Początkowo konwencja nie zawierała jakichkolwiek wiążących nakazów dotyczących ograniczenia emisji gazów cieplarnianych. Z czasem ustanowiono odpowiednie protokoły wprowadzające limity emisji. Najważniejszym jestprotokół z Kioto z 1997 r., obecnie znany bardziej niż sama konwencja.
Konferencja Stron jest najwyższym organem konwencji, uprawnionym do dokonywania przeglądów realizacji postanowień UNFCCC i związanych z konwencją instrumentów prawnych. Sesje zwyczajne Konferencji Stron zwoływane są co roku, na dwa tygodnie, w listopadzie bądź grudniu.
Protokół z Kioto to uzupełnienie Ramowej konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu i jednocześnie międzynarodowe porozumienie dotyczące globalnego ocieplenia. Został wynegocjowany na konferencji wKioto w grudniu 1997. Traktat wszedł w życie 16 lutego 2005 roku, trzy miesiące po ratyfikowaniu go przezRosję 18 listopada 2004.
Konferencja COP-14 odbyła się wPoznaniu w dniach 1–12 grudnia 2008. Konferencja poprzedzała spotkanie w Kopenhadze w 2009 roku, na którym ma nastąpić podpisanie kolejnego protokołu dotyczącego adaptacji, zapobiegania, technologii i finansowania zmian klimatycznych. Na konferencję w Poznaniu przygotowano szereg propozycji dokumentów proponujących różne rozwiązania, jakie mają być rozważane w Kopenhadze. Dokumenty te były negocjowane w Poznaniu i mają być przygotowane ostatecznie w 2009 na konferencję w Kopenhadze. Istotnym tematem spotkania było poszukiwanie dodatkowych źródeł finansowania, sposobu organizacji adaptacji i zapobiegania zmianom klimatycznym oraz określenie w jaki sposób zobowiązać kraje do realizacji protokołu. Spotkanie w Poznaniu odbywało się podczasrecesji gospodarczej w 2008 r., ale też w okresie zwiększonego zainteresowania odnawialnymi źródłami energii. Spotkanie odbywało się po opublikowaniuCzwartego Raportu IPCC w 2007 roku, w którym zawarto naukowe wnioski dotyczące fizycznych przyczyn zmian klimatu.
Konferencja w Poznaniu miała miejsce w sytuacji, w której w okresie od 1990-2006 emisja gazów cieplarnianych zmniejszyła się o 5%, głównie ze względu na recesję w krajach Europy Wschodniej w latach 1990. Mimo to od 2000 roku emisja gazów cieplarnianych w 41 najbardziej uprzemysłowionych krajach na świecie wzrosła o około 2,3%. Emisja w krajach, które ratyfikowały protokół z Kioto, wzrastała w tym okresie podobnie.
Szczyt w Kopenhadze zakończył się fiaskiem. Nie przyjęto żadnych prawnie wiążących zobowiązań do ograniczenia emisjidwutlenku węgla, jednak podpisano niewiążącąUgodę z Kopenhagi.
Podczas szczytu w Doha przyjęto poprawkę do Protokołu z Kioto zawierającą zobowiązania do redukcji emisji przez część państw Załącznika I do Konwencji na lata 2013-2020[4].
W maju bądź czerwcu każdego roku odbywają się dodatkowo dwutygodniowe posiedzenia Ciał Pomocniczych Konwencji Klimatycznej: Ciała Pomocniczego ds. Wdrożeń (SBI - Subsidiary Body on Implementation) oraz Ciała Pomocniczego ds. Doradztwa Naukowego i Technologicznego (SBSTA - Subsidiary Body on Scietific and Technological Advice). Wyjątkiem były lata 2020 (gdy z powodu pandemii sesja została odwołana) oraz 2021 (gdy odbyła się zdalnie, ale trwała trzy tygodnie).
