Opactwo Westminsterskie[1] (ang.Westminster Abbey; nazwa oficjalnaCollegiate Church of St Peter at Westminster,kolegiata św. Piotra w Westminsterze) – najważniejsza, obokkatedry w Canterbury ikatedry św. Pawła wlondyńskim City, świątynia anglikańska.
Według legend pierwsza świątynia powstała w roku 616 na miejscu, które nazywano wówczasThorney Island. Datę powstania pierwszego klasztoru należy jednak przenieść w okolice roku 800.
Prawie 250 lat późniejEdward Wyznawca, który z powodów politycznych nie mógł dotrzymać ślubów udania się na pielgrzymkę do Rzymu, w zamian za zwolnienie z tych ślubów, zgodnie z sugestią papieża, miał przebudować opactwo. Przebudowa miała miejsce w latach 1045–1050 (w stylu romańskim), a nowe opactwo konsekrowano 28 grudnia 1065 (na tydzień przed śmiercią króla, który został tam pochowany). W 1066 w Opactwie Westminsterskim odbyła się pierwsza koronacja (Wilhelma Zdobywcy).
W 1220Henryk III dobudowałLady Chapel, a 25 lat później rozpoczął gruntowną przebudowę całego opactwa w kształcie, który zachował się do dziś. Następna poważna przebudowa miała miejsce zaHenryka VII w wieku XVI w stylu gotyku angielskiego.
W 1534Henryk VIII przejął opactwo w czasie swojej walki z Kościołem katolickim, a w 1540 zlikwidował opactwo benedyktyńskie.Maria I Tudor w 1553 roku wskrzesiła opactwo na kilka lat, ale potemElżbieta I ponownie je zlikwidowała. W 1560 Opactwo Westminsterskie zostało przekształcone w tzw.Royal peculiar, przechodząc bezpośrednio pod jurysdykcję monarchini[2].
Dwie zachodnie wieże, w styluneogotyckim, dziełoNicholasa Hawksmoora, uczniaWrena, dobudowano dopiero w 1745. Dalsza przebudowa i renowacja miała miejsce w XIX wieku.
Na terenie opactwa pochowanych jest około 3300 zmarłych. Wśród nich wybitni poeci i pisarze, muzycy, aktorzy, uczeni, politycy i architekci. Oprócz tego znajduje się tam ponad 600 tablic pamiątkowych poświęconych wybitnym osobom niepochowanym na terenie opactwa.
Pierwszym poetą pochowanym w Opactwie Westminsterskim byłGeoffrey Chaucer w roku 1400. W opactwie znajdują się też groby:
Wielu poetów i pisarzy (z powodu mało przykładnego życia, jakie prowadzili, albo braku uznania za życia) nie otrzymywało zgody na pochówek. Dopiero wiele lat po ich śmierci umieszczano tylko tablice pamiątkowe; wśród nich:
