W latach 1933–1945 sprawowała w Niemczechtotalitarną władzę. Rządy NSDAP charakteryzowały się terrorem politycznym, totalną inwigilacją, likwidacją opozycji i programem podboju Europy. Polityce podboju towarzyszyłyludobójstwa dokonywane w podbitych państwach (zwłaszcza wPolsce, gdzie zamordowano około sześciu milionów obywateli). Kierownictwo partii zostało uznane wprocesach norymberskich za organizację przestępczą[15], a samej partii alianci zakazali działalności 20 września 1945[16].
Historia
5 stycznia1919 roku ślusarzAnton Drexler wraz z dziennikarzemKarlem Harrerem powołali w jednej z monachijskich gospód ugrupowanie pod nazwąNiemiecka Partia Robotników (Deutsche Arbeiterpartei, DAP)[17]. W chwili utworzenia liczyła 64 członków. Organizacja ta, nacechowana hasłami antysemickimi i antymarksistowskimi, funkcjonowała jako przybudówka dla lokalnegotowarzystwa Thule, stanowiąc jedną z wielu skrajnie prawicowych grup działających w powojennymMonachium[17]. Latem 1919 roku starszy szeregowyAdolf Hitler, skierowany przezReichswehrę do obserwowania lokalnych środowisk politycznych, uczestniczył w zebraniu partii, po czym zdecydował się do niej przystąpić, obejmując stanowisko kierownika sekcji werbunkowej[17].
W lutym 1920 roku partia zmieniła nazwę naNationalsozialistische Deutsche Arbeiterpartei (Narodowosocjalistyczną Niemiecką Partię Robotników)[17][15]. Wkrótce potem, 24 lutego, podczas zgromadzenia zorganizowanego wHofbräuhaus, w którym uczestniczyło około dwóch tysięcy zwolenników, ogłoszono nowy program polityczny zawierający 25 punktów. Wystąpienie Hitlera, który przedstawił się jako oddany propagator działalności partii, znacząco wzmocniło jego pozycję w ruchu[17]. W lipcu 1921 roku, po serii konfliktów wewnętrznych, nadano mu funkcję przewodniczącego z szerokimi kompetencjami[17]. Od tej pory zwolennicy partii nazywali siebie „nazistami” (niem.Nazis,l.mn. odNazi – skrót odniem.NAtionalsoZIalist)[18]. Występujące w nazwie NSDAP przymiotnikisocjalistyczna irobotniczaAdolf Hitler traktował jako kamuflaż[19]. Pierwotnie skupiała głównie weteranówI wojny światowej, mających problemy z przystosowaniem do życia w warunkach pokoju[15].
W 1920 r. partia przejęła pismo „Völkischer Beobachter”, które odtąd stało się organem głoszącym zbrodniczą propagandęantysemicką[20]. 24 lutego 1920 Adolf Hitler przedstawił 25 punktów programu NSDAP. Dotyczyły one anulowania postanowieńtraktatu wersalskiego i zjednoczenia narodu niemieckiego w jedno państwo. Wzmiankowano o zamknięciu wszystkich gazet nieprzychylnych NSDAP, a także kontroli mediów przez państwo. Zakładano utworzenie armii narodowej, a więc wprowadzenie powszechnej i obowiązkowej służby wojskowej[21].
W 1921 r. Hitler stanął na czele partii. Z jego inicjatywy ruch nazistowski zaczął formowanie własnych formacji paramilitarnych. W ramach NSDAP powstałySturmabteilung (SA), z której to powstałySchutzstaffel (SS). SA i SS służyły zwalczaniu przeciwników NSDAP i ochronie działań partii[3][15]. Hitler od początku głosił istnienie antyniemieckiego spisku, w którym rzekomo uczestniczyli Żydzi, komuniści,masoni ijezuici[22]. Za swego głównego przeciwnika politycznego NSDAP uznała partie robotnicze, a zwłaszczaKomunistyczną Partię Niemiec; zwalczała takżesocjaldemokratów iliberalne stronnictwa mieszczańskie[23].
W 1921 r. w partii działało 3000 osób; w 1923 r. było ich już 30 tysięcy. Potencjalnych działaczy przyciągał wojskowy klimat partii, defilady, mundury i marsze z pochodniami. Działaczami partii byli m.in.: syn bogatego kupca,Rudolf Heß (w trakcie wojny pilot, a następnie żołnierz kontrrewolucyjnegoFreikorpsu), który mianowany został przewodniczącym Centralnej Komisji Politycznej, i syn Komisarza Rzeszy w Niemieckiej Afryce Południowo-Zachodniej,Hermann Göring, który mianowany został dowódcą bojówekSturmabteilung. Innymi liczącymi się działaczami byliAlfred Rosenberg,Max Amann iHeinrich Hoffman[24].
W październiku 1922 r. NSDAP została zaproszona na tak zwany dzień niemiecki wCoburgu, czyli spotkanie partii i grup o charakterze nacjonalistycznym. Hitler zlekceważył apel o stawienie się z małą delegacją – naziści zjawili się na wiecu w liczbie ośmiuset bojówkarzy i orkiestry. Już następnego dnia doszło do starć nacjonalistów z członkami ugrupowań lewicowych. W styczniu następnego roku odbył się pierwszy zjazd partii z udziałem defilady bojówek SA. 1 i 2 września naziści uczestniczyli wrocznicy zwycięstwaPrus wwojnie z Francją w 1870 r. W trakcie spotkania Hitler zawiązał sojusz z generałemErichem Ludendorffem, w wyniku którego doszło do utworzenia grupy Niemiecki Związek Walki – koalicji organizacji nacjonalistycznych z udziałem SA,Reichsflagge orazBund Oberland. 25 września kierownikiem Związku mianowany został sam Hitler[25]. W dniach od 27 do 29 stycznia 1923 r. w Monachium odbył się I Parteitag NSDAP.
Partia została zdelegalizowana w 1923 po nieudanej próbie przejęcia przez Hitlera władzy wBawarii (tzw.pucz monachijski). W czasie puczu aresztowano lewicowych radnych, przedstawicieli mniejszości żydowskiej oraz zdemolowano redakcje pism socjaldemokratycznych[26]. Sławę Hitlerowi, a tym samym i ideologii nazizmu, przyniósł proces puczystów, który uczynił z Hitlera osobę znaną. W sądzie dochodziło do wielu absurdalnych sytuacji, Hitler bezkarnie wygłaszał swoje poglądy, nazywał urzędujących ministrów „zdrajcami” i „bandą złoczyńców”. Sam Hitler głosił się przedstawicielem „niemieckiego ruchu wolnościowego”, którego celem nie było objęcie żadnych stanowisk państwowych a jedynie szerzenie świadomości narodowej[27]. Po długim procesie Hitler skazany został na 5 lat więzienia. Zesłano go dotwierdzy w Landsberg am Lech na zachód odMonachium[28]. W czasie pobytu w zakładzie karnym napisałMein Kampf. W okresie pobytu w więzieniu wzrosły notowania ruchu nacjonalistycznego, wynikiem tego był duży skok wzrostu poparcia dla NSDAP w wyborach. Ruch narodowosocjalistyczny domagał się wypuszczenia Hitlera na wolność, a do tej akcji dołączyli się dwaj laureaciNagrody Nobla,Philipp Lenard iJohannes Stark, którzy opublikowali artykuł, w którym nazwali przyszłego dyktatora „doboszem nowych Niemiec” i pochwalili go za walkę o jedność narodu i czystość ras. Ostatecznie Hitler i pozostali naziści zostali wypuszczeni z więzień w grudniu 1924[29].
Droga do władzy
Po wyjściu Hitlera z więzienia w 1924 r. NSDAP została odbudowana – najpierw jako partia nielegalna, a potem od 27 lutego 1925, po zmianach statutu, jako legalna partia startująca na równych prawach w wyborach doReichstagu. 3–4 lipca 1926 wWeimarze odbył się II Parteitag NSDAP.
Na wiosnę 1927 r. do partii dołączyłWilhelm Keppler(inne języki), wpływowy kapitalista i dyrektor szeregu fabryk chemicznych, Keppler został doradcą Hitlera ds. gospodarczych. Kolejnym kapitalistą, który wstąpił do partii byłEmil Kirdorf(inne języki), który przekazał NSDAP sto tysięcy marek niemieckich. Redaktor jednej z poczytnych gazet liberalnych „Berliner Börsenzeitung”,Walther Funk został kierownikiem Gospodarczego Biura Prasowego partii, a także kolejnym doradcą Hitlera ds. gospodarki. Wsparcia finansowego nazistom udzieliły przedsiębiorstwaamerykańskie, a takżeHjalmar Schacht pełniący funkcję prezesaBanku Rzeszy[30]. Mimo zdobycia środków pieniężnych NSDAP nie zdobyła znaczącego poparcia w wyborach z 1928 r. Sukcesem okazały się dopiero wybory, które odbyły się dwa lata później. Po tych wyborach kontynuowano rozmowy z przedsiębiorcami, a szczególnie przemysłowcami. Kontakt z NSDAP był dla kapitalistów niemieckich szansą na zdobycie popularności wśród społeczeństwa sympatyzującego z faszyzmem, a także na tanią siłę roboczą. Hitler nawiązał przyjazne stosunki zAlfredem Hugenbergiem, zarządzającym czasopismami i teatrami (od tamtej pory stały się one ważnym nośnikiem propagandy nacjonalistycznej). Dzięki wpływom Hugenberga Hitler mianował ministrem oświaty w rządzieBrunszwiku swojego zaufanego człowieka,Dietricha Klaggesa(inne języki)[30]. Dzięki jego wsparciu w 1932 r. zdobyłobywatelstwo niemieckie, co umożliwiło mu objęcie wpływowych stanowisk w rządzie (wcześniej był obywatelem Austrii)[31].
Hitler przekonał duże grono Niemców do swoich rzekomo pokojowych celów, twierdząc, że pragnie stworzyć armię narodową, a inne działania związane z agresją i przemocą odrzuca. Prawdą jest natomiast to, że już od początku planował on zastosowanie wobec społeczeństwa masowego terroru oraz wprowadzenie surowych kar w przypadku stawiania oporu wobec jego władzy.Totalitarne plany Hitlera zostały zdemaskowane w tak zwanym dokumencie z Boxheim[kiedy?], gdzie naziści opisali plany wprowadzenia terroru[31].
Na skutek kryzysu światowego, ponownego pogorszenia sytuacji gospodarczej Niemiec oraz słabości i rozbicia tradycyjnych partii prawicowych, jej program zyskał znowu poklask dużej części Niemców oraz wsparcie wielkiego kapitału – w przedterminowych wyborach doReichstagu (po upadku koalicyjnego rządu kanclerzaHermanna Müllera, SPD z partiami centrowymi) w marcu 1930 NSDAP uzyskała 18% głosów. W 1931 powstałfront harzburski jednoczący antyrepublikańską prawicę (w tym monarchistów iNiemiecką Narodową Partię Ludową, czyli DNVP, największą partią tworzącą front była NSDAP)[32].
W wyborach w 1932 r. NSDAP osiągnęła 37% poparcia i stała się największą partią w Reichstagu (31 lipca 1932 – 230 mandatów na 608, 6 XI 1932 – 196/584). 30 stycznia 1933 r. prezydent RzeszyPaul von Hindenburg desygnował Adolfa Hitlera na kanclerza Rzeszy, który reprezentował większość parlamentarną[a] złożoną z NSDAP i DNVP (niemiecka prawica narodowa). Wicekanclerzem Rzeszy i komisarycznym premieremPrus zostałFranz von Papen – faktyczny negocjator warunków porozumienia NSDAP z konserwatywną prawicą. Działacze DNVP objęli większość stanowisk ministerialnych w rządzie Hitlera (ministerstwa: gospodarki, finansów, Reichswehry, spraw zagranicznych, pracy). Do czerwca 1933 NSDAP współrządziła z DNVP.
W 1932 r. odbyły się wybory prezydenckie, jednym z kandydatów został Adolf Hitler. Po wyborach parlamentarnych NSDAP stała się najbardziej liczną grupą w parlamencie, a sam Hitler osobiście spotkał się z konserwatywnym prezydentemPaulem von Hindenburgiem. Hindenburg namawiał Hitlera do wstąpienia NSDAP do prawicowego rządu utworzonego przezFranza von Papena, Hitler w imieniu NSDAP odmówił i zaproponował, aby zamiast von Papena to on został głową rządu[33]. Plany NSDAP pokrzyżowała zbrodnia popełniona przez bojówkarzy nazistowskich 10 sierpnia 1932. W Potempie niedaleko Bytomia, bojówkarze SA zamordowali weterana powstań śląskich i działacza tamtejszego KPD,Konrada Piecucha. Zbrodnia stała się przedmiotem oburzenia środowisk polonijnych. Mordercy zostali skazani na karę śmierci. NSDAP w obronie morderców zorganizowała serię demonstracji, a Hitler ogłosił, że ułaskawienie zabójców jest dla niego najważniejszą sprawą. Konserwatywne władze ostatecznie zastosowały wobec morderców prawo łaski, a po dojściu nazistów do władzy zostali oni w pełni wypuszczeni na wolność[33]. Mord spowodował spadek poparcia dla nazistów i wzrost popularności komunistów. Hitler odbudował poparcie dla NSDAP na skutek umowy z właścicielem hamburskiej stoczni; w zamian za wsparcie przedstawiciele NSDAP obiecali starania o maksymalny wzrost produkcji wyrobów koncernu. W imieniu przedsiębiorców całego kraju, właściciele stoczni napisali do prezydenta list, w którym poprosili go o przyznanie Hitlerowi stanowiska kanclerza[34].
W konsekwencjipożaru budynku Reichstagu w lutym 1933 r. i kampanii propagandowej oskarżającej o podpalenie Komunistyczną Partię Niemiec Hitler nakłonił prezydenta RzeszyHindenburga do kontrasygnowania dekretuo ochronie narodu i państwa (stanie wyjątkowym), co oznaczało zawieszenie swobód obywatelskich (cenzura prasy, kontrola rozmów telefonicznych, możliwość zawieszania działalności partii politycznych, związków zawodowych i stowarzyszeń, usunięcie sądowej kontroli aresztowania przez policję). Korzystając z tego naziści rozpętali masowyterror.Hermann Göring jako minister spraw wewnętrznychPrus nadał bojówkarzom SA uprawnienia policyjne[b]. W wyborach 5 marca 1933 NSDAP otrzymała 44% głosów. Korzystając z unieważnienia mandatów deputowanych komunistycznych oraz nieobecności części socjalistów (znajdowali się już wobozach koncentracyjnych, na emigracji lub w podziemiu), przy sojuszu z DNVP ioportunistycznym stanowisku partii chrześcijańsko-demokratycznej (Zentrum), Reichstag w obecności 535 z 647 deputowanych 24 marca 1933 przyjął większością konstytucyjną[c]ustawę o pełnomocnictwach, upoważniającą rząd Rzeszy do wydawaniarozporządzeń z mocą ustawy, co pozwoliło Hitlerowi sprawować władzę bez kontroli ze strony parlamentu. Ustawa o pełnomocnictwach, przedłużana dwukrotnie przez Reichstag, byłalegitymizacją totalitarnej władzy NSDAP.
W lipcu 1933 r. Niemcy stały się klasycznym państwemmonopartyjnym, a NSDAP została jedyną legalną partią polityczną w Niemczech po delegalizacji lub samorozwiązaniu wszystkich pozostałych. W czerwcu 1933 r. liczyła 2 493 890 członków. Składka członkowska wynosiła miesięcznie 1RM (bezrobotni) lub 1,5 RM (pozostali). Osoby, które wstąpiły do partii po 30 IV 1933, wnosiły składki w wysokości od 1 do 5 RM, zależnie od osiąganych dochodów[35].
W lipcu 1939 r. zaplanowano doroczny kongres w Norymberdze na dni 2–11 września 1939 roku[36].
W 1944 r. partia liczyła 8,5 mln członków. 1 kwietnia 1945 r., kiedy III Rzesza przeżywała swoje ostatnie miesiące, nastąpiło ostatnie przyjęcie do NSDAP nowych członków – chłopców i dziewcząt urodzonych w latach 1926–1928.Adolf Hitler jeszcze przed samobójstwem mianował 30 kwietnia swojego sekretarzaMartina Bormanna Ministrem Partii, choć takiego stanowiska w rządzie niemieckim wcześniej nie było. Stanowisko to faktycznie zastąpiło stanowisko Przewodniczącego Partii i pozwoliło Bormannowi skoncentrować władzę nad partią w swoich rękach. Jednak całkowita porażka nazistowskich Niemiec w wojnie była już wtedy oczywista i dalsze losy partii były z góry przesądzone. 2 maja zaginął Martin Bormann i stanowisko Ministra Partii przestało istnieć. Po klęsceIII Rzeszy kierownictwo partii (ok. 600 tys. osób) zostało uznane wprocesie norymberskim za organizację zbrodniczą. Szeregowych członków NSDAP zwolniono z odpowiedzialności za samą przynależność do partii, gdyż udział Niemców w jej strukturach był zbyt masowy[37]. NSDAP zakazano działalności 20 września 1945 r. decyzjąSojuszniczej Rady Kontroli[16]. Oficjalne rozwiązanie przez aliantów nastąpiło 13 października 1945 r.[38], lecz już w maju tego roku rozwiązanie partii ogłosiłKarl Dönitz, działający w charakterze Prezydenta III Rzeszy.
Hierarchiczna struktura NSDAP była zbudowana wedługzasady wodzostwa. Członkowie NSDAP na co dzień nosili odznakę partyjną (ze swastyką), a gdy występowali oficjalnie, obowiązywał ich mundur w specyficznym kolorze jasnobrunatnym. Ludność miejscowa określała ich jakobażant złocisty (Goldfasan, czyliChrysolophus pictus), a to właśnie z powodu munduru i złocistych odznak wyższych stopni partyjnych. W hierarchii partyjnej było 30 stopni służbowych odkandydata doReichsleitera. Według etykiety partyjnej członkowie NSDAP byli określani jakotowarzysz partyjny (Parteigenosse, Pg).
Po dojściu do władzy w 1933 występowały powiązania i sporykompetencyjne instancji partyjnych ze strukturami władzy państwowej III Rzeszy.
Władza naczelna
Na czele partii stał wódz (Führer) Adolf Hitler; sprawował niepodzielną władzę, a jego decyzje były ostateczne i niepodważalne. Wszystkie instancje partyjne były jemu podporządkowane i musiały postępować według jego poleceń. Od 1934 miał własną kancelarięKanzlei des Führers.
Hitler miał zastępcę, którym był od 21 kwietnia 1933 do 10 maja 1941Rudolf Heß.
Do ścisłego kierownictwa partyjnego zaliczali się nadkomisarze, określani jakoReichsleiter. Było ich 18; był to najwyższy szczebel w hierarchii partyjnej; podlegali bezpośrednio Hitlerowi lub jego zastępcy. Niektórzy z nich byli również ministrami w rządzie Rzeszy. Nadkomisarze nadzorowali wszelkie dziedziny życia na terenie całego państwa niemieckiego.
Oto kilku z nich:
Joseph Goebbels,Reichsleiter od 1929; założycielIzby Kultury RzeszyReichskulturkammer; nadzorował radio, film i kulturę, był odpowiedzialny za aktywnąpropagandę. Jednocześnie od 1933 był ministrem Rzeszy do spraw propagandy, oświecenia publicznego i informacji.
Hans Frank, zaufany prawnik Hitlera, nadzorował prawo i prawników; jednocześnie minister sprawiedliwości Bawarii oraz minister Rzeszy bez teki; od 1939 generalny gubernatordużej części okupowanych terenów Polski.
Heinrich Himmler, bezpośrednio podlegał Hitlerowi;Reichsleiter od 6 stycznia 1929; do 30 kwietnia 1945 komendant głównySS, szef Policji, Służby Bezpieczeństwa (SD) iGestapo; od 1943 minister spraw wewnętrznych Rzeszy.
Ernst Röhm, bezpośrednio podlegał Hitlerowi;Reichsleiter od 1922; szef Oddziałów Szturmowych (bojówek partyjnychSA); na polecenie Hitlera 30 czerwca 1934 zamordowany przez SS w akcjinoc długich noży.
Martin Bormann, w ruchu narodowosocjalistycznym pojawił się późno, ale szybko zdobywał coraz więcej władzy. Szef departamentu wschodniego (Fremde Heere – Ost) Abwehry,Reinhard Gehlen, autorytatywnie twierdził, że Bormann był sowieckim agentem. Pod koniec wojny Bormann zaginął, co dało powód do rozpowszechniania różnych legend na temat jego losów. Wiele lat po wojnie w Berlinie znaleziono zwłoki zidentyfikowane jako należące do Martina Bormanna.
Struktura terenowa NSDAP
Okręgi NSDAP w latach 1926, 1928, 1933, 1937, 1939 i 1944
Obszar Niemiec podzielono na okręgi (Gaue), których było początkowo 33, a po zagarnięciu nowych obszarów liczba okręgów wzrosła do 43. Te okręgi partyjne pokrywały się z okręgami struktury państwowej (Reichsgau). W ten sposób czasami naczelnik okręgu partyjnego (Gauleiter) był jednocześnie funkcjonariuszem administracji państwowej.
Polskie tereny przyłączone w 1939 do Rzeszy podzielono na dwa okręgi:
Okręgi dzielono na mniejsze jednostki, których liczba wynosiła (połowa 1939):
powiaty (Kreis 813),
gminy (Ortsgruppe 26 138),
komórki (Zelle 97 tysięcy),
kwartały (Block około 512 tysięcy),Block obejmował od 40 do 60 gospodarstw domowych.
Partyjne jednostki organizacyjne pełniły czasami funkcje administracyjne; np. naczelnik powiatowej organizacji partyjnej był odpowiedzialny za organizowanie w czasie wojny pomocy mieszkańcom zbombardowanych miejscowości. Natomiast funkcjonariusze nadzorującybloki (tzw.blokowi) roznosili po domach co 4 tygodnie kartki żywnościowe badając przy tej okazji nastroje ludności.
↑Więzienia, prywatne katownie i obozy zorganizowane przez SA istniały już wcześniej i zostały rozwiązane dopiero po„nocy długich noży” 30 czerwca 1934.
↑A. Hitler,Mein Kampf. Eine kritische Edition, oprac. C. Hartmann, T. Vordemayer, O. Plöckinger, R. Töppel, współpraca P. Trees, A. Reizle, M. Seewald-Mooser, Monachium–Berlin 2016, s. 1168, przypis 44.
↑A. B. Gunlicks,Comparing Liberal Democracies. The United States, United Kingdom, France, Germany, and the European Union, 2011, s. 128.
↑T. Kirk,Nazism and the Working Class in Austria, 1996, s. 135–136.
↑M. Bankowicz,Lewicowość i socjalizm w doktrynie narodowego socjalizmu, „Studia nad Faszyzmem i Zbrodniami Hitlerowskimi”, 33, 2011, s. 341. Cyt: „Narodowy socjalizm, tak jak faszyzm, był i niezmiennie jest traktowany przez główny nurt historiografii światowej jako zjawisko sytuujące się na skrajnej prawicy zarówno w sensie ideologicznym, jak i czysto politycznym”.
↑A. E. Steinweis,The People’s Dictatorship, 2023, s. 47.
↑K. Kijek,U źródeł Zagłady: nazizm, faszyzm i europejski antysemityzm, [w:]Polityka. Pomocnik Historyczny: Opór i Zagłada. 1943. Powstanie w getcie warszawskim Nr 2, 2023, s. 50.
↑R. Mallett,Mussolini in Ethiopia, 1919-1935. The Origins of Fascist Italy’s African War, 2015, s. 57.
↑R. Szuchta, P. Trojański,Zrozumieć Holokaust, 2012, s. 112.
↑N. Pinfield,A/AS Level History for AQA. The Quest for Political Stability: Germany, 1871-1991. Student Book, 2015, s. 69–70.
↑Nazi. w: Friedrich Kluge, Elmar Seebold:Etymologisches Wörterbuch der deutschen Sprache. 24. Auflage, Walter de Gruyter, Berlin/New York 2002,ISBN 3-11-017473-1 (Online Etymology Dictionary: Nazi).
↑Karol Grünberg,SS – czarna gwardia Hitlera. Książka i Wiedza 1984, s. 31.
↑Beck, HermannThe Fateful Alliance: German Conservatives and Nazis in 1933: The Machtergreifung in a New Light, Berghahn Books, 2008, s. 72.ISBN 978-1-84545-680-1.
↑Dariusz Grzybek, Maciej Korkuć, Mariusz Machynia, Roman Marcinek, Jakub Polit, Marcin Sigmund, Mariusz Skotnicki, Joanna Wieliczka-Szarek: Historia II wojny światowej: bitwy, dowódcy, kampanie, żołnierze. Kraków: Wydawnictwo Kluszczyński, 2009, s. 274.ISBN 978-83-7447-090-2.
_(andere).svg)
.svg)
