 | |
| Kraj | Księstwo bierutowskie,Księstwo brzeskie,Księstwo bytomskie,Księstwo cieszyńskie,Księstwo głogowskie,Księstwo jaworskie,Księstwo kozielskie,Księstwo legnickie,Księstwo brzesko-legnickie,Księstwo nyskie,Księstwo oleśnickie,Księstwo oławskie,Księstwo opawskie,Księstwo raciborskie,Księstwo ścinawskie,Księstwo śląskie,Księstwo świdnickie,Księstwo wołowskie,Księstwo wrocławskie,Księstwo ziębickie,Księstwo żagańskie |
|---|---|
| Tytuły | |
| Założyciel | |
| Ostatni przedstawiciel | |
| Rok założenia | 1138 |
| Rok rozwiązania | 1675 (linia męska) |
| Pochodzenie etniczne | |
| Dynastia macierzysta | |
| Gałęzie | |
Piastowie śląscy – linia dynastiiPiastów zapoczątkowana przez synaKrzywoustego,Władysława Wygnańca panująca w licznychksięstwach śląskich od 1138 do 1675 r. Ostatnim księciem śląskim z rodu Piastów, a także z całej dynastii był przedwcześnie zmarłyJerzy IV Wilhelm książęBrzegu,Wołowa iLegnicy do 1675 r. Ostatnim męskim przedstawicielem dynastii Piastów byłFerdynand IIbaron (Freiherr) von und zu Hohenstein (z linii Piastów cieszyńskich) zmarły w 1706 r.
Henryk I Brodaty aktywnie uczestniczył w konfliktach wewnątrzpolskich i z determinacją rozszerzał swoje panowanie. Henryk, zanim w 1229 roku zapewnił sobie zwierzchnictwo w Krakowie, podejmował nie mniej wytrwałe wysiłki, aby podporządkować sobie również Wielkopolskę. Od początku XIII wieku nie przestawał interweniować w sporach toczonych między potomkamiMieszka Starego. W końcu w 1234 roku formalnie odstąpiono mu dobrą połowę tej prowincji. Jako opiekun książąt pomniejszych, Henryk władał ponadto Opolem i Sandomierzem. Mierzył jednak wyżej. Zamierzał nie tylko powiększyć swoje posiadłości; proponował uczynić je zalążkiem odrodzonego Królestwa Polskiego. Został księciem krakowskim (Polonia Minor) w 1232 roku, co dało mu tytuł Starszego Księcia Polski (Testament Bolesława Krzywoustego). Henryk rozszerzył swoje królestwo również poza granice Polski, obejmując Barnim, Teltow (własność tymczasowa) oraz część Dolnych Łużyc. Niestety, pomimo wysiłków, nigdy nie uzyskał korony polskiej. Korona królewska, niemal zapomniana od upadku Bolesława II, została przez niego przeznaczona dla najstarszego syna, którego związał ze swoimi rządami pod koniec życia.Henryk II Pobożny, który objął tron po ojcu w 1238 roku, był w istocie całkowicie godny dziedzictwa pierwszych Piastów. Prowadząc bardzo zręczną politykę Henryka Brodatego, jego syn był ponadto w stanie uzyskać poparcie duchowieństwa, z którym jego ojciec miał częste nieporozumienia. W ścisłym sojuszu ze swoim szwagrem, królem Czech Wacławem, umocnił swoją pozycję w Wielkopolsce przeciwko Barnimowi I Pomorskiemu i odparł atak margrabiego brandenburskiego i arcybiskupa magdeburskiego na zamek lubuski. Podążając za starą tradycją swojej dynastii, oddał się pod opiekę Stolicy Apostolskiej, z którą również sprzymierzył się przeciwko Fryderykowi II. Pomimo wszystkich niemieckich powiązań, Henryk Pobożny z pewnością utrzymałby niepodległość i prestiż królestwa, gdyby nie nieprzewidziana katastrofa, która zniweczyła cały jego plan. W 1241 roku zginął jako chrześcijański bohater w bitwie pod Legnicą, w której próbował powstrzymać najazd mongolski. Jego śmierć głęboko wstrząsnęła śląską dynastią Piastów.[potrzebny przypis]
 | Zobacz galerię związaną z tematem:Piastowie śląscy |