Pelagiusz II (ur. wRzymie, zm.7 lutego590 tamże) – 63.papież w okresie od 26 listopada 579 do 7 lutego 590[1].
Przyjmuje się, że pochodził zRzymu, choć jego ojciec nosił imię Unigild, co wskazywałoby na pochodzeniegockie[2]. Został wybrany na papieża natychmiast, nie czekając na zgodę cesarza[2].
Najważniejsze dokumenty z czasu jego pontyfikatu dotycząLongobardów iSchizmy Trzech Rozdziałów. Z powodu zagrożenia ze strony Lombardów Pelagiusz zwrócił się z prośbą o pomoc do cesarzabizantyjskiegoMaurycjusza[2]. Ponieważ nie uzyskał od niego oczekiwanej pomocy papież zwrócił się doFranków, którzy po pierwszej inwazji zostali przekupieni przez Lombardów i wycofali się[2].
Pelagiusz próbował popularyzowaćcelibat wśród księży. Akty na temat celibatu wydane przez Pelagiusza zostały anulowane przez jego następcęGrzegorza I Wielkiego. W 589 roku odbył się synod w Toledo, na którym papież ogłosił nawrócenie sięWizygotów[2].
Papież był też budowniczym – podniósł prezbiteriumbazyliki św. Piotra, by ołtarz znajdował się nad grobemPiotra Apostoła[2]. Pelagiusz zmarł w czasie epidemiidżumy, która wybuchła pod koniec 589, po wylaniuTybru[1].
