 Otto Nuschke na Niemieckim Ewangelickim Kirchentagu w 1956 | |||
| Data i miejsce urodzenia | |||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 27 grudnia1957 | ||
| wicepremierNRD | |||
| Okres | od 1949 | ||
| |||
Otto Gustav Nuschke (ur.23 lutego1883 weFrohburgu wSaksonii, zm.27 grudnia1957 w Nieder Neuendorf kołoBerlina) –niemiecki dziennikarz, działacz społeczny i polityk, przewodniczącyUnii Chrześcijańsko-Demokratycznej (1948–1957), wicepremierNRD (1949–1957).
W młodości uczęszczał do Akademii Sztuk Graficznych wLipsku. W 1902 został redaktorem „Hessische Landeszeitung” wMarburgu, uczęszczał na zajęcia na miejscowymUniwersytecie jako wolny słuchacz. W 1910 zatrudniony w „Berliner Tageblatt”, od 1916 pełnił obowiązki redaktora głównego „Berliner Volks-Zeitung”. Wziął udział wI wojnie światowej.
Od wczesnej młodości zaangażowany w politykę po stronie lewicowo-liberalnej. Od 1906 pełnił obowiązki sekretarza generalnego Związku Wolnomyślicieli (Freisinnige Vereinigung) wKassel, a po jego zjednoczeniu z innymi organizacjami lewicowymi w Ludową Partię Postępu (Fortschrittliche Volkspartei,FVP) również i jej sekretarzem generalnym w Kessel.
W 1918 znalazł się wśród założycieliNiemieckiej Partii Demokratycznej (Deutsche Demokratische Partei,DDP). Należał do założycieli organizacjiReichsbanner Schwarz-Rot-Gold. W 1931 wybrany sekretarzem generalnym powstałej z DDP Niemieckiej Partii Państwowej (Deutsche Staatspartei,DSP). W 1919 wybrany posłem do Zgromadzenia Narodowego wWeimarze. Od 1921 do 1933 sprawował mandat posła do pruskiegoLandtagu.
Działał Związku na rzecz Międzynarodowego Porozumienia, Niemieckim Związku na rzecz Reformy Rolnej oraz Niemieckim Towarzystwie Pokoju. W 1944 przewidziany przez zamachowców z 20 lipca na szefa radia.
Po 1945 współzakładałCDU wNiemczech Wschodnich. Na III zjeździe CDU we wrześniu 1948 wybrany przewodniczącym ugrupowania. W 1946 wszedł w skład LandtagówBrandenburgii iSaksonii-Anhalt. W marcu 1948 wraz zWilhelmem Pieckem (SED) iWilhelmem Külzem (LDPD) objął przewodnictwo nad Niemiecką Radą Ludową, która miała opracować nową konstytucję. W 1949 wybrany do Izby Ludowej, mandat piastował do śmierci. W tym samym roku mianowany wicepremierem NRD (do śmierci).
Sygnatariuszapelu sztokholmskiego w 1950 roku[1].
Podczas powstania ludowego w NRD 17 czerwca 1953 aresztowany przez demonstrantów i przekazany policji zachodnioniemieckiej, jednak po przesłuchaniu zwolniony[2][3].
W 1955 uzyskał doktorat honoris causa naUniwersytecie Karola Marksa wLipsku. Po śmierci jego imieniem nazwano ulicę Myśliwską wBerlinie (od 1991 ponownie: Jägerstraße). Otoczony kultem państwowym i partyjnym był patronem licznych instytucji NRD, m.in. Domu Ottona Nuschkego w Berlinie (siedziby CDU).
