Pień drzewa – gruba,zdrewniałałodygadrzew. Powstaje wskutek corocznego przyrastania na wysokość i na grubość. U drzewiastych formnagozalążkowych idwuliściennych pień zakończony jestkoroną. U nielicznych, drzewiastychjednoliściennych pień kończy się pąkiem wierzchołkowym. Na skutek skrócenia międzywęźli na szczycie pnia powstaje gęsty pióropusz liści[1].
Powstanie pnia jest efektem działaniamerystemów bocznych, czylikambium ifelogenu. Pień wszystkich form drzewiastych pokryty jestkorkiem, powstałym przez odkładanie komórek felogenu na zewnątrz. U niektórych gatunków drzew felogen działa przez wiele lat, stale powiększając swój obwód. W efekcie powstaje gładka i niezłuszczająca się warstwa korka. Większość gatunków drzew wykształca warstwę felogenu działającą tylko przez pewien czas, po którym wszystkie komórkimerystemu korkowacieją i obumierają. Kolejne warstwy felogenu wykształcają się w głębszych warstwachkory pierwotnej. Nowe warstwy korka odcinają od dopływu wody i soli mineralnych tkanki leżące na zewnątrz, co prowadzi do powstania martwicy korkowej. Martwica może się łuszczyć i odpadać. Tak jest w przypadku pnia brzozy. U innych drzew martwica jest zwarta, a w wyniku zwiększania obwodu pnia pęka, tworząc bruzdy[1].
Pień drzewa u samej swej podstawy (na styku zglebą) tworzyszyję korzeniową, czyli charakterystyczne zgrubienie.
Pień drzewa na przekroju poprzecznym ma najczęściej kształt zbliżony do okrągłego. Kształt na przekroju podłużnym promieniowym, przebiegającym przezrdzeń jest zależny od wieku drzewa, jego gatunku, miejsca biosocjalnego w drzewostanie i wielu innych czynników. W klasycznejdendrometrii kształt pnia był przyrównywany dostożka,neiloidy lubparaboloidy.
