Jego kochanką była szlachciankaMaría de Padilla. Ich związek trwał co najmniej od 1352 roku[1]. Jednak pod wpływem matki i możnowładców na czele z ministrem i faworytem królowejJanem Alfonsem Albuquerque zgodził się na poślubienieBlanki de Burbon. Nie kochał jednak żony i nakazał jej uwięzienie. Stopniowo uwolnił się od dominacji matki, ale tym większy wpływ zdobyła na niego kochanka. Pod jej wpływem zwrócił się przeciwko Albuquerque.
Podczas jego panowania doszło do wybuchu wojny domowej. Na rozkaz królowej matki stracona zostałaEleonora de Guzman, kochanka zmarłego króla i ojca Piotra - Alfonsa XI. Synowie zamordowanej Eleonory:Henryk iFadryk Alfons Trastámara, przy poparciu Albuquerque, zbuntowali się przeciwko królowi Piotrowi, który jednak szybko pokonał buntowników. Schronili się oni wAragonii, gdzie uzyskali poparcie królaPiotra IV Aragońskiego. Wybuchła tzw.wojna Dwóch Piotrów, która z niewielkim natężeniem toczyła się do1365, kiedy to wewnętrzny konflikt hiszpański przez zaangażowanie siłfrancuskich iangielskich stał się częściąWojny Stuletniej. Po stronie króla walczyły wojska angielskieEdwarda, słynnego Czarnego Księcia, synaEdwarda III, zaś po stronie przywódcy opozycji Henryka Trastamara walczyły oddziały francuskie pod dowództwemBertranda du Guesclin. W wojnie tej król cieszył się poparciem kupców i mieszczan oraz mniejszościżydowskiej, jego przeciwnicy zyskali poparcie większościmożnowładców iszlachty.
Wojska Piotra Okrutnego, przy wybitnej pomocy słynnych wówczas angielskich łuczników, pokonały wojska Henrykapod Nájera (1367[2]), lecz nie był to koniec konfliktu. Wyczerpująca wojna zmusiła obie strony do poszukiwania radykalnego rozwiązania konfliktu – podczas układów odbywających się osobiście między adwersarzami zamkniętymi w jednym namiocie w pobliżuzamku Montiel Henryk zamordował Piotra i jako zwycięzca opuścił żywy miejsce spotkania, tym samym torując sobie drogę do objęcia tronu.
Przydomek „Okrutny” nadali mu jego przeciwnicy, zwracając uwagę na fakt licznych zabójstw, jakich się dopuścił w celu utrzymania u władzy. Np. kazał zamęczyć na śmierć swego poborcę podatkowego Samuela Halevi w1361. Zarzucali mu również niemoralność i nadmierne uleganie złym wpływom, głównie matki i kochanki.
Jego apologeci nazywali go natomiast „Egzekutor Prawa” (El Justiciero), dla podkreślenia faktu, że na śmierć skazywał tylko tych, którzy łamali prawo i nie respektowali praw innych, a w obronę brał tych, którzy większych praw do tej pory nie mieli, jak mieszczan czy Żydów.
W 1354 roku Piotr, mimo trwającego małżeństwa z Blanką de Bourbon, poślubił szlachciankęJuanę de Castro. Małżeństwo to trwało jednak tylko jeden dzień, po którym król porzucił swoją nową żonę. Mimo tego zaszła ona w ciążę i urodziła syna o imieniu Juan, który zmarł w wieku kilku lat[3].
↑abJulio ValdeónJ.V.BaruqueJulio ValdeónJ.V.,María de Padilla [online], Real Academia de la Historia [dostęp 2024-09-23](hiszp.).
↑Manuel Tuñón de Lara, Julio Valdeón Baruque, Antonio Domínguez Ortiz: Historia Hiszpanii. Szymon Jędrusiak (tłum.). Kraków: Towarzystwo Autorów i Wydawców Prac Naukowych, 1997, s. 149.ISBN 83-7052-226-2.