Pierwsza alija – pierwsza masowaimigracja pobudzonych ideamisyjonizmuŻydów doPalestyny, która trwała w latach 1881–1903^[1][2]. Szacuje się, że w tym okresie osiedliło się w Palestynie około 25 000^[3] – 35 000^[4] Żydów, pochodzących w większości zRosji iJemenu.

W latach 1881–1914 doszło do serii 223pogromów Żydów wRosji. Wielu z Żydów (około 3,5 mln ludzi^[5]) uciekało przed pogromami. Około 2 mln^[6] wyemigrowało doUSA. Jednak pewna część imigrantów skierowała się doPalestyny.

Od roku 1881 baronEdmond de Rothschild, kryjąc się pod pseudonimem „Znanego dobroczyńcy” (hebr.Ha-Nadiw ha-Jadua), wspierał materialnie nowo tworzone żydowskie osady rolnicze wPalestynie.

W 1882 rokurumuńscy Żydzi osiedlili się w pobliżuSafedu i założyli tam kolonięRosz Pina (130 rodzin) oraz podHajfą, zakładającZichron Ja’akow. Natomiast Żydzi rosyjscy zCharkowa założyli kolonięRiszon le-Cijjon (10 rodzin). Nowo powstałe osady miały charakter rolniczy i miały na celu osiągnięcie pełnej samowystarczalności. Ci żydowscy pionierzy byli zjednoczeni przez wspólne hasło: „Domie Jakuba powstań, a pójdziemy” (po hebrajsku: בית יעקב לכו ונלכה [Bet Jaakow, lechu we-nelcha]; cytat zKsięgi Izajasza 2,5). Od początkowych liter tego hasła powstał skrót ביל"ו (Bilu), który stał się nazwą ruchu osadników. Pozostali żydowscy osadnicy w Palestynie sprzeciwiali się ruchowi „Bilu”, gdyż utrzymywali się głównie z tzw. „chaluki”, czyli datków od diaspory. Idea nowych, samowystarczalnych osad bardzo spodobała się baronowi Edmondowi de Rothschildowi, który udzielał im wsparcia finansowego.

W 1885 roku powstała koloniaGedera. W chwilach ciężkiego kryzysu osada przetrwała dzięki wsparciu materialnemu i duchowemu Jechwela Michaela Pinesa. W 1903 roku w żydowskiej osadzie Chowewej Cijon, rozpoczął swoją działalnośćAharon Dawid Gordon. Prowadził on badania naukowe nad nowoczesnymi metodami upraw rolniczych, wprowadzając ruch syjonistyczny w nową zaawansowaną erę.

• Alija