 Otto Ambros (zdjęcie zprocesu norymberskiego) | |||
| Data i miejsce urodzenia | 19 maja 1901 | ||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 23 lipca 1990 | ||
| Zawód, zajęcie | chemik | ||
| Alma Mater | |||
| Pracodawca | |||
| Odznaczenia | |||
 | |||
| |||
Otto Ambros (ur.19 maja1901 wWeiden in der Oberpfalz, zm.23 lipca1990 wMannheim) – niemiecki chemik izbrodniarz wojenny pracujący w czasieII wojny światowej nad arsenałem chemicznymIII Rzeszy, głównie środkami paralityczno-drgawkowymi zszeregu G. Odznaczony Krzyżem RycerskimKrzyża Zasługi Wojennej[1].
Był synem profesora uniwersyteckiego. Uczęszczał do szkoły wMonachium i tam też zdał maturę. W 1920 rozpoczął studia z chemii i nauk rolniczych naUniwersytecie Ludwika i Maksymiliana w Monachium. W 1925 uzyskał doktorat pod kierunkiemRicharda Willstättera,laureata Nagrody Nobla z chemii w 1915[2].
W 1926 podjął pracę w przedsiębiorstwieBadische Anilin- und Sodafabrik (będącym już wówczas częściąIG Farben) w Ludwigshafen am Rhein. Od 1934 pracował w IG Farben, gdzie w 1935 został szefem zakładów wSchkopau. W 1937 wstąpił doNSDAP[2]. Dział koncernu, w którym pracował, zajmował się badaniami nadbronią chemiczną i jej produkcją, w tymtabunu isarinu[2] (nazwa sarinu pochodzi od nazwisk osób najbardziej zaangażowanych w prace nad tym środkiem:Schrader,Ambros,Rüdiger, van der Linde)[3]. Jako kierownik przedsiębiorstwaAnorgana (będącego częścią IG Farben) nadzorował budowę i działanie zakładów wDyhernfurth (obecnieBrzeg Dolny), w których produkowano tabun i napełniano amunicję[4]. Kierował również zakładami wMonowicach, gdzie wykorzystywano więźniów obozówAuschwitz-Birkenau do przymusowej pracy. Był ponadto doradcąCarla Kraucha, jednego z zarządców firmy[2].
Został pojmany przezaliantów w 1946[2] i przesłuchiwany w ramachoperacji Dustbin[3], a następnie skazany w 1948 przez amerykański trybunał wojskowy w czasieprocesów norymberskich (proces IG Farben) na 8 lat więzienia zazbrodnie wojenne izbrodnie przeciwko ludzkości[4]. W czasie procesu zeznawał, że odradzał Hitlerowi użycie broni chemicznej w wojnie, argumentując to tym, iż alianci również mogą posiadać środki paralityczno-drgawkowe (według niego były opisywane jeszcze przed wojną w literaturze naukowej i opatentowane) i użyć ich w odwecie. Prawdziwość tych zeznań nie została potwierdzona, a substancje te nie były opatentowane i istnienie tabunu było objęte tajemnicą do 1951[3].
Po opuszczeniu więzienia w 1951 pracował dlaDow Chemicals i amerykańskich wojsk chemicznych. Był też przewodniczącym komitetu doradczego wChemie Grünenthal w czasie afery ztalidomidem[2][5]. Związek ten rzekomo był otrzymany przez Ottona Ambrosa jako antidotum na sarin i testowany na więźniach obozów koncentracyjnych[6]. Jako doradca gospodarczy świadczył usługiKonradowi Adenauerowi[2].
