Jego koronacja nakróla odbyła się gdy miał 6 lat – 26 maja 961, co było próbą stworzenia przez jego ojca monarchii dziedzicznej. Na cesarza został koronowany również za życia ojca 25 grudnia 967 w Rzymie. Podobny zabieg stosowali później z powodzeniem francuscyKapetyngowie. W chwili śmierci ojca Otton II miał 18 lat[1]. Przez 7 pierwszych lat swych rządów walczył przeciw niemieckim książętom o utrzymanie niemieckiej korony. W latach 974–977 występował przeciwko niemu brat stryjeczny, książęBawarii,Henryk II Kłótnik, który cieszył się poparciem władcówPolski (Mieszka I) iCzech (Bolesława II). Otto odniósł zwycięstwo i internował Henryka wUtrechcie, z dala od jego poddanych i sojuszników. W ramach represji w 975 roku Otto zaatakował Czechy, jednak nie odniósł większych sukcesów. W 976 roku przekazał Bawarię swojemu siostrzeńcowi, księciuSzwabii,Ottonowi, wydzielił też z terytorium BawariiKaryntię, która stała się osobnym księstwem w rękachHenryka III, oraz Marchię Wschodnią (niem.Österreich), zalążek państwa austriackiego. W 978 roku pokonał z trudem swojego niedawnego podopiecznego,króla Francji,Lotara, usiłującego odebrać NiemcomLotaryngię. W czasie walk z Francuzami o mało nie dostał się do niewoli. Kłopoty z utrzymaniem niemieckiej korony sprawiły, że dopiero w 980 Otton II udał się doItalii, by poświęcić się sprawom włoskim i umocnić swoją cesarską pozycję i koronować się na króla Włoch. W przeciwieństwie do ojca, przyjął do swej tytulatury pełną formułę „cesarz rzymski” (łac.Romanorum Imperator Caesar Augustus). Wykorzystując rozpad Księstwa Benewentu w 981 roku usiłował podporządkować sobie południową częśćWłoch, lecz w walce zSaracenami (Arabami) poniósł w roku 982 klęskę wKalabrii wbitwie pod Stilo, niedalekoCrotone[2]. W 983 przeprowadził na zjeździe możnych w Weronie elekcję na króla swojego trzyletniego wówczas syna,Ottona III. W tym samym rokuNiemcy zostały najechane przezDuńczyków, Obodrytów iWieletów (plemiona słowiańskie), jednak Otton zmarł w Rzymie zanim zdążył wyruszyć na północ. Wskutek tego ataku państwo niemieckie utraciło swoje dotychczasowe zdobycze zaŁabą[3].
Jedyną żoną Ottona II była księżniczkabizantyńskaTeofano, którą poślubił 14 kwietnia 972 roku wRzymie. Ślubu udzieliłpapieżJan XIII. Tego samego dnia została ukoronowana na królową Niemiec i cesarzową (Otton II był współcesarzem od 967 roku do śmierci ojca w 973 roku)[4].
