Movatterモバイル変換


[0]ホーム

URL:


Przejdź do zawartości
Wikipediawolna encyklopedia
Szukaj

Operacja Vésuve

Na mapach:42°09′00″N 9°05′00″E/42,150000 9,083333
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Lądowanie na Korsyce
II wojna światowa,kampania śródziemnomorska
Ilustracja
Schemat operacji
Czas

8 września – 4 października 1943

Miejsce

Korsyka

Terytorium

Francja

Wynik

wyzwolenie wyspy przez siły francusko-włoskie

Strony konfliktu
 III Rzesza Wolna Francja
 Włochy
 Stany Zjednoczone[a]
 Wielka Brytania[a]
Dowódcy
Fridolin von Senger und Etterlin
Carl-Hans Lungershausen
Karl Gesele
Henri Giraud
Paulin Colonna d'Istria
Henry Martin
Fernand Gambiez
Giovanni Magli
Siły
42 tys. żołnierzy90 tys. żołnierzy
Straty
1000 zabitych,
400 wziętych do niewoli
712 zabitych,
796 rannych,
12 zaginionych
Położenie na mapie świata
Mapa konturowa świata, u góry znajduje się punkt z opisem „miejsce bitwy”
42°09′00″N 9°05′00″E/42,150000 9,083333
Multimedia w Wikimedia Commons
Korsyka, wrzesień 1943. Parada wojsk francuskich wAjaccio. Ze sztandarem maszeruje ppor. Saunier
Broszura opisująca wyzwolenie Korsyki, zrzucana przez samoloty alianckie w okupowanejFrancji kontynentalnej w pierwszej połowie 1944 roku
Pomnik upamiętniający okupację i wyzwolenie Korsyki wBarbaggio

Operacja Vésuve (ang. Operation „Vésuve”,fr. Opération „Vésuve”) –alianckaoperacja wojskowa mająca na celu wyzwolenieKorsyki we wrześniu i październiku 1943 r.

Operacja

[edytuj |edytuj kod]

Po wylądowaniu wojsk alianckich na południuWłoch na początku września 1943 r., najwyższe ich dowództwo postanowiło wyzwolić francuską Korsykę. Wyspa miała stanowić bazę wypadową dla różnego rodzaju operacji w basenieMorza Śródziemnego. W tej sytuacji na Korsykę zostały przerzucone zSardynii okupacyjne oddziały niemieckie, które obsadziły głównie południową część wyspy. Dwie brygady francuskie, podlegające władzomFrancji Vichy, zostały rozwiązane. W środku wyspy rządzili niepodzielnie miejscowi partyzanci.

Główną rolę w inwazji odegrały oddziałyWolnych Francuzów. Jeszcze przed głównym desantem na Korsykę została dowieziona (w nocy z 10 na 11 oraz z 12 na 13 września) przez okręt podwodny „Casabianca” kompania francuskich komandosów z batalionu szturmowego, która połączyła się z miejscowymi siłami partyzanckimi (obliczanymi na ok. 20 tys. ludzi)[1]. W operacji wziął udział także „Perle”, który 16 i 17 września wysadził nieopodalAjaccio 30 francuskich komandosów i siedem ton materiałów wojennych, przewiezionych zAlgieru[1]. 13 września lądowały w Ajaccio wojska francuskie, liczące ok. 6,6 tys. ludzi. Dowódca wojsk niemieckich, gen. F. von Senger und Etterlin, liczył na wzmocnienie własnych oddziałów, ale do tego nie doszło. Ze względu na brak ochoty do walki stacjonujących na wyspie oddziałów włoskich, Niemcy przystąpili do ich rozbrajania. Brygadzie Szturmowej SS „Reichsführer-SS” udało się zabezpieczyć port wBastii po wzięciu do niewoli ok. 2 tys. włoskich żołnierzy. W odpowiedzi gen. G. Magli rozkazał traktować Niemców bardziej jako wrogów, niż sojuszników. Część oddziałów włoskich przeszła na stronę wojsk francuskich. Z powodu zdecydowanej przewagi wojsk francuskich, wspieranych przez panujące w powietrzu lotnictwo brytyjskie i amerykańskie, Niemcy podjęli decyzję o ewakuacji wojsk przez port w Bastii. Pomimo bombardowań i ostrzału z morza udało im się przewieźć większość żołnierzy z powrotem na Sardynię (operacja „Lehrgang”). Największa bitwa podczas wyzwalania Korsyki miała miejsce podczas zdobywania Bastii, zajętej ostatecznie 4 października.

Łączne straty wojsk niemieckich w kampanii wyniosły ok. 700 zabitych i rannych oraz ok. 350 wziętych do niewoli. Włosi stracili ok. 600-800 żołnierzy zabitych i ok. 2 tys. rannych, głównie z 20 DP „Friuli”. Francuzi mieli zaledwie 75 zabitych, 239 rannych i 12 zaginionych.

Siły obu stron

[edytuj |edytuj kod]

Wojska Wolnych Francuzów (ok. 6,6 tys. ludzi)

  • I Korpus Armijny (utworzony 16 sierpnia 1943 r. we francuskiejAlgierii, wyposażony w amerykańskie uzbrojenie i wyposażenie) – d-ca gen.Henry Martin
    • 4 Marokańska Dywizja Górska
    • 1 Pułk Strzelców Marokańskich – d-ca płkJean Jacques De Butler
    • 1 i 2 szwadrony 4 Pułku Spahisów Marokańskich (lekkie czołgi)
    • 2 Grupa Taborów Marokańskich
    • Batalion de Choc (komandosi) – d-ca kpt.Fernand Gambiez
    • 3 Batalion (komandosi)
    • 69 Pułk Artylerii Górskiej
  • okręty wojenne

Wojska niemieckie (ok. 12 tys. ludzi) – d-ca gen.Fridolin von Senger und Etterlin

Wojska włoskie (ok. 80 tys. ludzi) – d-ca gen.Giovanni Magli

  • 184 Dywizja Spadochronowa „Nembo"
  • 44 Dywizja Piechoty „Cremona"
  • 20 Dywizja Piechoty „Friuli"
  • 225 Dywizja Nadbrzeżna
  • 226 Dywizja Nadbrzeżna
  • 10 Zgrupowanie Piechoty „Celere"
  • 175 Pułk Strzelców Alpejskich
  • 182 Nadbrzeżny Pułk Piechoty
  • 7 Korpuśna Grupa Artylerii
  • 1 Grupa Terytorialna CCNN „Czarnych Koszul"

Uwagi

[edytuj |edytuj kod]
  1. abTylko siły powietrzne

Przypisy

[edytuj |edytuj kod]
  1. abRohwer 1943 ↓.

Bibliografia

[edytuj |edytuj kod]
  • Fernand Gambiez, Libération de la Corse, 1973.
  • Marie-Claire Scamaroni, Fred Scamarorni. Mort pour la France, 1999.
  • Jürgen Rohwer: Seekrieg 1943, September. wlb-stuttgart.de. [dostęp 2020-02-29]. (niem.).

Linki zewnętrzne

[edytuj |edytuj kod]
Kampania śródziemnomorska
Bitwy i operacje lądowe
Bitwy i operacje morskie
Operacje wywiadowcze
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Operacja_Vésuve&oldid=77757671
Kategorie:
Ukryte kategorie:

[8]ページ先頭

©2009-2025 Movatter.jp