Movatterモバイル変換


[0]ホーム

URL:


Przejdź do zawartości
Wikipediawolna encyklopedia
Szukaj

Proteomika

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Proteomika – gałąź nauki zajmująca się badaniembiałek – ich struktury, sprawowanych przez nie funkcji i zależności między nimi[1][2].

Nazwęproteomika utworzono przez analogię do słowagenomika. Terminproteomika po raz pierwszy został użyty w 1995 roku dla określenia procesu poznawania wszystkichbiałek wliniach komórkowych,tkankach lub całych organizmach[3]. Nazwaproteomika jest zwykle używana do określenia badań białek prowadzonych na dużą skalę (całychproteomów).

Proteomika jest dziedziną znacznie szerszą i bardziej złożoną niżgenomika, ponieważgenom jest obiektem zmieniającym się w bardzo małym stopniu, natomiast wachlarz białek obecnych w komórce zmienia się nieustannie wskutek interakcji z czynnikami środowiskowymi oraz z innymi komórkami w organizmie. Dlatego też ekspresja białek w komórkach może być różna zależnie od lokalizacji (np. różne rodzaje tkanek), fazycyklu komórkowego czy też warunków w otaczającym środowisku (np. panującej temperatury). Dodatkowo, białka są polimerami 20 różnych typów monomerów (aminokwasów), natomiast DNA jest polimerem 4 różnych typów monomerów (nukleotydów), wobec tego wariacje sekwencji są znacznie większe w przypadku białek. Co więcej, funkcja białek zależy zarówno od ich sekwencji, jak i struktury przestrzennej, natomiast w przypadku materiału genetycznego wpływ struktury przestrzennej na funkcję jest zmarginalizowany.

Całość białek obecnych w organizmie podczas kompletnego cyklu życiowego nazywamyproteomem. Właśnieproteom, i jego zachowanie, jest obiektem zainteresowania proteomiki.

W przebieguProjektu poznania ludzkiego genomu (Human Genome Project) okazało się, że liczbagenów kodujących białka u człowieka jest znacznie mniejsza niż liczba białek w ludzkim proteomie (genów tych jest około 22 tysięcy, natomiast białek mniej więcej 400 tysięcy). Przypuszcza się, że przyczynami są procesyalternatywnego splicingu orazmodyfikacje posttranslacyjne. Okazało się także, że badanie samego genomu jest niewystarczające, by w pełni scharakteryzować różnorodność jego ekspresji, dlatego rozpoczęto badania białek metodami proteomicznymi.

Skatalogowanie wszystkich białek, jakie mogą pojawić się w ludzkim organizmie, oraz przypisanie im określonych funkcji jest koordynowane w skali międzynarodowej przezHuman Proteome Organization.

Gałęzie proteomiki

[edytuj |edytuj kod]
  1. Rozdzielanie białek – większość badań proteomicznych nie może obejść się bez wstępnego rozdzielenia mieszaniny białek. Używane do tego metody to m.in.elektroforeza jedno- lub dwuwymiarowa orazchromatografia.
  2. Identyfikacja białek – mało wydajną i coraz rzadziej stosowaną metodą do określania sekwencji aminokwasowej białka jestdegradacja Edmana. Obecnie najczęściej stosuje się metody wysoko przepustowe oparte naspektrometrii mas w połączeniu z białkowymi bazami danych oraz programami do sekwencjonowaniade novo. Używa się również metod immunologicznych.
  3. Ilościowe pomiary białek (proteomika różnicowa) – używa się w nich metod opartych na elektroforezie żelowej, z zastosowaniem różnorodnych barwników (np.różnicowa elektroforeza żelowa) lub metod opartych naspektrometrii mas ichromatografii.
  4. Analiza sekwencji białka – dziedzina ta jest silnie związana zbioinformatyką i przeszukiwaniem baz danych w celu znalezienia konkretnego białka lub peptydu. Obejmuje także interesujące zagadnienia przypisania funkcji poszczególnym domenom białka, przewidywania funkcji w komórce na podstawie sekwencji oraz ewolucyjnego pokrewieństwa białek.
  5. Proteomika strukturalna – zajmuje się określaniem trójwymiarowej struktury białka, stosowane techniki tokrystalografia rentgenowska ispektroskopia NMR.
  6. Interaktomika (proteomika interakcyjna) – bada oddziaływania między białkami w skali atomowej, cząsteczkowej i komórkowej.
  7. Badanie modyfikacji białek – większość białek po procesie translacji ulega dalszej modyfikacji (modyfikacja posttranslacyjna). Szczególnie intensywnie bada się obecnie fosforylację (fosfoproteomika) i glikozylację (glikoproteomika).

Główne techniki stosowane w proteomice

[edytuj |edytuj kod]

Przypisy

[edytuj |edytuj kod]
  1. Proteomika. PWN. [dostęp 2011-10-28].
  2. Witold Szaflarski, Patrycja Sujka, Michał Nowicki, Maciej Zabel. Produkcja białek w systemach ekspresji pozakomórkowej. „Biotechnologia”. 1 2009 (84), s. 86-98, 2009. 
  3. Vural Özdemir, Edward S. Dove, Ulvi K. Gürso et al. Personalized medicine beyond genomics: alternative futures in big data—proteomics, environtome and the social proteome. „Journal of Neural Transmission”. 124 (1), s. 25–32, January 2017.DOI:10.1007/s00702-015-1489-y.PMID:26645377. (ang.). 

Linki zewnętrzne

[edytuj |edytuj kod]
Kontrola autorytatywna (dziedzina biologii):
Nauki biologiczne
według grupy
badanych istot
działybotaniki
zdefiniowane taksonami
działy botaniki
niezdefiniowane taksonami
działymykologii
działyzoologii
zdefiniowanetaksonami
działy zoologii
niezdefiniowane taksonami
inne działy
zdefiniowane taksonami
hydrobiologia
paleobiologia
pozostałe
wedługpoziomu
organizacji
systematyka
organizmów
inne działy czyste
biogeografia
inne działy
interdyscyplinarne
powiązane nauki
paranauki
ipseudonauki
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Proteomika&oldid=74441172
Kategoria:

[8]ページ先頭

©2009-2025 Movatter.jp