Skłaniał się ku polityce niezależnej od cesarstwa. W 823 r. udzielił sakry cesarskiej synowiLudwika Pobożnego,Lotarowi[2]. Współpracował z cesarzem Ludwikiem i gdy ten przysłał do papieżabiskupaEbbona z Reims, Paschalis mianował golegatem papieskim dla obszarów północnych[1]. Był zwolennikiem rządów twardej ręki. Wrogów i spiskowców nakazywał wtrącać do więzienia, gdzie wyłupywano im oczy i torturowano na śmierć[1]. Na żądanie cesarzaLudwika, papieża zmuszono do złożenia przysięgi naEwangelię przed synodem, że zrezygnuje z krytykowanego zwyczaju uczestniczenia (jako obserwator) w torturach swoich przeciwników[1].
Za czasów jego pontyfikatu, na wschodzie nastąpiło odrodzenieikonoklazmu[1]. Do papieża zwrócił się obrońca kultu obrazówTeodor Studyta; Paschalis zaprotestował, lecz nieskutecznie[1]. Po jego śmierci ze względu na rozruchy, spowodowane jego autokratycznymi rządami,Eugeniusz II miał trudności z pochowaniem Paschalisa[1].
Paschalis został po śmierci uznany zaświętego, jednak w 1963 roku, ze względu na bardzo prawdopodobny osobisty udział w torturach i kaźniach, został usunięty z listy rzymskokatolickich świętych i błogosławionych[3]. Jegowspomnienie liturgiczne wKościele katolickim obchodzono14 maja[3]. NoweMartyrologium Rzymskie, wydane w 2004 roku podaje, że wspomnienie Paschalisa przypada 11 lutego[4].
