| |||||||||
| |||||||||
 | |||||||||
| Chan Dżurdżenów i Mandżurów | |||||||||
| Okres | od 17 lutego 1616 | ||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Następca | |||||||||
| Dane biograficzne | |||||||||
| Dynastia | |||||||||
| Data urodzenia | 8 kwietnia1559 | ||||||||
| Data śmierci | 30 września1626 | ||||||||
| Miejsce spoczynku | |||||||||
| |||||||||
Nurchaczy (chiń.努爾哈赤; pinyinNǔ’ěrhāchì, Nǔ’ěrhāqí;mandżurskiᠨᡠᡵᡤᠠᠴᡳ) (1559–1626) – twórcapaństwa mandżurskiego, przodek władców Chin zdynastii Qing.
Tendżurdżeński (mandżurski) wódz w dwóch ostatnich dziesięcioleciach XVI wieku skonsolidował poprzez jednoczenie lub podboje wszystkie dżurdżeńskie plemiona (mongolskiej i tungusko-mandżurskiej grupy językowej) przyczyniając się walnie do wyodrębnienia narodowościmandżurskiej i powstania silnego państwa na zasadzie związku rodowo-plemiennego. W 1601 zreorganizował swoją armię, złożoną głównie z Mandżurów i Mongołów, na nowoczesny wówczas systemOsiem Chorągwi. Do 1616 całkowicie uniezależnił się od chińskiego cesarza kontynuując podboje, tym razem sąsiadujących terytoriów mongolskich i chińskich na północ i północny wschód odMuru Chińskiego. W 1626 przeniósł stolicę doMukdenu, dotychczasowej stolicyMandżurii, wkrótce potem zmarł.
Jego podboje kontynuował synHong Taiji, który ostatecznie pobił Mongołów w 1634 oraz wnukFulin zdobywając w 1644 roku stolicę Chin,Pekin, rozpoczynając tym samym okres panowania wcesarstwie chińskim mandżurskiejdynastii Qing, która przetrwała aż do obalenia cesarstwa w roku 1911.
