Od 1967 pełnił funkcje w administracji terytorialnej. Był radnym departamentuNord i jego wiceprzewodniczącym (do 1973). W 1971 został radnym i pierwszym wiceburmistrzemLille, w okresie 1973–2001 zajmował stanowiskomera tego miasta. Przewodniczył radzie regionuNord-Pas-de-Calais (1974–1981), ponownie zasiadał w tej radzie w okresie 1986–1988. Od 1989 do 2008 był przewodniczącym związku komunalnego metropolii Lille.
Od 1973 do 1992 z przerwami na czas pełnienia funkcji rządowych sprawował mandat deputowanego doZgromadzenia Narodowego z jednego z okręgów w departamencie Nord. W 1979 został posłem doParlamentu Europejskiego, był wiceprzewodniczącym Komisji ds. Kwestii Politycznych i członkiemGrupy Socjalistów. Z PE odszedł po około 7 miesiącach[2].
Pomiędzy 21 maja 1981 a 17 lipca 1984 był premierem trzech kolejnych gabinetów. Mianowany na to stanowisko został przezFrançois Mitterranda, nowo wybranego prezydenta. W okresie jego urzędowania we Francji zniesiono karę śmierci, państwową kontrolę środków przekazu i ograniczenia działalności lokalnych stacji radiowych. Skrócił tydzień pracy do 39 godzin, wprowadził dodatkowy piąty tydzień płatnego urlopu i refundację zabiegów przerwania ciąży. Przeprowadził nacjonalizację licznych zakładów przemysłowych[3]. Rosnąca niepopularność jego rządu spowodowała zastąpienie go na stanowisku premiera przezLaurenta Fabiusa.
W 1988 Pierre Mauroy został pierwszym sekretarzem (przewodniczącym) Partii Socjalistycznej. Stanowisko to zajmował przez trzy lata[4]. W latach 1992–1999 był przewodniczącymMiędzynarodówki Socjalistycznej. W 1992 po raz pierwszy zasiadł wSenacie, mandat senatora na dziewięcioletnią kadencję odnowił też w 2001[5].
W czerwcu 1982 z rządu odeszli Jean Auroux, Nicole Questiaux i Pierre Dreyfus. Jean-Pierre Chevènement przeszedł na funkcję ministra przemysłu i badań naukowych, a ministrem solidarności narodowej i spraw społecznych zostałPierre Bérégovoy[6][7].
