To jest wersja przejrzana tej strony
Ten artykuł dotyczy klubupiłkarskiego. Zobacz też:Radomiak Radom – ujednoznacznienie. Herb klubu | |||
| Pełna nazwa | Radomski Klub Sportowy Radomiak Radom S.A. | ||
|---|---|---|---|
| Barwy | zielono-białe | ||
| Państwo | |||
| Województwo | |||
| Adres | ul. Struga 63 | ||
| Data założenia | |||
| Prezes | |||
| Sponsor techniczny | |||
| I zespół | |||
| Przydomek | Zieloni(piłkarze) | ||
| Maskotka | Gołąb | ||
| Liga | |||
| Stadion | |||
| Trener | |||
| |||
| Mecze | |||
| Debiut w najwyższej lidze 1984/1985 Radomiak –Bałtyk Gdynia 3:0 | |||
| |||
| |||
| Strona internetowa | |||
Radomiak Radom –polskiklub piłkarski zRadomia. Za datę założenia uznaje się rok1910, odwołując się do powstaniaRadomskiego Towarzystwa Sportowego, funkcjonującego od 1921 jako Radomskie Koło Sportowe. Na początku lat 30. XX wieku RKS Radom był bliski awansu do najwyższej klasy rozgrywkowej w Polsce. PoII wojnie światowej (1945) powołano Klub Sportowy „Radomiak”, który po fuzji w 1967 z RKS-em przejął jego tradycje.
W 1946 drużyna Radomiaka w rozgrywkachMistrzostw Polski dotarła do finału i wygrała1/4 finału. W sezonie 1984/1985 drużyna zadebiutowała wnajwyższej klasie ligowej (wówczas I liga). Do EkstraklasyZieloni powrócili dopiero w 2021 roku. Drużyna zajmuje 43. miejsce wtabeli wszech czasów najwyższej polskiej ligi.
W Radomiaku poza piłką nożną działało dwanaście innych sekcji sportowych. Wśród reprezentantów klubu wyróżnili się m.in. kolarzKazimierz Jasiński, który wziął udział wLetnich Igrzyskach Olimpijskich 1968 wMeksyku i zdobył tytuł mistrza Polski, bokserAntoni Czortek, mistrz Polski z 1949, oraz zdobywcy mistrzostwa kraju wlekkoatletyce.
Osobny artykuł:RKS Radom.
W 1908 roku uczeń piątej klasy Szkoły Handlowej, Włodzimierz Chędzyński, dostał w prezencie przysłaną z zagranicy skórzaną piłkę nożną. Razem z kolegami dzięki pozwoleniu dyrektora szkoły, Prospera Jarzyńskiego, rozegrali pierwszy mecz. Takie spotkania organizowane były przez blisko dwa lata. W 1910 roku, po uzyskaniu od władz carskich pozwolenia na oficjalną działalność, powstało Radomskie Towarzystwo Sportowe, które poza piłką nożną miało sekcje:kolarską,tenisową,łyżwiarską igimnastyczną („Sokół”). Piłkarze występowali pod nazwą Kordian[1].
Rok później drużyna piłkarska rozegrała swój pierwszy mecz, podejmując w Radomiu zespół Stelli Warszawa. To historyczne spotkanie wygrali warszawianie 5:2. Radomscy zawodnicy grali w tym pojedynku we własnych strojach, a na nogach mieli zwykłe obuwie. W owym okresie prezesem klubu był Prosper Jarzyński.I wojna światowa przerwała działalność Kordian. W 1921 roku nastąpił rozpad w strukturach Radomskiego Towarzystwa Sportowego, w wyniku którego powstały dwa nowe kluby: Radomskie Koło Sportowe (kontynuator działalności towarzystwa) iCzarni. W kolejnym roku radomianie zostali zgłoszeni do warszawskiegoOkręgowego Związku Piłki Nożnej. W 1923 roku nastąpiło połączenie ze Szkolnym Klubem Sportowym „Sztubak”. WStarym Ogrodzie powstało boisko piłkarskie, a po drugiej stronie sadzawki – żużlowy tor kolarski i korty tenisowe. Wszystkie te inwestycje zrealizowano składek członkowskich[1].
W 1924 roku radomski klub wywalczył awans do klasy B okręgu warszawskiego. Rok później awansował do najwyższej klasy rozgrywek tego okręgu. Na początku poniósł porażkę z uczniowskim klubem Radomianka 1:4, ale kolejne mecze zakończyły się wygraną z Ruchem Warszawa 2:0, remisem zSarmatą 0:0 i zwycięstwem z Pogonią Warszawa 1:0. W spotkaniach rewanżowych Radomskie Koło Sportowe nie doznało ani jednej porażki. Następnie radomianie przystępowali do finału o tytuł mistrza klasy B, w którym pokonali 2:0 po golach Piotra BulkaSkrę Warszawa. Dzięki temu sukcesowi wywalczyli awans do klasy A[2].
W 1928 rokuPolski Związek Piłki Nożnej utworzył nowy okręg piłkarski obejmujący swoim zasięgiem terenyradomskiego,kieleckiego,częstochowskiego i Ziemi Zagłębiowskiej. Radomski klub, pokonując swoich rywali w grupie eliminacyjnej, zdobył tytuł mistrza podokręgu. W następnym etapie pokonał dwukrotnieHakoah Będzin (2:0, 4:1). W decydującej rundzie o mistrzostwo okręgu podejmował Klub Sportowy z Sosnowca. Na własnym boisku odniósł zwycięstwo 5:1, natomiast w meczu rewanżowym uległ rywalom 2:3. Obie drużyny rozegrały jeszcze dodatkowy mecz o tytuł. Zawodnicy z Radomia wygrali to spotkanie 4:1 po trafieniach: Wacława Badowskiego, Tymoteusza Podkańskiego, Mariana Matyjaśkiewicza i Wiktora Werchowicza[2].
Po zdobyciu mistrzostwa okręgu radomscy piłkarze brali udział w rozgrywkach o awans doI ligi, w których rywalizowali zPodgórzem Kraków iNaprzodem Lipiny. We wszystkich meczach ponieśli porażkę. W 1931 roku ponownie wywalczyli grę w barażach o awans do ekstraklasy. Po raz kolejny podejmowali zespoły Podgórza i Naprzodu. W pierwszym meczu wygrali wKrakowie 1:0, a w rewanżu 5:3. W spotkaniu z Naprzodem lepsi okazali się goście zLipin, zwyciężając 3:2, natomiast w meczu rewanżowym osłabiony skład radomian uległ rywalom 2:13[2].
W latach 1932 i 1933 dwukrotnie wywalczył tytuł wicemistrza okręgu, a w następnym roku zajął trzecie miejsce. W drugiej połowie lat 30. XX wieku w klubie nastąpił kryzys, który pogłębił wybuchII wojny światowej. Zniszczone zostały stadion i urządzenia sportowe. W czasie wojennym zginęło wielu czołowych zawodników i działaczy klubowych, m.in.: bracia Podkańscy, Jeżyński, Werchowicz, Papierski, Władysław Bramson, Chądzyński, Szczawiński, Wichowski, Wilkoszewski[2].
Po wojnie wRadomiu działacze i sympatycy radomskiego klubu zorganizowali zebranie. W tym samym miesiącu po około sześcioletniej przerwie w grze piłkarze ze Starego Ogrodu pojawili się na sportowych arenach. W inauguracyjnym spotkaniu ulegliCzarnym Radom 1:3. W pierwszych powojennych rozgrywkach w tabeli końcowej podokręgu uplasowali się na drugim miejscu za Radomiakiem. Z tą drużyną RKS grał pięć razy w meczach mistrzowskich, w których raz wygrał i dwukrotnie zremisował. W 1947 roku zawodnicy ze Starego Ogrodu wywalczyli mistrzostwo okręgu, dzięki czemu walczyli o prawo gry w I lidze. W zmaganiach tych zajęli drugie miejsce zaWidzewem Łodź. W kolejnych latach w zespole piłkarskim nastąpił kryzys. W 1954 roku klub spadł do klasy B. Klub został pozbawiony środków finansowych. W połowie lat 60 XX wieku zawiesił działalność. Spadkobiercą tradycji i kontynuatorem został założony w 1945 roku Radomiak Radom[3].
Wiosną 1945 roku w Radomiu miały miejsce pierwsze imprezy sportowe. 7 kwietnia 1945 na jednym z zebrań utworzono Klub Sportowy „Bata”. Otrzymując pomoc od radomskich Zakładów Obuwniczych, nowy klub przyjął nazwę firmy patronackiej. Nazwa: KS Bata widniała przez kilkadziesiąt dni. 13 lipca 1945 nastąpiła przemiana na Klub Sportowy „Radomiak”[4].
Aktywność przy powoływaniu organizacji wykazał Włodzimierz Skibiński, pełniący wówczas funkcję dyrektora naczelnego fabryki obuwia. Został wybrany honorowym prezesem tego klubu. Był pomysłodawcą nazwy, herbu i barw zielono-biało-zielonych. Pierwszym kierownikiem sekcji piłki nożnej mianowano Bronisława Biernacika. Szkoleniowcem zespołu został Marian Matyjaśkiewicz, a kapitanem Ludwik Adamczyk. Inauguracyjne spotkanie Radomiaka odbyło się 2 kwietnia 1945 roku, w drugi dzieńŚwiąt Wielkanocnych, z radomskąBronią. Zieloni ulegli rywalom 0:1 po golu Więcaszka. Następnie drużynę zgłoszono do rozgrywek o mistrzostwo podokręgu radomskiego wchodzących wtedy w skład Warszawskiego Okręgowego Związku Piłki Nożnej. W pierwszym sezonie radomianie wywalczyli tytuł mistrza podokręgu, dzięki czemu przystąpili do rywalizacji o mistrzostwo okręgu warszawskiego. Piłkarze z Radomia dwukrotnie pokonali WKS Siedlce 5:0 i 3:1. W finale zespół zmierzył się zPolonią Warszawa. Radomiak na własnym boisku okazał się słabszy od stołecznego zespołu, ale wWarszawie zwyciężył 1:0. O zwycięstwie miał zadecydować dodatkowy mecz. Wygrali go warszawianie, jednak zarząd radomskiego klubu złożył protest z powodu gry w Polonii nieuprawnionych piłkarzy. Przyznano walkower dla Zielonych i tym samym zdobyli oni tytuł mistrza okręgu Warszawy w 1945 roku[4].
W następnym sezonie radomianie po raz pierwszy grali w rozgrywkach o mistrzostwo kraju, które rozgrywano systemem pucharowym. Wygrali eliminacje w podokręgu, a następnie w 1/8 finału zwyciężyliLubliniankę 5:0. W ćwierćfinale ulegli w Łodzi miejscowemuŁKS-owi 1:3 i odpadli z dalszej rywalizacji[4].
W latach 1947–1948 szkoleniowcem Radomiaka byłRudolf Vytlačil. 19 lipca 1947Marian Czachor jako pierwszy piłkarz radomskiego klubu wystąpił w pierwszejreprezentacji Polski w przegranym meczu zRumunią 1:2[5].
W 1948 roku reaktywowana zostałaekstraklasa, a rok później powołanoII ligę. Drugoligowy debiut Zieloni zakończyli na trzecim miejscu. W następnych latach Radomiak plasował się na niższych lokatach w lidze. W 1952 roku zajmując ósmą pozycję, spadł do niższej klasy ligowej. Przeprowadzona wtedy reorganizacja rozgrywkowa przyczyniła się do dwudziestodwuletniej gry w III lidze i klasie okręgowej. W II lidze radomianie uczestniczyli przez cztery sezony[5].
W 1967 roku nastąpiło połączenie Radomskiego Koła Sportowego i Klubu Sportowego „Radomiak”, w wyniku którego powstał Radomski Klub Sportowy „Radomiak”[6].
W latach 1969 i 1972 Zieloni awansowali do II ligi. W obu przypadkach gra w tej klasie ligowej trwała jeden sezon. W sezonie 1973/1974 radomianie zajęli pierwszą lokatę w klasie okręgowej, a w spotkaniach barażowych dwukrotnie pokonaliWisłę Puławy wynikiem 1:0, Górnika Radlin 0:1, 3:1 i tym samym wrócili do II ligi. Rozgrywki II-ligowe z udziałem Radomiaka tym razem również trwały jeden sezon. Po porażce w meczu barażowym ze Spartą Zabrze 0:2 piłkarze ze Struga ponownie występowali w lidze okręgowej.
W sezonie 1976/1977 wrócili na zaplecze ekstraklasy, w której pozostali na dłużej. Początek był niepomyślny dla Radomiaka. Po czterech meczach Zieloni ponieśli trzy porażki i raz zremisowali. Od piątej kolejki wypracowali serię siedmiu zwycięstw. W klasyfikacji końcowej uplasowali się napiątej pozycji. W następnych trzech edycjach ligi zespół zajmował kolejno miejsca:siódme,jedenaste ijedenaste. W sezonie1982/1983 został mistrzem rundy jesiennej, natomiast wiosną wyprzedzili goMotor Lublin orazResovia i tym samym zajął trzecie miejsce w drugiej grupie II ligi.
W sezonie1983/1984 w rozgrywkachII ligi zespół Radomiaka po 5. kolejce zajął pozycję lidera, którą utrzymał do końca rozgrywek. Po rundzie jesiennej z dorobkiem 20 punktów wyprzedzał o 3 punktyResovię iGórnika Knurów. W 20 czerwca 1984 po wygranym meczu 2:1 w Warszawie nad miejscowymHutnikiem zapewnił sobie awans do ekstraklasy[7].
Dzięki prezesowi klubu Ryszardowi Antoniewiczowi Zieloni zostali wzmocnieni:Andrzejem Szymankiem zGórnika Zabrze,Adamem Beneszem zeStali Stocznia Szczecin, a podczas rozgrywek do zespołu dołączyłWłodzimierz Andrzejewski zBroni Radom. W pierwszym meczu radomianie na własnym boisku pokonaliBałtyk Gdynia 3:0, następnie wŁodziŁKS 1:0 i po 2. kolejce ligowej z czterema punktami bez straty gola obejmowali pozycję lidera. Po rundzie jesiennej z 15 punktami zajmowali 5. miejsce[8]. Wiosną rozpoczęli zmagania remisem wGdyni, a następnie odnotowali spadek w tabeli. Dopiero w 22. kolejce odnieśli swoje pierwsze zwycięstwo w tej rundzie, zwyciężając na wyjeździeWisłę Kraków 2:0[9]. O pozostaniu Radomiaka w ekstraklasie miała zadecydować ostatnia seria spotkań. Piłkarze ze Struga odnieśli zwycięstwo 5:1 nadGórnikiem Wałbrzych, jednakPogoń Szczecin zakończyła pojedynek zLegią rezultatem 1:1, dzięki czemu zgromadziła o jeden punkt więcej niż radomski zespół. Warszawiacy mieli już wcześniej zapewnione wicemistrzostwo kraju. Radomiak zajął 15. miejsce i razem z Wisłą Kraków spadł do II ligi[10].
W następnych latach radomski klub również nie potrafił zatrzymać tendencji spadkowej. W 1989 roku spadł doIII ligi. W sezonie 1992/1993 zespół oparty głównie na wychowankach, którzy w 1990 roku zdobyli brązowy medal mistrzostw Polski w kategorii juniorów, wywalczył prawo gry na zapleczu ekstraklasy. Do II-ligowych rozgrywek Radomiak przystąpił prawie w tym samym składzie. Drużynę ze Struga 63 wzmocniłRafał Siadaczka z radomskiej Broni. Po zakończeniu rundy jesiennej radomianie zajmowali 1. miejsce w tabeli. Przemiany gospodarczo-polityczne zachodzące w tamtym czasie w Polsce spowodowały problemy organizacyjne w klubie. Zniszczone zostały m.in. budynki klubowe, płyta boiska. Rozgrywki Zieloni zakończyli na 4. lokacie, przegrywając walkę o awans z takimi zespołami jakPetrochemia Płock czyStomil Olsztyn. Rok później spadli do niższej klasy, a następnie doIV ligi[11][12].
W 2000 roku awansowali do III ligi, a po dwóch latach ponownie spadli. W sezonie2003/2004 jako beniaminekIII ligi zajęli 2. miejsce tuż zaMKS-em Mława i przystąpili do gry w barażach o II ligę, w których podejmowaliTłoki Gorzyce[13]. W pierwszej konfrontacji w Radomiu pokonali gości 3:1. W wyjazdowym meczu rewanżowym w 86 minucie gospodarze prowadzili 2:0, ale skuteczna akcja Bogumiła Sobieski w 87 minucie dała Radomiakowi awans za zaplecze ekstraklasy[14].
Po I rundzie zmagań w II-ligowych rozgrywkach radomski zespół zajmował ostatnią pozycję z dorobkiem 7 punktów. Na stanowisko trenera został wówczas zatrudnionyMieczysław Broniszewski, który do klubu ściągnął pierwszoligowych zawodników m.in.:Macieja Terleckiego,Mikałaja Branfiłaua,Gražvydasa Mikulėnasa. Radomianie zakończyli sezon na 16. pozycji dającą grę barażową o utrzymanie, w której ponownie walczyli z Tłokami Gorzyce. W pierwszym meczu zremisowali bezbramkowo, a w rewanżu pokonali przed własną publicznością rywali 3:0 po dwóch trafieniach Terleckiego i bramce Mikulenasa.
W kolejnym sezonie po rundzie jesiennej uplasowali się na 8. pozycji. Potem z klubu odszedł trener, a za nim większość sprowadzonych przez niego zawodników. Do Radomiaka dołączył nowy szkoleniowiecMariusz Kuras, uzupełniono również skład drużyny. Nowy zespół słabiej radził sobie w II-ligowych rozgrywkach. Pod koniec sezonu zatrudniono kolejnego treneraWitolda Mroziewskiego, natomiast piłkarze skończyli rywalizację na 14. miejscu. W barażach podejmowaliOdrę Opole. Pierwszy mecz wOpolu zakończył się remisem 1:1. WRadomiu mimo przewagi gry ze strony gospodarzy radomianie przegrali baraże po rzutach karnych 2:4 i spadli do III ligi.
W sezonie 2006/2007 w 1/16 finałuPucharu Polski Radomiak pokonał na własnym boisku 1:0 występującą o dwie klasy wyżejOdrę Wodzisław Śląski. 24 października 2006 roku w kolejnej rundzie zwyciężył wŁodziŁKS 1:0. W obu meczach bramkę dla radomian strzeliłMaciej Terlecki. W ćwierćfinale Zieloni dwukrotnie ulegliCracovii 1:3 i 0:1[15].
W 2008 roku z powodu zadłużenia ogłoszono upadłość stowarzyszenia, w jego miejsce powołano spółkę akcyjną. Zespół otrzymał licencję na grę w nowejIV lidze (odpowiednik wcześniejszej V) i po raz pierwszy w historii wziął udział w rozgrywkach na piątym szczeblu ligowym. Sezon 2008/2009 Radomiak zakończył na 1. miejscu w tabeli i uzyskał bezpośredni awans doIII ligi (grupa łódzko-mazowiecka)[16]. Po dwóch latach awansował z 1. miejsca do II ligi (grupa wschodnia)[17]. Po zajęciu 12. miejsca w sezonie 2013/2014 spadł do niższej ligi w wyniku reorganizacji rozgrywek[18]. Po roku powrócił na wyższy szczebel ligowy, zajmując 1. pozycję w tabeli III ligi[19] i wygrywając baraże ze zwycięzcą innej grupy,Wisłą Sandomierz[20].
W sezonie 2016/2017 Zieloni zajęli 4. miejsce w II lidze[21], ale przegrali dwumecz barażowy zBytovią Bytów o awansu do I ligi[22]. Rok później w ostatniej kolejce ligowej stracili 4. pozycję i zakończyli rozgrywki jako piąta drużyna[23]. W sezonie 2018/2019 zespół awansował do I ligi po zwycięstwie z Siarką Tarnobrzeg w 33 kolejce. Radomiak zaliczył powrót do 2. klasy rozgrywkowej po 13 latach. Jako beniaminek, w sezonie 2019/2020 „Zieloni” sensacyjnie zajęli 4. miejsce wI lidze, dające im udział w barażach o awans do najwyższej klasy rozgrywkowej. 28 lipca 2020 roku Radomiak pokonał u siebie w półfinale play-offówMiedź Legnica 3:1, aby w finale wGrodzisku Wielkopolskim ulecWarcie Poznań 0:2.W sezonie2020/2021 Radomiak zajął 1. miejsce w rozgrywkachI ligi i awansował doEkstraklasy po 36 latach przerwy[24].
do 26 czerwca 2026
Ogólne[25]:
Indywidualne[25]:
W rozgrywkach ligowych[25]:
| Nr | Poz. | Piłkarz |
|---|---|---|
| 1 | 1 bramkarzBR |  Filip Majchrowicz |
| 2 | 2 obrońcaOB |  Ibrahima Camará |
| 5 | 2 obrońcaOB |  Jérémy Blasco |
| 6 | 3 pomocnikPO |  Bruno Jordão |
| 7 | 4 napastnikNA |  Vasco Lopes |
| 8 | 3 pomocnikPO |  Paulius Golubickas |
| 9 | 4 napastnikNA |  Leândro Rossi(kapitan) |
| 10 | 3 pomocnikPO |  Roberto Alves |
| 11 | 4 napastnikNA |  Capita |
| 12 | 1 bramkarzBR | Krystian Harciński |
| 13 | 3 pomocnikPO | Jan Grzesik |
| 15 | 3 pomocnikPO |  Abdoul Tapsoba |
| 16 | 2 obrońcaOB | Mateusz Cichocki |
| 17 | 4 napastnikNA | Alex Niziołek |
| Nr | Poz. | Piłkarz |
|---|---|---|
| 20 | 2 obrońcaOB | João Pedro Reginaldo |
| 24 | 2 obrońcaOB |  Zié Ouattara |
| 25 | 4 napastnikNA | Maurides |
| 26 | 2 obrońcaOB |  Adrián Diéguez |
| 27 | 3 pomocnikPO | Rafał Wolski |
| 28 | 3 pomocnikPO | Michał Kaput |
| 29 | 4 napastnikNA | Depú |
| 37 | 3 pomocnikPO | Mikołaj Molendowski |
| 44 | 1 bramkarzBR | Wiktor Koptas |
| 74 | 2 obrońcaOB |  Steve Kingue |
| 75 | 1 bramkarzBR | Michał Jerke |
| 77 | 3 pomocnikPO |  Christos Donis |
| 99 | 4 napastnikNA | Guilherme Zimovski |
| Nr | Poz. | Piłkarz |
|---|---|---|
| 2 obrońcaOB | Szymon Kilianek(wChełmiance Chełm do 30 czerwca 2026) | |
| 3 pomocnikPO | Jakub Snopczyński(wStarze Starachowice do 30 czerwca 2026) |
Marian Czachor jest pierwszym i jedynym, jak do tej pory,reprezentantem Polski w barwach Radomiaka. Został powołany przezHenryka Reymana na mecz zRumunią, który odbył się 19 lipca 1947 wWarszawie (rozegrał pełne spotkanie, natomiast jego zespół poniósł porażkę 1:2)[34].
Zawodnicy klubu ze Struga 63 reprezentowali również barwy narodowe w kadrze B. W sezonie 1984/1985 w drugiej reprezentacji kraju wystąpili:Andrzej Niedziółka (1 mecz, 1 gol) iMarek Sadowski (1 mecz).
Reprezentanci Polski juniorów: Jerzy Osuch, Tadeusz Mosiołek,Henryk Bolesta, Jerzy Fronczak, Andrzej Leśniewski,Janusz Pietrasik,Jacek Kacprzak, Tomasz Jurkowski, Leszek Partyński, Krzysztof Bartosiak, Robert Neska, Marek Szczepanowski, Rafał Kupidura, Tomasz Borkowski, Konrad Traczyk, Kamil Szymczyk, Łukasz Szary, Marcin Byszewski[35] iFilip Majchrowicz[36].
Wyniki plebiscytu[37]:
|
Autorem herbu i barw Radomiaka jest jego pierwszy prezes (z 1945 roku), Włodzimierz Skibiński. Zieleń i biel odnosi się do kolorów radomskiej fabryki obuwia Bata, późniejszegoRadoskóru. Herb klubu pochodzi od logo tego przedsiębiorstwa, jakim były dwa buty w kółku przypominające razem dwa liściekoniczyny.
Protoplasta Radomiaka, Radomskie Koło Sportowe, miało barwy biało-czerwone, w hołdzie ojczyźnie będącej wówczas podzaborami. Jego herb zaś był kopią herbu województwa sandomierskiego, do którego należałRadom w chwili powołania RKS-u.
Osobny artykuł:Derby Radomia w piłce nożnej.Derbami Radomia nazywane są mecze pomiędzy Radomiakiem aBronią Radom.
Niegdyś radomskie derby Radomiak rozgrywał m.in. zCzarnymi Radom. Pierwszy mecz derbowy Zielonych (pod nazwą KS Bata) z Bronią odbył się 2 kwietnia 1945 roku i zakończył się zwycięstwem „metalowców” 1:0. W rozgrywkach ligowych klub ze Struga 63 po raz pierwszy zmierzył się ze swoim lokalnym rywalem 20 września 1945 roku, odnosząc zwycięstwo stosunkiem 7:1.
W latach 1950–1956 obie drużyny rywalizowały pod innymi nazwami. Rozegrano derbyII-ligowe,III-ligowe,IV-ligowe, w lidze okręgowej, rozgrywkach podokręgu (klasa A) oraz w ramach rozgrywek oPuchar Polski[47].
| Mecze | Zwycięstwa Radomiaka | Remisy | Porażki Radomiaka |
|---|---|---|---|
| 69 | 30 | 19 | 20 |
Kibice Radomiaka nazywają siebie „Warchołami”. Swój przydomek zawdzięczająpropagandzie PRL-u, która protestujących radomian, biorących udział w tzw.wydarzeniach radomskich w ramachCzerwca 1976, nazwała „radomskimi warchołami”. Corocznie 25 czerwca w Radomiu odbywa się manifestacja: „Gdyby nie Ursus, gdyby nie Radom…” przypominająca robotnicze wystąpienia w 1976 roku. Demonstracja liczy kilkaset osób, wśród których najliczniejszą grupę stanowią kibice Radomiaka[49][50]. Rzadziej spotykanym określeniem są „Gołębiorze” jako nawiązanie do dzielnicyGołębiów I, gdzie wybudowany został stadion[51].
Osobny artykuł:Stadion im. Braci Czachorów.
Główny obiekt klubu toStadion im. Braci Czachorów wRadomiu. W historycznym sezonie1984/1985 na I-ligowe spotkania stary stadion był w stanie pomieścić do około 20 tysięcy widzów[52]. Przy boisku wyznaczony był sektor dla kibiców przyjezdnych, a także specjalny dla gości honorowych imediów.
Na starym obiekcie Radomiaka rozegrano trzy mecze towarzyskie międzynarodowe:
Od sezonu 2023/2024 Radomiak rozgrywa swoje mecze na nowym stadionie umieszczonym przy ulicy Andrzeja Struga 63 w Radomiu. Po pierwszym etapie budowy, obiekt ma pojemność 8 500 miejsc siedzących, a po dobudowaniu trybun za bramkami będzie mieć 15 000 miejsc siedzących.
Osobny artykuł:Radomiak II Radom.Klub prowadził także rezerwowy zespół. W sezonie 1982/1983 awansował doIII ligi, w której zajął 10. miejsce z 24 punktami, tuż nad strefą spadkową. Rok później spadł do niższej klasy, gromadząc łącznie 16 punktów (bramki zdobyte: 17, stracone: 45) i zajmując ostatnią, 14. pozycję. W tym czasie doszło dospotkań derbowym drugiej drużyny Radomiaka z radomską Bronią[53]. Zespół był dwukrotnie likwidowany[54]. Po sezonie 2008/2009 został reaktywowany. Wsezonie 2023/2024 klub występuje wV lidze, gr. mazowieckiej II.
Osobny artykuł:ASB Radomiak Radom.Sekcję boksu w Radomskim Klubie Sportowym – działającą w latach 1945–1958 – rozsławiłAntoni Czortek. PoII wojnie światowej sportowiec zamieszkał w Radomiu. Do tego miasta trafił w 1947 roku, kiedy niespodziewanie przegrał walkę o mistrzostwo kraju z mało znanymczęstochowskim bokserem.Po tej porażce wstydziłem się wracać do Warszawy. I wtedy przyszła niespodziewana oferta z Radomia (cytat z książkiRadomscy olimpijczycy). Wówczas Sztobryn, kierownik sekcji boksu Radomiaka, zaproponował mu reprezentowanie radomskiego klubu. W 1949 roku Czortek, broniąc barw Zielonych, wywalczył mistrzostwo kraju. Po zakończeniu kariery zawodniczej byłtrenerem m.in. Radomiaka[55]. W 2009 roku pięściarstwo powróciło do Radomiaka dzięki powołaniu ASB.
Poza piłką nożną i boksem w Radomiaku z 1945 roku działało 11 innych sekcji sportowych:
Najdłużej z nich działała sekcja kolarstwa. W tej dyscyplinie klub reprezentował m.in.Krzysztof Jasiński, który w 1968 roku jako zawodnik Radomiaka wywalczył indywidualnie tytuł mistrza Polski. Mistrzami Polski byli również:Jan Żurawski – zapasy (1959) orazJakub Fijałkowski (1996) iGrzegorz Krzosek (1997) – lekkoatletyka. Lekkoatleci, zapaśnicy i tenisiści stołowi uczestniczyli w II-ligowych rozgrywkach polskich.
