Orbita hiperboliczna – trajektoria obiektu poruszającego się wpolu grawitacyjnym masywnego ciała, z prędkością większą od lokalnejprędkości ucieczki.
Jest toorbita otwarta, ciało poruszające się po niej zbliża się do centrum przyciągania jednokrotnie, aby po największym zbliżeniu na zawsze opuścić jego otoczenie.Mimośród takiej orbity (oznaczany symbolem) jest większy od jedności,torem ruchu obiektu jesthiperbola. Całkowitaenergia mechaniczna obiektu poruszającego się po orbicie hiperbolicznej jest dodatnia, co oznacza że w dowolnie dużej odległości od centrum przyciągania będzie on miał niezerowąenergię kinetyczną iprędkość (nazywaną „hiperboliczną nadwyżką prędkości”,ang.hyperbolic excess velocity, i oznaczaną symbolem).
Komety nieokresowe poruszają się po orbitach o dużym mimośrodzie, często bliskim 1. Obiekty, których trajektoria jest istotnie hiperboliczna, opuszczająobszar dominacji grawitacyjnej ciała centralnego. Obiekt może zostać wyrzucony na taką trajektorię przezperturbacje ze strony innych masywnych ciał (w szczególnościplanet), ale jeśli orbita była hiperboliczna także przed zbliżeniem do obszaru planet, świadczy to o pochodzeniu obiektu spoza danegoukładu planetarnego. W 2017 roku zaobserwowano wUkładzie Słonecznym pierwsze takie ciało, przelatującą przezeńplanetoidę pozasłoneczną (lub kometę[1])1I/ʻOumuamua[2] ()[3], drugim był odkryty w 2019 r. obiekt gb00234, po kilkunastu dniach obserwacji zidentyfikowany jako kometa i wstępnie oznaczony symbolemC/2019 Q4 (Borisov)[4], potem przemianowana na2I/Borisov ()[5], a trzecim3I/ATLAS – obiekt międzygwiezdny, odkryty w 2025 r. ()[6].