| Państwo | |||
|---|---|---|---|
| Data utworzenia | 7 października 1944 | ||
| Data likwidacji | 22 marca 1951 | ||
| dyrektor Zarządu Centralnego PUR | |||
| brak współrzędnych | |||
| |||
Państwowy Urząd Repatriacyjny (PUR) – został powołany na mocy dekretuPKWN z7 października1944[1]. Jego zadaniem była początkowo organizacja „repatriacji” (jak ówcześnie nazywano depatriację, czyli przymusowe wysiedlenie ludności z rodzinnych stron) ludności na pojałtańskim (zob.konferencja jałtańska) terytorium Polski (następnie zakres zadań został poszerzony).
Podporządkowano go prezydiumPKWN. Po powołaniuWładysława Wolskiego na stanowisko wiceministra administracji publicznej dyrektorem Zarządu Centralnego PUR mianowany został w kwietniu 1945 Michał Sapieha, a po jego ustąpieniu w 1948Mścisław Olechnowicz, który już wcześniej zarządzał aparatem organizacyjnym urzędu. W wyniku reorganizacji dokonywanych w ciągu 1945 rola PUR-u uległa zmianie, gdyż dekret z 7 maja 1945 rozszerzył zakres działania PUR o migracje wewnątrz terytorium państwa, nakazując jego kierownictwu organizowanie „powrotu wysiedlonych przez niemieckiego okupanta do poprzednich miejsc zamieszkania” oraz „przesiedlenia na tereny odzyskane ludności z innych okręgów państwa polskiego” jednocześnie podporządkowując go Ministerstwu Administracji Publicznej[2].
Dekretem z 13 listopada 1945 zwierzchnictwo nad PUR przejęłoMinisterstwo Ziem Odzyskanych[3].
Trudności związane z ogromnymi rozmiarami migracji powojennych, a zwłaszcza niska efektywność mechanizmu transferów ludności skłoniły władze do powołania nowego urzędu, tzw. „Generalnego Pełnomocnika Rządu do spraw Repatriacji”.
W efekcie utworzenia urzędu „Generalnego Pełnomocnika Rządu do spraw Repatriacji” znaczenie PUR-u zostało ponownie znacznie pomniejszone – odtąd zajmował się on tylko organizowaniem transportu osób przesiedlonych i roztaczaniem nad nimi opieki na terytorium kraju (w nowych granicach), natomiast wszelkie inne pola aktywnej działalności w sferze przemieszczeń ludności leżały w kompetencji Generalnego Pełnomocnika.
Na ziemiach wchodzących w skład pojałtańskiej Polski PUR tworzył oddziały wojewódzkie obejmujące swym zasięgiem działania województwo, na pozyskanych wyrokami konferencji poczdamskiej ziemiach zachodnich i północnych – oddziały okręgowe, obejmujące po kilkanaście powiatów, z tym jednak, iż część tych terenów wyłączono spod zarządu oddziałów okręgowych i powierzono bezpośrednio oddziałom wojewódzkim wBiałymstoku,Katowicach iPoznaniu. Hierarchiczna struktura urzędu była rozbudowana o kolejny dolny szczebel systemu organizacyjnego PUR: stanowiły go oddziały powiatowe.
Podstawową rolę w realizacji przesiedleń ludności odgrywały purowskie punkty etapowe. Istniały cztery rodzaje takich punktów:
Według stanu na 31 sierpnia 1945 PUR dysponował 259 punktami etapowymi wszystkich rodzajów o łącznej pojemności 141 221 osób.
Uchwałą Rady Ministrów z 22 marca 1951 Państwowy Urząd Repatriacyjny został zniesiony[5].
12 kwietnia 2023 na dawnej siedzibie Zarządu Centralnego PUR-u przy ul. Piotrkowskiej 29 w Łodzi została odsłoniętatablica pamiątkowa. Odsłonięcia dokonała JM Rektor Uniwersytetu Łódzkiego prof. Elżbieta Żądzińska. Inicjatorem umieszczenia tablicy był zaś dr Wojciech Marciniak – kierownik Archiwum Sybiraków Uniwersytetu Łódzkiego. Inskrypcja informuje o siedzibie Zarządu Centralnego PUR-u oraz o tym, że pracownicy PUR na terenie całego kraju nieśli pomoc przesiedleńcom (np. z ziem wschodnich II Rzeczypospolitej), repatriantom (z głębiZSRR – głównieSybirakom, z Niemiec i z innych państw), reemigrantom (np. z Francji) oraz osadnikom. Ponadto na tablicy znalazła się informacja, że pracownicy PUR-u uczestniczyli w zagospodarowywaniu zachodnich i północnych ziem powojennej Polski.
Zobacz też kategorię:Urzędnicy Państwowego Urzędu Repatriacyjnego.
