
Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego – organ polskiegoSądu Najwyższego.
Powołuje goPrezydent Rzeczypospolitej Polskiej na sześcioletnią kadencję spośród sędziów Sądu Najwyższego (SN) w stanie czynnym (obowiązuje ograniczenie następujących bezpośrednio po sobie kadencji do dwóch), a wyboru dokonuje spośród pięciu kandydatów przedstawionych przez Zgromadzenie Ogólne Sędziów Sądu Najwyższego. Osoba powołana na stanowisko Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego może zajmować to stanowisko tylko do czasu przejścia wstan spoczynku, przeniesienia w stan spoczynku albo wygaśnięciastosunku służbowego sędziego Sądu Najwyższego[1].
Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego z urzędu jest PrzewodniczącymTrybunału Stanu oraz nieistniejącegode factoNajwyższego Trybunału Narodowego. Jest także z urzędu członkiemKrajowej Rady Sądownictwa.
Według ustawy o Sądzie Najwyższym Pierwszy Prezes kieruje pracami Sądu Najwyższego i reprezentuje go na zewnątrz. Ma szereg uprawnień w zakresie funkcjonowania Sądu Najwyższego. Do końcaVIII kadencji Sejmu RP spośród sędziów SN wskazywał także trzech członkówPaństwowej Komisji Wyborczej[2].
| II Rzeczpospolita (1917–1939) |
|
|---|---|
| PRL (1945–1990) |
|
| III Rzeczpospolita (od 1990) |
|