 Pooh podczas ostatniego koncertu w Bolonii (30 grudnia 2016) | |||
| Rok założenia | |||
|---|---|---|---|
| Pochodzenie | |||
| Gatunek | |||
| Aktywność | 1966–2016 | ||
| Wydawnictwo | Vedette, CBS, CGD | ||
| Skład | |||
| Riccardo Fogli Red Canzian Roby Facchinetti Dodi Battaglia Stefano D'Orazio (skład z 2016) | |||
| Byli członkowie | |||
| Valerio Negrini Mauro Bertoli Gilberto Faggioli Bob Gillot Mario Goretti | |||
| |||
| Strona internetowa | |||
Pooh –włoskizespół muzyczny, grającymuzykę popową irockową, założony w 1966 roku wBolonii w składzie: Valerio Negrini (perkusja), Roby Facchinetti (instrumenty klawiszowe),Riccardo Fogli (gitara basowa), Mauro Bertoli (gitara), Mario Goretti (gitara), Gilberto Fagioli (gitara basowa) i Bob Gillot (instrumenty klawiszowe). Nazwa zespołu została zaczerpnięta z tytułu powieści dla dzieciKubuś Puchatek (ang.Winnie the Pooh) autorstwaA.A. Milne’a.
W 1990 roku zespół zadebiutował naFestiwalu Piosenki Włoskiej wSan Remo zwyciężając piosenką „Uomini soli”.
W 2015 i 2016 roku zespół dał we Włoszech serię okolicznościowych koncertów z okazji 50-lecia działalności. Wystąpił w składzie: Riccardo Fogli, Red Canzian, Roby Facchinetti, Dodi Battaglia i Stefano D'Orazio.
Pooh jest najpopularniejszym i najdłużej działającym włoskim zespołemmuzyki pop. Jest autorem pierwszego włoskiegowideoklipu („Io sono vivo”, 1979), pierwszego włoskiego albumu wydanego jakoCD (Tropico del nord, 1983), jako pierwszy wykorzystał podczas swoich koncertów urządzenia nagłaśniające, światła i własną estradę[1]. Do 2009 roku sprzedał 25 milionów albumów i 23 miliony singli[2][a].
Poprzednikiem Pooh był zespół The Jaguars, założony przez Valeria Negriniego i Maura Bertolego w 1962 roku w Bolonii[3]. Gdy zespół przyjechał doMediolanu, aby podpisać swój pierwszy kontrakt nagraniowy zwytwórnią płytową Vedette, okazało się, że istnieje już inny zespół o tej nazwie. Wówczas sekretarka właściciela wytwórni,Angielka, wychowana na powieści dla dzieciKubuś Puchatek (ang.Winnie the Pooh) autorstwaA.A. Milne’a, zaproponowała nazwę Pooh (Puchatek). Zespół zaakceptował jej propozycję[1]. Swoją działalność pod nazwą Pooh rozpoczął w styczniu 1966 roku[4]. Pierwszy skład zespołu tworzyli: Valerio Negrini (perkusja), Mauro Bertoli, Mario Goretti (gitara), Bob Gillot (instrumenty klawiszowe), Riccardo Fogli (gitara basowa)[5].
W lutym 1966 roku wydał swój pierwszysingiel „Vieni fuori”. Pod koniec tego roku wystąpił w konkursie Festival delle Rose z piosenką „Brennero '66”, która została ocenzurowana z powodu treści (terroryzm wTyrolu Południowym). Później ukazał się debiutancki album zespołu,Per quelli come noi, zawierający nowe wersje jego piosenek, wydanych na singlach[5].
W następnym roku z Pooh odszedł Mario Bertoli, ale zespół odniósł pierwszy znaczący sukces piosenką „Piccola Katy” (1968). Wkrótce po wydaniu albumu z zespołu odszedł Mario Goretti, zastąpiony przez niespełna 17-letniego, bolońskiego gitarzystę, Dodiego Battaglię[5].
Po okresie trudności zespół rozpoczął współpracę z wytwórnią CBS i jej producentem, Giancarlem Lucariello. Współpraca ta okazała się owocna; singiel „Pensiero” (1971) sprzedał się w liczbie ponad miliona egzemplarzy. Ukazał się albumOpera prima, na którym zespół połączył muzykę symfoniczną z włoskąmelodyką. Z zespołu odszedł Valerio Negrini, zastąpiony przez Stefana D'Orazio. W 1972 roku międzynarodową popularność przyniósł zespołowi singiel „Noi due nel mondo e nell’anima”. Odszedł kolejny członek grupy, Riccardo Fogli. Jego miejsce zajął basista, Red Canzian[5].
W 1973 roku ukazał się albumParsifal, a rok późniejkompilacjaPooh 1971-1974. W 1976 ukazał sięPoohlover, jeden z najlepiej sprzedających się albumów zespołu. W roku następnym Pooh rozpoczął serię wielkich koncertów na stadionach, wziął ponadto udział w kilku odcinkach programu „Domenica In”. W 1977 roku nagrał albumRotolando respirando, pierwszy wydany pod szyldem nowej wytwórni, CGD[5].
Początek dekady to kolejne albumy Pooh:Stop (1980),Buona fortuna (1981), z którego pochodził singiel „Chi fermerà la musica”, koncertowyPalasport (1982) orazTropico del Nord (1983)[5].
W 1986 roku, z okazji dwudziestu lat działalności, ukazał się, wytłoczony na białymwinylu, albumGiorni infiniti. W tym samym roku zespół został uwieczniony w Muzeum Figur Woskowych w Rzymie oraz nominowany przez Prezydenta Republiki Włoskiej do odznaczeniaOrderem Zasługi Republiki Włoskiej. Zimowa trasa koncertowa z tego samego roku została wydana jako potrójne wydawnictwo winylowe (w trzech różnych odcieniach szarości). W 1987 zespół wydał swoją drugą płytę koncertową,Goodbye[5].
W 1990 roku Pooh zadebiutował naFestiwalu Piosenki Włoskiej wSan Remo zwyciężając piosenką „Uomini soli”. Pod takim tytułem ukazał się też kolejny album grupy,Uomini soli. Po nim przyszły: kompilacjaPooh 25...La nostra storia (1990), albumy studyjne,Il cielo e' blu sopra le nuvole (1992) iMusicadentro (1994), a w 1996 roku – kompilacjaAmici per sempre, będąca podsumowaniem 30-letniej działalności Pooh. W lutym 1997 roku ukazała się pierwsza biografia zespołu, zatytułowanaQuello che non sai, a poświęcona jego sukcesom w latach 60. Redaktorem książki był dziennikarz i krytyk Franco Dassisti. W listopadzie tego samego roku zespół wydał kolejną kompilację, zatytułowanąThe Best of Pooh. XX wiek zamknął albumemCento di questo di vite (2000)[5].
Nowy wiek Pooh otworzył kompilacjąBest of the Best, wydaną w 2001 roku jako podsumowanie 35 lat swojej kariery artystycznej. Album został wydany w 2 wersjach: jako podwójny oraz pojedynczy CD. Następny album,Pinocchio, zawierał piosenki z musicalu pod tym samym tytułem, w reżyseriiSaveria Marconiego. W 2004 roku ukazał się pierwszy od 4 lat album studyjny Pooh, zatytułowanyAscolta. Koncert wCivitavecchia z sierpnia tego samego roku został zarejestrowany i wyemitowany najpierw przezCanale 5, po czym naDVD ukazała się pełna wersja koncertu,Ascolta Tour Live 2004. 18 listopada 2005 roku wydana została kolejna kompilacja Pooh,La grande finestra, podwójne wydawnictwo zawierające zbiór największych przebojów zespołu oraz 2 niepublikowane wcześniej utwory, „La grande festa” i „Destini”[5].
W 2006 roku, z okazji odbywających się wNiemczechMistrzostw Świata w Piłce Nożnej Pooh wydał hymnwłoskiej reprezentacji piłkarskiej, zatytułowany „Cuore azzurro”[5].
W 2008 roku ukazał się albumBeat Regeneration, zawierający piosenki z epokibeatu, w tym „La casa del sole” (cover „The House of the Rising Sun”The Animals). W 2009 roku z zespołu odszedł Stefano D'Orazio. Po jego odejściu Pooh wydał podwójną kompilacjęAncora una notte insieme, a w lipcu tego samego roku rozpoczął trasę koncertową, która zakończyła się 28 września. Koncert został sfilmowany i wydany jako podwójne DVD w marcu 2010 roku. Równolegle Pooh postanowił nagrać kolejny album studyjny. 25 maja 2010 roku członkowie zespołu poinformowali, iż miejsce Stefana D'Orazia zajmie angielski perkusista Steve Ferrone. 12 października 2010 roku ukazał się albumDove comincia il sole, a po jego promocji koncertowej –Dove comincia il sole live – 27 agosto 2011 – Castello di Este. W marcu 2012 roku wydany zostałbox setPooh legend, który zawierał 4 książki i 4 płyty DVD z ponad 10 godzinamiwideo, wiele z nich wcześniej niepublikowanych. W październiku tego samego roku ukazał się albumOpera seconda, będący kontynuacją albumuOpera prima z 1971 roku. W 2013 roku wydany został kolejny box set,Poohbox, zawierający dwie płyty DVD, cztery płyty CD i książkę, wyprodukowany w limitowanej edycji jako prezent dla fanów[5]. Wydawnictwo to zostało dedykowane zmarłemu w tym samym roku Valeriowi Negriniemu (ur. 1946), założycielowi i tekściarzowi Pooh. Członkowie zespołu ogłosili jednocześnie dwuletnią przerwę w działalności[1].
29 września 2015 roku Roby Facchinetti zapowiedział serię okolicznościowych koncertów Pooh z okazji przypadającej w 2016 roku 50. rocznicy powstania zespołu. Do zespołu, działającego dotychczas jako trio dołączyli dawni członkowie,Riccardo Fogli i Stefano D'Orazio. W 2016 roku, w trakcieFestiwalu Piosenki Włoskiej wSan Remo, zespół wykonał wiązankę swoich największych przebojów, w nowych aranżacjach nakwintet. Okolicznościowe koncerty zostały z zadowoleniem przyjęte przez dużą część fanów, ale z wahaniem przez innych. Jednak 176 tysięcy sprzedanych biletów na trzy pierwsze koncerty wMediolanie,Rzymie iMesynie świadczyło o powodzeniu tego przedsięwzięcia. 12 września 2016 rokuCanale 5 wyemitował specjalny skrót z dwóch koncertów, które odbyły się w Mediolanie 10 i 11 czerwca. Tournée objęło takie miasta jak:Acireale,Eboli,Bari,Caserta,Turyn, Rzym, Mediolan,Pesaro,Reggio Emilia,Florencja,Treviso,Padwa iBrescia. Zespół wystąpił również za granicą: 24 i 25 września wKanadzie (The Avalon Ballroom Theatre w Niagara Falls), 2 i 3 grudnia wStanach Zjednoczonych: (Theatre at Westbury wNowym Jorku, Borgata Hotel Casino & Spa wAtlantic City) i 5 grudnia ponownie w Kanadzie (Place des Arts wMontrealu). 30 grudnia 2016 Roby Facchinetti, Dodi Battaglia, Red Canzian, Stefano D’Orazio i Riccardo Fogli po raz ostatni zaprezentowali się publiczności występując na stadionie Palasport w Bolonii[4]. Stali się pierwszym zespołem, który zakończył swoją karierę koncertem transmitowanym we włoskich kinach na żywo poprzez satelitę[6]. W trakcie tournée wydany został potrójny album,L’ultima notte insieme (jako CD i DVD)[4].
