 | |||
| Pełne imię i nazwisko | Raczo Petrow Stojanow | ||
|---|---|---|---|
| Data urodzenia | |||
| Data śmierci | |||
| Premier Bułgarii | |||
| Okres | od 12 stycznia 1901 | ||
| Poprzednik | |||
| Następca | |||
| Premier Bułgarii | |||
| Okres | od 6 maja 1903 | ||
| Poprzednik | |||
| Następca | |||
| Minister wojny Bułgarii | |||
| Okres | od 15 kwietnia 1894 | ||
| Poprzednik | |||
| Następca | |||
| Odznaczenia | |||
       | |||
| |||
Raczo Petrow Stojanow (bułg. Рачо Петров Стоянов, ur.19 lutego1861 wSzumenie, zm.22 stycznia1942 wBełowie) – bułgarski wojskowy i polityk, generał piechoty, dwukrotny premier Bułgarii (1901, 1903–1906), minister wojny (1887, 1894–1896), minister spraw zagranicznych (1903-1906), deputowany doZgromadzenia Narodowego 11. i 13. kadencji[1].
Syn zamożnego kupca Petyra Stojanowa i Jurgicy z d. Szałwadżiewej. W 1875 ukończył szkołę średnią i podjął pracę urzędnika. Po ukończeniu kursu pedagogicznego od jesieni 1876 pracował jako nauczyciel. W początkach 1878, po śmierci ojca wyjechał doRazgradu, gdzie pracował w przedsiębiorstwie Dimko Aczkowa. W tym samym roku wyjechał doPłowdiwu, gdzie uczył sięrosyjskiego i rozpoczął szkolenie wojskowe[1].
W latach 1878-1879 uczył się w szkole wojskowej w Sofii. Ukończył szkołę 10 maja 1879 w stopniu podporucznika i rozpoczął służbę wSzumenie. Wkrótce potem oddelegowany do Sofii pracował jako instruktor. W październiku 1880 rozpoczął naukę wNikołajewskiej Akademii Sztabu Generalnego wPetersburgu[1]. W kwietniu 1883 ukończył naukę w szkole w stopniu porucznika i rozpoczął służbę wOdessie. We wrześniu 1883 powrócił do Bułgarii, gdzie służył w Sofii, a od 1884 w Szumenie. Awansowany na kapitana w 1885 rozpoczął służbę adiutanta w sztabie 1 Brygady Piechoty w Sofii. Po wybuchuwojny serbsko-bułgarskiej w 1885 uczestniczył w opracowaniu planów strategicznych, był zwolennikiem zatrzymania pochodu wojsk serbskich w rejonie Slivnicy. Za zasługi wojenne awansował na majora i został uhonorowanyOrderem Waleczności II klasy. W 1887 objął stanowisko komendanta szkoły wojskowej w Sofii[1]. W lutym 1887 tłumił zamieszki antyrządowe wSilistrze i wRuse. Utworzony przez Petrowasąd wojskowy skazał nakarę śmierci przywódców buntu[2]. W tym samym roku Petrow kierował przez dwa miesiące ministerstwem wojny, a od 1888 kierował sztabem generalnym armii bułgarskiej. W latach 1894–1896 ponownie kierował ministerstwem wojny. W listopadzie 1896 wycofał się z działalności politycznej[1].
Od 1896 pracował w spółkach, zajmujących się budową linii kolejowych[1]. W 1898 powołany na pełnomocnika i akcjonariusza spółki zajmującej się budową linii zRadomira do Giueszewa. Linia miała w przyszłości połączyć Sofię zeSkopjem, ale nie została ukończona z powodu braku funduszy. Powrócił do działalności politycznej w 1900, obejmując stanowisko ministra spraw wewnętrznych. Wkrótce popada w konflikt z premieremTodorem Iwanczowem i odchodzi z rządu. Ciesząc się zaufaniemksięcia Ferdynanda, w 1901 Petrow staje na czele rządu przejściowego, którym kierował przez miesiąc. W 1901 został po raz pierwszy wybrany deputowanym doZgromadzenia Narodowego. Ponownie stanął na czele rządu w maju 1903. Podał się do dymisji po wybuchu afery Charles-Jean, związanej z nadużyciami przy zakupie amunicji zAustro-Węgier. Po zaprzestaniu działalności politycznej Petrow kierował Związkiem Oficerów Rezerwy[1].
W czasieI wojny bałkańskiej pełnił funkcję doradcyksięcia Borysa. W październiku 1912 brał udział w negocjacjach zGrekami kwestii wkroczenia wojsk bułgarskich doSalonik[1]. W czasieII wojny bałkańskiej skierowany do sztabu 3 armii, gdzie próbował bez sukcesów podjąć działania ofensywne przeciwko armii serbskiej. W czasieI wojny światowej pełnił funkcję gubernatora Macedonii, ale od 1917 przeszedł wstan spoczynku[2]. W roku 1920, w czasie rządówAleksandra Stambolijskiego stanął przed sądem i został skazany na 75 lat więzienia. W 1924 skorzystał z dobrodziejstwaamnestii. W 1936 uzyskał awans na generała piechoty[1]. Zmarł 22 stycznia 1942 na stacji kolejowej Bełowo.
Był żonaty (żona Sułtana Pantaleewa (1869–1946)). Z żoną rozwiódł się w 1919. Miał trójkę dzieci (dwóch synów i córkę).
| Księstwo Bułgarii (1878–1908) |
|
|---|---|
| Carstwo Bułgarii (1908–1946) |
|
| Ludowa Republika Bułgarii (1946–1990) | |
| Republika Bułgarii (od 1990) |
|
|
| Szef sztabu armii Księstwa Bułgarii |
|
|---|---|
| Szefowie sztabu armii Carstwa Bułgarii |
|
| Szefowie sztabu armii Ludowej Republiki Bułgarii |
|
| Szefowie sztabu armii Republiki Bułgarii |
|
