Ten artykuł dotyczy wojewody poznańskiego. Zobacz też:inne osoby o tym imieniu i nazwisku. | |
 Łodzia | |
| Rodzina | |
|---|---|
| Data urodzenia | |
| Data śmierci | |
| Ojciec | |
| Matka | Barbara zOstroroga Lwowska |
| Żona | Zofia Kostczanka |
| Dzieci | Krzysztof Opaliński |
Piotr Opaliński herbuŁodzia (ur. w1586, zm.17 stycznia1624) –wojewoda poznański w latach 1622–1624, kasztelan poznański w latach 1620–1622, starosta pobiedziski[1] w1614 roku[2].
SynJana Opalińskiego i Barbary zOstroroga Lwowskiej herbuNałęcz.
Po śmierci swojego ojca w 1598 roku został właścicielemSierakowa. Uczył się w Poznaniu w kolegium jezuickim, a później wIngolstadt oraz w 1604 wPadwie. Przebywał wRzymie, a w 1605 powrócił do kraju. Posłował na sejm 1606[3]. W 1611 drogą cesji dostał starostwo śremskie, a miał już wówczas i pobiedziskie. Poseł województwpoznańskiego ikaliskiego nasejm zwyczajny 1613 roku[4]. Był jednym z delegatów, których w 1613 wyznaczył sejm i wysłał do skonfederowanego wojska wLublinie. W 1616 był członkiem poselstwa wysyłanego doMoskwy. Dworzanin i sekretarz królewski. W 1617 wraz ze swojąrotą brał udział w wyprawieWładysława IV przeciw Moskwie. Na nieustannych walkach spędził zimę 1617/18. W 1620 mianowany został kasztelanem poznańskim, a w 1621 dowodził pułkiem w czasiewyprawy chocimskiej[3]. Wojewodą poznańskim został w 1622. Domagał się na sejmiku średzkim 1624 przeprowadzenia nowego powszechnego pomiaru dla bardziej sprawiedliwego rozłożenia podatków. W Sierakowie lokował bernardynów, ale już im nie zdążył wystawić klasztoru i kościoła. Za młodu pisywał wiersze łacińskie, a kilka z nich drukował w T. GrzybowskiegoDisputatio philosophica (Ingolstadt 1604). Powiększając skrzętnie swój majątek, zgromadził 3 miasta: Sieraków, Bnin i Czerniew oraz 50 wsi[3].
Żonaty w 1607 roku zZofią Kostką[5] (1591–1639) córkąKrzysztofa Kostki iAnny Pileckiej, która już jako wdowa odkupiła klucz włoszakowicki od Łukasza Opalińskiego. Miał dwóch synów:Krzysztofa, wojewodę poznańskiego iŁukasza, marszałka nadwornego koronnego oraz trzy córki: Annę Beatę (żonęStanisława Przyjemskiego), Franciszkę, benedyktynkę w Poznaniu i Zofię, żonę S. Koniecpolskiego, później S. Koreckiego[3].
Zmarł 17 stycznia 1624 i pochowany został wKościele Bernardynów w Sierakowie i gdzie Sebastian Sala wykonał mu nagrobek[3]. W 1995 jego sarkofag został przeniesiony doZamku w Sierakowie.
