 | |||
| Data i miejsce urodzenia | 10 września 1917 | ||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 2 czerwca 2000 | ||
| Zawód, zajęcie | prawnik, nauczyciel akademicki | ||
| |||
Paolo Barile (ur. 10 września 1917 wBolonii, zm. 2 czerwca 2000 weFlorencji[1]) –włoski prawnik i nauczyciel akademicki, w latach 1993–1994 minister.
Urodził się jako syn oficera medycznego i jego żony, która kilka miesięcy później zmarła nahiszpankę. W 1939 ukończył studia prawnicze naUniwersytecie Rzymskim „La Sapienza”. Został nauczycielem akademickim i pracownikiem wymiaru sprawiedliwości. W okresieII wojny światowej działał w ruchu oporu, był członkiemPartito d'Azione. W 1947 rozpoczął praktykę w zawodzieadwokata. W pierwszej połowie lat 50. został profesorem i wykładowcą prawa konstytucyjnego naUniwersytecie w Sienie, a w 1954 objął katedrę prawa konstytucyjnego na tej uczelni. Od 1963 do końca kariery naukowej kierował tożsamą katedrą naUniwersytecie Florenckim[1].
Był autorem licznych publikacji naukowych, głównie z zakresuprawa konstytucyjnego, m.in.Orientamenti per la Costituente (1945),La Costituzione come norma giuridica (1951),Il soggetto privato nella Costituzione italiana (1953),La libertà di manifestazione del pensiero (Milano),Libertà, giustizia e Costituzione (1993)[1].
Od maja 1993 do maja 1994 sprawował urząd ministra bez teki ds. kontaktów z parlamentem wrządzie Carla Azeglia Ciampiego[2].
OdznaczonyOrderem Zasługi Republiki Włoskiej I klasy (1994)[3].
| W dniu powstania |
|
|---|---|
| Późniejsi członkowie rządu |
|
