 | |||
| Bandera | |||
|---|---|---|---|
| Port macierzysty | |||
| Armator | |||
| Dane podstawowe | |||
| Typ | |||
| Historia | |||
| Stocznia | |||
| Data wodowania | 9 kwietnia 1921 | ||
| Data zatonięcia | 12 września 1942 | ||
| Dane techniczne | |||
| Liczebność załogi | 410 | ||
| Liczba pasażerów | 2180 | ||
| Długość całkowita (L) | 190 m | ||
| Szerokość (B) | 22,3 m | ||
| Zanurzenie (D) | 10 m | ||
| Pojemność | brutto 19 680RT | ||
| Napęd mechaniczny | |||
| Silnik | turbiny parowe, 13 500 KM | ||
| Liczba śrub napędowych | 2 | ||
| Prędkość maks. | 16w. | ||
| |||
RMS Laconia –brytyjski oceanicznystatek pasażerski, należący do przedsiębiorstwa żeglugowegoCunard Line. PodczasII wojny światowej służył jakokrążownik pomocniczyHMS Laconia, następnie transportowiec wojska, zatopiony przezU-Boota 12 września 1942 roku.
Statek zbudowano w stoczniSwan Hunter & Wigham Richardson wWallsend z przeznaczeniem na linię nowojorską, jako następcę statku„Laconia” zatopionego podczasI wojny światowej. Należał do serii pięciu statków, nazwanych od historycznych krain („Scythia”,„Franconia”,„Carinthia”,„Samaria”; nazwa „Laconia” oznaczałaLakonię). Statek miał pojemność 19 860BRT i mógł zabrać 340 pasażerów w klasie I, 340 w klasie II i 1500 w klasie III[1].
"Laconia” została zwodowana 9 kwietnia 1921 roku (numer budowy 1125), a budowę ukończono w styczniu 1922. W swój pierwszy rejs wyruszyła 25 maja 1922 roku na trasie zSouthampton doNowego Jorku. Głównie pływała do Nowego Jorku z macierzystego portuLiverpoolu, a w 1923 roku – zHamburga[1].
Wkrótce po wybuchuII wojny światowej, 5 września 1939 statek został zarekwirowany przez brytyjskąAdmiralicję i przekształcony wkrążownik pomocniczy HMS „Laconia” (znak taktyczny F42). Przebudowa wPortsmouth trwała cztery i pół miesiąca, okręt otrzymał uzbrojenie składające się z ośmiu pojedynczych armat kalibru 152 mm Mk VII i dwóch armat przeciwlotniczych kalibru 76 mm (w późniejszym czasie został przezbrojony). Zapas paliwa wynosił 1895ts[1]. Służył następnie do eskortykonwojów atlantyckich, głównie międzyHalifaksem a Wielką Brytanią, w składzie siłHalifax Escort Force, od czerwca 1940 do kwietnia 1941 –Bermuda and Halifax Escort Force, a od maja do września 1941 –North Atlantic Escort Force[1].
Osobny artykuł:Incydent Laconii.W październiku 1941 roku „Laconia” zakończyła służbę w charakterze krążownika pomocniczego i została zaadaptowana do funkcji transportowca wojska wczarterze Ministerstwa Transportu Wojennego. Jej uzbrojenie stanowiły dwa działa kalibru 120 mm, sześć dział przeciwlotniczych kalibru 76 mm[1], oraz dodatkowo sześciolufową bateriępom-pomów, cztery pojedynczearmaty Bofors 40 mm oraz dwie baterie wyrzutni 2-calowych rakiet przeciwlotniczych typuUnrotated Projectiles. 1 września 1942 roku statek wypłynął samotnie zKapsztadu, w rejsie zSuezu doWielkiej Brytanii, wokółAfryki, z 2725 osobami na pokładzie (w tym 1793 włoskichjeńców, 286 żołnierzy brytyjskich, 103 żołnierzy polskich strzegącymi jeńców oraz 80 cywilów[a][2]. Dowódcą był kpt. mar. Rudolf Sharp. 12 września znajdujący się około 900mil morskich na południe odFreetown statek został trafiony dwiema torpedami przez niemiecki okręt podwodnyU-156 i zatonął w rejonie pozycji5°05′S 11°38′W/-5,083333 -11,633333[1].
Na skutek korespondencji radiowej „Laconii” i zorientowania się w liczbie i narodowości rozbitków przez U-156, z inicjatywy jego dowódcyWernera Hartensteina dowództwo U-Bootów podjęło szeroko zakrojoną akcję polecając znajdującym się w pobliżu okrętom U-156,U-506,U-507 i włoskiemu „Comandante Cappellini” ratowanie rozbitków[3]. Z powodu ograniczonej ilości miejsca na okrętach, brano pod uwagę holowanie szalup do brzegu francuskiegoWybrzeża Kości Słoniowej przez wynurzone okręty. Zaalarmowano także marynarkę francuskiegorządu Vichy, stacjonującą w Afryce. U-156 jako pierwszy podjął w nocy wyławianie rozbitków, biorąc ich na pokład 193, a następnie ubezpieczając szalupy. Podał też otwartym tekstem swoją sytuację przez radio w celu uprzedzeniaaliantów. U-506 i U-507 przybyły w nocy 14/15 września i również brały udział w holowaniu łodzi. Rankiem 16 września, mimo wywieszenia flagi Czerwonego Krzyża, U-156 został obrzucony bombami przez amerykański samolotB-24 Liberator, który spowodował niewielkie uszkodzenia[3].
16 września w nocy dowództwo niemieckie nakazało przerwać operację, mimo to uczestniczące już w niej U-Booty kontynuowały ją. W końcu 17 września rozbitków przejęły francuskie okręty „Annamite” i „Gloire”[3]. Konsekwencją akcji było wydanie przez dowódcę U-Bootów, admirałaDönitza wieczorem 17 września rozkazu zabraniającego załogom niemieckich okrętów podwodnych ratowania rozbitków ze storpedowanych statków nieprzyjaciela, jako sprzeciwiającego się elementarnej konieczności wojennej niszczenia statków i załóg (tzw. rozkazLaconia-Befehl)[3]. Z całej załogi „Laconii” udało się uratować niewiele ponad 1000 osób.
