 Pałac książąt oleśnickich z 1736 (pierwszy po lewej stronie). Z prawej strony widoczny jest pałac Franza von Hatzfeld | |||
| Państwo | |||
|---|---|---|---|
| Miejscowość | |||
| Adres | ul. Wita Stwosza 32 | ||
| Typ budynku | pałac | ||
| Styl architektoniczny | |||
| Kondygnacje | cztery | ||
| Rozpoczęcie budowy | pocz. XVII w. | ||
| Ważniejsze przebudowy | pocz. XVII w,1686 | ||
| Zniszczono | |||
| Pierwszy właściciel | |||
| Kolejni właściciele | Karol II Podiebradowicz,Elżbieta Maria (1672-1686), Sylwiusz Wirtemberski (1686-1688), ks. Julianne Sibylle Charlote (1724-1735), ks. Hedwig Friderike zu Anhalt-Zerbst (1735-1739), Christianie Dorothei von Hochberg (1739-1743), Ernst Friedrich von Kittlitz (1743-1751), Karoline Elisabeth von Sierstorpff, Franz von Hatzfeld | ||
| brak współrzędnych | |||
| |||
Pałac książąt oleśnickich (Dom książąt oleśnickich) – dawny,pałac znajdujący się przyul. Wita Stwosza weWrocławiu. Rozebrany w 1760, a w jego miejsce wzniesionoPałac Hatzfeldów.
Pałacksiążąt oleśnickich został wzniesiony na działce, gdzie wcześniej już w średniowieczu, do końca XIV wieku, znajdował się książęcy browar Księcia brzeskiegoLudwika I. Pod koniec XV wieku działka należała doPodiebradów ziębicko-oleśnickich. W połowie XVI wieku na działce został wzniesiony murowany, trójkondygnacyjny, o pięciu osiach okiennych dom. Budynek został umieszczony na planie WrocławiaBarthela Weihnera z 1562 roku[2] jakoFürstenhauss v. der Oelssen[3].
Na początku XVII wieku z inicjatywy księciaKarola II lub jego synówHenryka Wacława i Karola Fryderyka budynek został gruntownie przebudowany w stylu renesansowym. Wejście ozdabiał bogaty portal, oknapiano nobile były wykończone na przemian trójkątnymi i odcinkowyminaczółkami[2]. Największe zmiany dokonano w górnej części pałacu zmieniając je w dekoracyjne piętro attykowe ze szczytowymi facjatami. Od strony ulicy Krowiej do pałacu dobudowane zostało skrzydło a za nim znajdowała się brama umożliwiająca wjazd na tylny dziedziniec[2][4].
W 1672 roku właścicielem pałacu była księżnaElżbieta Maria a po jej śmierci w 1686 trafił do rąk, w drodze podziałów spadkowych, księciaSylwiusza Fryderyka oleśnickiego[a][5]. Z jego zlecenia wykonano wówczas przebudowę budynku na okazałą rezydencje[b]. Attykowe piętro zostało przebudowane na czwartą kondygnację i zaopatrzono ją w galerię widokową zamkniętą od frontu balustradą. Na elewacji, na wysokości drugiej i trzeciej kondygnacji, pomiędzy oknami wykonano dekorację stiukową w formie pęków kwiatowo-owocowych[2]. Ponad trzecią kondygnacją biegła tralkowa balustrada a na jej postumentach umieszczone zostały wazy i popiersia[5]. Nad czwartą kondygnacją, w osi środkowej, znajdowała się facjata z godłem rodowym[2]. Pałac został uwieczniony na rysunku Johanna Stridbecka młodszego z 1691 roku[5].
W 1688 roku Sylwiusz Fryderyk podarował pałac swojej żonieEleonorze Karolinie von Württemberg-Mömpelgard. W 1724 budynek kupiła jej kuzynka księżna Julianne Sibylle Charlotte, żonaKarola Fryderyka Wirtemberskiego. W 1735 roku pałac odziedziczyła jej siostra księżna Hedwig Friderike zu Anhalt-Zerbst. Kolejnymi właścicielami pałacu był hrabina Christianie Dorothei von Hochberg (1739-1743), baron Ernst Friedrich von Kittlitz (1743-1751), baronowa Karoline Elisabeth von Sierstorpff. Od baronowej pałac odkupił hrabia Franz Philipp Adrian von Hatzfeld[5].
Budynek został rozebrany w 1760 roku po pożarze sąsiedniego pierwszego domu Hatzfeldów a w jego miejsce, w latach 1765-1774 wzniesionoPałac Hatzfeldów[2][5].
