético Madryt 0-1 naEstadio Santiago Bernabéu. Jak się potem okazało była to ostatnia strata punktów w sezonie.
W ćwierćfinale Champions League Real pokonałVfL Wolfsburg 3-2 w dwumeczu; mimo porażki 2-0 w starciu wyjazdowymKrólewskim udało się odrobić straty w Madrycie, gdzie pokonali niemiecki klub 3-0 po hattrickuCristiano Ronaldo. W półfinale Real okazał się lepszy także odManchesteru City; zawodnicy Realu zremisowali bezbramkowo w Anglii i wygrali 1-0 u siebie. Po ligowej porażce zAtlético Real tracił do liderującej Barcelony aż 12 punktów, a do drugiego zespołuSimeone – cztery. Od 27 do końca rozgrywekKrólewscy zanotowali komplet punktów, pokonując między innymi Barcelonę naCamp Nou 1-2 po golachKarima Benzemy i Cristiano Ronaldo. PrzewagaBlaugrany robiła się coraz mniejsza, lecz nie wystarczyło to na zwycięstwo w lidze, Real zdołał wyprzedzić jedynie lokalnego rywala i skończył na drugim miejscu ze stratą punktu do zwycięskiej Barcelony.
28 maja Real zwyciężył w finaleLigi Mistrzów pokonując tak jak 2 lata wcześniejAtlético Madryt. W regulaminowym czasie gry padł remis 1-1 po bramkachSergio Ramosa dla Realu (strzelonej ze spalonego[215]) iYannicka Carrasco dla Atlético. Dogrywka również nie przyniosła rozstrzygnięcia. W serii rzutów karnych okazał się lepszy Real, pokonującRojiblancos 5-3. Jedenastki dlaKrólewskich wykorzystywali kolejnoLucas Vázquez,Marcelo,Gareth Bale, Sergio Ramos iCristiano Ronaldo. Ten ostatni został królem strzelców rozgrywek czwarty raz z rzędu, zdobywając w tych rozgrywkach 16 goli w 12 meczach.
Po 4 zwycięstwach z rzędu w lidze zespół z Madrytu wpadł w lekki kryzys odnotowując 3 remisy kolejne remisy zVillarrealem (1-1),Las Palmas (2-2) iEibarem (1-1) tym samym spadając na 2 miejsce w tabeli.Po drodzeKrólewscy zremisowali także w drugim spotkaniu Ligi Mistrzów z Borussią (2-2). Real odzyskał fotel lidera po zwycięskim meczu w 9 kolejce zAthletikiem Bilbao 2-1. 19 listopada Real pokonał na wyjeździeAtlético Madryt 0-3 po hattrickuCristiano Ronaldo. Resztę ligowych meczów do końca rokuLos Blancos za każdym razem kończyli zwycięstwem z wyjątkiem remisu zFC Barceloną (1-1) naCamp Nou. W rozgrywkach Champions League Real zajął drugie miejsce w grupie z dorobkiem 12 punktów,Królewskich wyprzedziła jedynie Borussia zdobywając 2 punkty więcej.
Nowy rokKrólewscy zaczęli od 2 wygranych z rzędu (3-0 z Sevillą w pierwszym meczu 1/8 finału Pucharu Króla i 5-0 zGranadą w lidze). 12 stycznia Real remisując z Sevillą w rewanżu w Copa del Rey (3:3) pobił rekord meczów bez porażki nie przegrywając od 40 spotkań (ostatnia porażka 0:2 zVfL Wolfsburg)[217]. Wcześniejszy rekord należał doBarcelony (39 meczów). JednakKrólewskim nie udało się umocnić tego rekordu przegrywając w lidze również z Sevillą 1:2.Los Blancos odpadli zPucharu Króla w 1/4 finału zCeltą Vigo (porażka 2-1 na wyjeździe i remis u siebie 2-2). Po odpadnięciu z pucharu Hiszpanii Real zanotował 3 zwycięstwa w lidze i wygraną w pierwszym meczu 1/8 finału Ligi Mistrzów zSSC Napoli (3-1). Dobrą passę przerwał mecz zValencią przegrany 2-1 naEstadio Mestalla. Rewanż z NapoliKrólewscy wygrali również 3-1. Po wyeliminowaniu zespołu z Neapolu zawodnicy Zidane’a odnieśli 4 zwycięstwa z rzędu w lidze. Serię zwycięstw Real zakończył w meczu derbowym zAtlético zakończony remisem 1-1.
W ćwierćfinale Ligi Mistrzów Real mierzył się zBayernem Monachium; pierwszy mecz na wyjeździeLos Blancos wygrali 1-2 natomiast w rewanżu naEstadio Santiago Bernabéu w regulaminowym czasie padł wynik 1-2 dla zespołu z Bawarii, mocniejszy w dogrywce okazał się zespół Zidane’a ostatecznie ogrywając Bayern 4-2. Sędziowanie w dwumeczu wzbudziło wiele kontrowersji, m.in. dlatego, że dwa gole padły ze spalonych[218][219]. 23 kwietnia FC Barcelona pokonała Real na Bernabeu 3-2. Dzięki zwycięstwuBlaugrana przybliżyła się doKrólewskich w tabeli jednak tracili 3 punkty. Real awansował do finału Champions League wygrywając w półfinale dwumecz z Atletico (wygrana 3-0 u siebie i porażka 2-1 na wyjeździe).
Od porażki w El Clásico Real wygrał wszystkie mecze ligowe dzięki czemu 21 maja Real zapewnił sobie 33. mistrzostwoPrimera División pokonując w ostatniej kolejceMálagę CF 2:0 po bramkachCristiano Ronaldo iKarima Benzemy. Zespół Zidane’a zdobył w całym sezonie 93 punkty, wyprzedzając o 3 drugąBarcelonę[220].
3 czerwca 2017 Real Madryt jako pierwszy klub piłki nożnej obronił tytuł zwycięzcy UEFA Champions League. Zwyciężając zJuventusem 4:1 wCardiff naMillennium Stadium (dla Realu 2xCristiano Ronaldo,Casemiro iAsensio, a dla JuveMario Mandžukić). Królewscy zdobyli najcenniejsze klubowe trofeum UEFA jako pierwsi po raz 2. z rzędu, a w całej historii po raz 12.
Cristiano Ronaldo został królem strzelców tej edycji Ligi Mistrzów zdobywając 12 goli[221].
W lidze Real stracił punkty z takimi zespołami jakReal Betis (porażka 0:1),Girona FC (porażka 1:2),Atlético Madryt (0:0),Athletic Bilbao (0:0). Po porażce u siebie z Barceloną 0:3 tracił już 11 punktów do lidera po 16 kolejkach. Ostatecznie zakończył sezon ligowy na 3. miejscu za FC Barceloną i Atlético Madryt.
WLidze Mistrzów, Real zajął 2. miejsce w grupie zaTottenhamem z bilansem czterech zwycięstw, jednym remisem i jedną porażką. W fazie pucharowej pokonywał kolejnoParis Saint-Germain (5:2 w dwumeczu),Juventus F.C. (4:3 w dwumeczu) iBayern Monachium (4:3 w dwumeczu), a 26 maja 2018 r. po raz trzeci z rzędu sięgnął po tytuł, pokonującLiverpool 3:1. Królem strzelców w tych rozgrywkach kolejny raz został Cristiano Ronaldo zdobywając 15 goli.
5 dni po wygranej z LiverpoolemZinédine Zidane ogłosił, że rezygnuje z posady trenera Realu Madryt[223]. Francuz z Realem w 2,5 roku zdobył 3 razy Ligę Mistrzów, dwa Superpuchary Europy, dwa Klubowe Mistrzostwa Świata, ligę hiszpańską oraz superpuchar Hiszpanii.
12 czerwca 2018 roku ogłoszono, że poMistrzostwach Świata nowym trenerem pierwszej drużyny zostanie selekcjoner reprezentacji HiszpaniiJulen Lopetegui[224]. Następnego dnia został on jednak zwolniony z posady szkoleniowca drużyny narodowej[225]. 14 czerwca podpisał kontrakt i został oficjalnie zaprezentowany jako nowy trener Realu[226][227].
Pierwszymi letnimi wzmocnieniami „Królewskich” zostaliAndrij Łunin iÁlvaro Odriozola. Zakupiono równieżRodrygo zSantosu, który dołączyć miał do zespołu w następnym sezonie. Do klubu dołączył takżeVinícius Júnior. Na dwuletnie wypożyczenie doBorussii Dortmund udał sięAchraf Hakimi. 10 lipca ogłoszono, iż klub opuściCristiano Ronaldo, portugalski skrzydłowy zasilił szeregiJuventusu FC[228]. Najlepszy strzelec w historii Realu spędził w Hiszpanii 9 lat strzelając 451 goli w 438 meczach.
15 sierpnia Real przegrał mecz oSuperpuchar Europy ulegającAtlético Madryt 2–4. Bramki dlaKrólewskich zdobyliKarim Benzema iSergio Ramos. Cztery dni po przegranych derbachLos Blancos zaczęli zmagania w lidze hiszpańskiej. W pierwszym spotkaniu zespół Lopeteguiego wygrał u siebie zGetafe CF 2–0. 29 sierpnia ogłoszono transferMariano Díaza, który wrócił do Madrytu po roku spędzonym wOlympique Lyon[230].
Dzień po tym odbyło się losowanie grupLigi Mistrzów UEFA, „Królewscy” trafili do grupy G wraz zAS Roma,CSKA Moskwa iViktorią Pilzno. Broniący tytułu Ligi Mistrzów Real w inaugurującym spotkaniu wygrał z Romą 3-0. Następny mecz ligowy zEspanyolemKrólewscy wygrali 1-0. W następnych 4 meczach Real nie potrafił zdobyć nawet jednej bramki (porażka 0-3 zSevillą, remis 0-0 w derbach zAtlético Madryt, porażka w drugim meczu Champions Leauge 0-1 z CSKA, przegrana 0-1 zDeportivo Alavés). W następnym spotkaniu Real zdołał zdobyć gola, lecz i tak przegrał zLevante 1-2. Przełamanie nastąpiło dopiero w meczu z Viktorią Pilzno, w którymLos Blancos wygrali 2-1.
28 października wEl Clásico na stadionieCamp Nou Real przegrał zBlaugraną aż 1-5. Dzień po meczuJulen Lopetegui został zwolniony ze stanowiska trenera. Jego następcą zostałSantiago Solari. Pierwsze 4 spotkania przyniosły zwycięstwa, lecz dobra passa długo nie trwała, bowiemKrólewskich pokonał zespół Eibar 0-3. W Lidze Mistrzów Real zajął pierwsze miejsce w swojej grupie z dorobkiem dwunastu punktów.
Królewscy źle zaczęli nowy rok, w pierwszym meczu w 2019 roku Real zremisował 2-2 z bijącym się o utrzymanieVillarrealem. Kolejne spotkanie przyniosło porażkę 0-2 zRealem Sociedad. Po wyeliminowaniu Leganes w 1/8 finału i Girony w ćwierćfinalePucharu Króla Real odpadł w półfinale zFC Barceloną (1-1 na wyjeździe, 0-3 u siebie). Nie lepiej było w Lidze Mistrzów, gdzieKrólewskich wyeliminowałAjax Amsterdam (3-5 w dwumeczu).
11 marca zwolnionoSantiaga Solariego z funkcji trenera. Tego samego dnia ogłoszono, że drużynę do końca, jak i w następnym sezonie poprowadziZinédine Zidane. W ostatnich 11 spotkaniach Real wygrał pięciokrotnie, zremisował 2 razy, 4 razy przegrał. Ostatecznie Real zakończył rozgrywki ligowe na 3 miejscu tracąc do zwycięskiej w lidze Barcelony aż 19 punktów.
Po rozegraniu rundy jesiennej Real zajmował 2 miejsce w lidze, po drodze notując bezbramkowe remisy z Atletico Madryt i FC Barceloną. W fazie grupowej Ligi Mistrzów zajął drugie miejsce zaPSG}, a wyprzedzającGalatasaray iClub Brugge.W styczniu Real sięgnął po 11Superpuchar Hiszpanii w swojej historii, pokonując w półfinale Valencię i Atletico Madryt w finale (po rzutach karnych).
ZPucharu Króla zespół Zidane’a odpadł w ćwierćfinale zRealem Sociedad, a zLigi Mistrzów w 1/8 finału zManchesterem City. Lepiej Real radził sobie wlidze, gdzie wygrał z Atletico i Barceloną, a po przerwie spowodowanejpandemią COVID-19 zanotował serię 10 zwycięstw. Zgromadził łącznie 87 punktów co pozwoliło wyprzedzić drugą Barçę o 5 punktów.
Z nowych zawodników największą rolę w sezonie odegrał Ferland Mendy, który grał znacznie częściej niż Marcelo. Trener chętnie stawiał także na młodegoFederico Valverde.
Jedynym sparingowym meczem przed rozpoczęciem rozgrywek ligowych było pokonanieGetafe 6-0. Zmagania wPrimera DivisiónKrólewscy rozpoczęli 20 września od bezbramkowego remisu zRealem Sociedad. Kolejne 3 mecze ligowe zespół Realu wygrał, w 5. kolejce drużynaZinédine’a Zidane’a uległa po raz pierwszy w sezonie;Los Blancos ulegli w meczu zCádiz CF 0-1. WLidze Mistrzów Real trafił do grupy B razem zInterem Mediolan,Borussią Mönchengladbach orazSzachtarem Donieck. Ci ostatni pokonaliKrólewskich 3-2 w pierwszym meczu tych rozgrywek. Po dwóch fatalnie zagranych meczach mało który kibic nastawiał się na dobry wynik wEl Clásico. Jednakże w rozgrywanym naCamp Nou spotkaniu lepsi okazali się gracze Realu, którzy zwyciężyli 1-3 po bramkachFederica Valverdego,Sergia Ramosa iLuki Modricia; bramkę dla Barçy zdobyłAnsu Fati. Po wygranym klasyku Real ponownie zawiódł w Lidze Mistrzów remisując 2-2 zMönchengladbach. Następnie pokonałHuesce 4-1 iInter 3-2. W spotkaniu zValencią Real przegrał aż 4-1 po indywidualnych błędach swoich zawodników, Nietoperze zdobyli bramki po 3 rzutach karnych i samobójczym trafieniuRaphaëla Varane’a. Następny meczKrólewscy zremisowali 1-1 zVillarrealem. Następnie Real drugi raz okazał się lepszy w meczu z Interem Mediolan, jednak potem uległ zespołowiDeportivo Alavés 2-1 i ponownie przegrał z Szachtarem, tym razem 2-0. Część kibiców Realu domagała się zwolnienia Zidane’a z roli treneraKrólewskich. Francuza obarczano winą za złe przygotowanie fizyczne zawodników i brak pomysłu na grę, ale mimo napiętej atmosfery w klubie pozostał on na stanowisku.
Po blamażu z ukraińskim zespołem zawodnicyLos Blancos pokonaliSevillę, a następnie przypieczętowali awans do 1/8 finału Champions League wygrywając zBorussią 2-0. 12 grudnia w derbowym pojedynku z liderującym w tabeliAtlético Madryt lepszy okazał się Real, który wygrał 2-0. Kolejne 3. mecze w lidzeKrólewscy również wygrali. Ostatni mecz w 2020 roku Real zremisował 1-1 zElche. Nowy rokLos Blancos zaczęli od pokonaniaCelty Vigo 2-0 i remisu 0-0 zOsasuną. Półfinałowy meczSuperpucharu Hiszpanii zespół Zidane’a przegrał 1-2 zAthletic Bilbao tym samym tracąc szansę na obronienie tytułu sprzed roku.Królewscy także szybko zakończyli swoją przygodę w zmaganiachPucharu Króla, gdzie Real przegrał po dogrywce 2-1 z trzecioligowym zespołem Alcoyano.
Po odpadnięciu zCopa del Rey drużyna Zidane’a pokonałaAlavés 1-4 i przegrała zLevante 1-2. Następne mecze przyniosły 4. wygrane z rzędu i 2. remisy (1-1 zAtlético Madryt i 1-1 zRealem Sociedad), co pozwoliło nadal wierzyć na dogonienieLos Colchoneros, które po świetnym początku traciło formę. W 1/8 finałuLigi Mistrzów Real okazał się lepszy od włoskiejAtalanty (4-1 w dwumeczu). Kolejne 3. mecze ligoweKrólewscy wygrali i przedEl Clásico zajmowali trzecią pozycję w tabeli; z dwu- i trzypunktową stratą doFC Barcelony iAtlético. Drużyna z Madrytu pokonałaBlaugranę 2-1, dzięki czemu awansowała na drugie miejsce i przy równoczesnym remisieRojiblancos w meczu zBetisem Real tracił punkt do lokalnych rywali na 8. kolejek przed końcem. W ćwierćfinale Champions League Real pokonał u siebie zespółLiverpoolu, w rewanżowym meczu naAnfield padł bezbramkowy remis i to ekipaLos Blancos awansowała dalej. LondyńskaChelsea okazała się jednak lepsza w dwumeczu z Realem i to drużyna z Anglii zagrała w finale rozgrywek. W 8. ostatnich meczach ligowychKrólewscy 5-krotnie odnieśli zwycięstwo i 3 razy zremisowali, okazało się to za mało na dogonienie Atlético, które zdobyło Mistrzostwo po 7. latach przerwy. Real zgromadził ostatecznie 84 oczka i zajął drugie miejsce z 5-punktową przewagą nad Barceloną.
1 czerwca oficjalnie potwierdzono powrótCarla Ancelottiego[244], podpisał on 3-letni kontrakt. Razem z Włochem do Madrytu wrócił także były trener od przygotowania fizycznego Antonio Pintus, który opuścił zespół Los Blancos na rzecz Interu Mediolan.
Real rozegrał dwa mecze towarzyskie w ramach przygotowania przed sezonem ligowym w których podejmowałRangers F.C. iA.C. Milan.
Zmagania dlaLos Blancos wPrimera División rozpoczęły się od wygranej 1-4 na wyjeździe zDeportivo Alavés, bramki dla Realu zdobył dwukrotnieKarim Benzema,Nacho orazVinícius Júnior. W drugiej kolejce podopieczni Ancelottiego po raz pierwszy stracili punkty; Real zremisował 3-3 zLevante UD i spadli na 3. miejsce w tabeli ligowej. W fazie grupowejLigi MistrzówKrólewscy musieli zmierzyć się ponownie zInterem Mediolan iSzachtarem Donieck, trzecim rywalem okazał sięSheriff Tyraspol. W inaugurującym spotkaniu naSan SiroNerazzurri ulegli zespołowi ze stolicy Hiszpanii 0-1 po goluRodrygo. Kolejne mecze w lidze hiszpańskiej to był pokaz siły drużyny Realu, klub z Madrytu wygrał kolejno z 1-0Betisem, 5-2 zRealem Sociedad, 2-1 z zespołemValencia CF oraz 6-1 zMallorcą. Lekki kryzys dopadł ekipę Ancelottiego na przełomie września i października, kiedy toLos Blancos bezbramkowo zremisowali zVillarrealem i przegrali z 2-1 zEspanyolem ma krajowym podwórku oraz polegli naBernabéu 1-2 z mołdawskimSheriffem wLidze Mistrzów. Po powrocie z przerwy kadrowejKrólewscy odnieśli wysokie zwycięstwo w Doniecku zSzachtarem 5-0 i pokonali znjadującą się w kryzysieBarcelonę naCamp Nou 1-2 po bramkachDavida Alaby orazLucasa Vázqueza, bramkę dlaBlaugrany w ostatniej minucie zdobyłSergio Agüero. Po wygranej wEl ClásicoLos Blancos zawiedli w spotkaniu z zespołemOsasuny, w którym padł bezbramkowy remis. Po tym meczu zespół Realu wygrał 7. kolejnych spotkań w lidze z rzędu, wygrywając m.in. zSevillą 2-1 orazAthletic Bilbao 1-0, a także pokonując w derbach MadrytuAtlético Madryt 2-0.Królewscy wygrali wszystkie trzy rewanżowe mecze grupowe w Champions League, kolejno 2-1 z Szachtarem, 0-3 na wyjeździe z Sheriffem i 2-0 z zespołemNerazzurrich, zajmując ostatecznie 1. miejsce w grupie i awansując do 1/8 finału. Rok kalendarzowy Real zwieńczył drugim ligowym zwycięstwem zAthletic, gdzie na wyjeździeLos Blancos pokonali gospodarzy 1-2. W następnym meczu po raz drugi przegrali w lidze, tym razem ulegając 1-0 przeciwkoGetafe.
W zimowym oknie transferowym klub nie dokonał żadnych roszad w kadrze zespołu. W 1/16Pucharu Króla podopieczni Ancelottiego ograli 3-1CD Alcoyano, następnie w ligowym starciu pokonali u siebieValencię 4-1. Pierwsze trofeumKrólewscy zdobyli 16 stycznia, kiedy po pokonaniuAthleticu 2-0 oraz wcześniejFC Barcelony zdobyliSuperpuchar Hiszpanii. Następnie Real mierzył się dwukrotnie zElche, najpierw po dogrywce w ramach Pucharu Króla lepsi okazali się zawodnicy Realu, kilka dni później w ligowym spotkaniu padł remis 2-2.Los Blancos odpadli w ćwierćfinale Pucharu Hiszpanii; odwet za porażkę wSuperpucharze wziąłAthletic Bilbao, który pokonał Real 1-0. Kolejne dwa mecze ligowe przyniosły wygraną 1-0 zGranadą i bezbramkowy remis zVillarrealem.Paris Saint-Germain było pierwszym przeciwnikiem Realu w Champions League. Mecz wParyżu zakończył się wynikiem 1-0 dla gospodarzy po goluKyliana Mbappé. Rewanż naEstadio Santiago Bernabéu przyniósł niebywałe emocje; do przerwy to goście prowadzili 0-1 znów po bramceMbappé. W drugiej połowieKrólewscy odrobili dwubramkową stratę w dwumeczu w nieco ponad kwadrans, Real wygrał 3-1 po hattrickuKarima Benzemy i awansował do ćwierćfinału. W ligowych zmaganiach Real utrzymywał bezpieczną przewagę nad drugąSevillą, po remisie z VillarealemKrólewscy odnotowali 4 zwycięstwa z rzędu. 20 marca zespół Ancelottiego zagrał najgorszy mecz w sezonie,El Clásico w Madrycie skończyło się pogromem gospodarzy, którzy ulegli ekipie FC Barcelony aż 0-4.
6 kwietnia naStamford Bridge Real pokonał 3-1Chelsea, ponownie po hattrickuBenzemy w pierwszym ćwierćfinałowym meczuLigi Mistrzów. Rewanż w Madrycie kolejny raz dostarczył niesamowite emocje, zawodnicy zLondynu odrobili stratę i przez moment prowadzili 0-3. BramkaRodrygo w 80. minucie dała Realowi dogrywkę w której kolejnego gola zdobyłKarim Benzema i do półfinału awansował zespółLos Blancos. Po porażce w Klasyku Real wygrał kolejno zCeltą Vigo 1-2, odwrócił losy spotkania w meczu zSevillą odrabiając 2 bramki straty i w końcówce strzelając trzecią na wagę 3. punktów. NastępnieKrólewscy pokonaliOsasunę 3-1 i byli od krok od zapewnienia sobie mistrzostwa Hiszpanii. 30 kwietnia Real rozgromił 4-0 u siebieEspanyol po dwóch golach Rodrygo, oraz po golu Benzemy iAsensio, czym zaprzypieczętował zdobycie 35. tytułu mistrzowskiego na 4. kolejki przed końcem.
Pierwsze półfinałowe spotkanie Champions League zManchesterem City zakończyło się zwycięstwemThe Citizens 4-3 naEtihad Stadium. Rewanżowy mecz w Madrycie ponownie przyniósł wspaniałe widowisko dla fanów, w 73. minucieRiyad Mahrez otworzył wynik na 0-1,Królewscy mieli do odrobienia aż dwie bramki. W 90. minucie po asyścieBenzemy wyrównałRodrygo, brazylijczyk drugą bramkę dołożył minutę później, dzięki czemu doprowadził do dogrywki. W niejKarim Benzema pewnie wykorzystał rzut karny w 95. minucie i podwyższył na 3-1, więcej bramek nie padło i to Real po kolejnej wielkiejremontadzie awansował do finału. Po rewanżu zThe Citizens Real wystawiając rezerwowy skład przegrał w derbach Madrytu zAtlético 1-0. Następnie w spotkaniu zLevante hattrickiem popisał sięVinícius Júnior, mecz zakończył się wynikiem 6-0. Ostatnie dwa ligowe spotkaniaKrólewscy zremisowali 1-1 zCádiz oraz 0-0 zRealem Betis. Real zgromadził 86. puktów i drugąFC Barcelonę wyprzedził aż o 13 oczek. Królem strzelców został Karim Benzema, który zdobył 27 bramek.
Z bardzo dobrej stronyKrólewscy rozpoczęli zmagania ligowe; w pierwszej kolejce zwyciężyli w wyjazdowym spotkaniu zAlmeríą 1-2. Następnie wygrywali kolejno zCeltą Vigo (1-4),Espanyolem (1-3) orazRealem Betis (2-1). W fazie grupowejLigi Mistrzów Real trafił do grupy F wraz zRB Leipzig,Szachtarem Donieck iCelticem F.C. Pierwszy mecz zespół Ancelottiego rozegrał wGlasgowZawodnicy Realu pokonali gospodarzy aż 0-3 po bramkachViníciusa,Luki Modricia iEdena Hazarda. NastępnieKrólewscy ograli kolejnoRCD Mallorcę 4-1, RB Leipzig 2-0, a także wygrali w derbach zAtlético Madryt naEstadio Metropolitano 1-2. Po przewie reprezentacyjnej Real po raz pierwszy stracił punkty; w meczu zOsasuną padł remis 1-1. W kolejnym ligowym spotkaniu jednak ponownie wrócili na zwycięską ścieżkę wygrywając jedną bramką zGetafe CF. 16 października naEstadio Santiago Bernabéu rozegranoEl Clásico, w którym lepsi okazali się gospodarze. Real wygrał 3-1 zBlaugraną po golachKarima Benzemy,Federico Valverde iRodrygo; bramkę dlaBarcelony zdobyłFerran Torres. Po „Klasyku” Real zwyciężył zElche oraz zSevillą i po 11. kolejkach był liderem z zaledwie 3-punktową przewagą nad drugą Barceloną. W dwóch kolejnych spotkaniach Real zremisował zGironą oraz przegrał 3-2 zRayo Vallecano w efekcie czego stracił pozycję lidera już do końca sezonu.Królewscy zajęli pierwsze miejsce w grupie Ligi Mistrzów, dzięki czemu awansowali do 1/8 finału, gdzie mieli zmierzyć się z finalistą z zeszłego sezonu –Liverpoolem. W zimowym oknie transferowym klub nie przeprowadził żadnych ruchów. 3 stycznia zawodnicy Realu pokonaliCP Cacereño 1-0 i awansowali do 1/8 finałuPucharu Króla. Tam zmierzyli się z drużynąVillarrealu i mimo przegrywania dwoma golami do przerwy zawodnicy Ancelottiego zdołali odwrócić losy spotkania i wygrać 2-3.Królewscy nie zdołali wygrać drugi rok z rzędu trofeumSuperpucharu Hiszpanii. W półfinale Real ograłValencię 1-0, jednak finał zBarceloną przyniósł porażkę 1-3.
Po pokonaniu Villarrealu toAtlético Madryt było rywalemLos Blancos podczas ćwierćfinałowej potyczki w Pucharze Króla. Po dogrywce to Real okazał się być lepszy i zwyciężył 3-1 (1-1 w regulaminowym czasie gry). 11 lutegoKrólewscy piąty raz w swojej historii sięgnęli poKlubowe Mistrzostwo Świata, w finale tych rozgrywek zawodnicy z Hiszpanii okazali się lepsi odAl-Hilal (5-3), wcześniej w drodze do finału Real ograł zespółAl-Ahly 4-1. 21 lutego rozegrano pierwszy mecz w ramach 1/8 finału Ligi Mistrzów, naAnfield już po 15. minutach prowadzili gospodarze 2-0, do przerwy Real zdołał wyrównać stan spotkania po dublecieViníciusa. Dwie minuty po rozpoczęciu drugiej części spotkania prowadzenieKrólewskim dałÉder Militão, następnie dwie bramki dołożyłKarim Benzema i to goście wygrali ostatecznie 2-5. W rewanżu rozegranym dwa tygodnie później Real pokonał zespół zAnglii 1-0 po goluBenzemy. Półfinałowe zmaganiaPucharu Króla przyniosły kolejne dwa meczeEl Clásico. NaEstadio Santiago Bernabéu lepsi okazali się podopieczniXaviego, którzy wygrali 0-1. Rewanż naCamp Nou przyniósł porażkę Barcelony; gospodarze ulegli aż 0-4 i to Real awansował do finału rozgrywek. Jednak w lidzeKrólewskim nie szło tak dobrze, jak w zmaganiach pucharowych. Po dobrym początkuKrólewscy zaczęli często gubić punkty. Zespół Ancelottiego nie potrafił wygrać więcej niż dwa mecze z rzędu. Przed rewanżowym meczem zFC Barceloną Real tracił do niej 9. punktów. Ligowy „Klasyk” pogorszył sytuację ekipieLos Blancos. Real uległ 2-1 i toBlaugrana powiększyła swoją przewagę do 12. oczek. Ćwierćfinałowy dwumecz Ligi Mistrzów ponownie okazał się zwycięski dla Realu. Podopieczni Ancelottiego wygrali z londyńskąChelsea 2-0 u siebie i 0-2 na wyjeździe.
6 maja naEstadio La Cartuja Real po dziewięciu latach przerwy zdobył trofeumPucharu Hiszpanii. W finale pokonałOsasunę 2-1 po dublecieRodrygo; gola dla Osassuny zdobyłLucas Torró. W półfinaleChampions LeagueKrólewscy ponownie zmierzyli się zManchesterem City. Pierwszy mecz w Madrycie przyniósł remis 1-1. NaCity of Manchester StadiumThe Citizens pokonali Real aż 4-0 i to oni awansowali do finału. Ostatecznie rozgrywki ligoweKrólewscy zakończyli na drugim miejscu z 78. punktami na koncie. Z przewagą 10. oczek Mistrzem zostałaFC Barcelona, trzecie miejsce zajęło Atlético Madryt, które miało jeden punkt mniej od ekipyLos Blancos. Wraz z końcem sezonu swoje odejście z Realu ogłosił kapitanKrólewskich – Karim Benzema[249].
W spotkaniach towarzyskichCarlo Ancelotti testował nową taktykę na nadchodzący sezon.Los Blancos mieli grać w tak zwanym diamencie, czyli bez nominalnego napastnika, lecz z szeroko ustawionymi atakującymi oraz wychodzącym do ataku ofensywnym pomocnikiem. Dwa pierwsze spotkania przyniosły zwycięstwa (3-2 zAC Milanem oraz 2-0 zManchesterem United), w kolejnych dwóch meczach Real uległ kolejnoFC Barcelonie 0-3 orazJuventusowi 1-3.
12 sierpniaKrólewscy rozpoczęli zmagania ligowe od wygranej na wyjeździe zAthleticem Bilbao 0-2 po bramkachRodrygo iJude Bellinghama. W kolejnych 4 spotkaniach ligowych Real również zwyciężył. Real Madryt rozpoczął zmagania wLidze Mistrzów UEFA od zwycięstwa nadUnionem Berlin 1:0. Decydującego gola zdobył Bellingham w końcówce meczu, potwierdzając swoją kluczową rolę w zespole. 24 września 2023 roku odbyły się pierwsze derby Madrytu w sezonie na stadionieWanda Metropolitano. Zespół prowadzony przez Ancelottiego przegrał zAtlético Madryt 1-3, notując tym samym swoją pierwszą porażkę w sezonie.
W następnych meczach Real Madryt kontynuował dobrą passę. Drużyna wygrała zLas Palmas 2-0, a następnie pokonałaGironę, która świetnie rozpoczęła sezon, wynikiem 3-0. W Lidze Mistrzów Real zanotował drugie zwycięstwo, triumfując nadSSC Napoli 2-3. Kolejnym zwycięstwem było przekonujące zwycięstwo nadCA Osasuna 4-0. Po przerwie reprezentacyjnej Real utrzymał wysoką formę. Zespół zremisował na wyjeździe zSevillą na trudnym terenie, a następnie odniósł trzecie zwycięstwo w Lidze Mistrzów, pokonującSC Braga. 28 października Real wygrał 1-2 zFC Barceloną naEstadi Olímpic Lluís Companys. Bohaterem tego spotkania był ponownie Jude Bellingham, który strzelił oba gole dla Królewskich. W kolejnym meczu, przeciwkoRayo Vallecano, padł bezbramkowy remis. Po 12-stu kolejkach Real zajmował drugą pozycje w ligowej tabeli, 2. punkty zaGironą. Zespół Ancelottiego pewnie awansował do 1/8 finałuChampions League;Los Blancos wygrali wszystkie mecze w grupie. Po zwycięstwie zDeportivo Alavés 0-1 w 18. kolejce Real objął prowadzenie w ligowej tabeli. Następny mecz zMallorcą również zakończył się wygraną (1-0 po goluAntonio Rüdigera). Na półmetku sezonu ligowego Real prowadził mając 45. punktów - tyle samo coGirona FC.
RozgrywkiCopa del Rey obrońcy tytułu zaczęli od pewnego zwycięstwa z trzecioligową Arandiną CF. 10 stycznia 2024 roku, Real przystąpił do rozgrywekSuperpucharu Hiszpanii; w półfinale mierzyli się zAtlético Madryt. W regulaminowym czasie gry padł remis 3-3 (bramki dla Realu zdobyliAntonio Rüdiger,Ferland Mendy orazDani Carvajal). W dogrywce lepszy okazał się Real, dzięki golomJoselu orazBrahima Díaza. 14 stycznia 2024 roku, podopieczni Carla Ancelottiego zdobyli pierwsze trofeum w sezonie, pokonującFC Barcelonę 4-1 w finale Superpucharu. Bohaterem spotkania okazał sięVinicius Junior, który popisał się hattrickiem. Czwartego gola dla Realu Madryt strzelił inny Brazylijczyk –Rodrygo[255]
Cztery dni po wygranej zBlaugraną Real uległ w 1/8 finału Pucharu Króla, tym razem po dogrywce lepsze okazało sięAtlético Madryt. Mimo odpadnięcia z Pucharu Real wciąż prezentował się znakomicie w rozgrywkach ligowych.Los Blancos wygrali 3. mecze z rzędu, następnie zremisowali 1-1 w derbowym spotkaniu zAtlético oraz pewnie zwyciężyli z Gironą 4-0 po golachJude Bellinghama (dublet)Viníciusa orazRodrygo.
Dwumecz z zespołemRB Lipsk w ramach 1/8 finału Ligi Mistrzów Real zwyciężył z trudnościami. W pierwszym spotkaniuKrólewscy wygrali skromnie 0-1 po goluBrahima Diaza. Mecz naEstadio Santiago Bernabéu zakończył się remisem 1-1; w obu meczach pewną postawą w bramce wykazał sięAndrij Łunin, który w wielu sytuacjach ratował swój zespół. W międzyczasie zespół z Madrytu nadal kontynuował dobrą passę w zmaganiach ligowych. Między 25. a 30. kolejką Real dwukrotnie zremisował oraz czterokrotnie zgarnął komplet punktów. Na osiem kolejek przed końcem sezonu liderującyKrólewscy utrzymywali 8. punktów przewagi nad drugąBarceloną. Ćwierćfinałowym rywalem Realu w Lidze Mistrzów okazał się zdobywca poprzedniej edycji -Manchester City. Pierwsze spotkanie rozgrywane naEstadio Santiago Bernabéu zakończyło się remisem 3-3; gole dla Realu zdobyliRúben Dias (sam.),Rodrygo iFederico Valverde. W rewanżu Real nie był stawiany jako faworyt, jednak w 12. minucie to goście objęli prowadzenie znów po bramceRodrygo. Gospodarze wyrównali w drugiej połowie mimo znakomitej postawy obrony Realu orazAndrija Łunina za sprawąKevina De Bruyne. Ostatecznie po rzutach karnych to Real awansował do półfinału rozgrywek.
21 kwietnia rozegrano drugi ligowy "Klasyk" między Realem a Barceloną. Już w 6. minucieBlaugrana objęła prowadzenie po bramceChristensena; do wyrównania w 18. minucie doprowadziłVinícius Júnior. NastępnieFermín López wyprowadził gości na ponowne prowadzenie, leczLucas Vázquez zdobył wyrównującą bramkę. W doliczonym czasie gryKrólewscy wyszli na prowadzenie dzięki bramceJude Bellinghama i to ostatecznie oni zgarnęli 3. punkty.
Półfinałowe starcie zBayernem Monachium w Lidze Mistrzów Real rozpoczął od remisu 2-2. Świetny występ zaliczyłVinícius - zdobywca 2. bramek. Rewanż w Madrycie przyniósł wiele emocji kibicom. W pierwszej połowie nie padł żaden gol, jednak to gospodarze stworzyli więcej szans na bramkę. Po przerwie niespodziewane prowadzenie Bawarczykom dałAlphonso Davies. Przez długi czas dzięki interwencjomManuela Neuera zapewniał awans gościom, lecz poprzez wypuszczenie piłki po strzaleViníciusa bramkę wyrównującą zdobyłJoselu. Kilka minut później Hiszpan ponownie zdobył gola, dzięki czemu to Real awansował do finału rozgrywek.
Królewscy zgarnęliMistrzostwo Hiszpanii już w 34. kolejce[256]. Zespół Ancelottiego pokonał u siebieCádiz 3-0, jednak to porażkaFC Barcelony zGironą pozbawiła matematyczne szanse Dumy Katalonii na obronienie tytułu. Ostatecznie ekipaLos Blancos zdobyła 95. punktów z bilansem 29. zwycięstw, 8. remisów oraz jedną porażką[257].
1 czerwca 2024 roku na stadionieWembley rozegrano finałLigi Mistrzów.Królewskim przyszło się zetrzeć zBorussią Dortmund. W pierwszej części spotkania to zespół zNiemiec wykreował więcej szans na bramkę, jednak żadnej nie wykorzystali. W drugiej połowie spotkanie stało się bardziej wyrównane i to ostatecznie Real objął prowadzenie po strzale głowąDaniego Carvajala. W 83. minucie Real podwyższył prowadzenie po bramceViníciusa. Borussia nie zdołała wyrównać w konsekwencji czego Real zdobył 15. pucharLigi Mistrzów. Był to równocześnie ostatnie spotkanieToniego Kroosa w barwachKrólewskich; Niemiec wcześniej ogłosił zakończenie kariery tuż poEuro 2024[258].
Dwa dni po tryumfie w finaleLigi Mistrzów Real za pośrednictwem swojej strony internetowej ogłosił, że od nowego sezonu do drużyny dołączy francuski napastnik -Kylian Mbappé[259]. Klub wzmocnił również brazylijski talent -Endrick[260]. Swojego kontraktu nie przedłużył dotychczasowy kapitanKrólewskich -Nacho. Odeszli również Rafa Marín orazJoselu. W przedsezonowym tournée poStanach Zjednoczonych Real mierzył się zA.C. Milanem (porażka 0-1),FC Barceloną (porażka 1-2) orazChelsea F.C. (wygrana 2-1).
Zarówno Real Madryt, jak iAtlético Madryt różnią się pod wieloma względami, w tym także w aspekcie politycznym czy kibicowskim. Na początku istnienia obu klubów zarysował się wyraźny podział pomiędzy kibicami obu klubów. Szefostwo Realu podniosło ceny biletów, w związku z tym na meczeKrólewskich przychodzili jedynie bogaci mieszkańcyMadrytu, czyli burżuazja i bogaci mieszczanie. Natomiast publiczność rywala Realu stanowiła w głównej mierze biedniejsza część miasta, jak robotnicy czy proletariat. Pierwsi często utożsamiali się z poglądami prawicowymi, drudzy – z lewicą. Różnice widać także w przypadku stadionów obu klubów. Stadion RealuEstadio Santiago Bernabéu został wybudowany przy arystokratycznej ulicy Castellana, podczas gdy stadion AtléticoEstadio Vicente Calderón powstał przy browarze nad rzekąManzanares.
Początkowo Atlético było ulubionym zespołem reżimugenerała Franco, zwłaszcza w okresie, gdy klub otrzymywał dotacje z Hiszpańskich Sił Powietrznych. Sytuacja zmieniła się w latach 50., gdy reżim z czasem zaczął popierać „Królewskich” z Madrytu. Zespół otrzymał wsparcie rządu także w początkowych czasach po utworzeniuPucharu Europy, gdy pięciokrotnie zdobywał to trofeum. Z tej też okazji kibice Atlético utworzyli przyśpiewkę ze słowami„Real Madrid, Real Madrid, el equipo del gobierno, la verguenza del país” („Real Madryt, Real Madryt, drużyna rządu, wstyd dla kraju”).
Pierwsze w historii derby Madrytu rozegrano 2 grudnia 1903 i w meczu tym 1:0 zwyciężyło Atlético, grające wówczas pod nazwą Athletic. W tym samym roku rozegrano jeszcze dwa kolejne spotkania pomiędzy tymi drużynami. W pierwszym zwyciężył Real 2:0, w drugim Athletic 5:0. Natomiast pierwsze derby w rozgrywkachligi hiszpańskiej odbyły się 24 lutego 1929. Real wygrał 2:1, a gole w tym meczu zdobywali: dwukrotnie Ramón Triana dlaKrólewskich i Luis Marín Sabater dlaLos Colchoneros[261].
Istnieją niepotwierdzone relacje mówiące, jakoby przed wspomnianym wyżej wygranym 11:1 meczem z Barceloną do szatniBlaugrany wszedł dyrektor hiszpańskich służb specjalnych, który powiedział zawodnikom, aby pamiętali, iż niektórzy w czasie wojny opuścili kraj, a wrócić mogli jedynie „dzięki wspaniałomyślności władz”, które wybaczyły im „brak patriotyzmu”[39].
Estadio Alfredo Di Stéfano jest stadionem niższych kategorii Realu, a przede wszystkimRealu Madryt Castilla. Oficjalna inauguracja miała miejsce 9 maja 2006 roku. Z tej okazji rozegrano mecz towarzyski z francuskimStade de Reims, klubem, który grał z madryckim zespołem w pierwszym finalePucharu Europy w 1956 roku. Los Merengues wygrali wynikiem 6:1, po bramkachAntonio Cassano-2,Roberto Soldado-2,José Jurado iSegio Ramosa. Estadio Alfredo Di Stéfano jest obecnie w rozbudowie, po jej zakończeniu będzie mógł pomieścić 22 tysiące widzów.
Stadion Santiago Bernabéu został oficjalnie otwarty 14 grudnia 1947 roku – z tej okazji Real Madryt rozegrałmecz towarzyski zOs Belenenses. Był wielokrotnie przebudowywany – po przebudowie w 1954 roku zyskał miano największego stadionu świata, obecnie mieści na trybunach ponad 80 tysięcy ludzi. Jest też siedzibą między innymi klubowego muzeum. Stadion Realu Madryt był areną finału drugiej edycjiPucharu Mistrzów, finałuME 1964, finałuMŚ 1982, a także kilku finałówCopa del Rey i spotkaniapapieżaJana Pawła II z młodzieżą w 1982 roku. W klasyfikacjiUEFA oceniającej jakość stadionu, a tym samym jego przydatność do rozgrywania meczów finałowych europejskich pucharów, jest jednym z dwudziestu sześciu obiektów, którym przyznano pięć na pięć gwiazdek. W 2010 roku na Santiago Bernabéu był rozegrany finałLigi Mistrzów. W latach 2019-2024 przeprowadzono kolejną modernizację zakładającą zmianę wyglądu zewnętrznego na futurystyczną fasadę z metalowymi listwami oraz zamykany dach. Stadion zyskał nowe ciemnoniebieskie krzesełka, jednak największym unowocześnieniem była budowa systemu składania murawy pod powierzchnię boiska, aby stadion mógł być użytkowany przez 365 dni w roku.
1902 Herb Realu Madryt został po raz pierwszy pokazany w dniu 6 marca 1902, kiedy to grupka ludzi założyła ten klub. Pierwszy wygląd herbu powstał od inicjałów: C, F, M. jednak w oficjalnych meczach regulacje odnoszące się do stowarzyszeń sportowych określały, że herb miasta Madrytu musi być bardziej przejrzysty. Często się z tym sprzeczano, ponieważ wszyscy chcieli mieć na swoim Herbie inicjały M, C i F.
1908 Tym razem zmiany były już bardzo niewiele widoczne. Chodziło głównie o to, by ten herb był bardziej nowoczesny. Inicjały dotykały obwodu herbu, niebieski pasek się zwęził, złote linie zostały lekko pogrubione i korona została lekko zmodyfikowana. W 1908 udało się zmienić herb tak, by w środku znajdowały się inicjały. Umieszczono je na sobie tak, by M było największe (M oznacza Madryt). Kolory pozostały jak takie same jak na pierwszym herbie. Napisy ciemnoniebieskie, a tło białe.
1920 To była prawdopodobnie przełomowa chwila dla historii tego herbu. 29 czerwca 1920 roku król Alfonso VIII nazwał Real Madryt „Królewskimi”, przy tym dodając koronę herbowi. Jednak na oficjalne mecze Real używał innego herbu, który także powstał w roku 1920. Wyglądał on tak samo jak herb na mecze oficjalne z roku 1902, tylko że z koroną.
1931 Nadszedł czas zmian: po proklamowaniu kraju republiką, także z herbu Realu musiała zniknąć korona. Wtedy „Królewscy” nosili nazwę Madryt F.C. Herb Realu znowu musiał przybrać ciemnoniebieskich i białych kolorów.
1941 Po wojnie Herb Realu znów zyskał koronę. Tym razem zyskał także barwy. Jednak w tych barwach wiele się zmieniło. Herb został zmieniony na kolor żółty, a środkiem przebiegał fioletowy lub niebieski – w zależności od wersji[263] – pasek. Taki wygląd utrzymał się prawie do końca XX wieku.
1997 Herb po latach zostaje ulepszony – kolor żółty staje się jaśniejszy, a pasek środkowy zmieniony na stałe na niebieski.
2001 Przyjmuje swoją ostateczną wersję, wizualnie ujednolicając jej elementy.
2014 Klub usuwa krzyż z korony królewskiej w niektórych wersjach herbu (m.in. na karcie kibica oraz karcie kredytowej); pojawiły się opinie, że nie chce drażnić muzułmańskich klientów nowego sponsora – National Bank of Abu Dhabi[264].
1902–1920 Herb używany podczas oficjalnych meczów
1902–1908 Herb używany tylko podczas meczów nieoficjalnych
Real Madryt od początku występował w białych strojach. Początkowo ubiór do gry składał się z białej, zapinanej na guziki koszuli z długimi rękawami i kołnierzykiem, białych spodenek z poziomym pasem w barwachflagi hiszpańskiej oraz czarnychgetrów z takim samym pasem.
Oba pasy, na getrach i spodenkach, usunięto w 1911. Wtedy też kolor getrów zmieniono na granatowy – taki układ utrzymał się do 1955, z krótką przerwą w latach 20., kiedy to jedyny raz w historii klubu górna część stroju była beżowa (spodenki i getry natomiast miały kolor czarny, dziś spotykany w alternatywnym komplecie). Jeśli nie liczyć tej czasowej zmiany, jedynymi modyfikacjami w okresie 1911–1955 były drobne zmiany kształtu kołnierza, który w końcu ostatecznie usunięto.
W 1955 przeprowadzono zmianę polegającą na zmianie koloru getrów na biały – taki wzór utrzymał się nieprzerwanie do 1980, w którym skrócono rękawy i wprowadzono niebieskie akcenty na koszulkach i spodenkach. Dwa lata później pojawiła się pierwsza reklama sponsora – była nim firmaZanussi, po trzech latach zastąpiona przezParmalat. W tym okresie Real Madryt grał już w strojachHummela.
W 1992 klub rozpoczął dziewięcioletnią współpracę z producentem sprzętuAGD – Teka. W tym samym roku wprowadzono granatowe kołnierzyki, które następnie stały się białe, gdy w 1994 producentem strojów dla Realu Madryt została firmaKelme. Rok później na plecach koszulek wraz z numerami pojawiły się nazwiska zawodników. Od tego momentu co sezon wprowadza się nowy model strojów. Od 1998 ich producentem jestAdidas.
Na sezon2001/2002 klub nie pozyskał sponsora, wobec czego na koszulkach reklamowano oficjalną stronę internetową klubu – Realmadrid.com. W 2002 z kolei Real Madryt grał nie tylko bez sponsora, ale też bez jakichkolwiek elementów w innym kolorze niż białe (poza herbem i logiem producenta, a także trzema paskami na mecze wLidze Mistrzów) – było to nawiązanie do strojów z okresu największych sukcesów w latach 50. wprowadzone na obchody stulecia klubu.
W latach 2003–2013 sponsorami koszulkowymi były kolejno firmySiemens Mobile, Siemens,BenQ Siemens ibwin.com, a same koszulki zyskiwały barwne – białe, czarne, fioletowe, szare, złote, niebieskie czy granatowe – elementy graficzne w postaci biegnących z góry na dół pasów. W 2006 obok herbu pojawiło się też wyobrażenie trofeum dla Najlepszego Klubu XX Wieku przyznanego przezFIFA.
W sezonie 2009/2010 na koszulce pojawiło się specjalne logo z okazji 110-lecia klubu. Od sezonu 2013/2014 sponsorem „Królewskich” są linie lotniczeEmirates, a na koszulkach widnieje napis „Fly Emirates”. Po wygraniu Klubowych Mistrzostw Świata w 2014 roku, na koszulkach znajdował się także emblemat dla zwycięzcy tych rozgrywek.
Początkowo klub nosił nazwę angielską: Madrid Football Club (ang. Madrycki Klub Piłki Nożnej); w 1920 zmieniono ją dzięki królowiAlfonsowi XIII, który nadał klubowi tytułKrólewski (hiszp.Real), a drugą część nazwy zmieniono na hiszpańskąClub de Fútbol. Przekazana listownie przez pałac na ręce ówczesnego prezesa,Pedra Paragesa, decyzja monarchy brzmiała[265]:
Jego Wysokość z łaski Boga Król zdecydował z największą satysfakcją udzielić Tytułu Królewskiego temu Klubowi Piłki Nożnej, którego Waszmość jest czcigodnym prezesem.
W Hiszpanii klub nazywa się najczęściejReal Madrid lub po prostuel Madrid (dla odróżnienia odMadrid bez rodzajnika, które to słowo odnosi się do miasta).
Hymn Realu Madryt, wykonany po raz pierwszy przez Jose de Aguilara, powstał podczas podróży pociągiem z Aranjuez do Madrytu. Pierwowzór został napisany w restauracji „Zielona Żaba” przez Luisa Cisnerosa Galiane’a, choć hymn miał także innych twórców jak Marine Garcia, Amora Farińa oraz Antonio Villena Sanchez. Nagrania rozpoczęły się w wytwórni Columbia. W końcu zainteresował się tym sam Santiago Bernabéu. Wykonaniem zajął się wspomniany Jose de Aguilar. Wspomogło go trzydziestu dwóch muzyków, z czego wielu należało do uniwersyteckiego konserwatorium, jak i Hiszpańskiej Orkiestry Narodowej. Jako anegdotę warto wspomnieć, ze Santiago Bernabéu spytał Luisa Galiane’a o to, czy jest pracownikiem Realu. Galiane, mający zawsze dobre poczucie humoru odpowiedział, że nie pracuje dla tego klubu, dodając, że jest związany z Atlético Madryt. Widząc zawód na twarzy Bernabéu, Galiane przyznał, że żartował oraz dodał, że niejednokrotnie starał się o posadę w Realu, ale nigdy nie było wolnych etatów. Bernabéu rozmawiając w międzyczasie z kimś przez telefon w pewnym momencie powiedział tak: „Do tego wykonania musi zostać załączona fotografia twórcy, a jutro zostanie ono przedstawione zarządowi. Wydamy płytę z tą pieśnią, która stanie się jednym z symboli klubu” – powiedział oczarowany prezes – legenda Realu. Historię tę opowiedział syn Luisa Galiany, a miała ona miejsce w 1952. Od tej pory twory utwór ten jest oficjalnym hymnem Realu Madryt.
Himno del centenario (Hymn stulecia) – ułożono w 2002, właśnie na stulecie istnienia Realu Madryt. Autorem melodii i tekstu jest hiszpański kompozytor José Cano, zaś pierwszego wykonania nowego hymnu podjął się kibic Madrytu, śpiewakPlácido Domingo w towarzystwie 82-osobowego chóru[266]. Utwór ten nie zastąpił dotychczasowego hymnu, lecz stał się drugim, obok stworzonego 50 lat wcześniej.
Po zwycięstwie w Lidze Mistrzów 2013/14 klub zaprezentował piosenkę „Hala Madrid i Nic Więcej”[266], która została skomponowana przez grupę Red One. Producentem i kompozytorem jest Nadyr Khayat. W nagrywaniu utworu uczestniczyli zarówno ówcześni piłkarzeKrólewskich, jak iCarlo Ancelotti. Piosenka szybko zdobyła popularność wśród fanówLos Blancos. Obecnie hymn ten jest puszczany naEstadio Santiago Bernabéu przed meczem oraz po strzeleniu gola przez zawodników Realu.
To założona w 1980 roku grupa dopingująca piłkarzy Realu Madryt. Zajmuje podczas spotkań miejsca za bramką po stronie południowej (sur po hiszpańsku znaczy „południe”).Ultrasi są oskarżani o rasizm i sympatieneonazistowskie, za co wraz z klubem byli już karani[282]. Jest to zdecydowanie najliczniejsza grupa fanatykówKrólewskich. Sympatyzują z kibicami klubów:Panathinaikos AO,Ferencvárosi TC,Olympique Lyon iRCD Espanyol[283].
Grupa Orgullo Vikingo powstała w 1992 roku. Jej założyciele, członkowie Ultras Sur, chcieli, by zorganizowany doping zaistniał na północnej trybunie stadionu Santiago Bernabéu. Z założenia miała to być grupa apolityczna, o jasnych sposobach finansowania i zarządzania. Prezentacja nowej grupy miała miejsce przed meczem Madrytu z Realem Burgos, 13 września 1992 roku. Grupa zajmuje miejsca przy lewej wieżyczce, na samej górze zabytkowej trybuny „Lateral”. Wrogami obu grup są kibiceFC Barcelony iAtlético Madryt[284].
Obecnie głównym sponsorem sekcji piłkarskiej są linie lotniczeEmirates, której logo widnieje na koszulkach „Los Blancos”. Inni oficjalni sponsorzy drużyny to producent bezalkoholowych napojów gazowanychCoca-Cola, firma odzieżowaAdidas, firma motoryzacyjnaAudi, telefonia komórkowaMovistar oraz browar Mahou[285]. Garnitury zawodnikom Realu Madryt dostarcza firmaVersace[286]. Według rankingu firmy Deloitte, Real Madryt jest najbogatszym klubem piłkarskim na świecie[287].Królewscy współpracują także z firmąEA Sports producentem gier z seriiFIFA[288]. W październiku 2024 roku firma bukmacherska VERSUSbet stała się oficjalnym sponsorem Realu Madryt na sezon 2024/2025 i 2025/2026[289].
W ramach klubu działa Fundacja Realu Madryt (hiszp.Fundación del Real Madrid) prowadząca wszechstronne akcje charytatywne, mające na celu zarówno pomoc niepełnosprawnym i potrzebującym, rozwój edukacji w krajach o wysokim odsetku analfabetyzmu, jak oraz promocję piłki nożnej i sportu w ogóle, walka zrasizmem iksenofobią w sporcie[290], a także dbanie o pozytywny wizerunek Realu Madryt i opieka nad klubowym muzeum usytuowanym w stadionie Santiago Bernabéu. W jej pracach na szeroką skalę pomagają piłkarze i koszykarze klubu, zarówno obecni, jak i byli.
Działania Fundacji obejmują otwieranie szkół w państwach afrykańskich[291], spotkania z ciężko chorymi dziećmi w szpitalach[292][293], pomoc wresocjalizacji osadzonych w zakładach karnych[294]. Fundacja współpracuje też z takimi organizacjami jakCaritas[295], a także z miastemMadryt[290].
Ponadto Fundacja zdecydowała się udzielić wsparcia finansowego rodzinom kibicówRecreativo Huelva, którzy zginęli w wypadku, jadąc do Madrytu na mecz swojej drużyny zLos Blancos[296].
Pod uwagę są brane tylko mecze ligowe. Stan na 23 grudnia 2024.
Luis Carniglia – trener Realu Madryt od 06.1957 do 02.1959 i 04-07.1959Miguel Muñoz – trener Realu Madryt w latach 1959, 1960-74Vicente del Bosque – trener Realu Madryt w latach 1994, 1999-2003Jupp Heynckes – trener Realu Madryt w latach 1997–1998José Mourinho – trener Realu Madryt w latach 2010–2013Carlo Ancelotti – trener Realu Madryt w latach 2013–2015 i od 2021Zinédine Zidane – trener Realu Madryt w latach 2016–2018 i 2019-21
Od 2016 roku plebiscyty Złota Piłka France Football i Piłkarz Roku FIFA zostały podzielone. Nagroda przyznawana jest pod nazwą Złota Piłka France Football oraz Piłkarz roku FIFA.
Uczestnicy meczów finałowych europejskich pucharów
.jpg)
_cropped_(cropped).jpg)
.jpg)
_(cropped2).jpg)
.jpg)
._-_El_Gr%25C3%25A1fico_1138_(cropped).jpg)
.jpg)
_(cropped).jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.png)
.png)
