 | |||
| Data urodzenia | |||
|---|---|---|---|
| Data śmierci | |||
| Kanclerz skarbu | |||
| Okres | od 1812 | ||
| Kanclerz Księstwa Lancaster | |||
| Okres | od 1823 | ||
| |||
Nicholas Vansittart, 1. baron Bexley (ur.29 kwietnia1766 w Bloomsbury, hrabstwoMiddlesex, zm.8 lutego1851 w Foots Cray, hrabstwoKent) –brytyjski polityk, członek stronnictwatorysów, najdłużej (11 lat) urzędujący kanclerz skarbu w historii Wielkiej Brytanii.
Był piątym synemHenry’ego Vansittarta, gubernatoraBengalu, i Emilii Morse, córkiNicholasa Morse’a, gubernatoraMadrasu. Wychowywał się wBray w hrabstwieBerkshire. Wykształcenie odebrał wChrist Church naUniwersytecie Oksfordzkim. Studia ukończył w 1787 r., a następnie został powołany do prawniczej korporacjiLincoln’s Inn.
Swoją karierę polityczną rozpoczął jako autor pamfletów broniących administracjęWilliama Pitta Młodszego, zwłaszcza politykę rządu w kwestiach finansowych. W maju 1796 r. Vansittart został wybrany doIzby Gmin jako reprezentant okręguHastings. Od 1802 r. reprezentowałokręg wyborczy Old Sarum. W wyborach 1806 r. uzyskał także mandat z okręguHelston, ale zdecydował się dalej reprezentować Old Sarum. Dopiero w 1812 r. zmienił okręg wyborczy, najpierw naEast Grinstead, a następnie naHarwich.
W lutym 1801 r. został wysłany z poselstwem doKopenhagi, a po powrocie otrzymał stanowiska sekretarza skarbu w rządzieHenry’ego Addingtona. Pozostał na tym stanowisku do upadku gabinetu w kwietniu 1804 r. W styczniu 1805 r., dzięki protekcji swojego przyjacielaksięcia Cumberland, został Głównym Sekretarzem Irlandii w rządzie Pitta Młodszego, ale zrezygnował z tego stanowiska jeszcze we wrześniu. WGabinecie Wszystkich Talentów w latach 1806–1807 był ponownie sekretarzem skarbu. Razem ze swoim protektorem, lordem Sidmouthem, opuścił gabinetu w marcu 1807 r., tuż przed jego upadkiem.
W tym czasie Vansittart zdobył w parlamencie reputację eksperta w sprawach finansowych. W1809 r. zgłosił projekty oraz przeprowadził przez parlamentu 38 rezolucji w sprawach finansowych. W tym samym rokupremierSpencer Perceval zaproponował mu stanowisko kanclerza skarbu w swoim gabinecie, ale Vansittart, kierując się lojalnością wobec lorda Sidmoutha, odmówił. W1811 r. sprzeciwiał się wczesnemu przywróceniu zasady płatności gotówką. W1812 r. otrzymał tekę kanclerza skarbu w gabinecielorda Liverpoola.
Kiedy Vansittart obejmował stanowisko kraj był obciążony ogromnym długiem publicznym i wysokimi podatkami. Jednak trwającewojny napoleońskie zmusiły Vansittarta do dalszego podniesienia ceł i podatków. Kiedy jednak wojny na kontynencie dobiegły końca Vansittart nie zdecydował się na radykalne zmiany w systemie podatkowym, proponując tylko w1816 r. obniżenie podatku dochodowego. Likwidacja tego podatku została jednak przegłosowana w parlamencie, który dodatkowo zobligował Vansittarta do obniżenia dodatkowego podatku nasłód. W dalszych latach głównym priorytetem Vansittarta była redukcja długu publicznego. Jego działalność na stanowisku Kanclerza była krytykowana przezWilliama Huskissona,Henry’ego Broughama iDavida Ricardo. Vansittart nie cieszył się również popularnością w społeczeństwie. Ostatecznie w grudniu1822 r. podał się do dymisji.
Lord Liverpool zaproponował wówczas Vansittartowi stanowisko Kanclerza Księstwa Lancaster. Vansittart przyjął to stanowisko w lutym1823 r., a w marcu został kreowany 1. baronem Bexley i zasiadł wIzbie Lordów. Otrzymał również roczna pensję w wysokości 3000 funtów. Ze stanowiska Kanclerza zrezygnował w styczniu1828 r. Głosował zaemancypacją katolików, wspierał działalność misyjną takich organizacji jakBritish and Foreign Bible Mission, czy teżChurch Missionary Society. Był także współzałożycielemlondyńskiego King’s College.
W lipcu1806 r. poślubił Isabellę Eden (zm.1810), córkę1. barona Auckland. Nie miał z nią dzieci. Zmarł w1851 r. Wraz z jego śmiercią wygasł tytuł parowski.
| W dniu powstania | |
|---|---|
| Późniejsi członkowie gabinetu |
.jpg)
