 | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Data i miejsce urodzenia | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Wzrost | 194 cm | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Informacje klubowe | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Klub | WMKS Płońsk (–2000) | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Trener | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Dorobek medalowy | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Odznaczenia | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
    | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
 Małachowski w stopniu kaprala | |
 Sierżant | |
| Data i miejsce urodzenia | 7 czerwca 1983 |
|---|---|
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 2004-2022 |
| Siły zbrojne | |
Piotr Małachowski (ur.7 czerwca1983 wŻurominie) –polskilekkoatleta, specjalizujący się wrzucie dyskiem. Czterokrotny uczestnikigrzysk olimpijskich (Pekin, Rio de Janeiro, Londyn, Tokio), zdobył srebrny medal w 2008 wPekinie[1] oraz w 2016 wRio de Janeiro. Stawał na podiummistrzostw świata orazEuropy (także wgronie młodzieżowców). Dziewięciokrotnyrekordzista Polski, wielokrotny medalistamistrzostw Polski seniorów[2].
Reprezentant kraju wpucharze Europy,drużynowych mistrzostwach Europy,zimowym pucharze w rzutach lekkoatletycznych oraz meczach międzypaństwowych. W 2009, 2010 i 2016 wygrywał plebiscytZłote Kolce na najlepszego polskiego lekkoatletę w sezonie[3][4]. Zwycięzca plebiscytu Gazety Wrocławskiej i Telewizji Wrocław na najlepszego sportowca Dolnego Śląska 2010[5].
Jest żołnierzem rezerwyWojska Polskiego, w latach 2004–2005 pełnił służbę zasadniczą, a od września 2005 jestpodoficerem zawodowym w stopniu sierżanta. Służył w 2. Batalionie DowodzeniaŚląskiego Okręgu Wojskowego[6][7];10 Wrocławskim Pułku Dowodzenia, a od lutego 2019 wCentrum Szkolenia Wojsk Inżynieryjnych i Chemicznych im. gen. Jakuba Jasińskiego we Wrocławiu[8]. Jego ostatnim przydziałem służbowym był Centralny Wojskowy Zespół Sportowy. W 2022 przeszedł do rezerwy[9].
Pochodzący zBieżunia zawodnik karierę lekkoatletyczną zaczynał na zawodach szkolnych wCiechanowie – startując w dysku Małachowski osiągnął wynik 31 metrów i dzięki staraniom nauczyciela trafił do treneraWitolda Suskiego, który podczas imprezy sędziował konkurs rzutu dyskiem[10]. W 1999 zajął 10. miejsce w mistrzostwach Polski kadetów[11]. Na dużej imprezie międzynarodowej zadebiutował w 2001 zajmując piątą lokatę wmistrzostwach Europy juniorów[12]. W kolejnym sezonie uplasował się na szóstym miejscu rozegranych naJamajcejuniorskich mistrzostw globu[13]. Na koniec 2002 był jeszcze drugi wLibercu podczas meczu młodzieżowców Czechy – Polska[14]. Dziewiąty dyskobolmłodzieżowych mistrzostw Europy w 2003[15]. Do stypendium dorabiał jako bramkarz w dyskotekach wraz zciężarowcemMarcinem Dołęgą[16]. Jedynym międzynarodowym osiągnięciem Małachowskiego w 2004 było zwycięstwo w meczu młodzieżowców przeciwko Czechom 22 września wKrakowie[17]. W listopadzie 2004 rozpoczął służbę wojskową i stał się zawodnikiem wrocławskiego Śląska[6][6]. Zdobył – w 2005 wErfurcie – tytułwicemistrza Starego Kontynentu młodzieżowców przegrywając złoto o 51 centymetrów z reprezentantem NiemiecRobertem Hartingiem[18][19].
Na początku 2006 zawodnik wygrał – 18 marca wTel Awiwie – zawodyzimowego pucharu Europy w rzutach pokonując – pierwszy raz w karierze –wicemistrza świata z 2005 EstończykaGerda Kantera oraz ustanawiając wynikiem 65,01 nowy rekord życiowy[20]. Zajął odpowiednio drugie i trzecie miejsce podczas najważniejszych krajowych mityngów sezonu –europejskiego festiwalu lekkoatletycznego wBydgoszczy (1 czerwca) imemoriału Janusza Kusocińskiego wWarszawie (18 czerwca)[21]. 11 dni po warszawskich zawodach Małachowski zadebiutował w reprezentacji podczassuperligi pucharu Europy – wMaladze wygrał konkurs dyskoboli i wynikiem 66,21 ustanowił nowyrekord Polski poprawiając o 23 centymetry rezultatDariusza Juzyszna z 1985 roku[22]. 23 lipca zdobył w Bydgoszczy złotomistrzostw kraju[2]. Podczas rozrywanych nastadionie Ullevi wGöteborgumistrzostw Europy z wynikiem 63,76 zajął trzecie miejsce w eliminacjach, a w finale uzyskując 64,57 uplasował się ostatecznie na szóstym miejscu[23]. Na koniec sezonu zajął szóste miejsce wświatowym finale lekkoatletycznym[24].
17 marca zajął drugie miejsce podczaszimowego pucharu Europy w rzutach wJałcie – uzyskał wynik 65,05 i przegrał tylko z Gerdem Kanterem, którego pokonał rok wcześniej podczas poprzedniej edycji zawodów[1][25]. Wśród ważniejszych startów w pierwszej części sezonu były mityngi wDosze (2. miejsce z wynikiem 64,32)[26],Bydgoszczy (2. miejsce z wynikiem 65,84)[27],Oslo (3. miejsce z wynikiem 66,00)[28] orazWarszawie (3 miejsce z wynikiem 65,03)[29]. 24 czerwca wygrał wMonachium zawodysuperligi pucharu Europy[1], a tydzień później został nastadionie Olimpii Poznańmistrzem Polski[2]. Podczas zawodów nastadionie imienia S. Dariusa i Girėnasa wKownie – 25 lipca – zajął trzecie miejsce (za Estończykiem Kanterem i LitwinemAlekną) ustawiając w czwartej próbie – drugi raz w karierze –rekord Polski wynikiem 66,61[30]. Na głównej imprezie sezonu –mistrzostwach świata – był dziewiąty w eliminacjach z rezultatem 63,20, a w finale zajął dwunaste miejsce z wynikiem 60,77[31]. We wrześniu zajął trzecie miejsce wświatowym finale lekkoatletycznym, a 16 października zdobył wHajdarabdzie złotoświatowych igrzysk wojska ustanawiając wynikiem 65,87 rekord tej imprezy[32].
Małachowski olimpijski sezon rozpoczął od zwycięstwa 3 maja w zawodach wBiałymstoku[33]. Sześć dni później dyskobol był drugi w zawodach wDosze[34]. 24 maja wynikiem 66,65 ustanowiłrekord Polski i zajął drugie miejsce w mityngu wHalle[35]. Zwyciężył wmemoriale Kusocińskiego[36], był trzeci wpucharze Europy[1] oraz zajął drugie miejsce weuropejskim festiwalu lekkoatletycznym[37]. 6 lipca zdobył wSzczecinie kolejny złoty medalmistrzostw Polski[38], a 27 lipca podczasGrand Prix Sopotu im. Janusza Sidły wynikiem 68,65 ustanowił nowy rekord Polski[39]. W ostatnim starcie przed igrzyskami zwyciężył w mitynguBeskidianathletic wBielsku-Białej z wynikiem 67,98[33]. Na koniec sezonu wygrał zawody wCzęstochowie, był drugi wświatowym finale IAAF[40] i mitynguPedro’s Cup oraz trzeci w zawodach wTallinnie[33].
Eliminacje rzutu dyskiem odbyły się nastadionie narodowym wPekinie 16 sierpnia – grupa A, w której startował Małachowski rozpoczęła rywalizację o godzinie 10:40czasu miejscowego[41]. Minimum kwalifikacyjne wynosiło 64,50 – Polak już w pierwszej próbie osiągnął lepszy rezultat (65,94) i awansował do finału z najlepszym wynikiem całej rundy eliminacyjnej[41][42].
Konkurs finałowy rozegrano 19 sierpnia wieczorem czasu pekińskiego[43]. W pierwszej kolejce Małachowski rzucił 66,45, a w drugiej serii poprawił swój wynik osiągając odległość 67,82 cały czas prowadząc w zawodach[43]. W czwartej kolejceGerd Kanter posłał dysk na odległość 68,82 i odebrał Polakowi pozycję lidera[43]. Małachowski nie zdołał już poprawić swojego najlepszego wyniku i ostatecznie został wicemistrzem olimpijskim[43][44] – wygrał Kanter, a brąz zdobył LitwinVirgilijus Alekna z wynikiem 67,79[44].
Poniższa tabela prezentuje start Piotra Małachowskiego podczas finału olimpijskiego w Pekinie[44].
| Zawody | 1 kolejka | 2 kolejka | 3 kolejka | 4 kolejka | 5 kolejka | 6 kolejka | Wynik | Miejsce |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 Pekin | 66,45 | 67,82 | 66,98 | 63,91 | 65,78 | x | 67,82 |  2. miejsce |
Sezon – podobnie jak poprzedni – rozpoczął od zwycięstwa w mityngu wBiałymstoku 3 maja[45]. W drugim starcie, 23 maja wHalle, wynikiem z pierwszej kolejki 68,75 poprawił własnyrekord Polski[46]. W maju dyskobol zaczął zmagać się z kontuzją palca wskazującego prawej ręki[16][47]. Mimo urazu 7 czerwca wygrałmemoriał Janusza Kusocińskiego[45], a już dwa dni później zdobył złoty medal rozegranych wSofiimistrzostw globu wojska[48]. Wynikiem 66,24 zwyciężył w konkursie dyskoboli podczas pierwszej edycjisuperligi drużynowych mistrzostw Europy[1]. 2 sierpnia ponownie zostałmistrzem kraju jednak występ wświatowym czempionacie potwierdził dopiero 4 sierpnia po konsultacjach lekarskich związanych z kontuzją palca[47].
Eliminacje rzutu dyskiem na mistrzostwach świata odbyły się 18 sierpnia – minimum kwalifikacyjne ustalono na poziomie 64,50[49]. Małachowski w pierwszej próbie osiągnął 64,20, w drugiej 64,48, a w trzeciej 62,65 i do finału dostał się z ósmym rezultatem eliminacji, w których najlepszy okazał sięRobert Harting[49].
Wieczorem 19 sierpnia naOlympiastadion rozegrano finałowy konkurs rzutu dyskiem[50]. Mimo kontuzji Małachowski już w pierwszej kolejce objął prowadzenie z nowymrekordem Polski – 68,77. W drugiej próbie rzucił 68,05, w trzeciej 67,00, czwartą miał nieudaną, a w piątej kolejce umocnił się na prowadzeniu drugi raz w konkursie poprawiając rekord kraju wynikiem 69,15[50]. W ostatniej serii rzutów rzucający jako przedostatni Niemiec Robert Harting posłał dysk na odległość 69,43 ustanawiając swój rekord życiowy i wyprzedził Polaka[50]. Małachowski w swojej ostatniej próbie uzyskał wynik 67,33 i ostatecznie zdobył srebrny medal[51]. Brązowy medal światowego czempionatu zdobył z wynikiem 66,88Gerd Kanter[50].
Na koniec sezonu zajął jeszcze trzecią lokatę wfinale lekkoatletycznym wSalonikach[52]. Po ostatnim starcie w 2009 roku – na mitynguPedro’s Cup wSzczecinie 15 września[45] – poddał się operacji chorego palca, który utrudniał mu starty przez cały sezon[53].
Na początku 2010 przeszedł badania związane z urazem palca, z którym borykał się w poprzednim roku[54]. Sezon 2010 rozpoczął od startów zagranicznych – 15 maja był drugi wHalle[55], 23 maja trzeci wSzanghaju[56] i pierwszy 28 maja wTajpej[57]. W czerwcu wygrał dwa mityngi w Polsce – wBydgoszczy iWarszawie[55]. 10 czerwca triumfował w zawodachdiamentowej ligiGolden Gala wRzymie[58], a dziesięć dni później podczassuperligi drużynowych mistrzostw Starego Kontynentu był drugi przegrywając tylko zRobertem Hartingiem[59]. Kolejne zwycięstwo w zawodach diamentowej ligi odniósł 3 lipca wEugene wygrywając mityngPrefontaine Classic[60]. Kilka dni później został wBielsku-Białejmistrzem Polski ustawiając wynikiem 67,48rekord mistrzostw[61]. Dwa dni po tym sukcesie – 10 lipca – wygrałkolejne zawody diamentowej ligi poprawiając wGatesheadrekord kraju rezultatem 69,83[62][63]. W ostatnim starcie przedmistrzostwami Europy zajął trzecią lokatę wMonako 22 lipca[55].
Eliminacje rzutu dyskiem odbyły się naEstadi Olímpic Lluís Companys wBarcelonie 31 lipca – minimum kwalifikacyjne do finału wynosiło 63,50[64]. Małachowski startujący w grupie eliminacyjnej B już w pierwszej próbie uzyskał wymagany rezultat osiągając wynik 63,69 – ostatecznie zajął w rundzie kwalifikacyjnej siódme miejsce[64].
Po pierwszej kolejce finału, który rozegrano 1 sierpnia, prowadził NiemiecRobert Harting z wynikiem 68,33, a Małachowski był drugi po rzucie na odległość 65,84[64]. W drugiej kolejce Polak posłał dysk na odległość 68,87 i objął prowadzenie ustanawiając jednocześnierekord mistrzostw Europy[64][65]. Harting w kolejnych próbach trzykrotnie rzucał ponad 68 metrów jednak nie udało mu się już osiągnąć lepszego rezultatu od prowadzącego Małachowskiego[64]. Polak w trzecie serii spalił próbę, w czwartej osiągnął 64,06, piątą spalił, a w ostatniej kolejce rzucił 64,37[64]. Brązowy medal przypadł w udziale reprezentantowi WęgierRóbertowi Fazekasowi, który uzyskał wynik 66,43[65]. Małachowski jest pierwszym polskim mistrzem Europy w konkurencjach rzutowych od czasu zwycięstwaJanusza Sidło w konkursierzutu oszczepem podczasmistrzostw Europy wSztokholmie w 1958[1][66].
8 sierpnia – tydzień po barcelońskim czempionacie – wygrał zawody wTallinnie, a 14 sierpnia był piąty podczasGrand Prix Londynu[55]. Między tymi startami – 11 sierpnia – odebrał z rąkMinistra Obrony NarodowejBogdana Klicha awans na stopień kaprala[67]. Dzięki udanym startom w pierwszej części sezonu w mityngach diamentowej ligi i zajęciu drugiego miejsca w finałowym konkursie tego cyklu – zawodachWeltklasse Zürich – zwyciężył w klasyfikacji generalnejDiamentowej Ligi 2010[68][69][70]. Na konie sezonu reprezentował Europę podczas inauguracyjnych zawodówpucharu interkontynentalnego zajmując w nich czwartą lokatę z wynikiem 64,20[71].
Pod koniec września przeszedł operację przepukliny – z kontuzją tą startował przez cały sezon 2010[72].
W swoim pierwszym starcie w sezonie – podczas zawodówQatar Athletic Super Grand Prix 2011 wDosze – zajął piąte miejsce z wynikiem 63,59 i nie zdobył punktów do klasyfikacjidiamentowej ligi[73][74]. 24 maja odniósł pierwszy triumf w sezonie – pokonując między innymi brązowego medalistę ubiegłorocznychmistrzostw Europy WęgraRóberta Fazekasa zwyciężył w zawodach wTurnovie z wynikiem 64,51[75][76]. WHengelo, 29 maja, z wynikiem 65,25 zajął trzecie miejsce w corocznym mitynguFanny Blankers-Koen Games 2011[77]. Na mityngu wKrakowie, 12 czerwca na obiekcie miejscowejAWF w trzeciej serii uzyskał wynik 67,97 – drugi wynik na listach światowych w sezonie[78]. Tydzień później zajął 3. miejsce podczassuperligi drużynowych mistrzostw Europy w Sztokholmie[79]. 25 czerwca zwyciężył (z wynikiem 68,49) w rozegranym w Szczeciniememoriale Janusza Kusocińskiego umacniając się na drugiej pozycji na listach światowych[80]. 23 lipca naświatowych igrzyskach wojska wRio de Janeiro dyskobol borykał się z kontuzją – przerostem ciała Hoffy[81] – i zajął w tej imprezie dziesiąte miejsce[82][83]. Uraz zawodnika ostatecznie nie okazał się poważny i Małachowski 29 lipca wystąpił w mitynguDN Galan 2011 wSztokholmie[84] zajmując w tych zawodach drugie miejsce[85]. W ostatnim starcie przedmistrzostwami świata, namistrzostwach Polski wBydgoszczy zdobył srebrny medal przegrywając niespodziewanie tytuł mistrza kraju zPrzemysławem Czajkowskim[86]. Podczasmistrzostw świata wDaegu w eliminacjach osiągnął najlepszy rezultat ze startujących (65,48)[87], a w finale zajął dziewiąte miejsce – w pierwszej kolejce osiągnął 58,28, drugi rzut miał spalony, a w trzeciej próbie wynik 63,37 dał mu ósmą lokatę jednak ostatecznie dalej rzucił reprezentant IndiiVikas Gowda i Małachowski nie wystąpił w wąskim finale[87]. Po nieudanych mistrzostwach wKorei Południowej Polak zajął m.in. piątą lokatę na zawodachWeltklasse Zürich 2011[88], zwyciężył podczas finałuligi lekkoatletycznej w Krakowie[89] oraz był szósty na mitynguInternationales Stadionfest 2011 wBerlinie[90] i piąty podczasHanžeković Memorial 2011Zagrzebiu[91]. Sezon zakończył trzecią lokatą namemoriale Kamili Skolimowskiej wWarszawie uzyskując wynik 63,93[92].
Po zakończeniu sezonu Małachowski poddał się operacji kolana, z którego bólem borykał się od maja[93]. Zabieg polegał na wycięciu fałdu błony maziowej – po operacji dyskobol poddał się trzytygodniowej rehabilitacji[94].
Olimpijskisezon 2012 Małachowski rozpoczął, podobnie jak cztery lata wcześniej, 3 maja na mityngu w Białymstoku[95], podczas którego zwyciężył osiągając rezultat 65,62[96]. Wynik dyskobola był lepszy od minimumPolskiego Związku Lekkiej Atletyki naigrzyska olimpijskie wLondynie jednak zawody w Białymstoku nie znajdowały się na liście imprez, na których można uzyskiwać wskaźniki na igrzyska[96]. W swoim drugim starcie w 2012, 11 maja naQatar Athletic Super Grand Prix 2012 wDosze (mityngu zaliczanym do cykluSamsung Diamentowa Liga), zwyciężył z wynikiem 67,53 i wypełnił jednocześnie minimumPZLA na igrzyska w Londynie[97]. Podczas mityngu rzutowego wniemieckim mieścieHalle, 19 maja, zajął drugie miejsce zaRobertem Hartingiem (który uzyskał 70,31) z wynikiem 68,94 (seria: 68,31-66,02-66,93-68,37-68,94-68,49)[98]. W połowie czerwca Małachowski zwyciężył wmistrzostwach Polski, swój najlepszy wynik (66,89) uzyskując już w pierwszej próbie[99]. 7 sierpnia zajął 5. lokatę wkonkursie dyskoboli podczas igrzysk olimpijskich w Londynie[100].
8 czerwca 2013 r. podczas mityngu wHengelo ustanowił fantastyczny rekord Polski 71,84 m, najlepszy od wielu lat na świecie, który przyniósł mu pierwsze miejsce na listach światowych w całym sezonie lekkoatletycznym. Wsuperlidze Drużynowych Mistrzostw Europy wGateshead uplasował się jednak poza podium, zajmując czwarte miejsce ze słabiutkim wynikiem 59,68 m. Po raz ósmy został mistrzem Polski, a sukces medalowy osiągnął również podczasmistrzostw świata wMoskwie, zdobywając po raz drugi srebro wynikiem 68,36 m. Na koniec sezonu wywalczył jeszcze brązowy medal mistrzostw Europy wojskowych wWarendorfie (61,80). W klasyfikacjiDiamentowej Ligi zajął 2. miejsce, gromadząc 14 punktów (m.in. triumfował na mityngach wSzanghaju,Londynie iSztokholmie).
17 maja 2014 r. wHalle Piotr Małachowski uzyskał 69,28 m, pokonując Roberta Hartinga. Wynik ten okazał się najlepszy w całym sezonie lekkoatletycznym. Małachowski reprezentował Polskę wsuperlidze Drużynowych Mistrzostw Europy wBrunszwiku, gdzie zajął 2. miejsce z wynikiem 65,36 m. Został po raz dziewiąty mistrzem Polski, jednak podczasmistrzostw Europy wZurychu zajął dopiero 4. miejsce (63,54), przegrywając m.in. zRobertem Urbankiem. Po raz drugi zwyciężył natomiast w klasyfikacjiDiamentowej Ligi, gromadząc w serii mityngów 22 punkty (1. miejsca zajął na mityngach wDausze,Lozannie iMonaco).
Piotr Małachowski zdobył wKrakowie wynikiem 65,60 m 10. w karierze tytułmistrza Polski. Zwyciężył również po raz pierwszy namistrzostwach świata w Pekinie z rezultatem 67,40 m (brązowy medal zdobyłRobert Urbanek). Trzeci raz w karierze triumfował wDiamentowej Lidze, gromadząc 21 punktów i pokonując o 2 punkty R. Urbanka. Małachowski zwyciężył na mityngach DL wSzanghaju,Eugene,Paryżu iSztokholmie[101]. Najlepszy wynik w sezonie uzyskał 1 sierpnia wCetniewie – 68,29 m. W podsumowaniach sezonu zajął szóste miejsce w 81. PlebiscyciePrzeglądu Sportowego na najlepszych sportowców Polski.
To był jeden z najlepszych sezonów w karierze Piotra Małachowskiego. Na zawodach wBydgoszczy po raz 11 zdobył tytułmistrza Polski (68,10). Wmistrzostwach Europy wAmsterdamie okazał się najlepszy z wynikiem 67,06 m. Podczasigrzysk olimpijskich wRio de Janeiro zdobył srebrny medal wynikiem 67,55 cm. Polski mistrz prowadził do ostatniej kolejki, w której został przerzucony o 80 cm przezChristopha Hartinga, brata swego odwiecznego rywala,Roberta. Swój medal z Rio Małachowski przeznaczył na cele charytatywne. Najlepszy wynik sezonu – 68,15 – uzyskał28 maja w Warszawie.9 września 2016 r. w finałowym mitynguDiamentowej Ligi wBrukseli zajął 2. miejsce z wynikiem 65,27 m (wygrał z wynikiem 65,78 m SzwedDaniel Ståhl, lider list światowych). Małachowski po raz czwarty zwyciężył w łącznej klasyfikacji DL, gromadząc 54 punkty (wcześniej zwyciężył w mityngach wDausze,Rabacie,Birmingham iMonaco). Na koniec roku został uznany jedną z 10 osobowości roku przez magazynSpikes, finansowany przez IAAF. W 82.Plebiscycie Przeglądu Sportowego na 10. najlepszych sportowców Polski zajął, najwyższe w karierze, 3. miejsce. 9 stycznia 2017 na spotkaniu noworocznym Rodziny Olimpijskiej prezydentAndrzej Duda odznaczył Małachowskiego Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. Podobne odznaczenie otrzymał również trenerWitold Suski.
Karierę sportową zakończył 5 września 2021 roku podczas12. Memoriału Kamili Skolimowskiej zajmując w turnieju 4. miejsce[102][103].
| Rok | Pozycja |
|---|---|
| 2006 | 6. miejsce |
| 2007 | 5. miejsce |
| 2008 | 2. miejsce |
| 2009 | 2. miejsce |
| 2010 | 2. miejsce |
| 2011 | 5. miejsce |
| 2012 | 5. miejsce |
| 2013 | 2. miejsce |
| 2014 | 2. miejsce |
| 2015 | 1. miejsce |
| 2016 | 1. miejsce |
| 2017 | 4. miejsce |
| 2019 | 6. miejsce |
Osobny artykuł:Medaliści mistrzostw Polski seniorów w rzucie dyskiem.Piotr Małachowski w latach 2001–2021 dwadzieścia razy startował w wąskim finalemistrzostw Polski seniorów[2]. W klasyfikacji medalowej wszech czasów mistrzostw Polski dyskobol zajmuje pierwsze miejsce z trzynastoma złotymi, trzema srebrnymi oraz dwoma brązowymi medalami[1]. Podczas zawodów w 2016 ustanowił – wynikiem 68,10 – aktualnyrekord czempionatu. Dyskobol stawał także na podiummistrzostw Polski juniorów[114] oraz trzykrotnie byłmistrzem kraju w kategorii młodzieżowców[115][116][117].
| Mistrzostwa Polski | Pozycja | Wynik |
|---|---|---|
| Bydgoszcz 2001 | 8. miejsce | 50,01 |
| Bielsko-Biała 2003 | 4. miejsce | 54,12 |
| Bydgoszcz 2004 |  3. miejsce | 59,64 |
| Biała Podlaska 2005 |  1. miejsce | 64,74 |
| Bydgoszcz 2006 | 1. miejsce | 64,82 |
| Poznań 2007 | 1. miejsce | 63,16 |
| Szczecin 2008 | 1. miejsce | 65,29 |
| Bydgoszcz 2009 | 1. miejsce | 64,15 |
| Bielsko-Biała 2010 | 1. miejsce | 67,48 |
| Bydgoszcz 2011 |  2. miejsce | 63,21 |
| Bielsko-Biała 2012 | 1. miejsce | 66,89 |
| Toruń 2013 | 1. miejsce | 66,87 |
| Szczecin 2014 | 1. miejsce | 64,15 |
| Kraków 2015 | 1. miejsce | 65,60 |
| Bydgoszcz 2016 | 1. miejsce | 68,10 |
| Białystok 2017 | 2. miejsce | 64,44 |
| Lublin 2018 | 1. miejsce | 65,78 |
| Radom 2019 | 2. miejsce | 63,17 |
| Włocławek 2020 | 3. miejsce | 60,15 |
| Poznań 2021 | 1. miejsce | 64,67 |
| Rezultat | Data | Miejsce |
|---|---|---|
| 48,18[b] | 1999-05-01T00:00:00.0011 maja 1999(dts) |  Łęczyca |
| 57,81[b] | 2000-09-1717 września 2000(dts) | Warszawa |
| 54,19 | 2001-05-1919 maja 2001(dts) | Zielona Góra |
| 56,84 | 2002-05-033 maja 2002(dts) | Białystok |
| 57,83 | 2003-09-066 września 2003(dts) | Warszawa |
| 62,40 | 2004-09-2222 września 2004(dts) | Kraków |
| 64,74 | 2005-06-2626 czerwca 2005(dts) | Biała Podlaska |
| 66,21 | 2006-06-2929 czerwca 2006(dts) |  Malaga |
| 66,61 | 2007-07-2525 lipca 2007(dts) |  Kowno |
| 68,65 | 2008-07-2727 lipca 2008(dts) | Sopot |
| 69,15 | 2009-08-1919 sierpnia 2009(dts) |  Berlin |
| 69,83 | 2010-07-1010 lipca 2010(dts) |  Gateshead |
| 68,49 | 2011-06-2525 czerwca 2011(dts) | Szczecin |
| 68,94 | 2012-05-2121 maja 2012(dts) | Halle |
| 71,84 | 2013-06-088 czerwca 2013(dts) |  Hengelo |
| 69,28 | 2014-05-1717 maja 2014(dts) | Halle |
| 68,29 | 2015-08-01T00:00:00.0011 sierpnia 2015(dts) | Cetniewo |
| 68,15 | 2016-05-2828 maja 2016(dts) | Warszawa |
| 67,68 | 2017-07-2929 lipca 2017(dts) | Cetniewo |
| 65,78 | 2018-07-2121 lipca 2018(dts) | Lublin |
| 67,23 | 2019-07-099 lipca 2019(dts) |  Székesfehérvár |
| Rezultat | Data | Miejsce | Zawody | Źródło |
|---|---|---|---|---|
| 66,21 | 2006-06-2929 czerwca 2006(dts) | Malaga | superliga pucharu Europy | [1][118] |
| 66,61 | 2007-07-2525 lipca 2007(dts) | Kowno | Mityng Kowno 2007 | [30][118] |
| 66,65 | 2008-05-2424 maja 2008(dts) | Halle | Erdgas Werfertage 2008 | [35][118] |
| 68,65 | 2008-07-2727 lipca 2008(dts) | Sopot | Grand Prix Sopotu im. Janusza Sidły | [39][118] |
| 68,75 | 2009-05-2323 maja 2009(dts) | Halle | Erdgas Werfertage 2009 | [118] |
| 68,77 | 2009-08-1919 sierpnia 2009(dts) | Berlin | mistrzostwa świata | [118][119] |
| 69,15 | ||||
| 69,83 | 2010-07-1010 lipca 2010(dts) | Gateshead | Aviva British Grand Prix | [118][120] |
| 71,84 | 2013-06-088 czerwca 2013(dts) | Hengelo | Fanny Blankers-Koen Games | [121] |
| Rezultat | Data | Miejsce | Zawody | Wynik w historii | Źródła |
|---|---|---|---|---|---|
| 71,84 | 2013-06-088 czerwca 2013(dts) | Hengelo | Fanny Blankers-Koen Games 2013 | 9. | [122][123] |
| Złoto |
| ||||
|---|---|---|---|---|---|
| Srebro |
| ||||
| Brąz |
|
| Złoto |
| ||||
|---|---|---|---|---|---|
| Srebro |
| ||||
| Brąz |
|
|
