Urodził się jakoRzymianin, syn Konstantyna z rodziny zamieszkującej rejon S. Maria in Via Lata (Via del Corso)[3][4] Późniejsza tradycja przypisała mu przynależność do rodu Orsini[2], co jednak jest wątpliwe z uwagi na brak potwierdzenia w źródłach współczesnych[5][6]. Później byłdiakonem w Rzymie często zatrudnianym przez swojego starszego brata,papieża Stefana II[2] w negocjacjach z królami Lombardii. Na papieskim dworze swego brata odgrywał dużą rolę i miał udział w utworzeniePaństwa Kościelnego przez króla FrankówPepina III[1].
Po śmierci Stefana został wybrany jego następcą[2]. Jegopontyfikat był zdominowany przez stosunki z władcami frankijskimi i królami Lombardii orazCesarstwem Bizantyjskim. Zapisał się w historii jako ten, któremu udało się powiększyć państwo papieskie. O swojej elekcji powiadomił monarchę Franków używając formuły, którą wcześniej przesyłano po wyborzeegzarsze Rawenny namiestnikowi cesarza bizantyjskiego[1]. Wbrew obietnicy, nowy królLongobardów,Dezyderiusz odmówił zwrotu ziem Państwu Kościelnemu, a także najechał na nie w 758 roku i podbił księstwaSpoleto iBenewent[1]. Zaniepokojony Paweł poprosił o pomoc Pepina, który jednak był zaabsorbowany zapobieżeniem powstania koalicjibizantyńsko-longobardzkiej[1].
Podczas swego pontyfikatu kontynuował politykę brata. Jako pierwszy papież wręczył królowi Franków miecz symbolizujący świeckie ramię kościoła. Kolegium doradcze Pawła I stanowili biskupi podmiejskich parafii. Potępienie przezKonstantyna V kultu obrazów i figurek papież zmusiło go znowu do szukania poparcia u Pepina III[1]. Wbazylice św. Piotra zbudował nową kaplicę w której umieszczono relikwieśw. Petroneli. On też nakazał rozmieszczać w rzymskich kościołachrelikwie wydobyte z katakumb.
