 Ray Mancini (2008) | |||
| Pełne imię i nazwisko | Raymond Michael Mancino | ||
|---|---|---|---|
| Pseudonim | Boom Boom | ||
| Data i miejsce urodzenia | |||
| Obywatelstwo | |||
| Wzrost | 164 cm | ||
| Styl walki | praworęczny | ||
| Kategoria wagowa | lekka | ||
| Bilans walk zawodowych | |||
| Liczba walk | 34 | ||
| Zwycięstwa | 29 | ||
| Przez nokauty | 25 | ||
| Porażki | 5 | ||
| Remisy | 0 | ||
| |||
Ray Mancini, właśc.Raymond Michael Mancino (ur.4 marca1961 wYoungstown) – amerykańskibokser, znany również pod pseudonimem„Boom Boom”, co odzwierciedlało jego agresywny i dynamiczny styl walki. Mistrz świataWBA w wadze lekkiej (1982-1984). W 1982 roku stoczył zakończoną tragiczniewalkę zKim Duk Koo, która spowodowała wprowadzenie szeregu zmian w zawodowym boksie, mających na celu poprawę bezpieczeństwa pięściarzy. Po zakończeniu sportowej kariery zajął się aktorstwem i produkcją filmów.
Ringowy pseudonim odziedziczył po ojcu, Lennym Mancinim, na początku lat 40. XX wieku czołowym pięściarzu wagi lekkiej, którego rozwój kariery został zatrzymany przez pobór do wojska i rany odniesione podczasII wojny światowej. Zawodową karierę rozpoczął w wieku 18 lat w 1979 roku. W ciągu niespełna 2 lat stoczył 18 zwycięskich walk z rzędu, z czego 14 zakończonych przed czasem. W swojej 19. walce znokautował doświadczonego zawodowego mistrza Meksyku,Jose Luisa Ramireza (ówczesny bilans 71-3-0), co dało mu prawo walki o pas mistrza świataWBC w wadze lekkiej, będący w posiadaniu wybitnego nikaraguańskiego pięściarzaAlexisa Argüello (72-5-0). Argüello, wcześniej będący również mistrzem świata w wadze piórkowej i superpiórkowej, zadał Manciniemu pierwszą porażkę w zawodowej karierze, pokonując go 3 października 1981 roku wAtlantic City przeztechniczny nokaut (TKO) w 14. rundzie.
Pomimo przegranej z Arguello o pasWorld Boxing Council (WBC), Ray Mancini otrzymał szansę walki o tytuł konkurencyjnej organizacjiWBA. 8 maja 1982 roku wLas Vegas pokonał dotychczasowego jej mistrza,Arturo Friasa (24-1-0) przez TKO w końcowych sekundach pierwszej rundy. Dwa miesiące później obronił pas, deklasując byłego mistrza świata, WenezuelczykaErnesto Espanię (35-4-0).
Osobny artykuł:Walka Raya Manciniego z Kimem Duk-koo.13 listopada 1982 roku w Las Vegas stoczył drugą obronę tytułu, przeciwkoKimowi Duk-koo (17-1-1). Mimo że eksperci typowali łatwe zwycięstwo Manciniego nad stosunkowo niedoświadczonym i mało znanym rywalem, pierwsze 10 rund było niespodziewanie zaciętych i wyrównanych. Począwszy od 11. rundy pretendent zaczął jednak szybko słabnąć, oddając inicjatywę mistrzowi. W 13. rundzie Koreańczyk przyjął bez żadnej odpowiedzi 39 ciosów, większość skierowanych w głowę. W końcu w 19. sekundzie przedostatniej, 14. rundy został on znokautowany. Wkrótce po walce stracił przytomność i zapadł w śpiączkę. Mimo natychmiastowej operacji i usunięciazakrzepu z prawej półkuli mózgu, Kim zmarł 4 dni później.
Tragedia ta spowodowała, że najpierw WBC, a potem pozostałe organizacje zawodowego boksu skróciły walki o mistrzostwo świata z 15 do 12 rund. Ponadto wprowadzono szereg innych rozwiązań mających na celu poprawę bezpieczeństwa zawodników, np. obligatoryjne specjalistyczne badania lekarskie, którym każdy bokser musi się poddać przed, jak i po każdej walce.
Śmierć Kima odcisnęła piętno na Mancinim, który zmagał się później z depresją. Choć obronił tytuł jeszcze dwukrotnie – przeciwkoOrlando Romero (30-0-1) w 1983 orazBobby'emu Chaconowi (52-6-1) w 1984 roku – zdaniem komentatorów nigdy nie walczył już z dawną agresją i dynamiką. W końcu 1 czerwca 1984 roku wBuffalo stracił mistrzostwo, gdy niespodziewanie pokonał go przez TKO po zaciętej walceLivingstone Bramble (20-1-1). W lutym następnego roku doszło do rewanżu, który wygrał również Bramble, tym razem minimalnie na punkty (144:143, 143:142, 143:142).
Porażki z Bramblem spowodowały, że zawiesił karierę boksera na ponad 4 lata. Zamieszkał wBeverly Hills, gdzie zaangażował się w produkcję filmów i aktorstwo. 6 marca 1989 roku powrócił na ring, aby stoczyć walkę z PortorykańczykiemHéctorem Camacho (33-0-0) o mistrzostwo świataWBO w wadze junior półśredniej. Przegrał przez niejednogłośną decyzję sędziów. Sportową karierę zakończył definitywnie po porażce przed czasem z byłym mistrzem świataIBF w wadze lekkiej,Gregiem Haugenem (29-4-0) w 1992 roku.
W 2015 Mancini został wybrany doMiędzynarodowej Bokserskiej Galerii Sławy[1].
|
