Ostróżeczka wschodnia na stanowisku naturalnym w Armenii
Ostróżeczka wschodnia (Consolida orientalis (J.Gay) Schrödinger) –gatunek rośliny należący do rodzinyjaskrowatych (Ranunculaceae)[3]. Pochodzi z południowej i wschodniej Europy, Afryki Północnej i Azji. W Polsce bywa uprawiany na kwiat cięty, przejściowo dziczeje.
Rośnie dziko w Afryce Północnej (Algieria, Maroko, Tunezja), w Azji (Kaukaz, Turcja, Turkmenistan, Iran, Syria, Indie, Pakistan) oraz w południowej i wschodniej Europie (Ukraina, Albania, Bośnia i Hercegowina, Bułgaria, Chorwacja, Macedonia, Rumunia, Serbia, Hiszpania). Na części swojego terenu występowania w Europie jest gatunkiem rodzimym, w niektórych rejonach Europy rozprzestrzenił się jakogatunek zawleczony. W Europie jest ponadto uprawiany[4]. W Polsce uprawiany rzadko. Dawniej w okolicach Wrocławia występował jako gatunek zawleczony[5]. Status we florze Polski:efemerofit[6].
Kwiaty grzbieciste, fioletowoniebieskie, zebrane wgrona. Posiadają 5 barwnych działek kielicha, górna działka zakończona jestostrogą o długości 8–12 mm, pozostałe cztery wąskojajowate[8]. Występująpodkwiatki sięgające do nasady kwiatów[5]. Korona zrośnięta z dwóch lub czterech[8] płatków w jedenmiodnik, z ostrogą schowaną w ostrodze górnej działki[8].Słupek górny z długą szyjką.Pręciki liczne[7], zwykle w liczbie 8–10[8].
Wielonasiennymieszek. Owoc osiąga długość 14–22 mm, jest owłosiony i nagle ściągnięty w dzióbek. Po dojrzeniu pęka[9]. Nasiona czerwonobrązowe[5][9], pokryte dachówkowato ułożonymi łuskami[8].
Roślina jednoroczna. Kwitnie od czerwca do sierpnia. Liczbachromosomów:2n = 16[5]. Poza naturalnym zasięgiem występuje dziko na siedliskach synantropijnych, łąkach i polach[9].
Roślina łatwa w uprawie. Lubi miejsca słoneczne i żyzną, przepuszczalną glebę. Nadaje się na rabaty lub na kwiat cięty, dość długo zachowujący świeżość. Rozmnaża się przez wysiew nasion od razu na stałe miejsce. Nasiona wysiewa się od wiosny do początku lata. Można też wysiewać jesienią, ale wówczas należy przed zimą miejsce wysiewu lekko okryć. Jesienny siew powoduje, że wiosną rośliny wcześniej kiełkują i rozwijają się. Odmiany o wysokich pędach wymagają podparcia[10][11].
↑abcdefLucjan Rutkowski: Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2006.ISBN 83-01-14342-8. Brak numerów stron w książce
↑abRogerR.PhilipsRogerR.,MartynM.RixMartynM.,The Botanical Garden. Vol. 2. Perennials and annuals, London: Macmillan, 2002, s. 57,ISBN 0-333-74890-5.
↑abcdeAlicjaA.SzweykowskaAlicjaA.,JerzyJ.SzweykowskiJerzyJ.,Słownik botaniczny, wyd. II, zmienione i uzupełnione, Warszawa: Wiedza Powszechna, 2003, s. 611-612,ISBN 83-214-1305-6.
.jpg)
