Zasugerowano, aby ten artykułpodzielić na różne artykuły –Rozdzielić artykuł na dwa: jeden opisujący parafię w Wierzbicy, a drugi opisujący parafię w Prędocinie.
 Kościół mariawicki w Wierzbicy | |||
| Państwo | |||
|---|---|---|---|
| Województwo | |||
| Siedziba | |||
| Adres | ul. Stanisława Staszica 17 | ||
| Data powołania | 7 lipca 1977 | ||
| Wyznanie | |||
| Kościół | |||
| Diecezja | |||
| Kościół | |||
| Proboszcz | |||
| Wezwanie | |||
| Wspomnienie liturgiczne | 6 sierpnia | ||
Położenie na mapie gminy Wierzbica  | |||
Położenie na mapie Polski  | |||
Położenie na mapie województwa mazowieckiego  | |||
Położenie na mapie powiatu radomskiego  | |||
 51°14′53,7″N 21°04′47,4″E/51,248250 21,079833 | |||
| |||
| Strona internetowa | |||
Parafia Przemienienia Pańskiego wWierzbicy –mariawickaparafiadiecezji warszawsko-płockiej,Kościoła Starokatolickiego Mariawitów w RP.
Siedziba parafii orazkościół parafialny Przemienienia Pańskiego znajduje się wWierzbicy, wgminie Wierzbica,powiecie radomskim,województwie mazowieckim.
Osobny artykuł:Cmentarz mariawicki w Prędocinie.Parafia w Wierzbicy jest niewielką, jednakże rozległą powierzchniowo, placówkąmisyjną; skupia wiernych z:Wierzbicy,Radomia,Iłży,Starachowic,Szydłowca,Drzewicy i okolic. Obszar parafii można porównać do terytoriumrzymskokatolickiejdiecezji radomskiej. Jest jedną z najmniejszych parafii personalnych Kościoła Starokatolickiego Mariawitów wPolsce.
Parafia posiada jedenkościół parafialny w Wierzbicy pod wezwaniemPrzemienienia Pańskiego,plebanię orazcmentarz w Prędocinie kołoIłży. Mariawici z Wierzbicy i okolic chowani są najczęściej na cmentarzu grzebalnym w Wierzbicy.
Parafia opiekuje siędiasporą mariawicką w Krakowie i Nowym Sączu, nabożeństwa mariawickie odprawiane są również w Radomiu, wkościele ewangelicko-augsburskim przyul. Mikołaja Reja 7[1].
Na terenie parafii katechizacją są objęte dzieci uczęszczające do Publicznej Szkoły Podstawowej nr. 30 im. Królowej Jadwigi w Radomiu naMichałowie.
Parafia Przemienienia Pańskiego w Wierzbicy jest najmłodsza spośród wszystkich parafii mariawickich w Polsce (erygowana dopiero w 1977), ale historia mariawityzmu w okolicach Radomia jest znacznie dłuższa i sięga początków XX wieku. Wiąże się ona z osobą kapłana Marii Fidelisa Szokalskiego, jedynego kapłana mariawity zdiecezji sandomierskiej, który pełnił funkcję wikariusza wIłży.
W trakcie wyodrębniania sięmariawityzmu zKościoła rzymskokatolickiego, ks. Stanisław Maria Fidelis Szokalski został zasuspendowany przez władze diecezjalne, a pewna liczba parafian szukała opieki duszpasterskiej duchownych mariawickich już po powstaniu samodzielnegoKościoła Mariawitów. Nabożeństwa były odprawiane okresowo wkaplicy domowej. Dnia 8 sierpnia 1908 formalnie zawiązała się parafia mariawicka w Iłży, a 8 grudnia tego samego roku w przebudowanym domu ofiarowanym przez gospodarza Jana Bryłę we wsiPrędocin została poświęcona kaplica mariawicka. W 1909 pod nadzorem inżyniera Wąsowskiego z Iłży, w tej samej wsi wzniesiono drewniany,modrzewiowykościół. W Prędocinie urządzono również niewielkicmentarz grzebalny. Przy parafii znajdowała się bezpłatnaochronka, w której dzieci uczyły się czytać, pisać i liczyć. Ponadto w samej Iłży przy ul. Mostowej oraz wOstrowcu Świętokrzyskim znajdowały się mariawickie kaplice. Placówka mariawicka w Iłży z siedzibą w Prędocinie była rozległa terytorialnie oraz stosunkowo niewielka liczebnie i dlatego była ona zwykle obsługiwana przez kapłanów zLublina.
W roku 1923 Iłżecka Parafia Mariawitów pw. Przenajświętszego Sakramentu liczyła 230 wiernych, zaś jej filia w Ostrowcu Świętokrzyskim 45 wiernych. Placówkę obsługiwał wówczas kapłan Henryk Maria Fabian Jarzymowski,proboszcz osieckiej parafii mariawitów w Pogorzeli[2].
Nieliczna grupa wiernych uległa podziałowi w czasierozłamu w mariawityzmie. Jednak aż do lat 60. XX wieku przy kościele w Prędocinie mieszkałasiostra zakonna Adela Maria Joanna Chełstowska, która się nim opiekowała. Po jej przeniesieniu doPłocka, z uwagi na jej podeszły wiek, kościół został rozebrany, gdyż istniały plany budowy w Prędocinie murowanejświątyni. Nie wyraził jednak na to zgodyUrząd do Spraw Wyznań. W związku z tym w miejscowościZofiówka obokKrępy Kościelnej urządzono kaplicę w domu Kazimierza i Anieli Grodzickich. Jednak po ich śmierci, ich rzymskokatolicki siostrzeniec, który odziedziczył posesję, nie wyraził zgody na utrzymanie w budynku kaplicy mariawickiej.
Gdy w Prędocinie mariawityzm zanikał, wrzymskokatolickiej parafii św. Stanisława w Wierzbicy mianowany został 27-letniwikary, ks. Zdzisław Kos. Ówczesny proboszcz parafii rzymskokatolickiej ks. Marian Bujarczak, pobierał wygórowane opłaty za posługi duszpasterskie, przez co nie był lubiany w swojej parafii. Wikary miał inne podejście do obowiązków, co nie spodobało się proboszczowi. Miał on bowiem szykanować ks. Kosa, a rozmaiteplotki na temat tych szykan obiegły parafię, rozbudzając niepokój o los młodego wikarego wśród życzliwych mu parafian.
Ks. Zdzisław Kos został w końcu przeniesiony przezbiskupaPiotra Gołębiowskiego do innej parafii, ale w 1962, zachęcany przez swoich dawnych parafian oraz rodzinę, pojawił się ponownie w Wierzbicy, gdzie z ich pomocą udało mu się zająćkościół parafialny i stworzyćzwiązek wyznaniowy o nazwie „Niezależna Samodzielna Parafia Rzymskokatolicka w Wierzbicy”. Część wiernych pozostała jednak wierna biskupowi – dla nichnabożeństwa odprawiano w domu prywatnym lub pod gołym niebem. W miejscowości dochodziło do kłótni i bójek na kamienie,kołki ikłonice, płonęłystodoły. Sprawa dla ks. Kosa zakończyła sięekskomuniką.
Po bolesnym dla Wierzbicy rozłamie część wiernych nie pogodziła się z decyzjami kurii, przedkładając ideały kapłańskie nad posłuszeństwo wobec zasadprawa kanonicznego. Swojegomoralnego iduszpasterskiego wsparcia postanowili poszukać w Kościele Starokatolickim Mariawitów i udawszy się doPłocka nadoroczne uroczystości z okazji 15 sierpnia, w 1968 poprosili ówczesnego biskupa naczelnegoWacława Marię Innocentego Gołębiowskiego o przyjęcie ich pod jurysdykcję tegoKościoła. Jednak formalny wniosek w tej sprawie wpłynął dopiero 2 października.
Ze względu na kłopoty kadrowe prośba ta nie mogła od razu zaowocować mianowaniem stałegoproboszcza. Nową placówkę obsługiwali kapłani z okolicznych parafii: kapłan Maria Sławomir Rosiak zWiśniewa, kapłanMaria Roman Nowak zŻarnówki, kapłan Maria Kazimierz Kaczmarski zŁowicza, kapłan Maria Łukasz Kaczorek zWarszawy i kapłan Maria Eugeniusz Miśkiewicz zPłocka. Stosunkowo najbardziej zaangażowany był w Wierzbicy jednak obecny biskup, wówczas kapłanWłodzimierz Jaworski, który pomimo niedogodnych połączeń dojeżdżał tu co tydzień zRadzyminka, w latach 1970-1973. Warunki przy powstawaniu nowej parafii były ciężkie, napięte nastroje społeczne wosadzie utrudniały pracę duszpasterską i przyjazd kapłanów wiązał się z obelgami a nawet obrzucaniem kamieniami.
Kapłanowi Włodzimierzowi udało się nabyćdziałkę gruntu z drewnianym budynkiem, który miał być zaadaptowany nakościół. Ten projekt razem ze staraniami o prawne zatwierdzenie parafii mariawickiej w Wierzbicy władze kościelne powierzyły młodemu kapłanowi Tadeuszowi Marii Fidelisowi Kaczmarskiemu, który był wówczas proboszczem wPepłowie i stamtąd, od października 1972 doglądał postępu prac w Wierzbicy. Parafia starokatolicka mariawitów pod wezwaniem Przemienienia Pańskiego została formalnieerygowana przez biskupa naczelnegoStanisława Marię Tymoteusza Kowalskiego w 1977 i w tym samym roku, 10 lipca w obecności licznego grona mariawickiego duchowieństwa i wiernych zostałakonsekrowana nowa świątynia parafialna.
Początki proboszczowania kapłana Fidelisa były bardzo ciężkie. Spotykał się on z licznymi przejawami niechęci, którychkulminację stanowiła próba podpaleniaplebanii. Stan techniczny budynku kościelnego był zły, dlatego próbowano zastąpić go inną, nową świątynią, tym bardziej że dochodziło tam do licznych aktówwandalizmu. W tym samym miejscu wznoszono przez kilka lat nowy, murowany kościół, którego sylwetka utrzymana jest wgóralskim stylu. Został on poświęcony 16 września 1984. Kapłan M. Fidelis prowadził przy parafii dom opieki dla osób starszych i schorowanych, był osobą niezwykle zaangażowaną społecznie, pomagał tzw. "trudnej młodzieży" wydostać się z nałogów, wspierał materialnie i duchowo wszystkie osoby, będące w potrzebie, które szukały pomocy w miejscowej parafii.
19 kwietnia 2020 roku, wNiedzielę Przewodnią, w klasztorze przyŚwiątyni Miłosierdzia i Miłości w Płocku zmarł wieloletni proboszcz parafii kapłan M. Fidelis Kaczmarski, przeżywszy 71 lat[3]. Od tego czasu parafia administrowana była przez diakonów z Wyższego Seminarium Duchownego Kościoła Starokatolickiego Mariawitów i obsługiwana przez kapłanów z różnych parafii.
Od września 2021 roku do lipca 2024 proboszczem parafii był pochodzący z Szydłowca kapłan Mateusz Maria Felicjan Szymkiewicz, który obsługiwał ponadtoparafię Przenajświętszego Sakramentu w Łanach orazdiasporę mariawicką w Krakowie i Nowym Sączu.
19 stycznia2024 roku w kościele starokatolickim mariawitów w Wierzbicy odprawione zostało pierwszenabożeństwo ekumeniczne w ramachTygodnia Modlitw o Jedność Chrześcijan, które zgromadziło duchownych i przedstawicieli różnychKościołów chrześcijańskich działających na terenieziemi radomskiej:rzymskokatolickiego,ewangelicko-augsburskiego ipolskokatolickiego. Po nabożeństwie w sali OSP w Wierzbicy odbył się koncert kolęd w wykonaniuChóru Mariae Vitam z Kościoła Starokatolickiego Mariawitów oraz Barbary Derlak, która zaśpiewała najstarsze polskie pieśni bożonarodzeniowe z kantyczek przy akompaniamencieharfy celtyckiej[4].
23 marca 2024 parafia Kościoła Starokatolickiego Mariawitów w Wierzbicy wraz zparafią ewangelicko-augsburską w Radomiu zorganizowały wkościele ewangelickim w Radomiu Ekumeniczny Koncert Pasyjny, podczas którego wystąpił Chór Mariae Vitam oraz Chór Ewangelicki im. Oskara Kolberga. Koncert zainaugurował odprawianie nabożeństw Kościoła Starokatolickiego Mariawitów w Radomiu[5].
W roku 2024 rozpoczęto porządkowanie terenu i budowę niewielkiej kaplicy na miejscu dawnego kościoła w Prędocinie. Kaplica została ukończona i poświęcona podczasnieszporów w uroczystość parafialną Przemienienia Pańskiego6 sierpnia przez biskupa naczelnegoMarię Jana Opala.
Od 1 lipca 2024 roku proboszczem parafii jest biskupMarek Maria Karol Babi.
Podwaliny pod bytparafialny kładł ówczesny kapłan, a obecnybiskup śląsko-łódzkiZdzisław Maria Włodzimierz Jaworski. Kontynuatorem prac na stanowiskuproboszcza byłkapłan Tadeusz Maria Fidelis Kaczmarski. Zorganizował on parafię, a następnie wzniósł niewielki kościół. Z parafii wierzbickiej pochodzi kapłan Zenon Maria Krzysztof Czyżewski, proboszcz wŻeliszewie Dużym oraz kapłan Mateusz Maria Felicjan Szymkiewicz.
Rolęplebanii spełnia od początków stary niewielki, wiejski budynek mieszkalny zakupiony i przeniesiony na teren parafialny. W 1996 przy pomocy kapłana Mieczysława Marii Kazimierza Kaczmarskiego i parafianstrykowskich budynek został obmurowany. Mieszka w nim kapłan, mieści się tu takżekancelaria parafialna wykorzystywana również do spotkań parafialnych oraz pomieszczeniagospodarcze.
Nabożeństwa odprawiane są w miejscowym kościele parafialnym pod wezwaniem Przemienienia Pańskiego.
