Pracownik – jedna ze stronstosunku pracy (drugą jestpracodawca):osoba fizyczna wykonująca określonego rodzaju pracę na rzecz pracodawcy, pod jego kierownictwem, w wyznaczonym przez niego miejscu i czasie, za co przysługuje mu wynagrodzenie.
W prawie polskim pojęcie pracownika zostało zdefiniowane wKodeksie pracy. Oznacza osobę fizyczną zatrudnioną na podstawieumowy o pracę,powołania, wyboru,mianowania lubspółdzielczej umowy o pracę[1]. Tym samymustawodawca zdefiniował pojęcie pracownika poprzez wskazanie aktów kreujących stosunek pracy, a także zespół cech, które warunkują istnienie stosunku pracy[2].
Pracownikiem jest tylko osoba wykonująca pracę w ramach stosunku pracy, zatem nie może nim być osoba, która świadczy pracę w ramach przepisów prawa cywilnego, na przykład na podstawieumowy o dzieło,umowy zlecenia lub innego rodzajuumowy cywilnoprawnej (nienazwanej). Wykonywanie pracy w warunkach odpowiadających stosunkowi pracy może jednak zostać uznane za stosunek pracowniczy, nawet jeśli strony stosunku zawarły umowę o innej nazwie. Pracownikiem w rozumieniuprawa pracy może być osobapełnoletnia, a pod pewnymi warunkami takżeosoba młodociana, natomiast nie może być pracownikiemosoba prawna (np.spółka kapitałowa,fundacja,stowarzyszenie) anijednostka organizacyjna nieposiadająca osobowości prawnej.
W prawie materialnymUnii Europejskiej pracownik to każda osoba, wykonująca rzeczywistą, efektywną pracę, pod kierownictwem innej osoby, za wynagrodzeniem[3]. Pojęcie pracownika w Unii nie może podlegać ograniczeniom krajowym[3]. Definicja nie obejmuje pracowników migrujących z państw trzecich[3].
 | Zobacz hasłopracownik w Wikisłowniku |
