Muzyka Queen odznacza się różnorodnością brzmienia, sprawiającą, że zespół trudno jest przypisać do konkretnego stylu[2]. Większość utworów nosi cechyrocka i jego odmian (hard rock,art rock,rock progresywny) oraz, w pewnym stopniu,muzyki pop. Charakterystyczną cechą zespołu był oryginalny wokal Mercury’ego, wielowarstwowearanżacje oraz harmonie wokalne wykonywane przez Mercury’ego, Maya i Taylora[3], ale też aktywny udział publiczności podczas koncertów.
W 2001 grupa została wprowadzona doRock and Roll Hall of Fame wUSA, a w 2004 do Hall of Fame w Wielkiej Brytanii. W 2007 zespół został wybrany najlepszą brytyjską grupą wszech czasów przez słuchaczyBBC Radio 2[4]. Zespół do 2011 sprzedał ponad 100 mln albumów na świecie[5].
Queen przez cały okres swej aktywności zachował stabilność składu. Nie licząc zmian na stanowisku basisty na samym początku działalności zespołu (przed dołączeniem Deacona do grupy basistami byli m.in. Mike Grose oraz Barry Mitchell, jednak w tym składzie zespół nie dokonał żadnych nagrań ani nie dał ważniejszych koncertów[6]), skład kształtował się następująco:
John Deacon –gitara basowa, instrumenty klawiszowe (w zespole od 1971, formalnie nadal jest jego członkiem, jednak zawiesił swą czynną działalność w 1997)
John Richard Deacon (ur. 1951) jest najmłodszym członkiem zespołu i wstąpił do niego najpóźniej (1971). Z wykształcenia jest elektronikiem[7]. Przed Deaconem zespół współpracował z kilkoma basistami – Mike Grose (zagrali trzy koncerty), Barry Mitchell (dziewięć koncertów), Doug Bogie (dwa koncerty)[8]. Po raz pierwszy wystąpili z Deaconem 2 lipca 1971[8]. Brian May wspominał później:Czuliśmy, że jest on tym właściwym, chociaż był taki spokojny. Prawie wcale się do nas nie odzywał![7].
Po śmierci Mercury’ego coraz rzadziej brał udział w projektach związanych z Queen, w końcu wycofując się całkowicie z branży muzycznej po wydaniuMade in Heaven w 1995[10]. Zgodził się jednak na wspólne nagranie utworu „No-One but You (Only the Good Die Young)” z pozostałymi członkami zespołu w 1997. Ostatni raz wystąpił publicznie 17 stycznia 1997 wParyżu na galiMaurice’a Bejarta wykonując „The Show Must Go On” z Eltonem Johnem.
Brian Harold May (ur. 1947) rozpoczął karierę muzyczną w wieku 15 lat od grania w lokalnych zespołach[7]. Rok później rozpoczął wraz z ojcem budowę swojej własnej gitary,Red Special. W 1967 rozpoczął studia na wydziale fizyki w Imperial College wLondynie. Na uczelni poznałTima Staffella iRogera Taylora, z którymi założył zespółSmile[7]. Grupa rozpadła się po wydaniu jednego singla, ale Staffell przed swoim odejściem poznał Maya i Taylora zMercurym i ta trójka wkrótce potem założyła Queen[7].
Farrokh (Frederick) Bulsara (1946–1991) był absolwentem studiów plastycznych w Ealing College of Art[7]. Jednymi z jego pierwszych zespołów były: Sour Milk Sea iWreckage[7]. Później wraz z Mayem i Taylorem stworzył zespół Queen, a wkrótce potem zmienił nazwisko naFreddie Mercury. To on był pomysłodawcą nazwy, zaprojektował logo i wyznaczył kierunek artystyczny, w którym zespół miał się rozwijać[7].
Roger Meddows-Taylor (ur. 1949) początkowo zamierzał zostać gitarzystą, dopiero później zainteresował sięperkusją[7]. Studiował stomatologię, później przeniósł się na wydział biologiczny Imperial College. Odpowiedział na ogłoszenie Maya (poszukującego chętnych do współpracy w zespole) tuż po Staffellu[7].
W 1968 Brian May, wówczas student Imperial College wLondynie, skompletował skład zespołu Smile poprzez uczelnianą tablicę ogłoszeń. Głównym wokalistą i basistą został Tim Staffell, a perkusistą – Roger Taylor. Grupa grała głównie w pubach i college’ach[7].
Smile podpisał jednorazową, niekorzystną umowę z wytwórniąMercury Records. Efektem było wydanie singlaEarth, który jednak ukazał się tylko wStanach Zjednoczonych (gdzie zespół był praktycznie nieznany), a jego premiery nie poprzedziła żadna promocja[7]. Po komercyjnej porażce singla Staffell odszedł do zespołu Humpy Bong, a May i Taylor wkrótce później rozpoczęli współpracę ze współlokatorem Staffella – wokalistą Farrokhem Bulsarą, który później przybrał pseudonim Freddie Mercury[7].
Kilka utworów Smile zostało w późniejszym okresie nagranych ponownie przez Queen, w tym „Doin’ All Right”, umieszczony na albumieQueen.
Zespół został założony w1970, gdy doRogera Taylora iBriana Maya, wówczas członków rozpadającej się formacjiSmile, dołączyłFreddie Mercury. Czwartym stałym członkiem zespołu został w 1971John Deacon. Mimo początkowej niechęci i obaw o nieprzyjęcie jej przez fanów, zespół przyjął zaproponowaną przez Mercury’ego nazwę Queen, która nawiązywała do slangowego określenia homoseksualisty[14][15].
Wymyśliłem nazwę „Queen”. To tylko nazwa, ale jest królewska i brzmi wspaniale. Lubię otaczać się wspaniałymi rzeczami.
Pierwszy występ Queen odbył się w czerwcu 1971[16], pierwszym wykonanym utworem, zgodnie ze słowami Mercury’ego, był „Stone Cold Crazy”[14], a prace nad pierwszymi nagraniami studyjnymi rozpoczęły się w1972, gdy zespół otrzymał propozycję przetestowania wyposażenia nowego studia De Lane Lea[17]. Powstałe wtedy wersje demo utworów nie zainteresowały żadnej wytwórni, ale pracownicy studia –Roy Thomas Baker i John Anthony – namówili swoich szefów do współpracy z zespołem[17].
Mimo że Queen mógł korzystać ze studia tylko wtedy, gdy nie pracował w nim żaden inny zespół[17], udało się przygotować materiał na pierwszy album i podpisać umowę z przedstawicielamiEMI. 9 kwietnia 1973 muzycy zagrali pokazowy koncert w The Marquee w Londynie. Na tym i na wcześniejszych koncertach wykonywali niewiele własnych kompozycji, preferując znane utwory innych artystów, w tym „Jailhouse Rock”, „Be-Bop-A-Lula” czy „Big Spender”[17]. W czerwcu, pod nazwąLarry Lurex, nagrali eksperymentalny singiel zawierający dwa utwory: „I Can Hear Music” (oryginalnie wykonywany przezThe Beach Boys) oraz „Goin’ Back” (autorstwa Gerry’ego Goffina iCarole King, oryginalnie wykonywany przezDusty Springfield)[17]. Debiutancki singiel jako Queen – „Keep Yourself Alive” – wydali w lipcu 1973, a wkrótce potem zaprezentowali pierwszy album, zatytułowany po prostuQueen. Wyruszyli też w trasę koncertowąQueen Tour jako support dlaMott The Hoople[17][18].
Drugi album został wydany w marcu 1974. Zanim zdecydowano się na nazwęQueen II, zespół rozważał kilka innych pomysłów, w tymOver the Top[19]. Po raz pierwszy od swojego powstania zespół mógł korzystać ze studia nagraniowego w dowolnej porze, jednak kryzys naftowy 1973 i związane z nim, wprowadzone przez brytyjski rząd, ograniczenia zużycia energii doprowadziły do opóźnienia nagrań[19]. Pomysł na okładkę został zainspirowany, jak twierdził Mercury, fotografiąMarleny Dietrich, a zrealizowany przez Micka Rocka – zdjęcie to stało się później słynne, gdy zespół „ożywił” je w teledysku do „Bohemian Rhapsody”[19]. W oryginalnym wydaniu płyta była podzielona na stronę Białą i Czarną, zamiast standardowego podziału na strony A i B. Na stronie Białej znalazły się kompozycje Maya i Taylora, a na Czarnej – Mercury’ego. Album był promowany przez singiel „Seven Seas of Rhye” – rozwinięcie instrumentalnego utworu o tym samym tytule z pierwszej płyty.
Trasa koncertowaQueen II Tour rozpoczęła się w marcu 1974. Zespół tym razem był główną gwiazdą koncertów, z których jeden odbył się wRainbow Theatre[19]. Niektóre z wykonywanych na żywo utworów („Procession”, „Father to Son”, „Ogre Battle”) były grane już w 1973 podczas pierwszych zagranicznych występów grupy: w Niemczech, Luksemburgu oraz na Sunbury Music Festival wMelbourne[19]. Natomiast skróconą wersję „The March of the Black Queen” włączono dopiero później do programu trasySheer Heart Attack Tour[19]. Podczas drugiego etapu trasy Queen II Tour, który miał miejsce w Stanach Zjednoczonych, zespół ponownie towarzyszyłMott The Hoople[19].
Punktem zwrotnym kariery Queen był singiel „Killer Queen” (napisany, jak twierdził Mercury, w jedną noc[20]), promujący następny album,Sheer Heart Attack. Od tej pory popularność zespołu rosła gwałtownie, zwłaszcza wJaponii, gdzie nowy album trafił na pierwsze miejsce w zestawieniach.Sheer Heart Attack stanowił przełom w muzycznym stylu Queen – o ile wcześniejsze albumy miały wyraźne cechyrocka progresywnego, na tym albumie znalazła się muzyka lżejsza i łatwiejsza w odbiorze[21]. Jeden z koncertów Queen wRainbow Theatre wLondynie został zarejestrowany na kasecie wideo, wydanej później pod tytułemLive at the Rainbow.
W 1975 Queen ruszył w trasę koncertową poStanach Zjednoczonych i Japonii. W sierpniu zespół zerwał kontrakt z firmą Trident, skarżąc się na zbyt niskie udziały w zyskach – mieli zarabiać jedynie 75 funtów tygodniowo[22][23]. Nowym menedżerem zespołu został John Reid, znany do tej pory ze współpracy zEltonem Johnem[24]. W tym samym roku Queen nagrał i wydał album pt.A Night at the Opera, który wyprodukował imRoy Thomas Baker. Płytę charakteryzowała jeszcze większa różnorodność stylów muzycznych oraz eksperymentów z różnymi technikami nagrywania. Przyniosło też zespołowi długo oczekiwany sukces komercyjny – również w rodzimejWielkiej Brytanii, gdzie singiel „Bohemian Rhapsody” trafił na pierwsze miejsce list przebojów[25] i pozostał na nim przez dziewięć tygodni. Do „Bohemian Rhapsody” nakręcono też pierwszy na świecie teledysk promocyjny[26] – powstał on w cztery godziny w Elstree Film Studios i kosztował 4,5 tys. funtów[25][27].
Wiele osób nie zaakceptowało „Bohemian Rhapsody”, ale pokażcie mi choć jeden zespół, który nagrał sinigel operowy![28]
Podczas prób przed nagraniem kolejnej płyty zrealizowali teledysk do singla „You’re My Best Friend” z albumuA Night at the Opera[29]. W lipcu 1976 rozpoczęli sesje nagraniowe do nowej płyty, którą po raz pierwszy wyprodukowali samodzielnie (z pomocą inżyniera dźwięku Mike’a Stone’a)[30], gdyż Roy Thomas Baker (producent poprzedniego krążka) zakończył z nimi współpracę[31]. W tym okresie cały czas koncertowali, a na ich wrześniowym występie w Hyde Parku w Londynie pojawiło się 150 tys. fanów[31]. W listopadzie zakończyli nagrania płyty i wypuścili do sprzedaży pierwszy singiel – „Somebody to Love”, do którego nakręcili teledysk[29]. Album pt.A Day at the Races wydali w grudniu 1976, a zarówno okładka, utrzymana w kolorystyce odwrotnej niż poprzedni album, jak i nawiązujący do tego ostatniego tytuł (będący zarazem tytułem filmubraci Marx) mogą sugerować, że jest to kontynuacjaA Night at the Opera[31]. Najbardziej znane przeboje z tego albumu to zainspirowany stylemgospel utwór „Somebody to Love” oraz hardrockowy „Tie Your Mother Down” – utwór, który od tej pory stał się żelaznym punktem koncertów.
Między lipcem a wrześniem 1977, tj. w przerwie między trasamiA Day at the Races Tour (zakończoną w czerwcu) i promującą nowy albumNews of the World Tour (rozpoczętą w listopadzie)[32], muzycy nagrali i wydali album pt.News of the World, który wziął swą nazwę od brytyjskiego tabloidu. Płyta różniła się od wcześniejszych dwukrotnie krótszą sesją nagraniową, co zaowocowało surowszym brzmieniem, zwłaszcza w zarejestrowanej w pierwszym podejściu kompozycji Maya „Sleeping on the Sidewalk”[32]. W dwóch utworach – „Fight from the Inside” i „Sheer Heart Attack” – Roger Taylor zagrał nie tylko na perkusji, ale też na gitarze rytmicznej i basowej, a w tym pierwszym był również głównym wokalistą[32]. Album odniósł sukces na całym świecie, zwłaszcza w Stanach Zjednoczonych, gdzie uzyskał status poczwórnej platynowej płyty, podczas gdy w Wielkiej Brytanii – podwójnej platynowej płyty[32]. Prawie wszystkie utwory z płyty były wykonywane na żywo (jedyne wyjątki to „All Dead, All Dead”, „Who Needs You” oraz „Fight from the Inside”), natomiast dwa z nich – „We Will Rock You” i „We Are the Champions” – grane były odtąd na każdym koncercie zespołu[32]. Ostatnia para piosenek została też wydana na singlu (tzw.podwójna strona A) i stała się przebojami często odtwarzanymi i śpiewanymi m.in. na dużych imprezach sportowych[32][33].
By uniknąć płacenia wysokich podatków wprowadzony przez brytyjski rząd, muzycy w 1978 wyjechali doMontreux, gdzie w wykupionym przez nich Mountain Studios nagrali część materiału na album pt.Jazz, którą dokończyli w studiu Super Bear wBerre-les-Alpes na południu Francji[34]. Przy produkcji płyty pomagał im Roy Thomas Baker[23][35]. Wbrew nazwie, na płycie zachowali rockowe brzmienie z charakterystyczną dla nich różnorodnością kompozycji. Krytycy, m.in. Mitchell Cohen z miesięcznika „Creem”, nie potrafili zrozumieć, dlaczego album o takim tytule nie ma nic wspólnego zjazzem[36], z kolei redakcja magazynu „Rolling Stone” określiła zespół mianemaroganckiego, otwierający utwór „Mustapha” nazwałparodią wrzaskumuezzina, „Let Me Entertain You” –bezwstydnym (ponieważ jest w nim wers o sprzedawaniu swojego ciała na scenie), a „Fat Bottomed Girls” oskarżył o propagowanieseksizmu[37]. Zespół podsycił kontrowersje wokół płyty, nagrywając nastadionie Wimbledon teledysk, w którym kilkadziesiąt nagich kobiet ściga się na rowerach[35][38]. Wideoklip został wykorzystany do promocji podwójnego singla „Fat Bottomed Girls /Bicycle Race”, który mimo opinii krytyków uzyskał status złotej płyty, podobnie jak cały album, podczas gdy singel „Don’t Stop Me Now” zapewnił grupie status srebrnej płyty[35]. Jesienią 1978 muzycy rozpoczęli amerykańską trasę trasy koncertowejJazz Tour[39].
W 1979 po raz pierwszy od momentu debiutu nie wydali nowego albumu, za to przez większość pierwszej połowy roku grali koncerty w ramach europejskiej części trasyJazz Tour. Wybrane występy zostały utrwalone na wideo i wydane w postaci albumu koncertowego pt.Live Killers, który wzbudził pewne kontrowersje ze względu na niską jakość techniczną nagrań, jak również fakt, że znalazło się wśród nich koncertowe wykonanie „Bohemian Rhapsody” w znacznej części odtworzone z taśmy[40]. W tym okresie grupa zmieniła swój sceniczny wizerunek, rezygnując z kostiumów w styluglam i zastępując je skórzanymi kurtkami idżinsami[35]. ZatrudnionoReinholda Macka (dotychczasowego inżyniera) jako współproducenta, a ponieważ równocześnie John Reid zrezygnował z funkcji menedżera, zespół postanowił od tej pory samodzielnie zajmować się sprawami biznesowymi (szczególnie utalentowany w tej dziedzinie okazał się John Deacon)[40].
W czerwcu i lipcu 1979 w studiu Musicland wMonachium nagrali cztery utwory na nowy album, m.in. singiel „Crazy Little Thing Called Love”, do którego nakręcili teledysk i który cieszył się popularnością w USA, docierając do pierwszego miejsca na liście przebojów[41]. Pod koniec roku rozpoczęli krótką trasę koncertowąCrazy Tour. 26 grudnia 1979 w Hammersmith Odeon w Londynie zagrali ostatni koncert w ramach z trasy, a zyski z występu przeznaczyli na rzecz naroduKampuczy[40].
Między lutym a majem 1980 w studiu Musicland w Monachium zrealizowali drugą część nagrań na nowy album pt.The Game[42][43]. Był to ich pierwszy album, na którym wykorzystali syntezatory (w trzech utworach). Na płycie znalazły się głównie popowe piosenki[44]. Drugi singiel z płyty – „Another One Bites the Dust” stał się ogólnoświatowym przebojem, ale największy sukces odniósł w Stanach Zjednoczonych, gdzie dotarł do pierwszego miejsca na listach przebojów[42][45]. Piosenkę stworzył John Deacon, który charakterystyczną linię basu oparł na stylu spopularyzowanym przez amerykańską grupęChic[42]. Powodzenie tego utworu zapewniło muzyce Queen obecność w środowiskach kojarzonych raczej z „czarnym”funkiem orazrhythm and bluesem[42][44], a sama piosenka została wybrana na hymn drużyny piłkarskiejDetroit Tigers[45]. W teledysku do „Play the Game” Mercury po raz pierwszy wystąpił publicznie z wąsami[46], co spotykało się z gwałtowną krytyką ze strony fanów[42]. Natomiast teledysk do „Save Me”, kolejnego singla z albumu, był jednym z pierwszych na świecie, w których wykorzystanoanimację[42]. W tym samym roku zespół wziął udział w jeszcze jednym projekcie – nagrał ścieżkę dźwiękową do filmuFlash Gordon[47], po czym wydał ją jako samodzielny album. Z powodu równoczesnej pracy nad dwoma albumami i tras koncertowych wydanie pierwszego albumu kompilacyjnego w karierze zespołu przełożono na następny rok[48]. Inaczej niż zwykle do tej pory w podobnych przypadkach, zespół miał całkowitą swobodę w tworzeniu muzyki do filmu[48]. Gitarzysta o motywacji do tego przedsięwzięcia:
Obejrzeliśmy 20 minut skończonego filmu i uznaliśmy go za bardzo dobry... Chcieliśmy skomponować coś, co mogłoby żyć własnym życiem, a nie służyć jedynie jako tło dla akcji[48].
9 grudnia 1980, podczas koncertu naWembley Queen wykonał utwórJohna Lennona, który dzień wcześniej zginął zastrzelony przez psychopatę[48]. W 1981 muzycy koncertowali, jako pierwszy znany zespół rockowy, w Ameryce Południowej[49][50]. Pierwszy z występów wArgentynie iBrazylii w ramach trasyGluttons for Punishment przyciągnął ponad 500 tys. fanów (z czego 251 tys. słuchaczy obejrzało dwa występy na stadionie Morumbi wSão Paulo[51]), a koszty koncertów wyniosły 25 tys. funtów dziennie[49]. Zespół był później krytykowany za tę trasę – wówczas w Argentynie władzę sprawowałajunta, która kilka miesięcy później doprowadziła dowojny o Falklandy. Muzycy byli jednak zadowoleni z gorącego przyjęcia przez fanów i zignorowali te opinie, deklarując apolityczność. Roger Taylor powiedział później:Nie graliśmy dla rządu, graliśmy dla mnóstwa zwykłych Argentyńczyków[49], oraz:W Argentynie byliśmy zespołem numer jeden, gdy wybuchła ta głupia wojna i było nam tam wspaniale. To tylko dowodzi, jak niezwykle uniwersalna i ponadnarodowa jest muzyka[49]. W tym samym roku ukazał się pierwszy album kompilacyjny Queen –Greatest Hits, a równocześnie wydano teżGreatest Flix (kompilację teledysków) orazGreatest Pix – książkę z artykułami o zespole oraz ze zdjęciami. WPolsce,Danii,Niemczech Zachodnich iJaponii wydano też składankowy albumQueen 1973 – 1981, zawierający 15 wybranych utworów wyselekcjonowanych od albumuQueen doFlash Gordon; nagrania z płyt poddano obróbce cyfrowej. W lipcu, podczas spontanicznych prób zDavidem Bowie (w ramach sesji nagraniowych do nowego albumu Queen) zrealizowali utwór „Under Pressure”, który jako druga piosenka Queen dotarł do pierwszego miejsca na brytyjskiej liście przebojów[52][44]. Roger Taylor wydał natomiast swój pierwszy solowy album,Fun in Space[49]. Freddie Mercury za to wziął udział w nagraniach zMichaelem Jacksonem, z którym zarejestrował kilka utworów (dotychczas oficjalnie został opublikowany tylko jeden – „There Must Be More to Life Than This”, drugi – „State of Shock”, wyciekł do internetu). Mercury powiedział o nich:Chciałbym kiedyś wydać coś firmowanego przez Michaela i mnie, bo wspaniale się z nim pracuje. Niewiele brakowało, a wziąłbym udział w nagraniu „Thrillera”! Pomyśleć tylko o tantiemach, które mnie ominęły[53].
W 1982 wydali album pt.Hot Space, który nagrali w Monachium i który był utrzymany w stylufunk idance[54][44]. Materiał z płyty spotkał się z niezbyt entuzjastycznym przyjęciem fanów i krytyków, szczególnie w Ameryce[55]. Taylor stwierdził:Uświadomiliśmy sobie, że nie był on tym, czego oczekiwała i spodziewała się po nas nasza publiczność[56]. Choć nagrali teledyski do piosenek „Backchat”, „Calling All Girls” i „Body Language”[47], największą popularność zdobyły inne utwory, niepasujące do nowego stylu grupy – „Under Pressure”, „Las Palabras de Amor” czy „Put Out the Fire”. Po wydaniu płyty muzycy ruszyli w trasę koncertowąHot Space Tour, a ich supportem przed występami często byłBilly Squier, dla którego Mercury i Taylor nagrali chórki do tytułowej piosenki z płytyEmotions in Motion[45]. Po zakończeniu amerykańskiej części trasy jesienią 1982 zespół dał swój pierwszy i jedyny w karierze występ telewizyjny na żywo w USA, goszcząc w programieSaturday Night Live, w którym wykonał piosenki „Crazy Little Thing Called Love” i „Under Pressure”[57]. Następnie zagrali serię koncertów w Japonii[58]. Po zakończeniu wyczerpującej trasy postanowili nie koncertować w 1983[56]. Zespół był bliski rozwiązania ze względu na narastające konflikty wewnętrzne. May stwierdził:Nie chcieliśmy rozwiązywać zespołu, czuliśmy bowiem, że byłby to wielki błąd. Talent pojedynczych muzyków nie ma znaczenia, zespół to coś więcej niż jego poszczególni członkowie[56]. Mercury wyjaśniał:Nie, nie było mowy o rozwiązaniu zespołu. Byliśmy na to za starzy. Czy możecie sobie wyobrazić założenie nowej grupy, gdy dobiega się czterdziestki?[56]. Zamiast tego członkowie zespołu pracowali nad swoimi solowymi projektami – May wspólnie m.in. zEddiem Van Halenem iAlanem Gratzerem (REO Speedwagon) nagrał albumStar Fleet Project, Deacon wystąpił gościnnie na trasie koncertowej grupyStatus Quo, a Taylor wydał swój drugi album solowy pt.Strange Frontier.
W sierpniu 1983 w studiach Record Plant wLos Angeles rozpoczęli pracę nad nową płytą, realizując tym samym swoje pierwsze nagrania poza Europą. Nowy materiał stanowił powrót do tradycyjnego brzmienia Queen po eksperymencie, jakim byłHot Space, jednak zespół nie zrezygnował całkowicie z syntezatorów[59]. W styczniu 1984 w Musicland Studios w Niemczech zakończyli pracę nad albumem[59]. Produkcją płyty zajmował się sam zespół (z pomocąMacka), podobnie jak projektem okładki, na której znalazły się zdjęcia autorstwaGeorge’a Hurrella[59]. Album pt.The Works wydali w 1984 i promowali go singlami: „Radio Ga Ga” (mającym wyrazić sprzeciw grupy wobec sposobu programowania muzyki w rozgłośniach radiowych), „I Want to Break Free” i „It’s a Hard Life”[60]. Do każdego z nich nakręcili teledysk, przy czym ten do „I Want to Break Free” pozostaje jednym z najpopularniejszych w dorobku Queen z uwagi na fakt, że muzycy wystąpili w nim w damskich przebraniach[61]. W lutym wystąpili gościnnie podczas34. Festiwalu Piosenki Włoskiej w San Remo[62], a w sierpniu wyruszyli w światową trasę koncertowąThe Works Tour, która trwała aż do maja 1985 i była jedną z najdłuższych w historii zespołu, choć nie obejmowała występów w Ameryce[57]. Podczas trasy muzycy wykorzystali nowy zestaw świateł o większej mocy, niż dotychczas używane przez Queen, a głównymi elementami scenografii były dwa koła zębate wielkich rozmiarów oraz kurtyna z wizerunkiem wieżowców (nawiązanie do teledysku singla „Radio Ga Ga”, w którym pojawiają się fragmenty filmuMetropolis)[59]. Grupa prezentowała publiczności wszystkie utwory z nowego albumu, wyjątkiem były jedynie kompozycje „Man on the Prowl” i „Keep Passing the Open Windows” (utwór „Machines” odtwarzano na początku koncertów z taśmy)[59]. W programie trasy znalazły się m.in. występy w Sun City w Afryce Południowej, za które zespół został skrytykowany ze względu na politykęapartheidu prowadzoną przez ówczesne władzeRPA[59][63][64]. Zespół zdementował pogłoski, jakoby ich występy miały cokolwiek wspólnego z polityką, a Brian May stwierdził:Zawsze opowiadaliśmy się zdecydowanie przeciwko apartheidowi i temu, co się z nim wiąże, ale z drugiej strony poczuliśmy, że udało nam się zbudować pewien pomost pomiędzy żyjącymi tam rasami[63]. W listopadzie wydali świąteczny singiel „Thank God It’s Christmas”.
W styczniu 1985 zespół zagrał na festiwaluRock in Rio[65]. W kwietniu Freddie Mercury wydał swój pierwszy solowy album pt.Mr. Bad Guy, z którego pochodzi m.in. przebój „I Was Born to Love You”[5]. Na rynku ukazała się gitara BBM-1 firmy Guild, wzorowana naRed Special[65], a Brian May wziął udział w promocji tego modelu na targach muzycznych. 13 lipca zespół wystąpił na koncercie charytatywnymLive Aid, a ich 20-minutowy show został doceniony przez prasę, która określała go jednym z najlepszych w trakcie całego wydarzenia[66]. Udział w Live Aid zaproponowałSpike Edney, który często występował z Queen na koncertach jako keyboardzista[65]. W tym samym roku zespół wydał singiel „One Vision”. W prasie pojawiła się informacja, że utwór został zainspirowany występem na Live Aid, jednak Brian May w imieniu zespołu zdecydowanie temu zaprzeczył[65]. Został również wydany zestawThe Complete Works, zawierający wszystkie wydane do tej pory albumy Queen, a dodatkowo także niepublikowany do tej pory materiał, w tym przede wszystkim singiel świąteczny „Thank God It’s Christmas”.
W 1986 zespół nagrał i wydał albumA Kind of Magic[5]. Większość utworów z płyty została napisana dla filmuNieśmiertelny, chociaż na albumie zostały zamieszczone alternatywne ich wersje. Reżyser filmu,Russell Mulcahy, stwierdził, że Queen był jedynym zespołem na świecie, który mógł stworzyć tę ścieżkę dźwiękową[67]. Oprócz utworów ze ścieżki dźwiękowej, w tym tytułowego „A Kind of Magic” oraz „Who Wants to Live Forever”, album zawiera też utwory „One Vision” oraz „Friends Will Be Friends”, które nie pojawiły się w filmie. Mulcahy nakręcił później teledysk do „A Kind of Magic” oraz „Princes of the Universe” – w tym ostatnim wystąpiłChristopher Lambert, grający główną rolę wNieśmiertelnym[67].
25 kwietnia odbył się zjazdMiędzynarodowego Fanklubu Queen, na którym pojawiło się ponad 1000 osób[67]. W czerwcu zespół ruszył w swoją największą (i zarazem ostatnią) trasę koncertową,Magic Tour, która trwała osiem tygodni[67]. W programie trasy znalazły się dwa występy nastadionie Wembley (początkowo planowano tylko jeden koncert na tym stadionie, lecz po tym, jak dystrybuowane wyłącznie drogą pocztową bilety zostały błyskawicznie sprzedane, zdecydowano się poszerzyć program o drugi koncert[67]). 9 sierpnia 1986 w parku Knebworth zagrali swój największy na terenie Wielkiej Brytanii (150-tysięczna publiczność, scena o powierzchni 560 m², 180 kolumn głośnikowych, system nagłaśniający o mocy 500 tys. watów) i zarazem ostatni, 856. koncert w historii[67][5]. W rolisupportu zagrała, podobnie jak miesiąc wcześniej na Wembley, grupaStatus Quo, a także Big Country[67]. W grudniu 1986 ukazał się album koncertowyLive Magic, zawierający utwory zarejestrowane podczas tej trasy. Sam zespół natomiast po wyczerpującej trasie koncertowej ponownie postanowił tymczasowo zawiesić działalność[68]. W tym czasie trwały prace nad solowymi projektami muzyków. Roger Taylor sformował własny zespół,The Cross, w którym był wokalistą i grał na gitarze rytmicznej[68]. Freddie Mercury nagrał własną wersję utworu „The Great Pretender”, która została wydana jako singiel w 1987 i okazała się największym sukcesem solowym wokalisty[68]. W 1988 do sprzedaży trafił albumBarcelona, na którym Mercury śpiewa w duecie zMontserrat Caballé. Wokalista Queen wystąpił również gościnnie na singlu „Heaven for Everyone” grupy The Cross. W listopadzie wydano 12 singli Queen z wcześniejszych lat na 3-calowych płytach kompaktowych, z których każda zawierała (oprócz utworów ze stron A i B winylowych odpowiedników) po jednym dodatkowym utworze[68].
W styczniu 1988 muzycy rozpoczęli pracę nad kolejną płytą, którą skończyli nagrywać w 1989. AlbumThe Miracle miał premierę 22 maja 1989 i był promowany aż przez pięć singli: „I Want It All”, „Breakthru”, „The Miracle”, „The Invisible Man” i „Scandal”, do których nagrali teledyski. Pierwszy z wideoklipów ukazał się 2 maja, pozostałe już po wydaniuThe Miracle. Począwszy od tego albumu, zespół podpisywał się pod utworami wspólnie zamiast wymieniać nazwisko głównego autora. Jak wyjaśnił May:Chcieliśmy nagrać prawdziwie demokratyczny album i każdy z nas zaangażował się w proces pisania utworów. Stworzyliśmy poczucie prawdziwej jedności, bez żadnych egoistycznych ciągotek[69]. Album dotarł do pierwszego miejsca na brytyjskiej liście sprzedaży[5]. W sierpniu ukazała się wideokasetaRare Live, zawierająca rzadko wykonywane, koncertowe wersje utworów Queen, w tym pierwszą rejestrację wideo zespołu z 1973[69]. W grudniu wydano albumQueen at the Beeb z ośmioma utworami nagranymi dla programu BBC Radio One, „Sounds of the Seventies” w 1973. Zespół zdecydowanie zaprzeczył pogłoskom o złym stanie zdrowia Mercury’ego i jeszcze przed świętami Bożego Narodzenia rozpoczął nagrania do następnego albumu[69].
Wycofanie się Mercury’ego z życia publicznego w 1988 szybko zostało zauważone przez prasę, która zaczęła szerzyć pogłoski, że wokalista Queen poważnie choruje. Plotki przybrały na sile po występie Queen na ceremonii rozdaniaBrit Awards za wkład w rozwój brytyjskiego przemysłu muzycznego (18 lutego 1990)[70]. Mimo rzeczywiście pogarszającego się stanu zdrowia, Mercury kontynuował pracę nad kolejnymi nagraniami z zespołem[70].
W listopadzie nieznany wcześniej raperVanilla Ice zdobył szczyt brytyjskiej listy przebojów utworem „Ice Ice Baby”, opartym na wykorzystanym bez zgody zespołu riffie z „Under Pressure”. Brian May ocenił:Pomyślałem, że może i jest to interesujące, ale nikt tego nie kupi, bo to prawdziwe dziadostwo[70]. W grudniu 1990 ukazała się kaseta VHSQueen at Wembley zawierająca mocno okrojone nagranie koncertu z 1986.
Na początku 1991 muzycy wydali album pt.Innuendo[5], który był utrzymany w znacznie poważniejszym tonie niż wcześniejsze albumy Queen. Osiągnął natychmiastowy sukces komercyjny, docierając do pierwszego miejsca brytyjskiej listy przebojów po 12 dniach[70]. W trzech teledyskach, nakręconych do utworów wydanych jako single („Headlong”, „I’m Going Slightly Mad”, „These Are the Days of Our Lives”), wystąpił jeszcze Freddie Mercury – wyraźnie wychudzony, z ostrym makijażem, mającym ukryć skutki choroby. Pozostałe teledyski („Innuendo”, „The Show Must Go On”) zostały zmontowane ze starszych materiałów filmowych. W październiku ukazał się drugi album kompilacyjny,Greatest Hits II oraz zestawBox of Flix.
23 listopada 1991 Freddie Mercury podał do publicznej wiadomości, za pośrednictwem Press Association, oświadczenie o swojej chorobie. Nieco ponad 24 godziny później zmarł w swoim domu wKensington wLondynie[70]. Krótko po śmierci Mercury’ego został wydany okolicznościowy singiel – „Bohemian Rhapsody” / „These Are the Days of Our Lives”, a przychód z jego sprzedaży (ok. 1 mln funtów) został przeznaczony na walkę zAIDS[70].
11 maja 1992 firmaStar Direct wydała boxBox of Tricks zawierający: czarną koszulkę z nadrukowaną nazwą zespołu, emaliowaną odznakę, naszywkę, plakat zawierający reprodukcje okładek singli i albumów zespołu, książkę z fotografiami z całej historii grupy (bez tekstu) oraz wideokasetęLive at the Rainbow oraz CD (lub audio) zawierające remiksy dwunastu utworów Queen. Jednak ten box można było tylko zamówić drogą pocztową, gdyż nie pojawił się w normalnej sieci dystrybucyjnej. 18 maja ukazał się albumLive at Wembley ’86, zawierający zapis z koncertu grupy na stadionie Wembley z 12 lipca 1986.
W 1995 ukazał się ostatni album studyjny Queen pt.Made in Heaven. Zawiera ostatnie nagrania zespołu z 1991, a także wcześniejsze, opracowane na nowo solowe utwory członków zespołu i utwory odrzucone z poprzednich albumów. 19 marca 1996 podczas uroczystości odbywającej się w Teatrze Polskim w Warszawie Taylor i May odebrali nagrodęFryderyki 1995 w kategorii „najlepszy album zagraniczny” (zaMade in Heaven). W 1997 powstał ostatni utwór pod szyldem Queen – „No-One but You (Only the Good Die Young)”, dedykowany Mercury’emu i zamieszczony później na składance przebojów pt.Queen Rocks. Po nagraniu tego utworu John Deacon wycofał się z życia publicznego, a Brian May i Roger Taylor postanowili kontynuować działalność jako „Queen +” (z innymi muzykami, oficjalnie niebędącymi członkami Queen).
15 września 1998 Brian May rozpoczął trasę koncertową, promując swój solowy albumAnother World[71][72]. 1 listopada wyszedł singiel zawierający zremiksowaną wersję utworu „Another One Bites The Dust”, a w którego nagraniu, obok Queen, wzięli udziałraperzy:Wyclef Jean,Pras iFree. 24 listopada ukazał się boxThe Crown Jewels zawierający osiem albumów zespołu: odQueen doThe Game. 8 listopada 1999 ukazała się kolekcja 17 przebojów grupy –Greatest Hits III, na której zawarto także solowe nagrania członków zespołu. 20 listopada ukazała się wideokasetaGreatest Flix III, towarzyszącaGreatest Hits III. 6 grudnia ukazał się singiel, zawierający zremiksowaną wersję utworu „Under Pressure” oraz (na stronie B) piosenki: „Bohemian Rhapsody” i „Thank God It’s Christmas”. 24 września wStanach Zjednoczonych oraz 13 listopada 2000 wAnglii ukazało się wydawnictwoThe Platinum Collection, zawierające trzy albumy:Greatest Hits,Greatest Hits II iGreatest Hits III.
19 marca 2001 Brian May i Roger Taylor reprezentowali zespół w trakcie wprowadzania doRock and Roll Hall of Fame wNowym Jorku[73], a w imieniu Mercury’ego certyfikat odebrała jego matka – Jer Bulsara. Wprowadzenia Queen dokonali muzycyFoo Fighters, później odbył się ich wspólny występ. W tym samym roku w Japonii ukazało się wznowienie albumów Queen z 24-bitowym remasteringiem. W listopadzie ukazała się pierwsza płyta DVD-Audio zespołu,A Night at the Opera. W 10. rocznicę śmierci Mercury’ego z inicjatywy Międzynarodowego Fanklubu Queen odbył się koncert ku pamięci wokalisty w londyńskim klubie Ocean, w którym w hołdzie artyście wystąpili May i Taylor, a także SAS Band iBruce Dickinson[74].
30 kwietnia 2002 wystąpili w koncercieQueen’s Day w Amsterdamie w ramach obchodów urodzin królowej Holandii. Tego samego dnia ukazał się albumA Night at the Opera w formacieDVD-Audio. 13 maja ukazała się płyta DVD z zapisem koncertuThe Freddie Mercury Tribute Concert z 20 kwietnia 1992. 3 czerwca Brian May i Roger Taylor wystąpili z obsadą musicaluWe Will Rock You na organizowanym w Pałacu Buckingham koncercieParty at the Palace w ramach obchodów 50-lecia panowania królowej Elżbiety II. W październiku Taylor i May wykonali odciski swoich dłoni naHollywood Walk of Fame w Los Angeles; gwieździe Queen nadano numer 2207.
12 października 2002 ukazało się w formacieDVD wydawnictwoGreatest Video Hits 1, będące odpowiednikiem wideokasetyGreatest Flix z 1981. 17 czerwca 2003 ukazało się na DVD wydawnictwoLive at Wembley Stadium, będące odpowiednikiem wideokasetyQueen at Wembley z 1990 i stanowiące pełny zapis koncertu zespołu nastadionie Wembley w 1986. 25 listopada 2003 ukazało się na DVD wydawnictwoGreatest Video Hits 2 zawierające 17 teledysków grupy z lat 1981–1989. W tym samym roku ukazał się albumThe Game w formacie DVD-Audio. 9 marca 2004 ukazało się wJaponii w formacie DVD wydawnictwoJewels zawierające 16 teledysków Queen. 7 czerwca ukazało się kolejne wydawnictwo Queen w formacie DVD:We Are the Champions: Final Live in Japan, dokumentujące koncert wTokio naYoyogi National Stadium 11 maja 1985. 17 sierpnia ukazał się albumGreatest Hits (We Will Rock You Edition), na którym zawarto wszystkie nagrania z albumuGreatest Hits oraz studyjną wersję utworu „I’m in Love With My Car” i koncertowe wersje utworów „Under Pressure” i „Tie Your Mother Down”.
24 września 2004 May wystąpił zPaulem Rodgersem w koncercie urodzinowymFender Stratocaster, po którym pojawił się pomysł powrotu Queen na scenę muzyczną z Rodgersem w roli wokalisty. 25 października zostało wydane w Europie w formacie DVD wydawnictwoQueen on Fire – Live at the Bowl zawierające zapis koncertu zespołu wMilton Keynes Bowl wMilton Keynes 5 czerwca 1982. 29 października w Niemczech w wywiadzie padła pierwsza zapowiedź trasy koncertowej z Paulem Rodgersem. 11 listopada zespół Queen został wprowadzony do UK Music Hall Of Fame. 11 grudnia muzycy potwierdzili informację o wyruszeniu w trasę koncertową w następnym roku. May ogłosił reaktywację zespołu pod nazwąQueen + Paul Rodgers, dla zaznaczenia faktu, że wokalistaPaul Rodgers (wcześniej śpiewający weFree iBad Company) nie zamierza zastąpić Mercury’ego.
Paul Rodgers, Roger Taylor i Brian May (2005)
W 2005 w Japonii ukazał się kompilacyjny albumJewels II zawierający 18 utworów grupy z lat 70. i 80., a także tytułowy utwór z albumuMade in Heaven oraz zremiksowaną wersję utworu „Teo Torriatte”. Później ukazały się dwa single zawierające koncertowe nagrania Queen + Paul Rodgers z koncertu w Sheffield w maju 2005; 19 września ukazało się w formacieCD, a 7 listopada w formacieDVD ukazało się wydawnictwoReturn of the Champions dokumentujące ten koncert.
W marcu i kwietniu 2006Queen + Paul Rodgers zagrali łącznie 23 koncerty wUSA iKanadzie[75]. 3 kwietnia ukazało się wydawnictwoThe Making of A Night at the Opera z materiałem z albumuA Night at the Opera. 11 kwietnia ukazała się kolekcja pt.Stone Cold Classics, na której umieszczono 12 przebojów Queen oraz dwa utwory Queen + Paul Rodgers. 28 kwietnia ukazało się wyłącznie w formacie DVD kolejne koncertowe wydawnictwo Queen + Paul Rodgers:Super Live in Japan z rejestracją koncertu zespołu wSaitama Super Arena wSaitamie z 27 października 2005. 25 maja zespół Queen otrzymał nagrodę VH1 Rock Honors, a gala z uroczystości została pokazana w amerykańskiej wersjiVH1 30 maja 2006; Queen wystąpił na gali z Paulem Rodgersem iFoo Fighters.
10 lipca 2007 ukazała się kolekcja 11 przebojów grupy pt.The A-Z of Queen, Volume 1. W październiku 2007 ukazało się w formacieDVD wydawnictwoQueen Rock Montreal, zawierające zapis koncertu zespołu wMontrealu z 24 listopada 1981. W listopadzie 2007 wSurrey w domowym studiu Taylora grupa Queen + Paul Rodgers rozpoczęła sesje nagraniowe do longplayaThe Cosmos Rocks. 31 grudnia 2007 ukazał się debiutancki studyjny singiel kolektywu z nagraną na nowo wersją utworu ”Say It’s Not True”, napisaną dlaNelsona Mandeli.
W 2008 wJaponii ukazał się album kompilacyjny z 11 przebojami grupyIn Vision. W sierpniu 2008 zostały ukończone sesje nagraniowe longplayaThe Cosmos Rocks. 8 września ukazał się drugi singiel Queen + Paul Rodgers z utworem „C-lebrity”. Album ukazał się 15 września 2008. Ukazały się jeszcze trzy single z albumu: „Call Me”, „Warboys” i „We Believe” (ten ostatni utwór został wydany na singlu tylko weWłoszech). Wraz z ukazaniem się albumu Queen + Paul Rodgers we wrześniu rozpoczęli trasę koncertową The Cosmos Rocks Tour[76] obejmującąEuropę, Bliski Wschód iAmerykę Południową[77]. 20 września 2008 miał się odbyć koncert wGdańsku[78], został on jednak odwołany związku z problemami ze sponsorem[79].
W maju 2009 została zakończona działalnośćQueen + Paul Rodgers[80]. 15 czerwca 2009 ukazało sięw formacie CD i DVD wydawnictwoLive in Ukraine, zawierające zapis koncertu Queen + Paul Rodgers zCharkowa z 12 września 2008. 8 lipca 2009 wszystkie płyty Queen wPolsce z wyjątkiemGreatest Hits iGreatest Hits II uzyskały status Platynowej Płyty[81]. 11 listopada 2009 ukazał się album kompilacyjnyAbsolute Greatest, zawierający 20 największych przebojów grupy, które wybrali Brian May i Roger Taylor. 24 listopada wFeltham odsłonięto płytę pamiątkową, wykonaną zgranitu poświęconą pamięci Mercury’ego. Na ceremonii odsłonięcia płyty byli obecni Jer Bulsara i Brian May.
W styczniu 2010 Brian May wystąpił na ostatnim przedstawieniu musicaluWe Will Rock You wIrlandii. W maju 2010 Brian May i Roger Taylor wzięli udział w rocznicowym przedstawieniu musicaluWe Will Rock You oraz w koncercie zespołuTaylor Hawkins & the Coattail Riders w Londynie[82]. W sierpniu 2010 nakłademportugalskiej firmyWorks ukazało się w formacieDVD wydawnictwoQueen – Classic Trax, zawierające ponad 40 minut filmowego materiału poświęconego Queen. Obok Queen na płycie zawarto materiały poświęcone:Thin Lizzy,Cheap Trick,The Doors,Billy’emu Idolowi,Whitesnake,Kiss iRobertowi Plantowi. We wrześniu 2010 Brian May wystąpił na muzycznej premierze musicalu „We Will Rock You” wHolandii i ostatnim przedstawieniu w Londynie oraz na koncercie zKerry Ellis wHyde Parku w Londynie[83]. W październiku 2010 May wystąpił na muzycznej premierze musicalu We Will Rock You wBerlinie.
W 2011 reedycje albumów z okazji 40-lecia zespołu ukazały się pod marką wytwórniIsland Records będącej częścią grupyUniversal Music Group[84]. W tym samym roku ukazały się trzy albumy kompilacyjneDeep Cuts, stanowiące przekrój całej działalności grupy i zawierające zbiór utworów z wszystkich albumów. Utwory na płytach zostały zebrane według określonych przedziałów czasowych. Ukazał się również singiel, zawierający zremasterowane wersje utworów „Keep Yourself Alive” i „Stone Cold Crazy”.
10 lutego 2014 albumGreatest Hits przekroczył w Wielkiej Brytanii liczbę 6 mln sprzedanych egzemplarzy, stając się najlepiej sprzedającym się albumem w Wielkiej Brytanii. Na 10. miejscu listy najlepiej sprzedających się albumów umieszczono albumGreatest Hits II[85]. W tym samym roku ukazał się album kompilacyjnyQueen Forever, zawierający m.in. dwa utwory niewydane do tej pory utwory: „Let Me In Your Heart Again” i znany z solowego albumu Mercury’egoMr. Bad Guy utwór „There Must Be More to Life Than This”, nagrany w1982 roku przez Freddiego Mercury’ego w duecie zMichaelem Jacksonem. Utwory te wydano również jako single.
16 marca 2015 ukazał się dwupłytowybootleg, zawierający zapis koncertu zespołu zSun City wPołudniowej Afryce z 19 października1984. Na bootlegu, obok rejestracji koncertu, zawarto wywiad z Brianem Mayem i Rogerem Taylorem.
4 listopada 2016 ukazał się zestawQueen on Air, zawierający zmienione wersje utworów z sesji nagraniowych z lat 1973–1977, wywiady z muzykami przeprowadzone w latach 1976–1992 oraz fragmenty koncertów na hipodromie w Londynie w 1973, nastadionie Morumbi wSão Paulo w 1981 i wMannheim wNiemczech w 1986[86].
W listopadzie 2017 z okazji 40-lecia wydania albumuNews of the World na rynek trafił box pod tym samym tytułem; zestaw zawierał płytę CD ze zremasterowanym oryginalnym materiałem z 1977, dwie płyty CD zawierające odrzucone wersje utworów z sesji nagraniowych doNews of the World, nowy jednogodzinny dokument na DVD z nagraniami zza kulis koncertów północnoamerykańskiej odnogi trasy zespołu,News of the World Tour (1977–1978) oraz analogową płytę LP z niezremasterowanym materiałem pochodzącym ztaśmy-matki[87]. W 2018 nieco inna wersja tego zestawu ukazała się wPortugalii[88].
W lutym 2018 kompilacjaThe Platinum Collection osiągnęła w Polsce status platynowej[89], a rok później diamentowej płyty[90]. W listopadzie 2018 dwa różne albumy Queen znalazły się jednocześnie w pierwszej dziesiątce amerykańskiej głównej listy sprzedaży,Billboard 200: ścieżka dźwiękowa do filmuBohemian Rhapsody – trzecie miejsce, a trzypłytowa kompilacjaThe Platinum Collection – dziewiąte miejsce[91]. 20 lutego 2019 albumGreatest Hits osiągnął w Polsce status złotej płyty[92]. 7 marca 2019 album ze ścieżką dźwiękową do filmuBohemian Rhapsody osiągnął pierwsze miejsce na liście sprzedaży w Polsce[93][94]. 10 marca w Wielkiej Brytanii ścieżka dźwiękowa do filmuBohemian Rhapsody osiągnęła status platynowej płyty; na świecie sprzedano 2 225 000 egzemplarzy[95]. 7 sierpnia albumGreatest Hits osiągnął w Polsce status podwójnej złotej płyty[96], a albumGreatest Hits II – złotej płyty[97]. 15 sierpnia albumGreatest Hits zdobył w Polsce status potrójnej złotej płyty[98]. W drugi dzień świątBożego Narodzenia 2019 r. kompilacjaThe Platinum Collection osiągnęła w Polsce status srebrnej płyty[99]. 3 stycznia 2020 kompilacjaThe Platinum Collection osiągnęła status podwójnej srebrnej płyty[99], 20 lutego albumGreatest Hits II – podwójnej złotej płyty[100], zaś tydzień później – podwójnej srebrnej płyty[101]. 9 kwietnia albumGreatest Hits II zdobył w Polsce potrójną platynową płytę[102]. 30 lipca albumGreatest Hits II miał w Polsce potrójną srebrną płytę[103], a 17 sierpnia czterokrotną platynową płytę[104]. 21 sierpnia ukazał się singiel "You Are The Champions", nagrany przez Queen + Adam Lambert, z którego dochód został przekazany na walkę zpandemią COVID-19[105]. 10 października składankaQueen + Adam LambertLive Around the World w Wielkiej Brytanii zdobyła złoto oraz (w wersjiwinylowej) srebro[106]. W2021 reedycja składankiGreatest Hits osiągnęła 11. miejsce na brytyjskiej liście sprzedaży[107]. 9 lipca 2021 albumGreatest Hits zdobył (w wersji winylowej) złoto w Top 40 najlepszych albumów w Wielkiej Brytanii i srebro w Top 100[108]. 11 lipca 2021 albumGreatest Hits osiągnął drugie miejsce na brytyjskiej liście sprzedaży[109]. W październiku ukazały się single z przebojami skomponowanymi przez członków Queen na kolorowychwinylach[110]. 26 listopada 2022 piosenka "Face It Alone" zajęła 1. miejsce na brytyjskiej liście przebojów; natomiast albumThe Miracle zdobył w wersji winylowej srebro[111]. 6 października 2023 w USA ukazał się singiel z piosenką "Cool Cat"[112]. 10 listopada ukazał się w wersji cyfrowej singiel z piosenką "Machines (Or Back To Humans)"[113].
27 marca 2024 w Japonii ukazał się bootleg zawierający nagrania z dwóch koncertówQueen + Adam Lambert wTokio[114]. 20 kwietnia ponownie ukazał się singiel "Cool Cat" na różowym winylu[115]. 26 kwietnia singiel "Cool Cat" otrzymał w Wielkiej Brytanii status platynowej płyty[116], zaś 24 maja ponownie się ukazał na 7-calowym różowym winylu[117]. 4 października ukazał się singiel z piosenką "The Night Comes Down"[118]. 25 października ukazał się boxQueen I, zawierający: dema z sesji w studiu De Lane Lea, płytę z instrumentalnymi wersjami utworów z debiutanckiego albumu grupy, płytę z koncertowymi wersjami, debiut grupy w wersji winylowej, książkę ze zdjęciami zespołu z1973 r., plakat i cztery zdjęcia[119].
6 lutego 2025 ukazał się zestaw "De Lane Lea Demos", zawierający dema pięciu utworów z albumuQueen[120]. 18 października ukazała się reedycja albumu "A Night at the Opera" na przezroczystym winylu[121].
Utwory Queen są chętnie wykorzystywane w kulturze masowej. Zespół stworzył dwie kompletne ścieżki dźwiękowe. W 1980 nagrał muzykę do filmuFlash Gordon (została wydana na albumieFlash Gordon), natomiast w1986 nagrał specjalnie na potrzeby filmuNieśmiertelny albumA Kind of Magic, jednak nie wszystkie utwory wykorzystane w filmie znalazły się na tym albumie („Hammer to Fall” wydano na wcześniejszym albumie, a utwór „Theme from New York, New York” z filmuNew York, New York w wykonaniu Queen nie został nigdy wydany).
Zespół zamierzał stworzyć muzykę do filmu „Hotel New Hampshire”, jednak plany te zostały zarzucone. Jeden z nagranych na potrzeby tego projektu utworów,Keep Passing the Open Windows został zamieszczony na albumieThe Works[59].
W 2010 ogłoszono, iż powstanie film fabularny opowiadający historię zespołu Queen, skupiający się głównie na wokaliście i frontmanie grupy – Freddiem Mercurym. Początkowo rolę Mercury’ego miał zagraćSacha Baron Cohen[165], lecz ostatecznie w roli frontmana został obsadzonyRami Malek, znany m.in. z filmuNoc w muzeum czy z cieszącego się uznaniem krytyków serialuMr. Robot[166][167]. W rolach pozostałych członków zespołu wystąpiliGwilym Lee (jako Brian May),Ben Hardy (jako Roger Taylor) iJoseph Mazzello (jako John Deacon)[168]. Film nosi tytułBohemian Rhapsody (pochodzący od jednego z najpopularniejszych utworów grupy), a jego światowa premiera odbyła się 24 października 2018[169]. Obraz został ciepło przyjęty przez krytyków i otrzymał szereg nagród m.in. 4Oscary i 2Złote Globy, w tym dla aktora wcielającego się w wokalistę zespołu[170][171]. Produkcja zarobiła też blisko 904 miliony dolarów stając się najbardziej dochodowym filmem biograficznym w całej historii kina[172][173].
W 2002 wDominion Theatre wLondynie odbyła się premieramusicaluWe Will Rock You opartego na piosenkach grupy Queen. Muzyka do przedstawienia została napisana przez brytyjskiego komika i pisarza,Bena Eltona we współpracy z Brianem Mayem i Rogerem Taylorem. Producentem byłRobert De Niro. Spektakl był wystawiany na całym świecie.
Premiera musicalu odbyła się w 50. rocznicę objęcia brytyjskiego tronu przez królowąElżbietę II. Ostatni występ miał się odbyć w 2006, ale na żądanie publiczności anulowano te plany.
W 1998 amerykańskie przedsiębiorstwoElectronic Arts wydało gręQueen: The eYe zawierającą muzykę zespołu Queen. Ukazała się ona na 5 płytach CD w Europie, Azji i Australii[174]. Jest to gra typurole-playing z akcją osadzoną w bliskiej przyszłości, w której głównym celem jest pokonanie potwora o nazwieDeath on Two Legs[174].
Wicedyrektor ds. marketingu w Electronic Arts, Tom Stone, stwierdził, że do momentu wydaniaQueen: The eYe było tylko kilka przypadków współpracy muzyków z producentami gier, ale żaden nie wykorzystał w takim stopniu mocnych stron obu tych mediów[174]. Pomimo tego, gra okazała się komercyjną porażką. Stworzenie ścieżki dźwiękowej składającej się z utworów Queen (na potrzeby gry zremiksowanych do instrumentalnych wersji[175]) zostało pozytywnie przyjęte, lecz niedopracowanarozgrywka i nieatrakcyjna oprawa graficzna (proces produkcji gry był tak długi, że grafika w momencie premiery wydawała się już przestarzała) zadecydowały o niskim zainteresowaniu grą.
Muzyka Queen jest też obecna w ścieżce dźwiękowej do gryGrand Theft Auto IV wydanej w 2008 roku – utwór „One Vision” można usłyszeć w stacji radiowejLiberty Rock Radio, gdzie didżejem jestIggy Pop. Inna piosenka Queen, „Radio Ga Ga”, pojawia się w zwiastunie i w samej grzeGrand Theft Auto V.
Queen był wymieniany wśród zespołów mających wpływ na kształtowanie się takich gatunków, jakhard rock[178],heavy metal[179][180],pop-rock irock progresywny[180]. Wielu innych wykonawców muzycznych wskazywało na Queen jako źródło swoich inspiracji. Ponadto wykonawcy utrzymujący, że Queen wywarł na nich istotny wpływ, zaliczani są do różnych gatunków muzycznych, wywodzą się z różnych krajów i różnych pokoleń.
Nie wiem, gdzie byłbym, gdybym jako dzieciak nie miał tekstów Freddiego Mercury’ego, których mogłem się trzymać. To mnie nauczyło wszystkich form muzyki… to otworzyło mi umysł. Naprawdę, nigdy w życiu nie miałem większego nauczyciela[181].
We wczesnych latach 70. Queen znalazł się wśród zespołów popularyzującychhard rock i przyspieszających jego ewolucję, odcinając się odbluesowych korzeni tego gatunku[179][188].
Grupa Queen spędziła 1389[214] tygodni naUK Albums Chart, spychając na pozycję drugą dotychczasowych liderów – zespółThe Beatles (1293 tygodnie). Kolejne trzy miejsca zajęli:Elvis Presley (1280 tygodni),U2 (1150 tygodni) orazDire Straits (1136 tygodni).
Statystyki opublikowane zostały przez wydawnictwoGuiness World Record. Wydawca David Roberts powiedział: „Jest to niesamowity wyczyn, biorąc pod uwagę fakt, że kariera Queen na liście jest o wiele krótsza niż The Beatles i Presleya”[215].
Poniżej wymieniono albumy i single Queen, które zdobyły pierwsze miejsce na UK Albums Chart orazUK Singles Chart[216].
W poniższej tabeli zestawiono trasy koncertowe zespołu[221]. Nie uwzględnia ona pojedynczych koncertów (w tym występu naLive Aid z 1985), występów na festiwalach (z wyjątkiemRock in Rio) itp.
↑abcdefGreg Brooks, Gary Taylor, Phil Symes: News of the World. Agora SA, 2008, seria: Kolekcja Queen.ISBN 978-83-7552-432-1. Brak numerów stron w książce
↑Koncerty zostały zarejestrowane na wideo, w1984 wydano je na kasecieVHS zatytułowanejWe Will Rock You, zaś w2007 ukazała się płytaDVDQueen Rock Montreal z tym samym koncertem.
.jpg)
