Tę sekcję należy dopracować:
przedstawiono sytuację tylko z polskiej perspektywy –sekcja powinna być przekrojowa.
Pomóż ją poprawić.
Nieruchomość gruntowa, grunt – część powierzchni ziemi, która stanowi odrębny przedmiotwłasności (art. 46 KC, zob. też art. 4 ust. 1ustawy o gospodarce nieruchomościami). Grunt jest rodzajemnieruchomości i zarazemrzeczą w rozumieniuKodeksu cywilnego.
Zgodnie z art. 48 KC, budynki, części budynków i inne urządzenia trwale związane z gruntem oraz zasiane lub zasadzone na nim rośliny sączęściami składowymi gruntu (superficies solo cedit), chyba że stosuje się do nich przepisy onieruchomościach budynkowych lubodrębnej własności lokali.
Kodeks cywilny wyróżnia:
Przyjmuje się, że za nieruchomość gruntową można uznać tylko taką część powierzchni ziemi, która stanowi wyodrębnioną całość (por. uchwała SN z 28.03.1988 r., sygn. akt III CZP 15/88). Prawnego wyodrębnienia nieruchomości gruntowej dokonuje się przez wytyczenie jej granic i założenie dla niejksięgi wieczystej. Jeśli granice nieruchomości gruntowej są sporne, ich przebieg ustala się, dokonującrozgraniczenia.
Granice określające nieruchomość jako wydzieloną część powierzchni ziemskiej należy rozumieć w sensie formalnoprawnym, a nie w sensie fizycznym. Fizyczny podział nieruchomości jest mniej ważny niż ten prawny. Ustawione ogrodzenie nie musi być zawsze takie same jak granice danej nieruchomości i dlatego nie można się sugerować fizycznym wydzieleniem nieruchomości, lecz prawnym stanem, który jest w księdze wieczystej i w ewidencji gruntów.
Nieruchomość może składać się z jednej lub kilku działek gruntu. Nieruchomość nie musi być jako ciągła część powierzchni ziemskiej. Oznacza to, że nieruchomość gruntowa może składać się z kilku, oddzielnie położonych działek ewidencyjnych, będących własnością tej samej osoby (lub kilku osób) i zapisanej w jednej księdze wieczystej.
