W sierpniu i wrześniu 1914 w ciągu trzech tygodni ofiarą zbrodni padło kilka tysięcycywili oskarżonych o ukrywaniefranc-tireur (wolnych strzelców). Plutony egzekucyjne rozstrzeliwały bezzwłocznie, bez procesu niewinnych ludzi. Ponadto dwadzieścia tysięcy domów zostało zniszczonych, między innymi wVisé[1] 600 domów i 1100 wDinant.
Irlandzcy historycyJohn Horne iAlan Kramer (autorzyGerman Atrocities wydanego wDublinie w 2001), przebadali archiwa zarówno belgijskie, francuskie, jak i niemieckie i doszli do wniosku, że Niemcy byli przekonani o czynnym udziale wolnych strzelców w sierpniu 1914. Horne i Kramer próbowali zrozumieć, jakie mogły być przyczyny błędnego przekonania Niemców:
Wiele belgijskich domów jest wyposażonych w wąskie otwory w fasadach, które mają ułatwić tynkarzom ustawienie rusztowania. W tych niewinnych otworach żołnierze niemieccy, w 1914, nigdy by nie widzieli tylu luk, przygotowanych dla strzelców, gdyby ich wyobraźnia przez długi czas nie była manipulowana strachem przed partyzantami.
Te zbrodnie mogą również wynikać z faktu, że Niemcy szczególnie źle odczuli fakt, że Belgia nie zaakceptowała niemieckiego ultimatum (pozwolić przejść niemieckim wojskom przez Belgię w celu zaatakowania Francji, z ominięciemsystemu Séré de Rivières’a wzdłużgranicy francusko-niemieckiej) oraz pozwoliła armii francuskiej kontratakować na terytorium Belgii.
Pozycja Belgii opierała się na traktacie XVIII artykułów oraz traktacie XXIV artykułów, w których sygnatariusze gwarantowali jejneutralność oraz niepodległość. Na mocy owych traktatów Belgia musiała odmówić przemaszerowania armii niemieckiej przez swoje terytorium, a Francja iWielka Brytania mogły, a nawet musiały interweniować w razie pogwałcenia neutralności lub niepodległości Belgii.
Według Niemców Belgia zawarła sojusz z Francją i Wielką Brytanią, tym samym unieważniając swoją neutralność i jednocześnie przygotowała się do obrony.Axel Tixhon, profesor historii powszechnej uniwersytetu w Namur, twierdzi, że wojska niemieckie świadomie przygotowały zbiorowe masakry oraz otrzymały rozkaz, aby je wykonać. Zważywszy na liczbę tych zbrodni oraz fakt, że zostały popełnione przez różne oddziały niemieckie, można wyciągnąć wniosek, że zostały wydane polecenia, aby sterroryzować ludność belgijską.
↑Syméon Karagiannis: «Conventions internationales et droit de la guerre»,Encyclopédie de la grande guerre (1914-1918) Paryż, Bayard, 2004, s. 83–95, s. 86 i s. 95.
Paul Berben et Bernard Iserlin:Les panzers passent la Meuse, Laffont Paris, 1967 et Éditions J’ai lu Leur aventure n°A209.
John N. Horne, Alan Kramer: German atrocities, 1914 (a history of denial ). New Haven: Yale University press, 2001, s. 608.ISBN 0-300-08975-9. (ang.).
John Horne, Alan Kramer: 1914, les atrocités allemandes (la vérité sur les crimes de guerre en France et en Belgique). Hervé-Marie Benoît (tłum.). Paryż: Tallandier, 2011, s. 674.ISBN 978-2-84734-826-2.
J. Bertrand:Le martyre de la Province de Liège, dans La Belgique héroïque et martyre, Opdebeek, Borgerhout, 1921.
.jpg)
Osobne artykuły:Front zachodni (I wojna światowa), Gwałt na Belgii i Generalne Gubernatorstwo Belgijskie.